Πολιτική

Η χώρα στα ζάρια. Οι συνέταιροι στην εξουσία

Γράφει ο Γρηγόρης Κυριακού*

Η παραίτηση του υπουργού των εξωτερικών κ. Νίκου Κοτζιά κατ’ απαίτηση του κυβερνητικού εταίρου κ. Πάνου Καμμένου αποδεικνύει με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο την ομηρία του πρωθυπουργού. Το κυβερνητικό κόμμα εγκλωβισμένο στις ιδεοληψίες του και προσπαθώντας να κρατηθεί στην εξουσία έχει γίνει όμηρος ενός δεξιού λαϊκιστή και τυχοδιώκτη που πλήττει την χώρα.

Ανεξαρτήτως των αισθημάτων που μπορεί να τρέφει κανείς για τον κ. Νίκο Κοτζιά λόγω των απόψεων που κατά καιρούς εξέφρασε ή την κυβερνητική(;) πολιτική που υλοποίησε θα πρέπει να του αναγνωρίσει ότι είναι από τους λίγους υπουργούς εξωτερικών τα τελευταία χρόνια που κατέβαλε προσπάθειες ώστε να τακτοποιηθούν εκκρεμότητες δεκαετιών. Εκκρεμότητες που άλλοι άφησαν να..λύσει ο χρόνος κρύβοντας και ουσιαστικά διογκώνοντας προβλήματα κάτω από το χαλί. Και όσο ο Ταγίπ Ερντογάν συνεχίζει να βρυχάται και να προχωρά σε επίδειξη δύναμης τόσο μεγαλώνει η ανάγκη της χώρας να τακτοποιεί εκκρεμή ζητήματα και να επικεντρώνει την προσοχή της στον εξ ανατολών κίνδυνο.

Προς αυτή την κατεύθυνση κινούνταν οι τριμερείς διασκέψεις Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου και οι διαβουλεύσεις για την ΑΟΖ, οι διαπραγματεύσεις με την Αλβανία, ο στρατηγικός διάλογος Ελλάδας-ΗΠΑ, οι πολυμερείς διασκέψεις με τους βαλκάνιους γείτονες μας, η διάσκεψη για τον θρησκευτικό και πολιτιστικό πλουραλισμό στη Μέση Ανατολή, το Φόρουμ για τους αρχαίους πολιτισμούς κ.α. ενώ την ίδια στιγμή αναμένονται ανακατατάξεις στα Βαλκάνια. Εξωτερική πολιτική δηλαδή ενεργητική σε μια προσπάθεια να ανακτήσει η χώρα τον περιφερειακό της τουλάχιστον ρόλο στον παραδοσιακό ζωτικό της χώρο, τα Βαλκάνια.

Η πρωθυπουργική δήλωση έξω από το Μέγαρο Μαξίμου μετά την αποδοχή της παραίτησης Κοτζιά προκαλεί προβληματισμό και ανησυχία για την ευχέρεια λήψης αποφάσεων που έχει ο πρωθυπουργός. Παράλληλα οδηγεί στη διαπίστωση ότι πηγή της διγλωσσίας είναι ο ίδιος ο πρόεδρος της κυβέρνησης.

Γιατί η λογική λέει ότι στηρίζουμε αυτόν που λειτουργεί ορθολογικά και με βάση αρχές ενώ αποπέμπουμε αυτόν που προκαλεί το πρόβλημα. Με την επιλογή στήριξης του κυβερνητικού εταίρου φαίνεται ότι το πρόβλημα ήταν ο κ. Κοτζιάς και ότι η εξωτερική πολιτική που ασκούσε ήταν προσωπική στρατηγική. Επίσης το πρόβλημα δεν είναι όπως φαίνεται η στάση του υπουργού άμυνας άλλοτε με τους λεονταρισμούς του έναντι της Τουρκίας και άλλοτε με τα προτεινόμενα εναλλακτικά σχέδια για την ΠΓΔΜ που θυμίζουν μέχρι και τις προτάσεις του Ρήγα Φεραίου για μια βαλκανική ομοσπονδία ή τις…καλές βάσεις του…θανάτου.

Τελικά ποιόν παρακαλούσε ο πρωθυπουργός να μην ρίξει την κυβέρνηση κατά την τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου; Ένας πρωθυπουργός σε πλήρη άρνηση της πραγματικότητας αντί να παραιτήσει τον υπουργό άμυνας και να παραδώσει ίσως την εντολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή να αναζητήσει άλλου τις 151 ψήφους που διατείνεται ότι έχει διαθέσιμες για την συμφωνία των Πρεσπών υποκύπτει στους εκβιασμούς του κ. Πάνου Καμμένου καθώς αυτός μπορεί να οδηγήσει σε πτώση της κυβέρνησης.

Η πρώτη φορά Αριστερά νομιμοποιεί για πρώτη φορά ίσως και τον πολιτικό εκβιασμό. Ο κυνισμός σε όλο του το μεγαλείο. Η ανάληψη του υπουργείου εξωτερικών από τον κ. Τσίπρα φανερώνει την ένδεια στελεχών του κυβερνώντος κόμματος και συγχρόνως προκαλεί τον υπουργό άμυνας είτε να αποσύρει την εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση είτε να σωπάσει εκθέτοντας τον πλήρως στο όποιο ακροατήριο του έχει απομείνει.

Ανεξάρτητα από το πολιτικό μέλλον των παραπάνω κυρίων το κυρίως θέμα είναι ότι η χώρα εισέρχεται σε μια μακρά προεκλογική περίοδο με τις εκλογές άλλοτε ένα βήμα πιο κοντά και άλλοτε σε άγνωστο χρόνο. Και σε μια χρονική στιγμή που πρέπει να πείσουμε τη διεθνή κοινότητα για τη σταθερότητα του συστήματος και ότι μπορούμε χωρίς μνημόνια. Η χώρα στα ζάρια με τους θεσμούς να βιάζονται προκειμένου κάποιοι να παραμείνουν στην εξουσία.

*Γραμματέας Ν.Ε. Κιλκίς της ΔΗΜΑΡ
Μέλος Ν.Ε. Κινήματος Αλλαγής

Περισσότερα
Δείτε ακόμα