Τις λύσεις δεν τις δίνουν τα ερωτηματικά, αλλά η δράση
Ήθελα πάντοτε να αντιλαμβάνομαι το φαινόμενο της οικονομικής κρίσης ως ευκαιρία να «ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι», να παταχθεί η αναξιότητα και η αναξιοκρατία. Μια χρονική στιγμή, που θα διακριθούν λαμπρά μυαλά του πνεύματος σε χώρους όπως η πολιτική ή η Εκκλησία, εξοστρακίζοντας τους καιροσκόπους από τις μεγάλες καρέκλες και τις θέσεις πίσω από τα μικρόφωνα.
Όσο η κρίση γιγαντώνεται και η χώρα μας φαινομενικώς «εκσυγχρονίζεται», παρατηρώ τους ίδιους ανθρώπους (άλλες μορφές με τις ίδιες ιδέες), στις κομβικές θέσεις των μεγάλων αποφάσεων, να καθορίζουν το μέλλον του τόπου μας, να προδιαγράφουν το μέλλον των παιδιών μας, να εμπορεύονται τις ελπίδες μας, χτυπώντας μας συγκαταβατικά στον ώμο.
Η Ελλάδα κατέληξε μία χώρα «σκοτεινή», διότι απλά την διοίκησαν άνθρωποι, που δεν διέθεταν ούτε καν την στοιχειώδη τεχνογνωσία, την εξωστρέφεια ή την πείρα. Εντούτοις υπερχείλιζαν από ναρκισσισμό και εγωπάθεια. Την Ελλάδα μας την κυβέρνησαν άνθρωποι, που τους κατέκλυζε μία παθιασμένη εμμονή με την εξουσία, με μόνο τους εφόδιο την κομματική ταυτότητά τους.
Έχουμε νιώσει καλύτερα από κάθε άλλο Ευρωπαίο πολίτη, ότι σε τούτη τη χώρα οι φελλοί είναι εκείνοι που επιπλέουν. Οι ίδιοι φελλοί είναι αυτοί, που μας οδήγησαν στην απόλυτη οπισθοδρόμηση και την παρακμή.
Θα ποτίσουν νερό αυτοί οι φελλοί και βαραίνοντας θα καταλήξουν στον πάτο, μονάχα αν δώσουμε την ευκαιρία σε ανθρώπους άξιους και ικανούς να διακριθούν. «Κοσκινίζεται ο κόσμος», διαλαλούσε ο γέροντας Παΐσιος, γεμίζοντάς μας ελπίδα αλλά και ευθύνη για τις επιλογές, τις πράξεις και τις αποφάσεις μας.
Μετά από κοντά δέκα χρόνια δουλειάς ως ψυχολόγος, μετά από χρόνια δικής μου ψυχοθεραπείας και εποπτείας, από ατελείωτες κουβέντες με της ζωής μου τους μέντορες, κατέληξα ότι πρέπει πιά να παύσω να αναζητώ παιδιάστικα το «γιατί» να επικρατεί ο παραλογισμός και η αδικία.
«Γιατί να ξεχωρίζουν οι ανάξιοι;», «Γιατί να βολεύονται οι κομματικοί παρατρεχάμενοι;», «Γιατί να μην αναγνωρίζεται η αξία ενός νέου ανθρώπου που προσπαθεί;», «Γιατί να βασιλεύει η αδικία γύρω μας;». Ένα «γιατί;» αναστροφικό (κατά τη θεραπεία Γκεσταλτ αναστροφή είναι ο μηχανισμός άμυνας, κατά τον οποίο το άτομο στρέφει την ενέργεια πίσω σε βάρος του εαυτού, κατηγορεί τον εαυτό του), που οδηγεί σε αδιέξοδο και με φθείρει ψυχολογικά και σωματικά.
Το μοναδικό, που μένει, που μας απομένει, είναι να αφήσουμε στην άκρη τα παράλογα ερωτηματικά, που κατασπαταλούν την ενέργειά μας και να δράσουμε. Και δρω πολύ απλά σημαίνει διεκδικώ το δίκιο μου και δε μαζεύομαι ηττοπαθώς στη γωνιά μου. Η ζωή μου δίδαξε πως «τα αγαθά κόποις κτώνται» και πως εκτός από τον διάλογο υπάρχει και η σύγκρουση με οτιδήποτε παρωχημένο.
Από το να αναρωτιόμαστε, λοιπόν, γιατί στην χώρα μας επικράτησε η αυθαιρεσία, θα βοηθούσε να βρούμε την άκρη του νήματος, κι ας ταλαιπωρηθούμε. Πόσες φορές δεν βρεθήκατε αντιμέτωποι με μία νομοθεσία, που δε βγάζει νόημα, με έναν υπάλληλο, που αποφασίζει με βάση την προσωπική κρίση του, για την διεκπεραίωση της υπόθεσής σας, που δεν οπισθοχωρήσατε μπροστά σε κάτι, το οποίο σας ανήκε δικαιωματικώς διότι ο άλλος είχε «τα μέσα», διότι «ξέρει να κλαίγεται», διότι δεν σας αρέσει να κάνετε καβγάδες;
Όμως, ο νέος άνθρωπος, που προσπάθησε και κόπιασε, θα σηκώσει κεφάλι και θα αντιδράσει στην υπεροχή της αναξιότητας. Δεν θα ανεχτεί να υπονομεύεται το μέλλον του και καλώς θα πράξει. Έτσι αλλάζουν τα πράγματα, έτσι εκσυγχρονίζεται ο κόσμος, έτσι βυθίζονται οι μασκαρεμένοι φελλοί, έτσι αδρανοποιούνται και καθηλώνονται οι καρεκλοκένταυροι.
“…δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
…………………………………………………………….
Δε θα διστάσεις.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
…………………………………………………………………..
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα…”
Τ. Λειβαδίτης (Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο, 1956).
