Με μεγαλοπρέπεια τιμήθηκε στην Γουμένισσα η Μεγαλόχαρη

Με μεγαλοπρέπεια και καθολική συμμετοχή του κόσμου τιμήθηκε στην Γουμένισσα η Μεγαλόχαρη.
Σε ενημερωτικό δελτίο της ιεράς μητροπόλεως Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου αναφέρονται τα εξής:
Παρ’ όλο που πλεονάζουν οι εκκλησίες και τα προσκυνήματα της Υπεραγίας Θεοτόκου, σε κάθε γωνιά της Πατρίδας μας, “μεγαλύνεται” κυριολεκτικά και η όμορφη Παιονική Γουμένισσα, όπου και εδρεύει φερωνύμως η ιστορική Μονή της Παναγίας.
Η 17η κυριώνυμη ημέρα του εορτασμού, μια ιδιαιτερότητα της συνοριακής Γουμένισσας, για άλλη μια χρονιά ανακεφαλαίωσε το πρώτο δεκαπενθήμερο του φετινού Αυγούστου, των προβλεπομένων Παρακλήσεων και του Δεκαπενταυγούστου.

Η διττά “παρακλητική” περίοδος (με τις εναλλασσόμενες Παρακλήσεις του εκκλησιαστικού πληρώματος και την μυστική παράκληση-παρηγοριά της Παναγίας μας) και το τέλος των εορτασμών επιφυλασσόταν κυρίως για τους Γουμενισσιώτες, για την οικειότερη πνευματική αναψυχή τους. Η θαυματουργός εικόνα της Γουμένισσας ήταν στο επίκεντρο των καρδιών και των ελπίδων μας, αισθητοποίηση αμεσότερου διαλόγου και προσευχητικής κοινωνίας.
Και πριν το τέλος, επιφυλάχθηκε για όλη την Παιονία (και όχι μόνο) ο μεγάλος Εσπερινός του Δεκαπενταυγούστου με τα Εγκώμια της Παναγίας και τη λιτανεία του ενεικονισμένου Θεομητορικού Σώματος στους δρόμους της γραφικής κωμόπολης, με τα παιανίσματα των «Χάλκινων» και τα μελωδήματα της χορωδίας των Παιόνων. Το ίδιο και η κύρια Θεομητορική εορτή, φιλοξενώντας προσκυνητές από την κεντρική Μακεδονία.
Η Μεγαλόχαρη του συνοριακού Ελληνισμού, στην κύρια είσοδο-έξοδο της χώρας μας προς την υπόλοιπη Ευρώπη, ίστατο καταφύγιο της ομολογίας, της αισιοδοξίας, της μετάνοιας, της δυναμικής ζωής αναριθμήτων ανθρώπων. Και ο διαχυτικός θόρυβος του πολυήμερου “λαϊκού πανηγυριού”, όπως συνηθίζεται παντού, δεν απομείωνε την χαριτόδωρη έλξη και τον ευκτήριο διάλογο αναγωγής στη Θεομητορική ομορφιά της ευλογίας Της.

Μετά το τριήμερο φιλόξενο άνοιγμα σε πλήθος προσκυνητών, η απόληξη των εορτασμών στις 16/17 Αυγούστου και φέτος επιφυλάχθηκε για τους ενορίους Γουμενισσιώτες. Μεγάλη μας τιμή η συμμετοχή των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Ιερισσού, Αγίου Όρους & Αρδαμερίου κ. Θεοκλήτου και Ελασσώνος κ. Χαρίτωνος. Από την Τρίπολη της Πελοποννήσου ο πρώτος, από την Κοζάνη ο δεύτερος, ποιμαίνουν δύο ιστορικές Μητροπόλεις του Βορειοελλαδικού χώρου.

Αποβραδίς, θεολογώντας με περιεκτικότατο λόγο και ρητορεύοντας με εύληπτο τρόπο τα μεγαλεία του Θεομητορικού Προσώπου, ο Σεβ. Ιερισσού κ. Θεόκλητος μυσταγώγησε τους πιστούς κατά τον Εσπερινό. Μίλησε για το “θερινό Πάσχα” και τη σημασία του, απευθυνόμενος στις γυναίκες, “εις επήκοον των ανδρών”. Ανέδειξε με ωραίο κατηχητικό λόγο το θεάρεστο ήθος της Παναγίας μας, ως αίσθηση και πρότυπο μιας αντίστοιχης ζωής.

Εξήγησε πως κάθε ευλάβειά μας προς την Παναγία δεν πρέπει επ᾽ ουδενί να υπερβαίνει τα όρια πέραν των οποίων το άπαν ανήκει μόνο στην Αγία Τριάδα, στον Τριαδικό Θεό (η Παναγία ήταν άνθρωπος, γεννημένη από δικαίους ανθρώπους, έζησε ως άνθρωπος, υφαίνοντας όμως τις θεάρεστες αρετές). Αναφέρθηκε στα δύο ενδεχόμενα ζωής, είτε την αγιοτριαδική (σχέση με την Αγία Τριάδα) είτε την χωρίς τον Θεό.

Επικαλούμενος τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας και τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, με μιαν εύληπτη ορολογία για το ακροατήριο, αναφέρθηκε στη διαφορετικότητα της νοοτροπίας της Μαριάμ-Παναγίας σε αντίθεση προς την Εύα. Και δεν παρέλειψε να τονίσει πως η διαφορετική νοοτροπία της Εύας, η νοοτροπία μιας αυτοπραγμάτωσης και αυτοθέωσης, δεν παύει σαν άλλος Προμηθέας να τρώει τα σωθικά του παλαιότερου και του σημερινού και του αυριανού ανθρώπου. Ενώ η Παναγία δείχνει το δρόμο της ζωής, το δρόμο της σχέσης-ζωής με το Θεό!

Το πρωί χοροστάτησε στον Όρθρο ο Σεβασμιώτατος Ελασσώνος, με το έκδηλα καλογερινό του ψαλμώδημα, θυμίζοντας εκείνο το μυσταγωγικό “ύμνος άπας ηττάται”.

Στο Αρχιερατικό Συλλείτουργο προέστη ο οικείος Ποιμενάρχης μας Σεβασμιώτατος Γουμενίσσης, ο οποίος και θέλησε για παιδαγωγικούς λόγους να “ανταμείψει” ένα από τα παιδιά του θεολόγου-πρωθιερέως π. Μαρίου Τσόκου, τον μόλις 11χρονο Ιωάννη για την επίδοσή του στην εκμάθηση αλλά και την παραδοσιακή απόδοση της βυζαντινής μουσικής, καθώς και για την τακτική εξυπηρέτηση μιας σημαντικής ενορίας. Με την προβλεπόμενη ειδική Ακολουθία τον χειροθέτησε Ψάλτη, επαινώντας το όλο φιλομαθές και σεμνό ήθος του παιδιού και της ιερατικής οικογένειας του πατρός του και παρακινώντας στο πρόσωπό του άλλα παιδιά για κάθε ανάλογο ενδιαφέρον.

Έψαλαν οι καθηγητές βυζαντινής μουσικής κ. Ιωάννης Χασανίδης πλαισιούμενος από χορό ιεροψαλτών και ο διάκονος Ραφαήλ Γκουρβέλος με τους μαθητές του, εν οις και ο χειροθετηθείς. Ο Όρθρος και η θεία Λειτουργία μεταδόθηκαν από το Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος (του οποίου κύριος παράγοντας συστάσεως-πρωτολειτουργίας το 1989-1990 υπήρξε ο Σεβασμιώτατος).

Στον εόρτιο Χαιρετισμό του ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Δημήτριος μεταξύ άλλων τόνισε και τα εξής: «Συνεορτάζουμε στη γη μαζί με τους ουρανούς την πιο Δική μας, Εκείνην που μοιράζεται τον Εαυτό Της ως κατά χάριν Μητέρα με όλα τα παιδιά Της. Η Παναγία είναι αφάνταστα κι ανείπωτα πιο δίπλα μας, πιο μέσα μας, πιο οικεία κι από μας τους ίδιους στην αυτο-οικειότητά μας! Χωρίς να παραβιάζει ούτε την θεόδοτη ελευθερία μας ούτε και την άφρονα ελευθεριότητά μας, μας γνωρίζει τόσο, που ούτε εμείς φανταζόμαστε.

Μας αγαπά τόσο, που ούτε μπορούμε να υποθέσουμε την εθελο-αυτο-δοσία Της για μας τα κυριολεκτικώς χαριτωμένα παιδιά Της… Ο τωρινός σπουδαίος μεν, πλην αλαζονικός πολιτισμός, γυρεύει πως θα τραγουδήσει μονάχα τα υλικά του κόσμου, τον άνθρωπο μονάχα ως υλικό, την ζωή μονάχα ως υλισμό, διεθνικά και υποχρεωτικά για όλους, χωρίς σεβασμό στην αντίσταση της ελευθερίας (κι ας είναι η ελευθερία η ιδιοσυστασία του ανθρώπου ως προσώπου με την δυναμική της κοινωνίας, της προσγειωμένης και απογειωμένης και υπερουράνιας θεοκοινωνίας).

Και διαπιστώνουμε πόσο ξεκομμένος είναι αυτός ο πολιτισμός από το υπαρκτικό μήνυμα της Θεοτόκου: «Αγαπώ, άρα υπάρχω»! Αγαπώ, ώστε να υπάρχω. Πολιτικά, οικονομικά, θρησκειακά, κοινωνικά συστήματα, που δεν τους αγγίζει η παρουσία της Θεοτόκου, γράφουν “ημερολόγιο θανάτου”. Ενώ η Κοίμηση και Μετάσταση της Θεοτόκου προσκαλεί τους απλούς και τους σπουδαίους, τους μικρούς και τους μεγάλους, τους άνδρες και τις γυναίκες, να αρχίσουμε από φέτος, από σήμερα, από τώρα να ξαναγράφουμε το “ημερολόγιο της ζωής”, όπως το γράφει τόσους αιώνες και για την αιωνιότητα η Πανάχραντη Μορφή και παρουσία Της».

Επακολούθησε η καθιερωμένη λιτάνευση της θαυματουργού Θεομητορικής εικόνος στους κεντρικούς δρόμους της πόλεως, με την Αρτοκλασία στην κεντρική πλατεία, όπου ο Ποιμενάρχης μας για άλλη μια φορά ευχαρίστησε για την πολύτιμη αγάπη και παρουσία τους δύο Σεβασμιωτάτους Ιεράρχες και επήνεσε τις δημοτικές Αρχές και κάθε επιμέρους συντελεστή του εορτασμού.

Ιερομόναχοι και Ιερείς της Μητροπόλεως, με τους Πρωτοσυγκέλλους της Ιερισσού αρχιμ. Χρυσόστομο Μαϊδώνη και Γουμενίσσης αρχιμ. Αγαθάγγελο Σφονδυλιά, μοναχές με την Καθηγουμένη Ιωάννα του ι. Ησυχαστηρίου Αγίου Γεωργίου Ανύδρου, ένστολα στελέχη των τοπικών Πολιτιστικών Συλλόγων, τιμητικά αγήματα και ο συνεορτάζων λαός της Γουμένισσας πλαισίωναν το ιερώτατο Θεομητορικό σέβασμα, καταφύγιο και καύχημα όλων. Συμμετείχαν από τις Αρχές ο νέος Αντιπεριφερειάρχης Κιλκίς, ο Δήμαρχος Παιονίας με τους Δημοτικούς Συμβούλους, ο βουλευτής κ. Θεόδωρος Παραστατίδης και άλλοι εκ των επωνύμων.

Από την εξέδρα της πλατείας απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό ο Σεβ. Ελασσώνος κ. Χαρίτων, αναφερόμενος στο μυστήριο και τη σημαντική του θανάτου, αλλά και στην μοναδικότητα του Θεομητορικού προσώπου σαν καταφυγής των πιστών. «Ο θάνατος είναι ο κλήρος όλων όσοι έχουν την ανθρώπινη φύση. Δεν εξαιρέθηκε ούτε η ενδοξοτέρα των Χερουβείμ. Όμως ο θάνατος της Θεοτόκου, που δεν είναι θάνατος, αλλά κοίμηση, μέσα στην Εκκλησία παίρνει άλλη διάσταση. Είναι χαρά και πανήγυρις. Μέσα στην Εκκλησία δεν αρμόζει η λύπη και ο πόνος για το θάνατο… Στην Παναγία καταφεύγουμε συνεχώς, καταθέτοντας ενώπιόν Της τα προβλήματα και τα βάσανά μας. Μας εισακούει, επειδή πόνεσε ως Μητέρα βλέπουσα τον Υιό Της πάνω στο Σταυρό. Της εναποθέτουμε όλες μας τις ελπίδες. Υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει η φοβερά προστασία όλου του κόσμου, που δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ».

Η χάρη της Παναγίας μας Γουμένισσας ας διαμοιράζει δύναμη ελπίδος και γλυκασμό χαράς σε όλον τον Ελληνισμό.