Ευτυχώς που είναι εμμονικοί

Ανατρέχοντας στην Ιστορία διαπιστώνουμε ότι τα γερμανικά φύλα (Γότθοι, Οστρογότθοι, Βησιγότθοι, Βάνδαλοι, Έρουλοι, Αλαμανοί, Γέπιδες), από την εμφάνισή τους στον ευρωπαικό χώρο, εκδήλωσαν την τάση που έχουν έως σήμερα (ευτυχώς) οι απόγονοί τους να προσπαθούν να εκγερμανίσουν και όχι να εκπολιτίσουν τους ηττημένους. Αν και στην κατάλυση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δεν έδρασαν ως επιτιθέμενοι αλλά εκ των έσω, μιας και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τους έδωσε προνόμια και τους κατέταξε σαν βοηθητικούς (φοιδεράτους) στις ρωμαϊκές λεγεώνες.

Όταν εδραιώθηκαν στην ρωμαϊκή ιεραρχία σε υψηλόβαθμες θέσεις θεώρησαν καλό με εμμονικό τρόπο να εκγερμανίσουν την Ρωμαική Αυτοκρατορία, καταλύοντας το δυτικό της τμήμα ενώ στο αντίστοιχο ανατολικό όπου κι εκει τους δόθηκαν αξιώματα (ο Αλάριχος ήταν διοικητής του Ιλλυρικού συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής χερσονήσου), μετά από μακροχρόνιες πολεμικές συρράξεις, κατεσφάγησαν και απωθήθηκαν βορεια του Δούναβη. Σε ό,τι αφορά στην Ανατολή υπάρχει και η άποψη ότι τους εκμεταλλεύτηκε πολιτικώς η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στο να εξαλειφθεί το Εθνικό υπόβαθρο του ελληνικού χώρου αφήνοντάς τους να διοικούν, με τον ιδιόρρυθμο εμμονικό τους τρόπο, ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα οι καταστροφές που συντελέσθηκαν ήταν απόρροια της δυσαρέσκειας των πληθυσμών για τον τρόπο με τον οποίο εξασκούσαν την διοίκηση (βλέπε σφαγή στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης), γεγονός που συνέβαλλε σε αλλεπάλληλλες στάσεις και επαναστάσεις, και τελικά με την ανάκληση των αξιωμάτων και προνομίων να οδηγηθούν στην καταστροφή τους. Η χρονική περίοδος όπου οι Οστρογότθοι και Βησιγότθοι κυριαρχούν στην Ευρώπη ονομάζεται Μεσαίωνας (με όλα τα επακόλουθα).

Στην συνέχεια τους συναντάμε ως θεματοφύλακες της Αγίας Ρωμαικής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Εθνους (962 μ.χ) με τις ευλογίες του Πάπα και τις ανάλογες πολιτικές ίντριγκες της εποχής, με πρώτο εκφραστή τον Όθωνα τον Α΄, ιδρυτή της δυναστείας των Οθώνων ή Σαξονική δυναστεία ή δυναστεία των Λιουντολφίγκερ. Ο γιός του Όθωνος ο Β’ νυμφεύθηκε την βυζαντινή πριγκίπισσα Θεοφανώ ανηψιά του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιωάννη Β’ Τσιμισκή (14 Απριλίου 972). Το 973 ο ‘Οθωνας Β΄και η Θεοφανώ στέφθηκαν από κοινού αυτοκράτορες στην Ρώμη από τον πάπα Βενέδικτο ΣΤ΄.

Η Θεοφανώ χαρακτηρίστηκε από την γερμανική αυλή διαβολική επειδή έτρωγε με πηρούνι (τότε τα πηρούνια είχαν δύο δόντια) και επιπλέον εισήγαγε το λουτρό στην αυλή της, πράγμα πρωτόγνωρο για τους τότε Γερμανούς. Αργότερα βέβαια την τίμησαν. Η εμμονή τους σαν συνεχιστές της Ρώμης, τους οδήγησαν σε αντιπαραθέσεις τόσο με την Δυτική όσο και την Ανατολική αυτοκρατορία, μέχρι την κατάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Εθνους από τον Ναπολέοντα το 1806. Θεωρούσαν ακόμα ότι η ουράνια βασιλεία σύμφωνα με την χριστιανική πίστη πρέπει να εφαρμόζεται και στην Γη υπό την εποπτεία τους.

Ένα γερμανικό φύλο, οι Τεύτονες προσεκλήθησαν από τους δούκες της περιοχής της σημερινής Πολωνίας διωγμένοι από την Τρανσυλβανία, που τους χορηγήθηκε από τον Ούγγρο βασιλέα ως αντάλλαγμα για την βοήθειά τους εναντίον των Κουμάνων, όπου όμως η απειθαρχία τους ανάγκασε τον Ούγγρο βασιλέα Ανδρέα να τους διώξει. Εκεί μην ξεχνόντας το χούι τους (αν μπορούσαμε να το πούμε) κατέσφαξαν τους ντόπιους πληθυσμούς και ίδρυσαν δικό τους κράτος με πρωτεύουσαν το Μαρίενμπουργκ. Το 1701 ιδρύεται το δουκάτο της Πρωσσίας. Η ιστορία του φτάνει έως το 1918 γεμάτη πολέμους ακόμη και εναντίον των Αυστριακών (για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρεία στο Ράιχ) οπότε και διαλύεται.

Μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους και μέσα από μία εμμονική διακυβέρνηση της Ευρώπης με κύριο εκφραστή τον Αυστριακό (Οστ) Κλέμενς φον Μέττερνιχ η Ευρώπη μετατράπηκε σε πεδίο επαναστατικών κινημάτων. Ο Κλήμης (κατ’ εξελληνισμό) φον Μέττερνιχ επί 34 χρόνια υπήρξε ο διαιτητής σχεδόν όλων των διεθνών τότε ευρωπαϊκών υποθέσεων (ως άλλος Σώυμπλε). Ήταν ο δημιουργός της Ιεράς Συμμαχίας και σφοδρός πολέμιος κάθε φιλελεύθερης διάθεσης εξισώνοντάς την με καταστροφή από κάθε έννοια, πολιτική, κοινωνική, θρησκευτική κ.λπ. Μάλιστα όταν διέγνωσε τις μυστικοπαθείς διαθέσεις του Τσάρου Αλέξανδρου δεν δίστασε να κατευθύνει όλη την Ιερά Συμμαχία ενάντια σε κάθε άνεμο φιλελευθερισμού που είχε σπείρει η Γαλλική Επανάσταση όσο επίσης και ο Ναπολέων.

Ο Μέττερνιχ είναι γεγονός ότι είχε αναπτύξει ένα πολιτικοκοινωνικό πρότυπο που υποστήριζε αναμφίβολα με πάθος από το οποίο όμως εξέλειπε και η στοιχειώδης διορατικότητα επί των συγχρόνων συνθηκών της εποχής του. Ονειρευόταν να ιδρύσει κατά κάποιο τρόπο μια ομοσπονδία αυτοκρατόρων και βασιλέων οι οποίοι κατά τις αντιλήψεις του ήταν οι φορείς της θείας επιταγής προς ρύθμιση των τυχών των διαφόρων λαών της Ευρώπης αλλά και του κόσμου ευρύτερα, λαμβάνοντας τις διδαχές αυτές κυρίως από την Παλαιά Διαθήκη. Ιδιαίτερα για την Αυστρία θεωρούσε ότι δεν ήταν ποτέ δυνατόν να κυβερνηθεί παρά μόνο από ένα πατριαρχικό σύστημα απολυταρχισμού φθάνοντας στο σημείο να υποστηρίζει ότι αν η Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι ο «μεγάλος ασθενής» της Ευρώπης, τότε ο «δεύτερος ασθενής» είναι η Αυστρία.

Διαπνεόμενος κάτω από αυτό το πνεύμα ως πολιτική αναγκαιότητα, που βεβαίως είχαν δημιουργήσει τα κατά καιρούς έντονα πολιτικά και θρησκευτικά πάθη στην Ευρώπη με τρομερές συγκρούσεις, προσπάθησε να εμφυσήσει αυτό σε όλα τα διεθνή συνέδρια στα οποία συμμετέσχε και ειδικότερα σ΄ εκείνα που προήδρευε, όπως στο συνέδριο του Ακυϊσγράνου (Άαχεν) και σ’ εκείνο του Κάρλσμπαντ το 1819, στο συνέδριο του Τρόπαου του 1820 έως και στο συνέδριο του Λάιμπαχ (Λιουμπλιάνας) το 1821. Μάλιστα στο τελευταίο μόλις ενημερώθηκε για της έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης φαίνεται να τον συντάραξε πολύ βλέποντας τις θεωρίες του περί της «νομιμότητας», (ορθές υπό την έννοια του κυρίαρχου και ευνομούμενου κράτους), να χάνουν όμως κυριολεκτικά έδαφος αποδοχής τους (υπό την έννοια των διαφορετικών εθνοτήτων του κυρίαρχου κράτους), από τους λαούς που επιθυμούσαν την αυτοδιάθεσή τους, σημείο που δεν μπόρεσε ποτέ να διαχωρίσει και ν΄ αντιληφθεί.

Αυτό το σημείο ήταν και ο κύριος λόγος που κατέστησε τον σπουδαίο αυτό διπλωμάτη παροιμιώδη μισέλληνα και τον έθεσε σε έκδηλη αντιπαράθεση με όλο τον πολιτισμένο κόσμο της εποχής του. Σημειώνεται επ’ αυτού πως ακόμη και ο μεγαλύτερος ποιητής της Αυστρίας Φραντς Γκριμπάχερ χαρακτήρισε τον Μέττερνιχ «Δον Κιχώτη της νομιμότητας».

Ιστορικές συγκρίσεις

28 Ιουλίου1914. Η δολοφονία του Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου στο Σεράγεβο και η εμμονή του Κάιζερ Γουλιέλμου Β’ της Γερμανίας να τιμωρηθεί η Σερβία οδήγησε στην έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με τα εκατομμύρια θυμάτων και τέλος την ήττα της Γερμανίας.

3 Σεπτεμβρίου 1939, έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εισβολή στην Πολωνία δύο ημέρες νωρίτερα. Η εμμονή του Χίτλερ (αυτός κι αν ήταν εμμονικός) να εδραιώσει έναν ζωτικό χώρο με όλες τις γερμανόστροφες άριες φυλές υπό την εξουσία του Γ΄Ράιχ με τις γνωστές βαρβαρότητες που διέπραξαν τα γερμανικά Ες Ες, οδήγησαν εκ νέου σε εκατόμβες αθώων ανά την υφήλιο και τελικά την καταστροφή της Γερμανίας. Αν σήμερα θελήσουμε να εκφράσουμε τη βαρβαρότητα αυτή εκφράζεται απόλυτα με τα εγκληματα των Γερμανών. Είναι οι μόνοι ηττημένοι που όταν έφυγαν από τις χώρες που κατείχαν κατέστρεψαν ανεπανόρθωτα και τις υποδομές τους. Παρά τις συγγνώμες με λόγια οφείλουν αναδρομικά και με τόκο σε είδος την επανόρθωση τους.

3 Οκτωβρίου 1990, επανένωση της Γερμανίας. Η ημερομηνία αυτή αποτελεί ορόσημο για την Ευρωπαική Ένωση γιατί θέτει το θεμέλιο λίθο της γερμανικής ηγεμονίας (δ’ Ράιχ) επί των χωρών της Ευρώπης. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η είσοδος στην ΕΕ με γερμανική στήριξη και πίεση επί των εταίρων της Τσεχίας, Σλοβακίας, Σλοβενίας, Εσθονίας Λιθουανίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας, δημιουργεί τον ονειρεμένο ζωτικό χώρο του Χίτλερ αλλα ενδεδυμένο με οικονομικού τύπου προβιά. Ύστερα από μια οικονομική δυσκαμψία της γερμανικής οικονομίας, η πολιτική τόσο των σοσιαλιστών όσο και των χριστιανοδημοκρατών αποσκοπεί στην διείσδυση της γερμανικής οικονομικής κουλτούρας στον ευρωπαικό νότο με προσφορά πακτωλών δανείων προς απόκτηση γερμανικών αγαθών, πολλές φορές με αθέμιτο τρόπο (δωροδοκίες). Η γερμανική οικονομία διασώζεται καθώς αρχίζει η διείσδυση των γερμανικών τραπεζών στον Νότο.

Με εισροή κεφαλαίων από τις εξαγωγές της η Γερμανία εμμένει σε μία αντιπληθωριστική οικονομική πολιτική (σημειωτέον ότι η Γερμανία τον πληθωρισμό τον αποφεύγει όπως ο διάβολος το θυμίαμα και αποδίδει την καταστροφή της στους δύο πολέμους στον πληθωρισμό), επιβάλλει πολιτικές λιτότητας σε χώρες του Νότου με κύριο σκοπό την κερδοφορία της μέσω δανεισμού τους από τα επιτόκια. Ήδη η γερμανική οικονομία κέρδισε 75 δισ. ευρώ από τον δανεισμό. Η εμμονή στην λιτότητα κύρια οικονομική πολιτική του Σώυμπλε, εγκεκριμένη με πλειοψηφία των γερμανόστροφων του γερμανικού ζωτικού χώρου, φέρνει την πρώτη διάσπαση των PIGS, την δεύτερη των κρατών του Βίζεγκραντ και την τρίτη των κρατών του μεσογειακού Νότου.

Η διάσπαση και η προπαγανδιστική δαιμονοποίηση χωρών πιθανώς έχει ως σκοπό την εδραίωση της αδιαμφισβήτης γερμανικής κυριαρχίας με την δημιουργία χωρών δύο και τριών ταχυτήτων στην ΕΕ. Επιπλέον επειδή η ανάδειξη μιας χώρας σε ηγεμονα προυποθέτει και έναν εχθρό, αν κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο ο εχθρός για τη Γερμανία ήταν οι Εβραίοι, σήμερα είναι οι «τεμπέληδες» Έλληνες (άσχετα αν επί χρόνια αγόραζαν και αγοράζουν «λαδωμένα» υλικά της «Ζήμενς», προβληματικά στην αποκατάσταση «Λέοπαρντς», υποβρύχια που γέρνουν, δυσκολοσυντήρητα ρυπογόνα οχήματα με πειραγμένο λογισμικό, όπλα που στραβώνει η κάννη από τις πολλές βολές κι ακούγονται σαν τενεκέδες όταν οπλίζουν, το «παραμύθι» δηλαδή της τάχα υπεροχής της γερμανικής τεχνολογίας (που η μισή βρίσκεται στην Κίνα), αυτό άλλωστε έκανε και η Ρώμη με την Καρχηδόνα και σημειώστε παρακαλώ ότι μόνο από τις περιοχές των γερμανόστροφων ακούσαμε υβριστικά έως εξευτελιστικά λόγια για τη χώρα μας και το λαό μας.

Με αυτές τις εμμονές των Γερμανών, έχουμε την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ. Αποσχιστικές τάσεις στην Καταλωνία, διάλυση της ευρωπαικής οντότητας, άνοδο ακραίων κυβερνήσεων στις χώρες του Βίζεγκραντ (πρωην Αυστρουγγαρία), αδύναμες κυβερνήσεις σε αρκετές χώρες και ευτυχώς και στη Γερμανία, που βλέπει ότι η εμμονική της πολιτική με τα ισχνα πλειοψηφικά εκλογικά αποτελέσματα την οδηγούν σήμερα σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Ευτυχώς για να μας αφήσουν ήσυχους για λιγο καιρό τους βαρεθήκαμε πια να τους βλέπουμε να μας προσβάλλουν.

Εμείς θα θυμόμαστε πάντα τους συμπατριώτες μας που αυτοκτόνησαν εξ αιτίας αυτών των οικονομικών πολιτικών και των ντόπιων δωσιλόγων και όσο κι αν θέλουν να μας περάσουν υπογείως ως αναγκαία την «μπρουτάλε» γερμανική τους γλώσσα και τα μπυρολουκάνικα τρώγοντάς τα με ασπρη κάλτσα και πέδιλο στην παραλία, τους συμβουλεύω να τα κρατήσουν για τον εαυτό τους. Εμείς θα χορεύουμε όρθιοι εκτινασσόμενοι ενίοτε από γής προς ουρανό ( έτσι είναι η ψυχοσύνθεσή μας) και όχι καθιστοί παλινδρομούμενοι αριστερά-δεξιά σαν αυτιστικοί.
Συμπέρασμα. Η Βαυαροκρατία δεν είναι το ζητούμενο στην ΕΕ. Η Γερμανία δεν μπορεί να καταλάβει διαχρονικά μέχρι που φτάνουν τα όρια των εμμονών και της ισχύος της. Αυτή ευτυχώς είναι και η αιτία των διαχρονικών πτώσεών της.

* Απόστρατος αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας