Στο «στόχαστρο» κριτικής η μη μείωση των τελών από πλευράς δήμου Παιονίας
Από την «Λαϊκή Συσπείρωση» Παιονίας εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:
«Την πρόταση γιά μείωση των δημοτικών τελών καθαριότητας και φωτισμού για τις λαϊκές κατοικίες και τα μικρομάγαζα αλλά και την κατάργηση των δημοτικών τελών για κοινωνικούς φορείς (πχ. σωματεία, πολιτιστικοί φορείς, αθλητικά σωματεία), γιά τους κοινόχρηστους χώρους πολυκατοικιών και για κατηγορίες πληθυσμού, όπως οι άνεργοι, οι μονογονεϊκές οικογένειες, οι πολύτεκνοι, όσοι εντάσσονται στο ΚΕΑ αλλά και τους αναπήρους άνω του 67%, ανέδειξε για άλλη μια φορά η «Λαϊκή Συσπείρωση» Παιονίας, κατά την διά τηλεδιασκέψεως συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της Τρίτης 31.8.21.
Η παραπάνω πρόταση συνδυάστηκε με αυτήν γιά αυξήσεις των δημοτικών τελών καθαριότητας και φωτισμού για μεγάλες επιχειρήσεις όπως τράπεζες, εμπορικά κέντρα, σούπερ μάρκετ και γενικά τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, εργοστάσια, κλπ.
Η διοίκηση του δήμου, προφασιζόμενη τις αυξημένες λειτουργικές ανάγκες κυρίως σε καύσιμα (200.000 ευρώ γιά το 2022 έναντι 115.000 για το 2020), συντηρήσεις οχημάτων (170.000 γιά το 2022 έναντι 100.000 γιά το 2020) και λειτουργίας του ΧΥΤΑ (270.000 γιά το 2022) και γιά τις οποίες δεν ευθύνονται οι δημότες, αλλά κυρίως η κυβερνητική πολιτική υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης αυτών των υπηρεσιών, αρνήθηκε την πρόταση μείωσης των δημοτικών τελών γιά τις λαϊκές κατοικίες, ενώ δεν σχολίασε κάν την προοπτική επιβολής αυξήσεων στις μεγάλες επιχειρήσεις. Έτσι, διατηρήθηκαν γιά άλλη μία φορά τα τέλη αυτά τα οποία είχε δωρίσει τον Αύγουστο 2019, η απερχόμενη τότε διοίκηση (σημερινή μείζονα αντιπολίτευση) στην νέα διοίκηση.
Καλούμε το λαό της Παιονίας να βγάλει συμπεράσματα γιά το ρόλο των πολιτικών δυνάμεων και των εκπροσώπων τους στην τοπική διοίκηση, που με κάθε ευκαιρία στρέφονται στην τσέπη των δημοτών, μετατρέπουν σε ακριβό εμπόρευμα τις κοινωνικές του ανάγκες, όπως και αυτή της καθαριότητας και του ηλεκτροφωτισμού, καθιστώντας το λαό όμηρο των επιχειρηματικών συμφερόντων που εκμεταλλεύονται τις ανάγκες του.
Οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα σηκώνουν το 94% των φορολογικών βαρών, σε επίπεδο κρατικού προϋπολογισμού, την ίδια στιγμή που σηκώνουν όλο το βάρος της κοινωνικής παραγωγής “αντί πινακίου φακής” για να θησαυρίζουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Είναι αδιανόητο να μην απολαμβάνουν φθηνές και ποιοτικές υπηρεσίες και να καλούνται να ξαναπληρώσουν γιά την κάλυψη των αναγκών τους.
Η επιβολήτων συγκεκριμένων τελών δεν έχει καμμία σχέση με την φορολογική δυνατότητα του κάθε νοικοκυριού, αλλά έχει βάση αναφοράς το μέγεθος του ακινήτου, είτε πρόκειται για κατοικία, είτε πρόκειται για επαγγελματικούς χώρους που διαθέτει κάποιος στην κυριότητα του. Προσλαμβάνει έτσι την μορφή «κεφαλικού φόρου» και το αποτέλεσμα είναι ο κάτοχος μιας βίλλας με σημαντικό εισόδημα, να πληρώνει το ίδιο με τον ενοικιαστή μιας κατοικίας με σχεδόν μηδαμινό εισόδημα ή το σούπερ – μάρκετ με τεράστια κερδοφορία, να πληρώνει τα ίδια με ένα μικρομάγαζο που παλεύει να επιβιώσει.
Οι μειώσεις τελών που πρότεινε και ψήφισε τελικά η διοίκηση για κάποιες κοινωνικές ομάδες, εξαιρώντας όμως προκλητικά τις λαϊκές κατοικίες, μπορεί να δίνουν μία μικρή ανάσα αλλά είναι “σταγόνα στον ωκεανό” μπροστά στις φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις, που απολαμβάνουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Η πάλη μας γιά κατάργηση των δημοτικών τελών, με βάση το παραπάνω σκεπτικό, συνδυάζεται με την πάλη για πλήρη και επαρκή χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό γιά την λειτουργία των υπηρεσιών αυτών στην κατεύθυνση ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, με την απαίτηση για φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, την κατάργηση των αντιλαϊκών έμμεσων φόρων όπως το ΦΠΑ για τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης κλπ.
Είναι καθαρό ότι η υλοποίηση τέτοιων στόχων στο πλαίσιο του αστικού συστήματος μόνο εν μέρει είναι εφικτή και πάντα πρόσκαιρη και αποτέλεσμα έντασης της ταξικής πάλης και αλλαγής των συσχετισμών, κόντρα με την εξουσία της αστικής τάξης που έχει κύριο στόχο την διασφάλιση πόρων υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, μέσα και από τις λειτουργίες της τοπικής διοίκησης.
Στην ολότητα τους αυτές οι λαϊκές διεκδικήσεις μπορούν να ικανοποιηθού με το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια της εργατικής τάξης που στο επίκεντρο της θα θέτει την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών».
