Δύο λόγια για τον Σταύρο Φάσσο από τα 43 χρόνια συνύπαρξης

Γράφει ο Κώστας Ίντος

Τον Σταύρο Φάσσο τον γνώρισα το καλοκαίρι του 1981, όταν εγώ είχα τελειώσει τη β΄γυμνασίου (14χρονος) και αυτός κατά 10 έτη μεγαλύτερός μου (24χρονος). Ήταν μια ιστορική στιγμή για το μπάσκετ της Γουμένισσας που ξεκινούσε τα πρώτα του βήματα, με άφθονη γραφειοκρατία και έκδοση δελτίων αθλητών. Προετοιμαζόμασταν πυρετωδώς όταν μας επισκέφθηκε ο έγκριτος αθλητικογράφος του νομού Κιλκίς, κι εκεί έγιναν οι πρώτες χειραψίες.

Ανήσυχο πνεύμα ο Σταύρος, μας παρότρυνε να συνεχίσουμε δυναμικά, για να εμφανιστεί το νέο αθλητικό κύτταρο, που μετέπειτα θα έγραφε ξεχωριστή ιστορία, τόσο σε επίπεδο Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, όσο και εθνικών κατηγοριών (Β΄και Γ΄).

Θυμάμαι και την πρώτη διακριτική του προσέγγιση προς την πλευρά μου, όπου δεν ήμουν ούτε καν έφηβος: «Έχεις παθολογική αγάπη για τον αθλητισμό και ασχολείσαι συστηματικά. Διοχέτευσε με ουσιώδη τρόπο αυτή την ενέργειά σου. Ξεκίνα να γράφεις στην εφημερίδα ΜΑΧΗΤΗΣ, για να βοηθήσεις στην προβολή του τόπου σου».

Η συμβουλή του Σταύρου Φάσσου ήχησε στα αυτιά μου σαν σειρήνα συναγερμού. Δειλά-δειλά το 1982, στα 15 μου έγραψα κάποια μεμονωμένα μονόστηλα που αφορούσαν περιγραφές αγώνων μπάσκετ της Γουμένισσας. Ήταν το ανεπίσημο ξεκίνημα.

Από το καλοκαίρι του 1985 η συμπόρευση στο αθλητικό ρεπορτάζ ήταν πλήρης και ολοκληρωτική, δίπλα σε έναν άνθρωπο που τον έβλεπα ως τον μεγάλο μου αδελφό στην αθλητικογραφία. Ο Σταύρος ήταν ρεπόρτερ πάσης φύσεως και πολλαπλών θεμάτων, αλλά εγώ δεν είχα εντρυφύσει ποτέ στο πολιτικό και κοινωνικό ρεπορτάζ, στο οποίο αυτός ήταν απολύτως εξοικειωμένος. Μας ένωνε ο ισχυρός δεσμός του αθλητισμού, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή.

Την δεκαετία του ΄90 προκάλεσε «επανάσταση» στον αθλητικό Τύπο του νομού Κιλκίς και της επαρχίας, καθιερώνοντας τις αναλυτικές περιγραφές αγώνων στα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Κιλκίς.

Τον Φεβρουάριο του 1992 αισθάνθηκε ψυχική αγαλλίαση στην κοινή μας βράβευση, στην πόλη της Βέροιας, για την προσφορά μας στην προβολή του μπάσκετ της Κεντρικής Μακεδονίας, με πλακέτες που παραλάβαμε από τα χέρια του προέδρου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, Ζαχαρία Αλεξάνδρου, του γενικού γραμματέα, Γιώργου Βασιλακόπουλου, αλλά και του προέδρου της ΕΚΑΣΚΕΜ, Αρίσταρχου Γεωργιάδη. Θυμάμαι τα λόγια ανακούφισής του: «Υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν δεόντως αυτό που κάνουμε. Κάθε βράβευση, κάθε πλακέτα, σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις, όση κούραση και αν υπάρχει, όσο δύσβατο και αν είναι το μονοπάτι».

Για περίπου μισό αιώνα ήταν ο αθλητικογράφος της ιστορικότερης ομάδας του νομού Κιλκίς, του Κιλκισιακού. Κάλυψε με άφθονο φιλότιμο και επαγγελματική ευσυνειδησία τις αθλητικές δραστηριότητες του σωματείου, όχι μόνο σε επίπεδο νομού Κιλκίς με τον ΜΑΧΗΤΗ, αλλά και με τις πολυάριθμες συνεργασίες του ως ανταποκριτής αθλητικών εφημερίδων της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας.

Με το «σπαθί» του κέρδισε τον σεβασμό και την αναγνώριση του αειμνήστου αθλητικογράφου Γιώργου Παγιωτέλη, ενός από τους σημαντικότερους στατιστικολόγους και ιστορικούς του αθλητισμού στην Ελλάδα, με καταγωγή από την Καβάλα και μόνιμο τόπο διαμονής την Αθήνα (Παγκράτι). Τα κείμενα του Σταύρου Φάσσου, όταν ο Κιλκισιακός μέχρι και το 1987 αγωνιζόταν για 17 σεζόν στην Β΄εθνική, θεωρούνται πραγματικά κειμήλια.

Αποκορύφωμα της αγάπης του Σταύρου Φάσσου προς τον Κιλκισιακό και την κοινωνία του νομού Κιλκίς αποτέλεσε το εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο «50 ΧΡΟΝΙΑ ΚΙΛΚΙΣΙΑΚΟΣ, 1961-2011». ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ πρώτης διαλογής, με όλα τα γράμματα κεφαλαία, σε αυτό το σπάνιο αθλητικό πόνημα.

Στην πιο πρόσφατη κοινή μας βράβευση, στις 29 Ιανουαρίου 2023, από τον σύνδεσμο προπονητών νομού Κιλκίς, στο συνεδριακό κέντρο της πόλης, με κάλεσε ανήσυχος και μου επισήμανε: «Λόγω ανειλλημμένων υποχρεώσεων δεν μπορώ να έρθω. Παρέλαβε την πλακέτα μου και εκπροσώπησέ με. Σου έχω τυφλή εμπιστοσύνη». Όταν πήρα το βραβείο του, αρκέστηκα στην ακόλουθη λακωνική τοποθέτηση: «Αυτή τη στιγμή ο Σταύρος Φάσσος είναι μέσα στους 10 παλαιότερους αθλητικούς συντάκτες της Ελλάδας, στην επαρχία, με χρονική διαδρομή αξιοπρόσεκτη και προσφορά αξιοσέβαστη».

Δεν θα ξεχάσω πόσο τον είχαν κλονίσει 2 σχετικά πρόσφατες αθλητικές απώλειες, καρδιακών φίλων, των δύο ιδρυτών της ομάδας μπάσκετ της Γουμένισσας, του Τάκη Αϊδαρίνη τον Ιανουάριο του 2019 και του Αλέκου Κουσιδώνη τον Φεβρουάριο του 2020. «Δυσκολεύομαι να διαχειριστώ τέτοιες ειδήσεις», μονολογούσε κατ΄ επανάληψη.

Ο Σταύρος Φάσσος ήταν φανατικός υπέρμαχος χρησιμοποίησης ελληνικών λέξεων στα αθλητικά άρθρα και κατά το κοινώς λεγόμενο με «έκραζε» όταν χρησιμοποιούσα αγγλικές λέξεις.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την γκρίνια του: «Σου τα έχω πει χίλιες φορές. Δεν υπάρχει η λέξη γκολ, υπάρχει η λέξη τέρμα. Δεν υπάρχει η έκφραση πλέι-οφ, αλλά κατατακτήριοι αγώνες. Δεν μπορώ να βλέπω τη λέξη μπασκετμπολίστας, είναι καλαθοσφαιριστής».

Επί τέσσερις δεκαετίες, όταν τηλεφωνούσαμε ο ένας στον άλλο, πάντα τον προσφωνούσα «Νίκο Γκάλη της κιλκισιώτικης δημοσιογραφίας». Άλλωστε ήταν συνομήλικοι και οι δύο, γεννημένοι το έτος 1957. Του δημιουργούσα ευχάριστη αναστάτωση με το συγκεκριμένο κοπλιμέντο και μου απαντούσε χαριτολογώντας: «Φτάνω στα όρια της εξόντωσης με τις φραστικές σου υπερβολές. Ο Γκάλης είναι αθλητικός μύθος». Ετοιμόλογος του ανταπαντούσα: «Μα κι ο Σταύρος Φάσσος είναι ένας μύθος στο αντικείμενό του».

Σε μια μοναχική πορεία, συμπορευθήκαμε για 43 χρόνια, υπενθυμίζοντάς του διαρκώς το μελλοντικό πρόβλημα: «Παλιόγερε, Σταύρο, μείναμε μόνοι μας. Δεν υπάρχει διάδοχη κατάσταση. Κανείς στο νομό Κιλκίς δεν ενδιαφέρεται για την αθλητικογραφία». Γεμάτη συναισθηματισμό η αντίδρασή του:

«Μην στενοχωριέσαι. Έχουμε δυνάμεις για να γράφουμε μέχρι τα 100». Δυστυχώς, η σκληρή μοίρα είχε άλλη γνώμη. Σε αυτό το τρομερό γαϊτανάκι ζωής και θανάτου, όλα τα ανθρώπινα πλάσματα έχουν ημερομηνία λήξης. Κάτι τέτοιο διαδραματίσθηκε το ζεστό πρωινό της Παρασκευής 31 Μαΐου 2024, όπου η είδηση ήταν κρύα και ανατριχιαστική.

Αγαπημένε μου φίλε, Σταύρο Φάσσο. Ο αθλητισμός του νομού Κιλκίς σε ευγνωμονεί. Η επαρχιώτικη δημοσιογραφία σε αποδέχεται με καθολικό τρόπο. Στα 67 χρόνια της επίγειας ζωής σου αποτέλεσες υπόδειγμα ανθρώπου, οικογενειάρχη, αθλητικού συντελεστή. Θα σε έχω για πάντα μέσα στην καρδιά μου. Εύχομαι στους οικείους σου την εξ΄ύψους παρηγορία.