ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ-ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΑΘΩΩΝ-ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 88 ΧΡΟΝΙΑ

«Ο χρόνος φέρνει στο φως την αλήθεια»

Εφέτος, όπως είναι γνωστό, συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, που είχε επακόλουθο το ξερίζωμα των ελληνικών πληθυσμών της Ιωνίας, της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου καθώς και το οριστικό ενταφιασμό της Μεγάλης Ιδέας.

Η Μεγάλη Ιδέα υπήρξε το ισχυρότερο ιδεολόγημα της Νεότερης Ελλάδας, που καθοδηγούσε την εξωτερική και εσωτερική πολιτική από το δεύτερο ήμιση του 19^ου αιώνα μέχρι τον Αύγουστο του 1922 οπότε ενταφιάστηκε οριστικά. Η Μεγάλη Ιδέα αποδίδεται στον Ιωάννη Κωλέττη, που υπήρξε ο πρώτος συνταγματικός πρωθυπουργός, ο οποίος αγορεύοντας στη βουλή το έτος 1844, στις εργασίες της Α΄Εθνοσυνέλευσης, αναφέρθηκε σε αυτόχθονες και ετερόχθονες Έλληνες, της υπόλοιπης Έλλαδας, που ήταν ακόμη σκλαβωμένη στους Τούρκους, στην Κωνσταντινούπολη, τη Μ.Ασία και τα ελληνικά νησιά. Ουσιαστικά η Μεγάλη Ιδέα ήταν αλυτρωτικός ελληνικός οραματισμός, που είχε σκοπό την επανάκτηση των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ο σκοπό αυτός περέμενε στόχος, οουσιαστικά όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, μέχρι τον Αύγουστο του 1922, οπότε με την καταστροφή της Μ.Ασίας, ενταφιάστηκε οριστικά η Μεγάλη Ιδέα.

Ας δούμε όμως περιληπτικά πως από το έπος των Βαλκανικών πολέμων (1912/1913) φθάσαμε στην καταστροφή του 1922.

Το φθινόπωρο του 1914 άρχισε ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος, που επηρέασε τη ζωή των ανθρώπων, σχεδόν ολόκληρου του πλανήτη. Δύο μεγάλοι συνασπισμοί κρατών, η ΑΝΤΑΝΤ (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία, αργότερα προσχώρησε και η Ιταλία) από τη μία πλευρά και οι κεντρικές αυτοκρατορίες (Γερμανία και Αυστροουγγαρία) από την άλλη, συγκρούονταν μεταξύ τους, για το ποιός θα επικρατήσει στην Ευρώπη αλλά και στις αποικίες. Παράλληλα όμως αναζητούσαν συμμάχους, για να τους βοηθήσουν, για να επιτευχθεί το συντομότερο η νίκη του ενός επί του άλλου. Μέσα στην προσπάθεια αυτή, εντάσσεται και η πίεση που δεχόταν η πατρίδα μας, προκειμένου να μπει στον πόλεμο, στο πλευρό ενός από τους δύο συνασπισμούς. Η πίεση αυτή προκάλεσε τον εθνικό μας διχασμό. Στη μία πλευρά ήταν ο βασιλιάς, τα παλιά κόμματα της αντιπολίτευσης και το Γενικό Επιτελείο Στρατού και από την άλλη η κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Η πρώτη πλευρά υποστήριζε ότι η Ελλάδα έπρεπε να παραμείνει ουδέτερη, να περιμένει τις εξελίξεις και να πράξει αναλόγως, γιατί αν έμπαινε στον πόλεμο θα είχε μεγάλες περιπέτειες και μάλιστα σε περίοδο που μόλις πριν από ένα χρόνο βγήκε από τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους (1912/1913) κατά τους οποίους είχε μεγάλο κόστος σε αίμα και δαπάνες. Η άλλη πλευρά κυβερνητική/υποστήριζε ότι η πατρίδα μας έπρεπε να μπει στον πόλεμο αμέσως στο πλευρό της ΑΝΤΑΝΤ, γιατί προέβλεπε ότι ο πόλεμος θα τελειώσει σύντομα με νικήτρια την ΑΝΤΑΝΤ, η οποία στη συνέχεια θα διαμέλιζε την Τουρκία, που ήταν σύμμαχος της Γερμανίας, και έτσι η Ελλάδα, ως σύμμαχος των νικητών, θα είχε επεκταθεί στις ακτές και την ενδοχώρα της Ιωνίας και το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας, θα γινόταν πραγματικότητα. Η διαφωνία αυτή προκάλεσε την απροκάλυπτη πολιτική και στρατιωτική επέμβαση της Γαλλίας στα εσωτερικά της πατρίδας μας που επέφερε τον εθνικό μας διχασμό, με τον σχηματισμό δεύτερης (προσωρινής) κυβέρνησης φιλικής προς την ΑΝΤΑΝΤ με έδρα τη Θεσσαλονίκη, η οποία ουσιαστικά κατείχετο από τα Γαλλικά στρατεύματα, που είχαν αποβιβαστεί εκεί, μετά τις αποτυχημένες επιχειρήσεις τους στα Δαρδανέλλια. Το επίσημο όμως κράτος της Ελλάδας, παρέμενε ουδέτερο μέχρι τον Μάιο του 1917. Τον Μάιο ο στόλος της ΑΝΤΑΝΤ έκανε αποκλεισμό της Αθήνας και αποβίβασε άγημα στην ελληνική πρωτεύουσα, στέλνοντας και τελεσίγραφο στην κυβέρνηση ζητώντας την παραίτησή της και την απομάκρυνση από το θρόνο του βασιλιά Κωνσταντίνου. Έτσι και έγινε. Παραιτήθηκε η κυβέρνηση και αυτοεξορίστηκε ο βασιλιάς. Την επόμενη μέρα ορκίστηκε βασιλιάς ο δευτερότοκος γιός του Κωνσταντίνου, Αλέξανδρος και έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, στον Ελευθέριο Βενιζέλο, εκλεκτό φίλο της ΑΝΤΑΝΤ. Ακολούθως συνελήφθησαν οι κυριότεροι πολιτικοί αντίπαλοι της νέας κυβέρνησης και εξορίστηκαν στην Κορσική, φρουρούμενοι από Γάλλους στρατιώτες.

Η κυβέρνηση Βενιζέλου, διατήρησε το σύνταγμα του 1911, με άρση όμως των άρθρων «περί προσωπικών ελευθεριών» και κήρυξε στρατιωτικό νόμο.

Με νόμο κατάργησε την ισοβιότητα των δικαστών και τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και προχώρησε σε εκκαθαρίσεις στην εκκλησία, στη διοίκηση και στο στρατό. Στον ΙΕ΄τόμο της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, στις σελίδες 48 και 49 διαβάζουμε ότι η εκκαθάριση άρχισε από την εκκλησία της Ελλάδος. Κηρύχθηκαν έκπτωτος ο αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος και οι μητροπολίτες που μετείχαν στο ανάθεμα κατά του Βενιζέλου. Στο δικαστικό κλάδο απολύθηκαν 570 περίπου ισόβιοι ή μόνιμοι δικαστικοί και απολύθηκαν περίπου 6.500 πολιτικοί δημόσιοι υπάλληλοι. Μεγαλύτερη όμως ήταν η εκκαθάριση στο στρατό και το ναυτικό. Αποστρατεύτηκαν 1.600 περίπου μόνιμοι αξιωματικοί και τέθηκαν σε διαθεσιμότητα άλλοι 700 περίπου, δηλαδή αθροιστικά απομακρύνθηκε από το σώμα το 40% περίπου του συνόλου των μόνιμων αξιωματικών. Επίσης 600 περίπου έφεδροι αξιωματικοί υποβιβάστηκαν στο βαθμό του απλού στρατιώτη. Στις 17 Δεκεμβρίου του 1917 δημοσιεύτηκε στον τύπο επιστολή του αντιστρατήγου Δαγκλή, στενού συνεργάτη του Βενιζέλου, που μετείχε στην «τριανδρία» του Βενιζελικού κινήματος «Εθνικής Αμύνης», με την οποία κατέκρινε έντονα την έκταση που είχε πάρει η εκκαθάριση στο στρατό και υπαινισσόταν ότι το κίνητρο πολλών από τις αποστρατίες ήταν η ευνοϊκή για τον Πάγκαλο και τους φίλους του εκκαθάριση της επετιρίδας και όχι η εξασφάλιση νομιμόφρονος στρατού. Στο ναυτικό αποστρατεύτηκαν περίπου 300 αξιωματικοί (30%) επί του συνόλου, ενώ στο σώμα της χωροφυλακής αποστρατεύτηκαν 3.000 περίπου, αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και απλοί χωροφύλακες.

Ο κομματικός φανατισμός και η μισαλλοδοξία, οδήγησαν τον διχασμό στα ύψη. Διχασμένο το έθνος και κάτω από αντίξοες συνθήκες οδηγήθηκε στην Μικρασιατική Εκστρατεία, με φυσικό και αναμενόμενο επακόλουθο την καταστροφή.

Με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από την καταστροφή της Μικράς Ασίας, προβλήθηκαν αρκετά ντοκιμαντέρ, έγιναν πολλές ομιλίες και γράφτηκαν πολλά κείμενα και άρθρα και… παραμύθια για τους δήθεν υπεύθυνους της καταστροφής, κάποιοι από τους οποίους δικάστηκαν και εκτελέστηκαν την 28^η Νοεμβρίου του 1922, δηλαδή ακριβώς πριν από 100 χρόνια. Με αφορμή λοιπόν τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την άδικη εκτέλεση πέντε αθώων πολιτικών και ενός αρχιστράτηγου θυμάτων του ακραίου κομματικού φανατισμού και της μισαλλοδοξίας των πολιτικών τους αντιπάλων, αφιερώνουμε το σημερινό μας άρθρο στη μνήμη των έξι αδικοσκοτωμένων οι οποίοι αποκαταστάθηκαν ηθικά ύστερα από 88 χρόνια, με την 1675/20-10-2010 απόφαση του Ζ΄ποινικού τμήματος του Αρείου Πάγου που ακύρωσε την χωρίς αριθμό απόφαση του Εκτάκτου (και παράνομου) Στρατοδικείου που τους είχε καταδικάσει σε θάνατο χωρίς ηθικούς φραγμούς, για ανύπαρκτα ατιμωτικά αδικήματα. Άλλωστε ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές της ατιμωτικής εκείνης καταδίκης αθώων ανθρώπων, σε συνέντευξή του, το έτος 1949, είπε: «Δεν διέπραξαν (οι έξι) συνειδητή προδοσίαν, ως κατηγορήθηκαν, αλλά υπήρξαν μοιραία και αναγκαία θύματα εις τον βωμόν της πατρίδας, κατά τας κρισίμους εκείνας στιγμάς». Αλλά και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, σε επιστολή του προς τον Παναγή Τσαλδάρη, το έτος 1929, έγραψε: «Δύναμαι να βεβαιώσω υμας με τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπον, ότι ουδείς των πολιτικών αρχηγών της δημοκρατικής παρατάξεως θεωρεί ότι οι ηγέται της πολιτικής ητις ηκολουθήθη μετά το 1920 (εννοεί τους αδικοσκοτωμένους έξι) διέπραξαν προδοσίαν κατά της πατρίδος ή ότι εν γνώσει ωδήγησαν τον τόπον εις την Μικρασιατικήν Καταστροφήν. Δύναμαι μάλιστα να σας βεβαιώσω ότι το επ΄εμοί πιστεύω ακραδάντως, ότι θα ήσαν ευτυχείς αν η πολιτική των ωδήγη την Ελλάδα εις εθνικόν θρίαμβον». Για το ίδιο θέμα διαβάζουμε στον ΙΕ΄τόμο της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, της Εκδοτικής Αθηνών, στην σελίδα 256: «κατά τη διάρκεια μακράς συνομιλίας του με τον Λίντλεϋ (Άγγλο πρεσβευτή) τέως υπουργού του Βενιζέλου, προσπάθησε να πείσει τον Άγγλο πρεσβευτή ότι η εκτέλεση ολίγων υπουργών θα ικανοποιούσε την εκδικητικότητα του πλήθους και θα αποσοβούσε τον κίνδυνο να στραφεί η κοινή γνώμη εναντίον εκείνων που αρχικά ξεκίνησαν τη Μικρασιατική Εκστρατεία». Από την παραπάνω απάντηση του τέως υπουργού του Βενιζέλου, φαίνεται ξεκάθαρα ο δόλος, για τον οποίο εκτελέστηκαν (δολοφονή- θηκαν) πέντε αθώοι πολιτικοί και ένας αρχιστράτηγος «για να αποτραπεί ο κίνδυνος να στραφεί η κοινή γνώμη εναντίον εκείνων που αρχικά ξεκίνησαν τη Μικρασιατική Εκστρατεία»! Είναι δε γνωστό ότι η εκστρατεία άρχισε από την κυβέρνηση Βενιζέλου, με την παρότρυνση του τότε Άγγλου πρωθυπουργού, τα συμφέροντα του οποίου εξυπηρετούσε.

Τέλος θα υπενθυμίσουμε σε όσους σύγχρονους ιστορικούς εξακολουθούν να παραχαράσουν την ιστορία, από μισαλλοδοξία τα γραφέντα από τον Μέγα Έλληνα Ιστορικό Πολύβιο, για το τι οφείλουν να κάνουν οι ιστορικοί: «… Εγώ όμως νομίζω ότι παρά τοις ορθώς φρονούσι δεν δύναται να λογίσθη πατριώτης γνήσιος εκείνος, όστις εγκαταλείπει την αλήθειαν δια την δυσαρέσκειαν, ην προσκαίρως θα προκαλέσει παράτισι. Τουναντίον οφείλει να παραδώσει εις τους επιγινομένους αμιγή και απηλλαγμένην παντός ψεύδους την αλήθειαν, ίνα μη αναγιγνώσκουσει τέρπονται μόνο ακούοντες, αλλά και να διορθώνται ψυχικώς και ίνα μη εν τοις αυτοίς σφαλλώνται». Γνωστό και το λεχθέν από τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό: «Εθνικόν είναι το αληθές»

ΠΗΓΕΣ:

1.ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ της Εκδοτικής Αθηνών ΑΕ.

2.ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΚΕΣ της φωτοεκδοτικής ΑΕ.

3.ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ του Κώστα Ν.Μπαρμπή, Εκδόσεις Ερωδιός.

4. Η ΑΘΩΩΣΗ ΤΩΝ ΕΞ του Νίκου Τσάγγα, Αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Εκδόσεις: Γκοβότση.