Μια μεγαλειώδης σχέση!!!
Με το παρόν άρθρο δεν θα προσπαθήσω να ηθικολογήσω και σε καμία περίπτωση να κάνω κήρυγμα. Άλλωστε έχουμε πολύ άξιους «λειτουργούς» στην υπηρεσία του Θεού, που έχουν αναλάβει αυτό το έργο. Προσωπικές θέσεις εκφράζω, βιώματα ατομικά ίσως – ίσως και κάποιους προβληματισμούς που ενέχουν φιλοσοφικές αναζητήσεις. Θεωρώ πως η δυσκολότερη και ταυτόχρονα θαυμαστή σχέση είναι αυτή που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος με την πεπερασμένη φύση του ουσιαστικά δεν προσδιορίζει τη στάση που θα κρατήσει απέναντι στο θεό με ειλικρίνεια, εντιμότητα και διάθεση να «ανακαινιστεί» ψυχικά, με στόχο να πλησιάσει το θεό. Παραμένω κάθετη στην άποψη μου ότι το ζητούμενο είναι η στάση του ανθρώπου απέναντι σε αυτή τη σχέση, γιατί ο Θεός ξεκάθαρα δηλώνει την παρουσία του και τη σφραγίδα του σε όλα, από το Θαύμα της γέννησης του ανθρώπου, από την ανάπτυξη των δέντρων και των φυτών, από το πέταγμα των πουλιών, από καθετί που υπάρχει στον ουρανό και στη γη, άυλο και υλικό. Επομένως, το θέμα είναι πως το πλησίασμα του Θεού προς τον άνθρωπο θα έχει όχι μονόδρομη φορά αλλά αμφίδρομη. Ασύλληπτο το μεγαλείο Του, απροσμέτρητη η παντοδυναμία Του, τόσο που δεν το χωράει η ανθρώπινη λογική και η όποια προσπάθεια σύλληψης της ουσίας Του θα κατέληγε μάλλον σε μια υπερβατική κατάσταση, όπου η λογική δε θα είχε θέση. Θαυμάζω τους γονυπετείς πιστούς που θέλουν να ματώσουν τα γόνατα τους, για να δείξουν την αφοσίωση τους στο θεό, συνταράσσομαι ψυχικά κάθε φορά που σκέφτομαι ότι σταυρώθηκε ο μονογενής υιός του θεού αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι δε φτάνει αυτό από μόνο του για την ψυχική ανακαίνιση του ανθρώπου και την θεμελίωση μιας στενής, άδολης και λαμπρής σχέσης με το Θεό, έτσι όπως ταιριάζει σε αυτόν μόνο. Η δημιουργία μιας βιωματικής σχέσης με το Θεό απαιτεί κόπο ψυχικό, κατάθεση συναισθηματική, επίκληση ουσιαστική στη βοήθεια Του, ανιδιοτελή και ανυπόκριτη διάθεση να απαλλαγείς από εσωτερικές μικρότητες, κακίες, με άλλα λόγια να παλέψεις εσωτερικά με το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης, απαλλαγμένης από καθετί το κοσμικό. Έτσι νομίζω ότι μπορείς έστω και λίγο να τον πλησιάσεις και να δεις το θαύμα που αποκαλύπτεται μπροστά σου. Υπό το πρίσμα, λοιπόν, της αγάπης, της πραότητας, της αυτοταπείνωσης, της αυτοκριτικής νομίζω μπορεί να οικοδομηθεί μια ιδιαίτερα πνευματική σχέση με το Θεό και μόνο έτσι να εξοβελιστεί η αλαζονεία, η υπερφίαλη συμπεριφορά, η απληστία που φαντάζουν τόσο ξεθωριασμένα μπροστά στην παντοδυναμία Του, στη μεγαλοσύνη Του και στην Ευσπλαχνία Του. Για τον λόγο αυτό, επέλεξα και τον τίτλο του άρθρου «μια μεγαλειώδης σχέση» που είναι η μοναδική που μπορεί να υπερβεί τα όρια του παρόντος και να οικοδομήσει το Μέλλον και το Όραμα του ανθρώπινου γένους.
