Καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης και μέριμνα γιά την υγιεινή ζητεί ο σύλλογος γονέων του 2ου δημοτικού σχολείου Πολυκάστρου

Από τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του 2ου δημοτικού σχολείου Πολυκάστρου εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:

«Ως σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του 2ου δημοτικού σχολείου Πολυκάστρου από την πρώτη στιγμή όξυνσης του Προσφυγικού, το 2015, αντιμετωπίσαμε το ζήτημα με αλληλεγγύη, κατανόηση και ανθρωπιά. Πάγια θέση του συλλόγου είναι η πεποίθηση, ότι το Προσφυγικό αποτελεί, πέρα από πολιτικό, κυρίως κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο,όση ευαισθησία και αγάπη για τον άνθρωπο να διαθέτεις, δεν αρκεί για να το αντιμετωπίσεις ατομικώς.

Η δομή, που λειτουργεί στην Νέα Καβάλα εδώ και χρόνια, δεν προσφέρει στοιχειωδώς την κάλυψη των αναγκών των προσφύγων και των παιδιών τους, γεγονός που προκύπτει από τις ελλείψεις σε ανθρώπινους χώρους διαβίωσης, ελλείψεις σε δομές υγιεινής, όπως ιατρείο μέσα στην δομή, την φιλοξενία μεγάλου αριθμού οικογενειών, ενώ την ευθύνη στην δομή έχουν επί της ουσίας οι διάφορες ΜΚΟ, ενώ θα έπρεπε να την έχει το κράτος.

Ως σύλλογος γονέων, από την αρχή στηρίξαμε το δικαίωμα των προσφυγόπουλων, να συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία, με εκμάθηση τα μητρικής τους γλώσσας, με την στήριξή τους από παιδοψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς κτλ., έχοντας ως αρχή να μη μείνει κανένα παιδί εκτός σχολείου, λαμβάνοντας, ωστόσο, όλα τα μέτρα γιά την ομαλή κοινωνική τους ένταξη και ταυτοχρόνως την απρόσκοπτη εκπαίδευση και των δικών μας παιδιών.

Διαχρονικώς υπερασπιζόμαστε τα μορφωτικά δικαιώματα όλων των παιδιών μας (ελλείψεις σε αίθουσες εκπαίδευσης, ελλείψεις σε εκπαιδευτικό και βοηθητικό προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή, επιβολή 25 παιδιών στην α’ δημοτικού), έτσι αντιμετωπίσαμε την προοπτική ένταξης των προσφυγόπουλων στο σχολείο μας, έτσι αντιμετωπίζουμε την κατάσταση, που επικρατεί σήμερα. Κριτήριο πάντα ήταν και είναι οι ανάγκες όλων των παιδιών.

Δυστυχώς, τα προβλήματα στην εκπαίδευση των παιδιών μας συνεχίζονται και οξύνονται, και ως να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και η πανδημία του κορωνοϊού. Η «καραντίνα» έληξε, τα σχολεία άνοιξαν, αλλά με έκπληξη διαπιστώσαμε, ότι η κυβέρνηση, πέρα από στοιχειώδη μέτρα προστασίας που έλαβε και κάποιους κανόνες που επέβαλε, διαχειρίζεται τουλάχιστον επικίνδυνα το ζήτημα, εστιάζοντας στην ατομική ευθύνη, με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη ανησυχία σε γονείς αλλά και εκπαιδευτικούς.

Πιό συγκεκριμένα, υπάρχουν τάξεις που λειτουργούν “εκ περιτροπής” δηλαδή της μισές ημέρες της εβδομάδος, εν αντιθέσει με τάξεις με χαμηλό αριθμό μαθητών, που λειτουργούν κανονικά. Το γεγονός αυτό υποβαθμίζει τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών, και εάν το κράτος έως σήμερα είχε κτίσει νέα σχολεία στην περιοχή, με σκοπό να μειώσει τον αριθμό των μαθητών, δεν θα είχαμε τέτοιου είδους πρόβλημα, ενώ η ποιότητα εκπαίδευσης θα αναβαθμιζόταν.

Επίσης, σε συνθήκες πανδημίας δεν μπορεί η προσέλευση ή μη του παιδιού στο σχολείο να αποτελεί υπόθεση των γονέων μόνο. Σε τέτοιες συνθήκες ο έλεγχος της υγείας των παιδιών και η ικανότητα τους να προσέρχονται στο σχολείο πρέπει να αποτελεί ευθύνη πρωτίστως του υπουργείου υγείας, με διάθεση του απαραίτητου υγειονομικού προσωπικού σε κάθε σχολείο, με στελέχωση του κέντρου υγείας της περιοχής κτλ. Σε αντίθετη περίπτωση κάθε παιδί, ακόμη και με ήπια συμπτώματα, μπορεί να θεωρηθεί ύποπτο κρούσμα, με ό,τι συνεπάγεται για ένα τόσο ευαίσθητο περιβάλλον, όπως αυτό του σχολείου.

Ειδικά πάνω σε αυτό το ζήτημα, το «ποτήρι» της αγανάκτησης για τους γονείς «ξεχείλισε» μετά τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο συμβάν με το ύποπτο κρούσμα κορωνοϊού σε γυναίκα, που εφιλοξενείτο στην δομή φιλοξενίας της Ν. Καβάλας. Τουλάχιστον απορία προκάλεσε σε όλους μας η έλλειψη επίσημης ανακοίνωσης από τους αρμόδιους φορείς, ενώ η διαρροή φημών από τα ΜΜΕ όξυνε ακόμη περισσότερο την ανησυχία στους γονείς.

Το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου μας, με αίσθημα ευθύνης, απευθύνθηκε από την αρχή στους αρμόδιους φορείς, με σκοπό να έχει επίσημη ενημέρωση και να μπορεί να αποτυπώσει την κατάσταση, όπως αυτή διαμορφώθηκε, αντικειμενικώς.

Σήμερα το σχολείο υπολειτουργεί με μαζική άρνηση των γονιών να στείλουν τα παιδιά τους σ’ αυτό. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα. Η κατάσταση είναι σοβαρή, και κρίναμε σκόπιμο να συγκαλέσουμε σε συνέλευση τους γονείς, γιά να συζητήσουμε το ζήτημα.

Στην μαζική συνέλευση, που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 12-6-20 κυριάρχησε η ανάγκη να λάβουμε καίριες αποφάσεις, γιά την προστασία όχι μόνο των προσφυγόπουλων αλλά και των Ελληνόπουλων, καθώς και την διασφάλιση της απρόσκοπτης εκπαίδευσης όλων των παιδιών. Πολλά από τα Ελληνόπουλα σήμερα δεν συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία από φόβο, από έλλειψη ορθής ενημέρωσης.

Κατά την άποψη του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 2ου δημοτικού σχολείου Πολυκάστρου, και για να ικανοποιηθεί αυτή η ανάγκη, και μάλιστα με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη σχολική χρονιά, μιάς και τα χρόνια προβλήματα στην λειτουργία του σχολείου μας και με αφορμή το ζήτημα της πανδημίας και το Προσφυγικό παραμένουν, κρίνεται σκόπιμο, όλοι οι αρμόδιοι φορείς να σκύψουν πάνω από το πρόβλημα.

Ως γενική αρχή αντιμετώπισης του ζητήματος κρίνεται σκόπιμο να εφαρμοστεί η ισομερής κατανομή των παιδιών – προσφυγόπουλων σε όλες τις σχολικές δομές του δήμου Παιονίας προς αποκατάσταση των ισορροπιών στην λειτουργία των σχολείων, που έχουν «σηκώσει» το κύριο «βάρος» διαχείρισης της κατάστασης, όπως και το δικό μας σχολείο. Προτείνεται, ακόμη, ως λύση άμεσης ανάγκης, και η χρήση των σχολικών δομών, που σήμερα είναι ανενεργές, ώστε εκεί να πραγματοποιούνται τα πρώτα τμήματα υποδοχής και να εξαλείψει η ανάγκη απογευματινών τμημάτων σε σχολεία, που λειτουργούν σε πρωινή βάρδια.

Πιο συγκεκριμένα απαιτούναι:

– Σχολικά κτίρια που να πληρούν τις συνθήκες υγιεινής και ασφαλείας γιά μαθητές και εκπαιδευτικούς. Το κτιριακό πρόβλημα συνδέεται αμέσως και με τα μέτρα συνωστισμού μπροστά στην έξαρση του ιού την νέα χρονιά, όταν, γιά παράδειγμα, σε μια τάξη «στοιβάζονται» 25-27 μαθητές λόγω ελλείψεως σχολικών κτιρίων και εκπαιδευτικών. Σε ωρισμένα σχολικά συγκροτήματα πολλές φορές αντιστοιχεί μία τουαλέτα ανά πενήντα μαθητές. Στην κατεύθυνση αυτή η ίδρυση 4ου δημοτικού σχολείου στο Πολύκαστρο κρίνεται επιβεβλημένη.

– Δωρεάν μέσα προστασίας (πχ αλκοολούχα διαλύματα, απολυμάνσεις, μάσκες, γάντια, υλικά καθαριότητας) επαρκή σε ποσότητα και ποιότητα γιά όλους.

– Πρόσληψη μόνιμου προσωπικού καθαριότητας, που θα καλύπτει τις ανάγκες καθ’ όλη την διάρκεια λειτουργίας του σχολείου, που θα εξασφαλίζει μονίμως την καθαριότητα των χώρων.
– Επιπροσθέτως, και για να καλυφθούν ακόμη καλύτερα οι διευρυμένες ανάγκες σε υγειονομικές υπηρεσίες των κατοίκων της περιοχής, προτείνεται η 24ωρη λειτουργία και στελέχωση με όλες τις αναγκαίες ειδικότητες του κέντρου υγείας Πολυκάστρου και του νοσοκομείου Γουμένισσας, όπως επίσης και η 24ωρη λειτουργία των περιφερειακών ιατρείων σε κάθε δημοτική ενότητα του δήμου Παιονίας.

– Ταυτοχρόνως να απαιτείται διασφάλιση ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης στο κέντρο φιλοξενίας της Ν. Καβάλας, όπου διαβιούν οι πρόσφυγες. Αυτό προϋποθέτει αριθμό φιλοξενουμένων με βάση τις δυνατότητες που διαθέτει η μονάδα, και που σήμερα κατά κοινή ομολογία έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όριά της.

Παράλληλα, δημιουργία ιατρείου επαρκώς εξοπλισμένου και στελεχωμένου με μόνιμο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που πιστεύουμε ότι μπορεί να συμβάλει στην καλύτερη εποπτεία και προστασία της σωματικής και ψυχικής υγείας του πληθυσμού, που διαμένει στο χώρο.

– Τέλος, να γίνει με ευθύνη του κράτους επιστημονική αποτίμηση των συνθέτων αναγκών των μαθητών, που έχουν βιώσει τραυματικές καταστάσεις, που έχουν ποικιλία στο μορφωτικό υπόβαθρο και στην γνώση της μητρικής γλώσσας τους αλλά και της γλώσσας της χώρας υποδοχής.
Όλα τα παραπάνω πιστεύουμε, ότι είναι ρεαλιστικό και αναγκαίο, να πραγματοποιηθούν σε μία κατεύθυνση ουσιαστικής αντιμετώπισης των προβλημάτων, που έχουν δημιουργηθεί και έχουν προκαλέσει το κοινό αίσθημα.

Επιλέγουμε τον δρόμο του αγώνα, της συμβολής στην επίλυση του προβλήματος με κριτήριο τις ανάγκες των παιδιών και της τοπικής κοινωνίας. Λέμε όχι στον δρόμο της αδιαφορίας και αντιδρούμε στην εκμετάλλευση της ευαισθησίας μας σε ένα υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα.

Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία καλύτερη και πιο αισιόδοξη για το μέλλον των παιδιών μας».-