Μανιώ Κυριαζίδου-Σαχπάζη: Τα πρότυπα δεν βρίσκονται μόνο μεταξύ των «επωνύμων»

Υπήρξε σε όλη την ζωή της υπόδειγμα ήθους, ανιδιοτέλειας, μεγαλοψυχίας και ανεξικακίας.

Και η Μανιώ Κυριαζίδου-Σαχπάζη έπραττε ό,τι έπραττε, επειδή πίστευε σ’ αυτό, και όχι γιά το θεαθήναι.

Υπηρέτησε πιστά και ανυστερόβουλα, όπως κάθε αγνός στην ιδεολογία του άνθρωπος, τον ιδεολογικό χώρο της και υπερασπίσθηκε με συνέπεια τις θέσεις της, μη έχοντας συγχρόνως την παραμικρή σχέση με την μισαλλοδοξία και τις πολιτικές και κοινωνικές παρενέργειές της.

Γι’ αυτήν πρώτα «μετρούσε» ο άνθρωπος, και πρώτα από όλα «ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας», και ήταν οι ανθρωποκεντρικές πεποιθήσεις ο κατευθυντήριος «άξονας», γύρω από τον οποίο περιστρέφονταν η καθημερινότητά της και οι κοινωνικές σχέσεις της.

Έτσι, χωρίς να έχει συγκαταλεγεί στα λεγόμενα «επώνυμα» μέλη της κοινωνίας του Κιλκίς, πέρασε στην συλλογική μνήμη της τελευταίας ως ένας από τους πολίτες, που κάθε κοινωνία θα ήθελε να την στελεχώνουν και να την κοσμούν.
Εξ ου και η αίσθηση του κενού που προκάλεσε στην κιλκισιώτικη κοινωνία το θλιβερό άγγελμα της «αναχώρησής» της γιά το «δίχως γυρισμό ταξίδι» την Παρασκευή 2.3.18 ένα μήνα πριν κλείσει τα 88.

Αυτές τις ημέρες τελέσθηκε το 40νθήμερο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της. Μιάς ψυχής και ενός πνεύματος συνυφασμένων σε όλη την ζωή της με αγώνες γιά τα ιδεώδη της αλλά και γιά καλύτερες σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, γιά μία καλύτερη κοινωνία ανθρώπων.

Γεννημένη την 1η Απριλίου 1930, η Μανιώ Κυριαζίδου-Σαχπάζη, εξαδέλφη του αείμνηστου αγωνιστική της Εθνικής Αντίστασης, της Δημοκρατίας και της αυτοδιοίκησης Αντώνη Γεωργιάδη, ήλκε την καταγωγή της από την Συλληβρία της Ανατολικής Θράκης.

Όπως κάθε κορίτσι, νεάνιδα και κοπέλλα της εποχής, βίωσε με τον πλέον επώδυνο τρόπο τα γεγονότα της δεκαετίας του ΄40. Κατά την Κατοχή ανταποκρίθηκε στο προσκλητήριο της ΕΠΟΝ, ενώ αργότερα εντάχθηκε στο ΚΚΕ θεωρώντας, ότι είναι ο χώρος, ο οποίος την εξέφραζε ιδεολογικώς.

Η ειδοποιός διαφορά της από άλλα στελέχη των αντιμαχομένων παρατάξεων αφορούσε, όπως επισημάνθηκε πιό πάνω, στην εναντίωσή της στην μισαλλοδοξία και τον φανατισμό. Ήταν συνεπής υπερασπίστρια των πολιτικών αλλά και κομματικών πεποιθήσεών της, αλλά μακριά από κάθε εμπάθεια και μηδενιστική σκέψη γιά το ιδεολογικώς αντίθετο.

Άλλωστε, δεν της το επέτρεπε το «καλλιεργημένο» πνεύμα της, καθώς απέκτησε αξιοσημείωτη εγκυκλοπαιδική μόρφωση και κριτική αντίληψη, χάρη στην φιλααναγνωσία της, με την οποία αναπλήρωσε τα πνευματικά εφόδια τα οποία στερήθηκε λόγω ιδιαιτεροτήτων της ταραγμένης δεκαετίας του ’40 από τις εγκύκλιες σπουδές της.

Γι’ αυτό άλλωστε στην περίπτωσή της ίσχυσε και το γνωστό «τα ετερόπολα έλκονται», όσον αφορά στον γάμο της με τον αείμνηστο Γιώργο Σαχπάζη, «γλυκείς καρποί» του οποίου υπήρξαν η Πόπη, η Βάσω και ο Γιάννης, σε μιάν οικογένεια πραγματικό «κύτταρο» δημοκρατίας.

Από εκεί και πέρα η Μανιώ ήταν «στρατευμένη» στον χώρο της μέχρι τέλους. Αξίζει να σημειωθεί, πέραν του ότι υπήρξε επί μακρόν από τις συνεπέστερες διακινήτριες του κυριακάτικου «Ριζοσπάστη», η ενεργός συμμετοχή της στην διοργάνωση εκδηλώσεων του ΚΚΕ, ακόμη και εκτός νομού Κιλκίς, αλλά και στην επιχείρηση διάσωσης του αρχείου του ΚΚΕ, στην έδρα του κόμματος στον Περισσό της Αθήνας, όταν οι εγκαταστάσεις του επλήγησαν πριν μερικά χρόνια από καταστρεπτική πλημμύρα. Επίσης έλαβε μέρος σε εκατοντάδες πορείες ειρήνης από την δεκαετία του ’50 έως το πρόσφατο παρελθόν.

Αγαπούσε την νεολαία και συνήθιζε να αφιερώνει την δράση της σ’ αυτήν, υποστηρίζοντας ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην μόρφωση, και πρέπει να την επιδιώκουν ανεξαρτήτως επαγγέλματος ή ιδιότητος ή κοινωνικής θέσεως «διότι η γνώση είναι το πιό ισχυρό προσόν και αποτελεσματικό μέσον στην πορεία της ζωής».
Στήριζε την δραστηριότητα και άλλων φορέων, κυρίως πολιτιστικών και κοινωνικών, με την «Τέχνη» να είναι αυτός, που κάλυπτε τα ενδιαφέροντά της. Εξ ου και το ότι ο σύλλογος, μόλις ολοκληρώθηκε η ανέγερση και συγκρότηση της εξαίρετης πινακοθήκης του, στο Μεταλλικό, ανταπέδωσε τα αισθήματά της γι’ αυτόν με τοποθέτηση ενός καλαίσθητου γλυπτού, έργου του Βασίλη Παυλή, στην είσοδο του κτιρίου, κατόπιν δικής της υποδείξεως.
Τέλος, σε όλη την ζωή της παρέμεινε ο άδολος εκείνος άνθρωπος, που ήταν πάντα έτοιμος να βοηθήσει τον συνάνθρωπο όπως και όσο μπορούσε, κερδίζοντας έτσι την αγάπη, φιλία και εκτίμηση όλων και, ως εκ τούτου, μία θέση στα πρόσωπα εκείνα, που τόσο από την κιλκισιώτικη όσο και από την κάθε κοινωνία χαρακτηρίζονται, ως «κοινής αποδοχής».

Επομένως, η Μανιώ Κυριαζίδου-Σαχπάζη με την ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής της, απλώς μετακόμισε από τα επίγεια στα ουράνια πεδία.

Από κοντά μας ούτε «έφυγε» ούτε θα «φύγει» ποτέ.

Διότι, με τον τρόπο ζωής της κατάφερε να «χαράξει» το όνομά της ανεξίτηλα στον «άβακα» της συλλογικής μνήμης.

Επειδή δε, ως γνωστόν, οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν λησμονούνται, είναι το προηγούμενο ο λόγος γιά τον οποίο η Μανιώ θα συνεχίσει να «ζη» στις καρδιές μας.