Καλό ταξίδι, ιδρυτή του μπάσκετ της Γουμένισσας Τάκη Αϊδαρίνη

Γράφει ο Κώστας Ίντος

Θλιβερό το καθήκον του οριστικού αποχαιρετισμού σε ένα άξιο τέκνο της Γουμενισσιώτικης γης, τον 65χρονο Τάκη Αϊδαρίνη. Μούδιασμα, παγωμάρα, οδύνη στο πρωινό ιατρικό ανακοινωθέν του νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» της Θεσσαλονίκης, το Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2019. Ο Χάρος δεν κάνει συμφωνίες.

Το φινάλε της ζωής του κάθε ανθρώπου δεν είναι ποτέ προκαθορισμένο. Στα πλαίσια της καθημερινότητας, οι έννοιες τύχη και ατυχία είναι τόσο σχετικές. Τα αδύναμα ανθρώπινα πλάσματα προγραμματίζουν με αγωνία τη ζωή τους και την στιγμή ο Θεός χαμογελάει. Το βέβαιο είναι ένα και το αποδεχόμαστε όλοι με συγκατάβαση.

Έχουμε ημερομηνία λήξης. Για άλλους είναι σύντομη, για όλους περισσότερο ολοκληρωμένη, χρονικά.

Μπροστά στο απευκταίο και στη συντριβή του θανάτου, όταν μάλιστα υπάρχουν στενοί συναισθηματικοί δεσμοί με τον άνθρωπο που αποχωρεί από την επίγεια ζωή, αισθανόμαστε την μέγιστη ανάγκη να φιλοσοφήσουμε.

Βλέπουμε το απόλυτο κενό, αλλά αρνούμαστε να συνθηκολογήσουμε μπροστά στην τραγική εξέλιξη των γεγονότων, προσπαθώντας να δώσουμε κουράγιο αρχικά σοτυς εαυτούς μας και μετέπειτα στον περίγυρό μας.

Αέναος ο φθοροποιός χρόνος μας τοποθετεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και αναπόφευκτα έρχεται η ώρα του απολογισμού. Θα τον επιχειρήσω για τον καλό μου φίλο, Τάκη Αϊδαρίνη, γνωρίζοντας το σταθερό δεδομένο ότι κάθε προσωπική άποψη εμπεριέχει το υποκειμενικό κριτήριο.

Αψεγάδιαστος οικογενειάρχης, έκανε αγώνα ζωής για να μην λείψει τίποτε από τους δικούς του ανθρώπους. Αφήνει πίσω του σύζυγο και τρία παιδιά.

Άριστος επαγγελματίας. Πορεύθηκε για δεκαετίες στα μονοπάτια των προγόνων του, των παππούδων του, του πατέρα του Γιώργου, συνεχίζοντας με αξιοπρόσεκτη επιτυχία την αιώνια παράδοση στην παραγωγή των ξακουστών και περίφημων κρασιών ανωτέρας ποιότητας Αϊδαρίνη. Συνεπικουρούμενος πάντα από τα δύο αδέλφια του, Χρήστο και Κώστα, κατέκτησαν την κορυφή του Έβερεστ στον τομέα της οινοποιΐας.

Η κωμόπολη της Γουμένισσας οφείλει ευγνωμοσύνη στη συγκεκριμένη οικογένεια, για την πανελλαδική προβολή του τόπου μας, μέσω του συγκεκριμένου προϊόντος.

Για την επόμενη πτυχή της ζωής του εκλιπόντος, έχω και την αμεσότερη άποψη.

Όσοι βιώσαμε στη δεκαετία του ΄80 τα αθλητικά πεπραγμένα της ομάδας μπάσκετ της Γουμένισσας, δεν έχουμε τον παραμικρό ενδοιασμό να χαρακτηρίζουμε τον Τάκη Αϊδαρίνη, μαζί με τον αχώριστο συνεργάτη του και συγκλονιστικό ηγέτη Αλέκο Κουσιδώνη, τους αθλητικούς μας ευεργέτες και μπασκετικούς μας πατεράδες.

Δεν μπορώ να βγάλω από την μνήμη μου, τα έντονα βιώματα που έζησα ως 13χρονο αμούστακο παιδί, το καλοκαίρι του 1980. Ήταν η χρονική στιγμή που ο 26χρονος Τάκης Αϊδαρίνης εμπνεύστηκε και οραματίστηκε την ίδρυση της ομάδας μπάσκετ του Αθλητικού Ομίλου Καλαθοσφαίρισης Γουμένισσας. Εκείνο το καλοκαίρι του 1980, μου είπε αυτούσια:

«Ντίνο, θα δημιουργήσουμε ομάδα μπάσκετ, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να βρούμε αθλητές. Ξέρω ότι πηγαίνεις πολλές ώρες την ημέρα στο ανοιχτό γήπεδο του Γυμνασίου Γουμένισσας και παίζεις μπάσκετ. Πρώτος μας στόχος είναι να εκδώσουμε εκατό δελτία που θα περιλαμβάνουν ηλικίες αθλητών και αθλητριών, για τμήματα ανδρών, εφήβων, παίδων και γυναικών. Θέλω να χάσεις κάποια απογεύματα και να μου παρουσιάσεις τη σχετική λίστα».

Σε λιγότερο από 10 ημέρες του είχα παραδώσει τον κατάλογο των 100 υποψηφίων αθλητών, λειτουργώντας ως ληξιάρχος. Προσέγγιζα τον κάθε συμπρατριώτη μου, που είχε σχέση με το συγκεκριμένο άθλημα, και εφόσον εξέφραζε την επιθυμία να φορέσει τη φανέλα της νεοιδρυθείσας ομάδας τον «φακέλωνα», εφαρμόζοντας πιστά τις εντολές του Τάκη Αϊδαρίνη. Καταγραφή του ονοματεπώνυμου, του πατρώνυμου, του μητρώνυμου και ακριβής χρονολογία γέννησης.
Ένα χρόνο αργότερα το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα. Τα 100 δελτία βρίσκονταν στα χέρια του Τάκη Αϊδαρίνη. Το υπ΄αριθμό 1 δελτίο από την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης είχε το ονοματεπώνυμό μου.

Λύγισα από τη συγκίνηση. Ο ίδιος μου επισήμανε ότι έπραξε το αυτονόητο, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να προχωρήσει στην ηθική μου ανταμοιβή, για τη βοήθεια που του πρόσφερα το προηγούμενο καλοκαίρι.

Από το φθινόπωρο του 1981 ξεκίνησαν οι επίσημες αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδος στα πρωταθλήματα της ΕΚΑΣΚΕΔΥΜ, δηλαδή της Ένωσης Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, με τη συμμετοχή ομάδων από τους νομούς Κιλκίς, Πιερίας, Ημαθίας, Καστοριάς, Κοζάνης, Φλώρινας, Γρεβενών. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι.

Ο Τάκης Αϊδαρίνης είχε δημιουργήσει την πιο νεανική ομάδα στο ελληνικό μπάσκετ. Δεν υπήρχε αθλητής άνω των 20 ετών. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ήταν οι ύο 20χρονοι, Τάκης Παπακαρμέζης και Αντώνης Λιάπης. Οι εκπρόσωποι των 100 δελτίων, ήταν παιδιά της δεκαετίας του ΄60, γεννημένοι από το 1969 μέχρι το 1961, δηλαδή από 12χρονοι μέχρι 20χρονοι.

Το τοπικιστικό χρώμα ήταν έντονο. Στα 100 δελτία, οι 98 ήταν από Γουμένισσα, 1 από την Αξιούπολη και 1 από το Καμποχώρι.

Στα πρώτα χρόνια ο Τάκης Αϊδαρίνης υποχρεώθηκε να κάνει τεράστιες οικονομικές και χρονικές υπερβάσεις για να ανταποκριθεί στο έπαρκο στα διοικητικά του καθήκοντα.

Στους πρώτους 7 χειμώνες μεταξύ 1981 και 1980, λόγω έλλειψης κλειστού γυμναστηρίου, η ομάδα σε καθημερινή βάση μετακινούνταν με λεωφορεία για προπονήσεις, άλλοτε στο κλειστό γυμναστήριο Γιαννιτσών, άλλοτε σε αυτό του Κιλκίς και της Αξιούπολης.

Ο Τάκης Αϊδαρίνης αποτέλεσε ισχυρό μοχλό πίεσης προς τα κέντρα αποφάσεων, ώστε να αποκτήσει η Γουμένισσα το κλειστό της γυμναστήριο, το 1988.

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 σε άψογη συνεργασία με τους πολύτιμους διοικητικούς του συνεργάτες, δρομολόγησε με μια κίνηση των εκτόξευση του Γουμενισσιώτικου μπάσκετ. Υπήρχε την εποχή εκείνη στην ομάδα ένα 13χρονο παιδάκι, ο Γιώργος Δελητζάκης, με ύψος 2 μέτρα και 6 εκατοστά. Το ζωηρό ενδιαφέρον του προέδρου του Ηρακλή Θεσσαλονίκης Κώστα Χαΐτογλου, μεταφράστηκε σε μεταγραφή ύψους 17 εκατομμυρίων δραχμών, ποσό που άλλαξε τη μοίρα της ομάδας.

Οι διαπραγματευτικοί χειρισμοί άγγιξαν το τέλειο.
Η επένδυση του ποσού ήταν αριστουργηματική. Στελεχώθηκαν υποδειγματικά όλα τα τμήματα της ομάδας, έγινε δουλειά σε βάθος και η παραγωγική διαδικασία ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Ενδεικτική η αναφορά σε παιδιά που αναδείχθηκαν:
Η Εβίνα Μάλτση, πρώτη σε συμμετοχές και πόντους με τη φανέλα της Εθνικής, με τεράστια καριέρα ως παγκόσμια σταρ του μπάσκετ σε Ελλάδα, ΗΠΑ, Γαλλία, Ισπανία, Τουρκία, Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία.
Η Παρθένα Νικολαΐδου με εκατοντάδες συμμετοχές σε Εθνική ομάδα και Παναθηναϊκό.
Ο Δημήτρης Καραδολάμης με την φανέλα του Άρη Θεσσαλονίκης στην Α1.
Ο Παύλος Τάτσης με την φανέλα του Φίλιππου Θεσσαλονίκης στην Α2.
Ο Θάνος Σόφτσης για μια δεκαετία προπονητής των εθνικών ομάδων κορασίδων και νεανίδων.
Πρωτιές και διακρίσεις σε επίπεδο ανδρών, γυναικών και τμημάτων υποδομής για Γουμενισσιώτες προπονητές όπως ο Βαγγέλης Νίτσης, ο Πέτρος Κούπανης, ο Κώστας Μπάρμπας, ο Χρήστος Κούρλης, ο Θανάσης Καρακόλης, ο Χρήστος Ζεμπίλας.

Ο Τάκης Αϊδαρίνης προετοίμασε το έδαφος και δημιούργησε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για τους άξιους συνεχιστές του, της επόμενης παραγοντικής γενιάς. Έτσι, και σε συλλογικό επίπεδο ήταν εκτυφλωτικός ο απολογισμός στη χρυσή 15ετία 1995-2010.

Πάμπολες πρωτιές στα τμήματα υποδομής.

Για τους άνδρες, 1 πρωτάθλημα ΕΚΑΣΚΕΜ, 2 χρονιές στην Πανελλήνια Β΄Εθνική, 12 χρονιές στον Βόρειο όμιλο της Γ΄Εθνικής.

Για τις γυναίκες, 2 πρωταθλήματα ΕΚΑΣΚΕΜ, 1 (μία) χρονιά στην Πανελλήνια Α2, 2 χρονιές στον Βόρειο όμιλο της Β΄Εθνικής.

Ταπεινός, χαμηλών τόνων, μεθοδικός, ο Τάκης Αϊδαρίνης στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Εάν χρειαζόταν να περιγραφεί ο αθλητικός του χαρακτήρας με δύο λέξεις, ο τίτλος που θα βάζαμε στο εξώφυλλο της μπασκετικής του ζωής θα ήταν «ΗΡΕΜΗ ΔΥΝΑΜΗ».

Είναι πολύ δύσκολη η στιγμή του αποχωρισμού. Ευχόμαστε ολόθερμα στους οικείους του να έχουν την εξ΄ύψους παρηγορία από τον μεγαλοδύναμο και να είναι ελαφρύ το χώμα. Θέλω να αξιώσω και να απαιτήσω κάτι.

Διακρίνω στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου Γουμένισσας τις φιγούρες των αθλητών που ξεκίνησαν το μπάσκετ στη Γουμένισσα και σήμερα είναι ηλικίας από 50 μέχρι 58 ετών. Αγαπητοί συναθλητές. Όλα τα χρόνια που παίξατε, ο Τάκης Αϊδαρίνης σας χειροκροτούσε για τις προσπάθειές σας στα γήπεδα. Με όλη τη δύναμη της ψυχής σας ανταποδώστε το χειροκρότημα στον μπασκετικό μας πατέρα.

Καλό ταξίδι Τάκη Αϊδαρίνη.