Κιλκίς και κιλκισιώτικη διασπορά πενθούν γιά τον Σύμο Παπαδόπουλο

Θλίψη, συγκίνηση και πένθος στην κοινωνία του Κιλκίς και στην διασπορά του προκάλεσε η απώλεια του καλού συμπατριώτη Συμεών Παπαδόπουλου.

Ο Σύμος των οικείων και των ουκ ολίγων φίλων και γνωστών «έφυγε» εντελώς απρόσμενα από την ζωή την τελευταία ημέρα του Μαρτίου, σε ηλικία 73 ετών.

Αδελφός του αείμνηστου καλαθοσφαιριστή Ηλία, επί μακρόν «στυλοβάτη» του καλαθοσφαιρικού τμήματος του ΓΑΣ Κιλκίς, διοικητικού στελέχους και διατελέσαντος προέδρου του συλλόγου, ο Σύμος «έβαλε» και το δικό του «λιθαράκι» στο «οικοδόμημα» της οικογενειακής παράδοσης ενεργού αναμίξεως και προσφοράς στα αθλητικά και κοινωνικά δρώμενα του τόπου και της διασποράς του.

Ανήκε στην «φουρνιά» εκείνη των γεννημένων κατά την διάρκεια της φοβερής δεκαετίας του ’40 Κιλκισιωτών, που ως μαθητές κατά τις αμέσως δύο επόμενες, του ’50 και του ’60, και ως αθλητικά «πνευματικά τέκνα» των αειμνήστων καθηγητών φυσικής αγωγής Κώστα Πιπερόπουλου και Γιαννούλη Αμοιρίδη στελέχωσαν τον πρώτο «πυρήνα» αθλουμένων νέων, που απετέλεσε την «μαγιά», με την οποία «πλάσθηκε» σιγά – σιγά η νοοτροπία της συστηματικής ενασχόλησης με τον αθλητισμό, η οποία και «άνοιξε τον δρόμο» γιά τον οργανωμένο συλλογικό αθλητισμό εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Όπως ο Ηλίας έτσι και ο Σύμος συγκαταλεγόταν κατά την δεκαετία του ’60 στους εφήβους εκείνους, που «κόλλησαν» το «μικρόβιο» της άθλησης, και ειδικότερα της καλαθόσφαιρας, μέχρι του σημείου ακόμη και να μεταφέρουν… καλαθοστάτες, κοινώς μπασκέτες, ακόμη και σε ικανές αποστάσεις, προκειμένου να ικανοποιήσουν το δημιουργικό πάθος τους γι’ αυτό το ωραίο ομαδικό άθλημα!

Ήταν γιά τον Σύμο ένα… «μεράκι», όμως οι «κεραίες» της ευαισθησίας του δεν περιορίζονταν μόνο σ’ αυτό, καθώς το ενδιαφέρον του στρεφόταν και προς άλλους τομείς της ζωής του τόπου, ιδίως δε προς τα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα. Ήταν το γνώρισμά του, χάρη στο οποίο «κέρδισε» την γενική εκτίμηση και καταξιώθηκε ως «πρόσωπο κοινής αποδοχής», ως άνθρωπος που θέτει πάντα το κοινό γνώρισμα, δηλαδή… τον άνθρωπο και την ανθρωπιά υπεράνω πάσης διαφοράς και παντός πιστεύω και μακράν πάσης διαχωριστικής γραμμής.

Τα γνωρίσματα αυτά, που τον «συνόδευαν» σε όλη του τη ζωή, απετέλεσαν τον «κινητήριο μοχλό» της δράσης του και στην Αθήνα, όπου μετακόμισε κατά την δεκαετία του ’70 γιά επαγγελματικούς λόγους, «κομίζοντας» συγχρόνως και την… «αθεράπευτη» αγάπη του γιά τον γενέθλιο τόπο.

Έτσι, υπήρξε εκ των πρωτοστατών στην ίδρυση του συλλόγου Κιλκισιωτών Αθηνών και περιχώρων, τον οποίο υπηρέτησε ανελλιπώς τις τελευταίες σχεδόν πέντε δεκαετίες από όλα τα αξιώματα, διατελέσας κατ’ επανάληψιν και πρόεδρός του, συμβάλοντας στην αναγωγή του σε ένα «ζωντανό» κιλκισιώτικο «κύτταρο», με πλούσια δραστηριότητα όχι μόνο στο «Κλεινόν Άστυ» αλλά και σε κάθε σημείο του νομού Κιλκίς, που είναι τόπος καταγωγής μελών του συλλόγου.

Χάρη, δηλαδή και στην καθοριστική συμβολή του Σύμου, ο σύλλογος Κιλκισιωτών Αθηνών και περιχώρων, με έδρα σε απόσταση λίγων μέτρων από την πλατεία Ομονοίας, το …κέντρο της Ελλάδος, κατέστη ο ισχυρότερος άρρηκτος δεσμός του νομού Κιλκίς με την πρωτεύουσα, το ισχυρότερο «προγεφύρωμα» των Κιλκισιωτών σ’ αυτήν, καθώς δεν είναι λίγα τα θέματα του τόπου μας, γιά τα οποία ο φορέας των συμπατριωτών προέβη κατ’ επανάληψιν σε ουσιαστικές παρεμβάσεις.

Επί πλέον, ήταν και ο Σύμος ένα από τα στελέχη του, με την δράση των οποίων κατέστη δυνατή η κατά συχνά διαστήματα εκ μέρους του διοργάνωση εκδηλώσεων στα «πάτρια εδάφη», με φυσική παρουσία μελών και στελεχών του. Εκδηλώσεων από εκείνες που καθίστανται θεσμικές, και οι οποίες συμβάλλουν στο να μην χάνεται ποτέ η επαφή μεταξύ «μητροπολιτικής γης» και «διασποράς».

Τούτο, συνιστά ξεχωριστή υπηρεσία και προσφορά στον τόπο από τα απόδημα τέκνα του, και ο Σύμος συγκαταλέγεται στους απόδημους Κιλκισιώτες, που τους αξίζει η ελάχιστη ηθική αμοιβή του δημοσίου επαίνου γι’ αυτήν την δράση τους.

Τα τελευταία χρόνια ο Σύμος Παπαδόπουλος, μετά και την συνταξιοδότησή του, «ανηφόριζε» πολύ πιό συχνά στο Κιλκίς, όπου παρέμενε επί μακρότερα διαστήματα. Κατά την διάρκεια της εδώ παρουσίας του πάντα εύρισκε χρόνο και διάθεση να συμμετέχει στα κοινωνικά δρώμενα και καλαθοσφαιρικά τεκταινόμενα.

Ειδικότερα όσον αφορά στον χώρο του κιλκισιώτικου καλαθοσφαίρου, διατηρούσε «ανοικτή γραμμή» επικοινωνίας με όλους του φορείς του, λειτουργώντας με το ενωτικό πνεύμα που τον διέκρινε σε όλους τους χώρους, στους οποίους είχε παρουσία και ανάμιξη, και πάντα ένθερμος υποστηρικτής κάθε δημιουργικής συνεργασίας στο πλαίσιο της εξωαγωνιστικής δραστηριότητας των φορέων.

Δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, καθώς το άθλημα της καλαθοσφαίρισης ήταν για τον Σύμο πάνω και πέρα από τάξεις, ιδεολογίες, πολιτική, κόμματα και «χρώματα», δηλαδή ό,τι πίστευε, όπως σημειώνεται ανωτέρω, γιά όλους τους χώρους ανάπτυξης συλλογικής δραστηριότητας, αλλά ειδικώς γιά την καλαθόσφαιρα σε… υπερθετικό.

Ήταν επόμενο, ύστερα από όλα αυτά, το θλιβερό άγγελμα της ξαφνικής απώλειάς του να «βυθίσει» σε «βαρύτερο» πένθος τους δύο χώρους, στους οποίους δόθηκε ψυχή και σώματι, δηλαδή τον σύλλογο Κιλκισιωτών Αθηνών και περιχώρων και τους φορείς της καλαθόσφαιρας του Κιλκίς.

Από εκεί και πέρα δεν είναι λιγότερο οδυνηρή η απώλεια και γιά τους ουκ ολίγους Κιλκισιώτες εντός και εκτός Κιλκίς και λοιπούς φίλους και γνωστούς εντός και εκτός Κιλκίς, στην συνείδηση των οποίων είχε «ριζώσει» με τον πράο χαρακτήρα του, τις πνευματικές ευαισθησίες του, τους χαμηλούς τόνους σε κάθε διάλογο, την συνέπεια σε όλες τις λειτουργίες του, το υποδειγματικό ήθος του.

Ωστόσο, αν όλα αυτά συνθέτουν την αιτία του βαρύτατου πένθους γι’ αυτήν την απώλεια, συγχρόνως συνιστούν τον λόγο, γιά τον οποίο ο Σύμος Παπαδόπουλος κατέλαβε εξέχουσα θέση στις καρδιές όλων, άρα και στην συλλογική μνήμη.

Γι’ αυτό, μπορεί η κοινωνία και η διασπορά του Κιλκίς να του απηύθυναν το ύστατο χαίρε στο ξεκίνημα του δίχως γυρισμό «ταξιδιού» του, όμως η μορφή και η ψυχή του έχουν «αγκυροβολήσει» γιά πάντα εδώ, «παραδίδοντάς» τον στην αιώνια μνήμη, όπως όλα τα άξια τέκνα τούτου του τόπου και της ιερής γης του.

«Καλό Παράδεισο» αξιομακάριστε αδελφέ ημών Σύμο Παπαδόπουλε, εκεί όπου θα ξανασυναντήσεις τον αδελφό σου Ηλία, και μαζί θα συνεχίσετε και από εκεί να νοιάζεστε γιά τον τόπο του Κιλκίς, τους ανθρώπους του και τους φορείς του, με τους οποίους συνδέσατε τα ονόματά σας.

Και Καλή Ανάσταση.