Νεκρολογία – Τέλεση μνημοσύνου
Πώς περνά ο καιρός! Μοιάζει σαν εχθές το τηλεφώνημα μέσα στην νύχτα, που ήξερα τι σημαίνει…
Και ύστερα πόνος… Πολύς πόνος… Και πανικός.
Να βρεις εισιτήριο αμέσως, να κλαις, να μην καταλαβαίνεις τι κάνεις, να ενημερώνεις κόσμο, αλλά, κυρίως, να πονάς…
Και μετά πάλι ο πανικός. Πανικός, γιατί ουσιαστικά πρέπει να ενηλικιωθεί.
Τι κι αν είχες περάσει τα 18 σου χρόνια πριν. Μετά τον πανικό, έρχεται ο θυμός. Θυμώνεις με τους πάντες και τα πάντα…
Ακόμη και με την άγνωστη για εσένα κυρία, που θέλει να σου πει έναν καλό λόγο γιά τον μπαμπά σου.
Με τα λουλούδια που δεν είναι έτσι όπως θέλεις. Με το παραμικρό.
Αλλά κυρίως θυμώνεις με τον μπαμπά σου. Γιατί δεν πρόσεχε; Γιατί δεν άκουγε κανέναν;
Γιατί; … Πολλά «γιατί». Και έτσι πορεύεσαι μέχρι την αποδοχή, και γίνεσαι δέκτης μιάς νέας πραγματικότητας.
Και ο πόνος, ναι μεν υπάρχει, γίνεται υποφερτός. Και βλέπεις πως ναι, η ζωή συνεχίζεται, πρέπει να συνεχισθεί.
Σου μένουν, όμως, όλες αυτές οι όμορφες αναμνήσεις που είχες την τύχη να ζήσεις με τον πατέρα σου. Όλα αυτά τα γλυκά λόγια, που, ίσως, είχες ακούσει από εκείνον.
Όλες αυτές οι εικόνες στο μυαλό σου γιά τα δάκρυα υπερηφάνειας που τον είχες δει, να χύνει γιά εσένα.
Ο μπαμπάς μου με άφησε να προσέχω την μάνα μου σχεδόν ένα χρόνο πριν.
Και το μνημόσυνο γιά αυτόν τον χρόνο χωρίς εκείνον θα το τελέσουμε στις 8 Απριλίου, στον ιερό ναό Αγίας Ειρήνης Κάτω Πορροΐων Σερρών. Αν δεν μπορείτε να παρευρεθείτε, ανάψτε ένα κεράκι στην μνήμη του.
Μπαμπά, συνέχισε να με προσέχεις από εκεί ψηλά.
Σε αγαπώ.
Τάσος Βαρυτιμίδης
