Δύο μέτρα, δύο σταθμά

Αρκούσε ένα τηλεφώνημα, ανώνυμο ή επώνυμο, δεν έχει σημασία, γιά να αφιχθούν τα όργανα της τάξης, ένα τέταρτο πριν τα μεσάνυχτα, στο στέκι της «Τέχνης», στο Μεταλλικό, και να διακόψουν την θαυμάσια συναυλία του Βασίλη Πρατσινάκη, με ένταση ήχου εντός των επιτρεπτών ορίων και χωρίς να έχει αρχίσει τυπικώς το ωράριο κοινής ησυχίας.

Τα ίδια όργανα, που… «κωφεύουν» στον «καταιγισμό»…. των ντεσιμπέλ από κέντρα, για τα οποία αυτά τα κέντρα… δεν χρειάζεται να είναι εντός του αστικού ιστού, για να ακουσθούν και να προκαλέσουν τηλεφωνικές καταγγελίες κατοίκων! Ακούγονται διαπεραστικά και από αρκετά έξω από την πόλη, κάνοντας… τον βίο αβίωτο στους ατυχείς, των οποίων οι κατοικίες βρίσκονται στα «πρόθυρα» της πόλης!

Μία ηχορρύπανση που δεν έχει κανένα περιορισμό ως προς τα ωράρια κοινής ησυχίας, αφού το πρόγραμμα αυτών των κέντρων αρχίζει αργά το βράδυ και τελειώνει… αργά το πρωί (συνήθως… στις 6)!

Αν τα δύο παραδείγματα δεν συνιστούν την εκ μέρους των οργάνων της τάξης τήρηση δύο μέτρων και δύο σταθμών, εις βάρος πολιτών και φορέων, τότε περί τίνος πρόκειται;

Μέχρι πού πρέπει να φτάσουν η οργή και αγανάκτηση αυτών, ώστε τα όργανα της τάξης να εφαρμόσουν γράμμα και πνεύμα του νόμου προς όλες τις κατευθύνσεις;