Κώστας Καβακιώτης: Προσωποποίηση του πραγματικού θεατρανθρώπου
«Ας μιλήσουμε γιά θέατρο», ήταν το θέμα εκδήλωσης της «Τέχνης» που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 30.3.316 στην αιθουσα «Μανόλης Ανδρόνικος» του συλλόγου.
Και τα μέλη και οι φίλοι του συλλόγου, που την γέμισαν είχα την ξεχωριστή τύχη να αποτελέσουν την «σπονδυλική στήλη» αυτής της εκδήλωσης, συμμετέχοντας ενεργώς σε μία πραγματικά ουσιαστική συζήτηση περί θεάτρου.
Μία συζήτηση περιστρεφόμενη γύρω από την Τέχνη του Θεάτρου τόσο από την σκοπιά του βασικότερου συντελεστή της, του ηθοποιού όσο και ως προς το πώς την προσεγγίζει ο θεατής αλλά και ως προς την σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο πλευρών και τις προεκτάσεις της στο καθημερινό γίγνεσθαι.
Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού εισηγητής του θέματος, με αναφορές βασισμένες στα δικά του βιώματα και στην εξελισσόμενη δική του πορεία στον χώρο ήταν ένα εκλεκτό προϊόν της κιλκισιώτικης θεατρικής υποδομής που με «εφόδιο» ένα τεράστιο κύκλο ενδιαφερόντων, πορεύθηκε με επιτυχία προς κάποιους προορισμούς της επιστήμης και καθ’ οδόν προσελκύσθηκε από την Τέχνη του ηθοποιού και τον χώρο του θεάτρου, αναδειχθείς όχι απλός υπηρέτης του, αλλά μύστης και θεματοφύλακας τους με αφετηρία την παιδικη θεατρική σκηνή της «Τέχνης».
Ηταν ο Κώστας Καβακιώτης, ένας Κιλκισιώτης πραγματικός θεατράνθρωπος που τον τελευταίο καιρό προσήλκυσε τα «φώτα» της πανελλήνιας θεατρικής επικαιρότητας με την υποδειγματική ερμηνεία του στον απαιτικό ρόλο του σαιξπηρικού ήρωα Μάκβεθ ή Μάκμπεθ στο ανέβασμα του ομωνύμου ρόλου από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία της Αναστασίας Ρέβη.
Ενας ηθοποιός που μετά τα «διαπιστευτήρια» του με την εν λόγω παράσταση, έδειξε και με τον άμεσο, γλαφυρό, μεστό και τεκμεριωμένο λόγο του κατά την προαναφερθείσα αφιερωμένη στην παγκόσμια «Ημέρα του Θεάτρου» (27η Μαρτίου), ότι ακολουθεί απαρεγκλίτως με σταθερά «βήματα» και γερά «πατήματα» τον ανηφορικό «δρόμο» της καταξίωσης μέσα από την σκληρή δουλειά, με ζήλο, συνεπεια, επιμονή και αγόγγυστη υπομονή όλων των δυσκολιών, χωρίς φειδώ σε θυσίες, προσπάθεια και αν χρειάζεται και στερήσεις.
Ενας ζηλωτής της υποκριτικής Τέχνης, που επιλέγει εν συνειδήτως τον αντικειμενικό σκοπό και συντονίζει όλες τις λειτουργίες της ζωής του προς την κατεύθυνση της επίτευξής του, πιστεύοντας και στα δύο.
Που ξέρει να «δίνεται» και να αφιερώνεται στους ρόλους του, χωρίς να συγχέει τους ήρωες του θεάτρου με τους ανθρώπους της καθημερινότητας, χωρίς να ταυτίζει τα θεατρικά πρόσωπα με την δική του προσωπικότητα, χωρίς να συγκρίνει το ιδεολογικό περιεχόμενο των έργων με το «έργο» της ζωής, «ακροβατώντας» μεταξύ μιάς εικόντας πραγματικότητας και της …πραγματικής.
Ενας άνθρωπος που με την κατάρτιση και την «καλλιέργειά» του ενσαρκώνει και προσωποποιεί την Τέχνη του θεάτρου, αλλά συγχρόνως είναι …«γήινος», προσηνής, άμεσος και κατανοητός αποπνέοντας και εμπνέοντας ήθος και σοβαρότητα, μη προσφέροντας το παραμικρό «έδαφος» σε εξωραϊσμούς, βερμπουλιστικές υπερβολές και περιττολογίες και καθιστώντας εντελώς ευδιάκριτη την διαχωριστική γραμμή μεταξύ των ετεροφώτων και διαττόντων κατ’ ευφημισμόν «αστέρων», με ημερομηνία λήξης, και των πραγματικών αστέρων του σανιδιού, των οποίων η λάμψη, ανεξαρτήτως εντάσεως και εκτάσεως, δεν σβήνει ποτέ.
Οι συμπολίτες, που παρέστησαν στην εκδήλωση είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν όλα αυτά κατά την διάρκεια μιάς «ζωντανής» συζήτησης με τον Κώστα Καβακιώτη, με το προνόμιο της άμεσης επικοινωνίας και του ανεπιτηδεύτου λόγου, που συνέβαλε στο να διεξαχθεί η συζήτηση σε πραγματικά «ζεστή» ατμόσφαιρα, με τον πορευόμενο στην οδό της καταξίωσης Κιλκισιώτη θεατράνθρωπο να απαντά χωρίς περιστροφές και με αφοπλιστική ειλικρίνεια σε ό,τι έχει σχέση με τα κεντρίσματα, που τον ώθησαν στην συγκεκριμένη επιλογή ζωής, τις εμπειρίες του, τις συνεργασίες του, τις ανησυχίες του, τις προσδοκίες του και τα σχέδιά του στον χώρο του θεάτρου και ενδεχομένως και του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.
Και το έκανε κατά τρόπο, με τον οποίο κατέδειξε οτι γι’ αυτόν ο γενέθλιος τόπος και η κοινωνία του παραμένουν γιά τον ίδιο η «πηγή» ζωής, ο βασικός τροφοδότης της σκέψης του και το πρωταρχικό σημείο αναφορών του, όπως συμβαίνει με κάθε άνθρωπο, που νιώθει υπερήφανος γιά τον τόπο του.
Και οι Κιλκισιώτες με την άμεση υπό τύπον «ακτινογραφίας» αυτή επαφή τους με τον εξαίρετο αυτό θεατράνθρωπο, βρήκαν πολλούς λόγους, γιά τους οποίους ένας τόπος δικαιούται να σεμνύεται γιά το οποιοδήποτε άξιο τέκνο του, εν προκειμένω δε το Κιλκίς γιά τον Κώστα Καβακιώτη.
Υπό το πρίσμα αυτό έχει πράγματι απόλυτη και ακλόνητη βάση αυτό που ειπώθηκε από όλους μετά την ολοκλήρωση της εκδήλωσης: Ήταν μία κορυφαία βραδιά θεάτρου με την οποία το Κιλκίς τίμησε κατά τον καλύτερο τρόπο την παγκόσμια ημέρα του.
