Μεταφορά πλούτου από τους φτωχότερους στους πλουσιότερους σε λένε «λιτότητα»
Γράφει ο Βαγγέλης Μαυρογόνατος*
Να πανηγυρίσω; Να κοιταχθώ στον καθρέπτη του σπιτιού μου; Να τσιμπηθώ μήπως και ονειρεύομαι; Ειλικρινώς δεν είμαι εις θέση να απαντήσω ή πώς να συμπεριφερθώ με αυτά που γίνονται γύρω μας. Έτσι, θέλω να πιστεύω, αισθάνεται και ο κάθε εχέφρων Έλληνας, και όχι μόνο.
Εδώ και έξι χρόνια προσπαθούμε να εντοπίσουμε «τις πταίει», τι φταίει, και η έρμη αυτή χώρα, η ταλαιπωρημένη και στοχοποιημένη από τους κατά καιρούς «συμμάχους» και τώρα από αυτούς της Ε.Ε., έχει περιέλθει για μιάν ακόμη φορά σε δεινή οικονομική κατάσταση, η οποία έχει τσακίσει στην κυριολεξία το ηθικό της, ελληνικής κοινωνίας, η οποία, δυστυχώς, έχει πάθει «βέρτιγκο». Δεν ξέρεις, πλέον ποιο είναι το σωστό ή το λάθος, ποιό είναι το ψέμμα και ποια ή αλήθεια, ποιον να πιστέψεις, ποιον να εμπιστευτείς, ποιόν να θεωρήσεις ικανό ηγέτη, ο οποίος ενεργεί με γνώμονα το συμφέρον της κοινωνίας προτάσσοντας το ΕΜΕΙΣ, και όχι το καταστρεπτικό ΕΓΩ.
Αγαπητοί αναγνώστες, παρ’ όλη αυτή την ζοφερή κατάσταση, που βιώσαμε και εξακολουθούμε να βιώνουμε, έχει επέλθει μια πρωτόγνωρη, για την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, χαλαρότητα και έλλειψη αντίδρασης (πέραν αυτής των καφενείων), για την οποία μια μόνο εξήγηση μπορεί να δοθεί. Ίσως ακόμη έχουμε αποθέματα οικονομικά ή πηγές εσόδων τέτοιες, που μας επιτρέπουν να συντηρούμαστε και να ανταποκρινόμαστε στις απύθμενες απαιτήσεις των δανειστών, αλλά και των επιβαλλομένων μέτρων, των κυβερνήσεων του εξαετούς οικονομικού πολέμου (το τέλος και τα αποτελέσματά του είναι μη προβλέψιμα), οι οποίες διαδέχθηκαν αυτές της επίπλαστης ευμάρειας, του πλαστικού χρήματος και των διαφόρων δανείων, τα οποία μας έδιδαν την ψευδαίσθηση των προνομιούχων Ευρωπαίων.
Όμως η περίοδος της πλασματικής ευημερίας έχει τελειώσει προ πολλού, τόσο για την Ελλάδα, όσο και για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες ήρθαν ή θα έρθουν αντιμέτωπες με την σκληρή πραγματικότητα της λιτότητας.
«Πάρτε μέτρα λιτότητας»: Αυτές είναι οι λέξεις που ακούμε και διαβάζουμε τα τελευταία έξι χρόνια, τα οποία στιγμάτισαν τις προηγούμενες κυβερνήσεις της οικονομικής κρίσης, τα οποία θα στιγματίσουν και αυτήν την κυβέρνηση. Ακόμη και οι πιό έξυπνοι επικριτές της διαπράττουν δύο βασικά λάθη: Το πρώτο είναι να υποθέσουμε ότι θα μείνει μόνο στις περικοπές δαπανών και τις φορολογικές αυξήσεις. Το δεύτερο είναι να πιστέψουμε ότι, όλα αυτά πρόκειται να μειώσουν τα ποσά, που δανείζεται η χώρα.
Η λιτότητα, λοιπόν είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό: Αποτελεί ένα έργο που μεταφέρει πλούτο από τους φτωχότερους στους πλουσιότερους. Και το πετυχαίνει πολύ αποτελεσματικά, καθ’ όσον, ενώ ένας τυπικός εργαζόμενος εξακολουθεί να κερδίζει όλο και λιγότερα σε σχέση τον πληθωρισμό, οι επιτήδειοι εκατομμυριούχοι έχουν αυξήσει εν μέσω κρίσεως τα έσοδά τους, όσο και να ακούγεται ως εξωφρενικό, κατά 40% από το 2009.
Μέσα σε όλο αυτό το παγκόσμιο στημένο «σκηνικό», μην ξεχνάμε, ότι, υπάρχει και ο ύπουλος ρόλος των ιδιωτικοποιήσεων.
Στην καλύτερη περίπτωση, η ιδιωτικοποίηση είναι ένα βραχυπρόθεσμο κέρδος για μια μακροπρόθεσμη απώλεια. Δηλαδή, το Δημόσιο πωλεί ένα από τα περιουσιακά στοιχεία του, προκειμένου να καταστεί δυνατή η άμεση είσπραξη χρημάτων από την κυβέρνηση. Βεβαίως βραχυπροθέσμως θα επιφέρει κέρδη για κάποια έτη, όμως μακροπροθέσμως θα είμαστε όλοι χαμένοι.
Ουσιαστικώς, οι ιδιωτικοποιήσεις δίδουν την δυνατότητα στις κυβερνήσεις να μεταφέρουν πλούτο από τους πολίτες σε μια πολύ μικρότερη ομάδα των ιδιωτών επενδυτών. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να περιμένουν μόνο περικοπές θέσεων εργασίας, χαμηλότερες αμοιβές, και χειρότερες συνθήκες εργασίας, όπως έχουμε δει σε όλες τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Οι υπόλοιποι από εμάς, τους πελάτες, θα πληρώνουμε υψηλότερους λογαριασμούς και κρυφές επιδοτήσεις. Και η κυβέρνηση; Θα έχει αρκετά μετρητά, για να μπορέσει να κάνει κάποιες φορολογικές ελαφρύνσεις (ουσιαστικώς ψιχία) προεκλογικώς, ώστε να αγοράσει κυριολεκτικώς ψήφους.
Και σε όλο αυτό το «βρώμικο παιχνίδι» προστίθεται και η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας κάθε χώρας. Και πόσω μάλλον αν τεθούν σε ισχύ οι επικείμενες σκιώδεις συμφωνίες (που βρίσκονται προ των πυλών), δίνοντας την ευκαιρία σε κάθε εταιρεία να αναλαμβάνει ουσιαστικώς ρόλο κράτους…
Κλείνοντας το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω για όλη αυτή την τραγική κατάσταση τόσο της Πατρίδος μας, άλλα και των λοιπών κρατών που υποφέρουν από την οικονομική και όχι μόνο κρίση ή των εν δυνάμει να την υποστούν, είναι αυτό που το έχουν πει εδώ και αιώνες οι αρχαίοι Έλληνες: «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται».
*Απόστρατος αξιωματικός του Στρατού Ξηράς
