«Κάτι λείπει» από το δημοτικό στάδιο Κιλκίς χωρίς τον Βαγγέλη

Υπάρχουν άνθρωποι, που αφήνουν την «σφραγίδα» τους σε κάθε τοπική κοινωνία, χωρίς να ανήκουν στους λεγομένους είτε «επιφανείς» είτε «επωνύμους» ή σε αυτούς των κοινών, καθώς αρκεί γιά αυτό η διάρκεια, η συνέχεια και η συνέπεια της ενασχόλησής τους με κάποιο αντικείμενο σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής της.

Σ’ αυτούς συγκαταλέγεται ο Βαγγέλης Χαραλαμπίδης επί δεκαετίες συντηρητής και φύλακας του πάλαι ποτέ εθνικού και μετέπειτα δημοτικού σταδίου Κιλκίς ή απλώς ο Βαγγέλης του γηπέδου.
Πριν λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν σαράντα από την 25η Ιανουαρίου, που ο καλός συμπολίτης, ο ακούραστος εργάτης της κορυφαίας γηπεδικής υποδομής αυτού του τόπου, ο φίλος και στήριγμα ουκ ολίγων «φουρνιών» αθλητών και αθλουμένων, ο αγνός φίλαθλος και λάτρης του Κιλκισιακού αναχώρησε γιά το δίχως γυρισμό «ταξίδι», «φεύγοντας» το ίδιο «αθόρυβα» όπως έζησε.

Το θλιβερό άγγελμα της απώλειάς του προκάλεσε στον φίλαθλο κόσμο αλλά και στην παραδοσιακή κιλκισιώτικη κοινωνία την ίδια συγκίνηση, που θα προκαλούσε η απώλεια κάποιου «επωνύμου» στελέχους του κιλκισιώτικου αθλητισμού, με δράση και σε άλλους τομείς.

Και τούτο διότι ο αείμνηστος Βαγγέλης, από τότε που στις αρχές της δεκαετίας του ’60 τοποθετήθηκε ως επιστάτης, φροντιστής και φύλακας του πρώην εθνικού σταδίου, είτα εθνικού αθλητικού κέντρου και μετέπειτα δημοτικού αθλητικού κέντρου Κιλκίς, δεν λειτούργησε ποτέ μόνον εντός του αυστηρού πλαισίου του ωραρίου αλλά έκανε συχνά υπερβάσεις και έδινε και την ψυχή του προκειμένου να διορθωθεί κάτι «στραβό», να λυθεί κάποιο πρόβλημα, να αποπερατωθεί ακόμη και πριν την ώρα του κάθε έργο.

Ήταν ο άνθρωπος, που υπενθύμιζε σε αθλητές, προπονητές και παράγοντες αλλά και αθλούμενους τον κανονισμό λειτουργίας του σταδίου, σε σχέση με τις υποχρεώσεις τόσο αυτών όσο και του ιδίου, αλλά και δεν «χαλούσε χατίρι» κανενός, αν αυτό δεν δημιουργούσε προβλήματα ή δεν επηρέαζε την εύρυθμη λειτουργία των εγκαταστάσεων.

Ο εργαζόμενος «παλιάς κοπής», που ναι μεν συνήθιζε να επικαλείται τις διατάξεις που όριζαν τα καθήκοντα και τα χρονικά όρια εργασίας του, πλην όμως δεν έλεγε ποτέ «όχι» σε υπερβάσεις, από τις οποίες αποδεδειγμένα προέκυπτε όφελος ή ευκολία γιά όλους, «δίνοντας», όποτε χρειαζόταν, εκείνο το «κάτι παραπάνω», το οποίο επιτάσσει η πραγματική αίσθηση του καθήκοντος.

Ο υφιστάμενος, που τηρούσε κατά γράμμα τις εντολές των προϊσταμένων του μη «κρυπτόμενος», όμως, πίσω από αυτές, που να παραπέμπει σε πρόσχημα γιά εκ μέρους του απροθυμία εξυπηρέτησης των χρηστών του σταδίου. Αντιθέτως, μετά τόσα χρόνια ενασχόλησης με το συγκεκριμένο αντικείμενο, είχε μάθει τις συνήθειες και τα «χούγια» όλων, τον τρόπο και τις απαιτήσεις προπόνησης ή εκγύμνασης όλων και την νοοτροπία και συμπεριφορά όλων, έτσι που, όποτε προέκυπταν ζητήματα, τα οποία έχρηζαν ιδιαιτέρως χειρισμών και αντιμετώπισης, να ξέρει πότε να είναι απόλυτος στην επίκληση των άνωθεν εντολών, πότε να …«κάνει τα στραβά μάτια» και πότε να «βοηθεί» από μόνος του καταστάσεις.

Ένα πνεύμα και μία νοοτροπία, την οποία «κληρονόμησε» από τους παλαιότερους, τον κυρ-Θόδωρο και τον κυρ-Μάξιμο, την οποία «παγίωσε» με τους μεταγενέστερους σαν τον Στέλιο, τον αείμνηστο Γιάννη, τον Γιώργο, τον Κυριάκο, τον Φώτη, συμβάλλοντας και αυτός στην ανάπτυξη μιάς στενής ιδιόμορφης σχέσης μεταξύ των φροντιστών και φυλάκων του αθλητικού κέντρου του Κιλκίς, σχέσης συνεργασίας, φιλίας και ανθρωπιάς, παρά τις συνήθεις «τριβές», που προκαλούνται κατά καιρούς από ανθρώπινες αντιθέσεις και διαφωνίες.
Με αυτόν τον τρόπο λειτουργίας του ο Βαγγέλης κατάφερε να …«δεθεί» με φιλία ή εγκάρδια σχέση με ουκ ολίγες, όπως αναφέρθηκε, «φουρνιές» ποδοσφαιριστών, αθλητών κλασικού αθλητισμού και άλλων αθλημάτων, προπονητών και παραγόντων.

Ξεχωριστή σε υπερθετικό βαθμό, υπήρξε η αγάπη του γιά τον Κιλκισιακό, στην οποία οφειλόταν και η πλειοδοσία του στο να βρίσκουν τα πάντα έτοιμα οι παίκτες του, αναλόγως προς τα δεδομένα της κάθε εποχής, ακόμη και καθ’ υπέρβασιν ωραρίων, ενώ δεν έκρυβε ποτέ τα συναισθηματά του, είτε χαράς και ενθουσιασμού, είτε λύπης και κατήφειας, κατά την διάρκεια των αγώνων της.
Επί πλέον, διεκδικεί θέση ανάμεσα στους φίλους της ομάδας με τις περισσότερες παρουσίες σε εκτός έδρας αγώνες της είτε ως φροντιστής της είτε ως απλός οπαδός της, και αυτό αφορά τόσο στην κανονική ομάδα όσο και σε αυτήν των παλαιμάχων.

Συνοπτικώς, λοιπόν, μπορεί να πει κανείς γιά τον Βαγγέλη, ότι δεν ταυτίσθηκε μόνο με το πρώην εθνικό στάδιο είτα εθνικό αθλητικό κέντρο και μετέπειτα δημοτικό αθλητικό κέντρο Κιλκίς αλλά και με τα αθλητικά νιάτα και τους απλούς φίλους της άθλησης, που επί δεκαετίες άφησαν το «στίγμα» τους σ’ αυτό, και οι οποίοι συνθέτουν ένα αξιοσημείωτο κεφάλαιο της κοινωνικής ζωής του Κιλκίς.

Γι’ αυτό από την επόμενη κιόλας της ολοκλήρωσης του κύκλου της επιγείου ζωής του, και όσο περνούν οι ημέρες και ο καιρός, πλανάται στον φίλαθλο κόσμο και στον χώρο του οργανωμένου αθλητισμού η αίσθηση, ότι «κάτι λείπει» από το δημοτικό στάδιο Κιλκίς χωρίς τον Βαγγέλη Χαραλαμπίδη. Και αυτή η αίσθηση θα πλανάται επί πολύ καιρό ακόμη, με την μορφή του να έχει «χαραχθεί» ανεξίτηλα στην συλλογική μνήμη.
Καλό παράδεισο και καλή Ανάσταση καλέ μας φίλε Βαγγέλη.