Κατάθεση ψυχής γιά το ΛΕΚ από ένα «γέννημα-θρέμμα» του ΛΕΚ

Την πρώτη επίσημη εμφάνισή τους έκαναν κατά την διάρκεια της βασιλόπιτας του συλλόγου, την Κυριακή 1.2.15, συγκροτήματα των χορευτικών τμημάτων μικρών ηλικιακών κατηγοριών του Λυκείου Ελληνίδων Κιλκίς, με την καθοδήγηση της νέας δασκάλας παραδοσιακών χορών Μαρίας Μιχαηλίδου, εκ των στελεχών εκείνων του ΛΕΚ που χαρακτηρίζονται ως γεννήματα-θρέμματά του.
Σε σχετική ανοικτή επιστολή της κ. Μιχαηλίδου αναφέρονται τα εξής:
«Λίγες ημέρες μετά την πρώτη μου επίσημη παράσταση ως δασκάλα του Λυκείου Ελληνίδων Κιλκίς και τα συναισθήματα; Ανάμικτα. Συγκίνηση πάνω απ’ όλα.
Φέτος, το Λύκειο Ελληνίδων Κιλκίς κλείνει τα 22 του χρόνια από το έτος ίδρυσής του.
Το να κρατηθεί ένας σύλλογος, ένας οργανισμός ζωντανός και δραστήριος για 22 χρόνια τώρα οφείλεται σε πολλούς ανθρώπους. Κατά κύριο λόγο θα έλεγε κανείς ότι οφείλεται στα Διοικητικά Συμβούλια που πέρασαν ανά τετραετία από τη Διοίκηση του Λ.Ε.Κ. Και έτσι είναι. Οι δύσκολες αποφάσεις και οι εκάστοτε προκλήσεις για το Λ.Ε.Κ. είναι ο βασικός ρόλος του Δ.Σ. Απλά, πέρα από το Δ.Σ. υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν το Λύκειο και έχουν δώσει στο παρελθόν και εξακολουθούν να δίνουν κομμάτι από την ψυχή τους. Χρόνο από τη ζωή τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τα μέλη του Λ.Ε.Κ. οι φίλοι δηλαδή του Λ.Ε.Κ. που το ακολουθούν και το στηρίζουν σε κάθε του δραστηριότητα., οι χορευτές του (μικροί και μεγάλοι) καθώς επίσης και οι δάσκαλοι των τμημάτων του Λ.Ε.Κ. που προβάλλουν το έργο που γίνεται στην οικογένεια αυτή.
Προσωπικά ως Μαρία, μπήκα σε αυτήν την οικογένεια πριν από 21 ακριβώς χρόνια ως μικρή χορεύτρια. Παρέμεινα σε αυτή την οικογένεια εξαιτίας ορισμένων ανθρώπων που πίστεψαν σε εμένα. Πίστεψαν σε εμένα πρώτα ως χορεύτρια. Οι άνθρωποι αυτοί που σε αυτούς οφείλω ό,τι γνωρίζω σχετικά με τον χορό δεν είναι άλλοι από τους δασκάλους που είχα στο Λ.Ε.Κ. Πρώτα, η κ. Πασχαλιά Καλουπτσή και αργότερα ο κ. Χρήστος Γιοβανούδης που εξακολουθεί να είναι δάσκαλός μου.
Αυτοί, μου πρόσφεραν γνώση πάνω στο αντικείμενο του χορού και αυτοί μου έμαθαν κάποιους βασικούς «κανόνες» θα έλεγα. Ο πιο βασικός; «Χαμόγελο. Ό,τι κι αν γίνει δεν σταματάς να χαμογελάς». Και κάπως έτσι έμαθα να χορεύω. Με πυρετό 40, με εγχειρισμένο πόδι, δεμένη και φρικτούς πόνους, αλλά…χαμόγελο. Κανείς δεν κατάλαβε ποτέ τίποτα. Έτσι, πρέπει. Αυτός που θα έρθει να παρακολουθήσει μια παράσταση, θα έρθει για να περάσει καλά. Δεν τον ενδιαφέρει αν εσύ πονάς ή σου έχει συμβεί κάποιο τραγικό γεγονός στη ζωή σου. Από την στιγμή που θα αποφασίσεις να χορέψεις οφείλεις να χορέψεις όχι μόνο με τα πόδια, αλλά και με την ψυχή σου. Οπότε, έπειτα από την πρώτη μου παράσταση ως δασκάλα, θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την πρώτη μου δασκάλα κ. Πασχαλιά Καλουπτσή και τον δάσκαλό μου τον κ. Χρήστο Γιοβανούδη, γιατί πιθανώς χωρίς να το γνωρίζουν, χάριν αυτών, το αποτέλεσμα της Κυριακάτικης χορευτικής εκδήλωσης ήταν τόσο θετικό και τα σχόλια από τους γονείς τόσο κολακευτικά. Σας ευχαριστώ πολύ για όλα.
Όταν μου προτάθηκε, αρχές Οκτώβρη του 2014, από το Δ.Σ. να αναλάβω δύο παιδικά τμήματα του Λ.Ε.Κ. ήταν μεγάλη τιμή αλλά συγχρόνως και μεγάλη πρόκληση για εμένα. Πέρα από τη γραμματεία του Λ.Ε.Κ. θα είχα και την ευθύνη και την προετοιμασία αυτών των τμημάτων. Δύσκολο έργο. Άμεση επαφή με γονείς και παιδιά. Μικρά παιδιά. Γέλια, κλάματα, φωνές, πειθαρχία. Πειθαρχία στο χορό. Αγάπη και πίστη σε αυτό που υπηρετείς. Ό,τι ακριβώς διδάχτηκα και συνεχίζω να μαθαίνω από τους δασκάλους μου.
Όλο αυτό το αποτέλεσμα, όλη αυτή η οικογένεια του Λ.Ε.Κ. δε θα παρέμενε ζωντανή αν δεν υπήρχε η Πρόεδρος του Λ.Ε.Κ. κ. Δάφνη Νιάκα μαζί με τα τόσο δραστήρια και ενεργά μέλη του Δ.Σ.
Ως Μαρία σας ευχαριστώ πολύ. Ένας πρώτος απολογισμός του 2015; Πείτε το έτσι.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στα πιτσιρίκια των τμημάτων και τους γονείς τους που…με «ανέχονται» να πω; Δεν ξέρω. Πάντως προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για τα παιδιά και το ίδιο το Λ.Ε.Κ. Αγάπη και πίστη. Αυτά διδάχτηκα. Τέλος, ευχαριστώ πολύ τα ΜΜΕ του ν. Κιλκίς που στηρίζουν και προβάλλουν το έργο του Λ.Ε.Κ.

Υ.Γ. Παραθέτω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του αγαπημένου μου Μενέλαου Λουντέμη.

«Του ‘ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, για πρώτη φορά, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες στα χέρια του. Ήταν ο ε α υ τ ό ς τ ο υ. Ο μικρός φτωχός εαυτός του. Κανένας άλλος.»
«Λαστιχένιοι είν’ οι χαρακτήρες των ανθρώπων Μέλιο. Θέλεις να γνωρίσεις τον χαρακτήρα του διπλανού σου; Γίνε, λιγάκι, λιγουλάκι ευτυχισμένος να τον γνωρίσεις. Καβάλα σ’ ένα άλογο, σε λίγη δόξα, φόρεσε λίγα φτερά…να τον μάθεις. Γύρνα αδύναμος, σκυφτός, συφοριασμένος…δε θα σε πειράξει κανένας».