Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 353.000 ΨΥΧΕΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ 19 ΜΑΪΟΥ 1919 – 19 ΜΑΪΟΥ 2025 ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Του Γιώργου Χ. Θεοδωρίδη

Συμπληρώθηκαν ήδη εκατόν είκοσι έξι (126) χρόνια από την αποφράδα, καταραμένη, και κυρίως αιματοβαμμένη μέρα, που σαν κόκκινο ποτάμι, παρέσυρε την Ιστορία, την Θρησκεία – Ορθοδοξία, τον Πολιτισμό, τις Τέχνες, το Εμπόριο, την Γνώση, αλλά και την Νοικοκυροσύνη, των Ελλήνων του Πόντου. Το ημερολόγιο έγραφε 19 Μαΐου 1919 όταν ο εγκληματίας, μακελάρης, δολοφόνος, βιαστής, παιδοκτόνος, ο εκτελεστής του σχεδίου εξόντωσης των Τραντέλληνων, Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ) πάτησε το πόδι του στα Ιερά Χώματα της Σαμψούντας, με ένα και μοναδικό σκοπό, τον αφανισμό των Ελλήνων του Πόντου. Έτσι ξεκινά η δεύτερη περίοδος του σχεδίου εξόντωσης του ελληνισμού, στον Πόντο αλλά και την Ιωνία. Η πρώτη ξεκινά το 1913, πριν την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με την θεαματική άνοδο και την αναρρίχηση σε όλα τα επίπεδα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του Κινήματος των Νεότουρκων. Το τελικό σχέδιο του Κεμάλ, ήταν η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η εκθρόνιση αλλά και η εξορία των σουλτάνων, ο αφανισμός των χριστιανών πολιτών – ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ,   1.500.000 ΑΔΕΡΦΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΣΦΑΓΙΑΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΜΑΧΑΙΡΙ -, ο εκτουρκισμός, και τέλος η εγκαθίδρυση της “Τουρκικής Δημοκρατίας”, στις 29 Οκτωβρίου 1923.

Ας δούμε τα γεγονότα πιο αναλυτικά.

ΟΙ ΣΦΑΓΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Η Γερμανία από χρόνια έλεγχε στρατιωτικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το 1913 τοποθετεί τον Αρχιστράτηγο   Otto Viktor Karl Liman, ή όπως του άρεσε να αυτοαποκαλείται Λίμαν Φον Σάντερς, αρχηγό του στρατού των Οθωμανών, με σκοπό την εκπαίδευση του, την αυστηρά πειθαρχία, την οργάνωση, αλλά και τον εκσυγχρονισμό του. Τοποθετείται σε αυτήν την θέση, λόγω αποτυχίας των Τούρκων ανώτατων αξιωματικών, αλλά κυρίως για τον πολύ μεγάλο θαυμασμό του σουλτάνου, προς το γερμανικό στρατό. Ο Λίμαν ήταν γνωστός μισέλληνας, όπου βρισκόταν κατηγορούσε τους Έλληνες της Πόλης, του Εύξεινου Πόντου, και γενικά της Ιωνίας, ότι αυτοί έχουν τον πλούτο γνωρίζουν τις τέχνες και γενικά το εμπόριο, και οι Τούρκοι υποφέρουν από φτώχεια και πείνα. Διαβεβαίωνε τον σουλτάνο, τους Τούρκους αξιωματικούς, τους ανώτατους κυβερνητικούς αξιωματούχους, ότι η παγωνιά, οι βροχές, ο καυτός ήλιος, και συνέπεια των παραπάνω,   οι θανατηφόρες ασθένειες, όπως ο τύφος αλλά και η χολέρα, με τις κακουχίες αλλά και την πείνα, θα ξεκλήριζε μια και καλή την μισητή και άτιμη ράτσα των Ελλήνων, και των υπολοίπων Χριστιανικών λαών, ώστε να υπάρχει σε όλη την αχανής Ανατολία, τουρκική ομοιογένεια. Τι σας θυμίζουν τα παραπάνω λόγια του γερμανού   δίποδου υπανθρώπου; Τα Αμελέ Ταμπουρού, τα γνωστά τάγματα εργασίας όπου στέλνονταν σε αυτά μη μουσουλμάνοι άντρες, για να εκτελούν βαριές εργασίες, υπό απάνθρωπες συνθήκες, με λιγοστό φαγητό και νερό από στάσιμες μικρές λίμνες – κοινώς – βρομόνερα. Έτσι από το 1914 έως και το 1923 υπολογίζεται ότι   380.000 Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας βρήκαν τραγικό θάνατο. Οι αριθμοί γίνονται ακόμη μεγαλύτεροι εάν προσθέσουμε, και τις χιλιάδες από τα γυναικόπαιδα που πήραν το δρόμο χωρίς επιστροφή, στις εξοντωτικές πορείες θανάτου. Η μαρτυρία Τούρκου στρατιώτη είναι ενδεικτική. “Μια γκιαούρισσα μάνα με μωρό στην αγκαλιά που έκλαιγε συνεχώς, και με ένα αγοράκι τριών χρονών που το κρατούσε με το χέρι της, εκλιπαρούσε τον Τούρκο υπολοχαγό για λίγο νερό, αυτός αφού γελούσε και την κορόιδευε συνεχώς, της δίνει να πιεί από το παγούρι του, και την ώρα που η διψασμένη μάνα το παίρνει για να το δώσει στο αγοράκι να πιεί, την πυροβολεί στο κεφάλι, το μωρό πέφτει στο χώμα, το τρομαγμένο άλογο του υπολοχαγού, από τον πυροβολισμό, το πατά με το δεξί μπροστινό του πόδι και πεθαίνει. Ο υπολοχαγός στη συνέχεια πυροβολεί το παγούρι, ώστε να χαθεί και η τελευταία σταγόνα νερού. Αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε, και το τρίχρονο αγοράκι έμεινε εκεί μόνο του να κλαίει την ΜΑΝΑ, αλλά και το μωρό αδερφάκι του”.

Οι μαρτυρίες των παππούδων αλλά και των γιαγιάδων μας, που γλύτωσαν από το τουρκικό μαχαίρι, για τις θηριωδίες των Τούρκων, είναι πολλές. Μια από αυτές είναι και της γιαγιάς Παρασκευής, ξαδέρφης της γιαγιάς μου. Για να γλυτώσει από τα αφηνιασμένα δίποδα θηρία, είχε τα τρία παιδιά της και ένα μωρό στην αγκαλιά, και έτρεχε για να σωθούν. Έτσι μαζί με τις  άλλες γυναίκες και τα παιδιά τους που έτρεχαν, της είπαν ν΄ αφήσει το μωρό που έκλαιγε συνεχώς, γιατί το κλάμα του θα πρόδιδε, μέσα στην νύχτα, το σημείο που βρισκόντουσαν. Παράλληλα είδαν τις καταστροφές και τις σφαγές των γυναικόπαιδων καθώς έφευγαν, κι έτσι η γιαγιά Παρασκευή με κλάματα και λυγμούς, άφησε το μωρό κάτω από ένα μεγάλο βράχο, και έφυγε για να σωθούν, αυτή και τα τρία παιδιά της. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό της να γίνει Μήδεια και να το πνίξει, για να μην ακούγεται το κλάμα του. Παρακάτω θα κάνω εκτενής αναφορά για την σφαγή των νηπίων της Σάντας, που ταιριάζει ακριβώς με την μαρτυρία – βίωμα της γιαγιάς Παρασκευής. Η γιαγιά Παρασκευή πεθαίνοντας, μονολογούσε: “Πουλίμ εχάθες, κι ξέρω μερ είσαι”.

Στη Σαμψούντα, τα λυσσασμένα δίποδα τσακάλια, οι Τσέτες , τα άγρια αυτά νοητικώς καθυστερημένα όντα, που ούτε να μιλούν δεν γνωρίσουν, καθώς βγάζουν από το στόμα τους άναρθρες κραυγές, σέρνουν ένα παπά με την γυναίκα του, τις κόρες και τον γιο τους. Τον εξαναγκάζουν να ερωτοτροπήσει με τις κόρες του, εκείνος φυσικά αρνείται, τότε οι Τσέτες τον κτυπούν αλύπητα, βιάζουν τις κόρες και την γυναίκα του, και τέλος τους σφάζουν όλους. Τον ίδιο τον αφήνουν ζωντανό ως ανθρώπινο ερείπιο, για να βασανίζεται και να τυραννιέται, για το αποτρόπαιο έγκλημα που συνέβη μπροστά στα μάτια του.

Στα Κοτύωρα οι Τσέτες και πάλι, οι αρχιδολοφόνοι του Τοπάλ Οσμάν, του κουτσού χοιροβοσκού, του ορκισμένου εχθρού των Ποντίων, εισβάλλουν σε χωριό της περιοχής, και με την βοήθεια των Τούρκων χωρικών, που τους ακολουθούσαν για να αρπάζουν ότι πολύτιμο έβρισκαν, συγκεντρώνουν σε δυο μεγάλα σπίτια, 300 ανθρώπινες ψυχές, παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένους – οι άντρες ήταν ήδη στα γύρω βουνά και μάχονταν ως αντάρτες – , τα βάζουν φωτιά, από μέσα ακούγονται σπαρακτικές κραυγές θανάτου, και αυτοί βλέποντας το φρικτό αυτό μαρτύριο, γελούν δυνατά και πυροβολούν στον αέρα. Στο τέλος έμειναν στάχτες και αποκαΐδια, και η οσμή από τα απανθρακωμένα σώματα των αθώων Χριστιανών.

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΤΗΣ ΣΑΝΤΑΣ

Είναι οι στιγμές που κάθε πολιτισμένος άνθρωπος, αρνείται να το πιστέψει ότι έγινε, ότι είναι αλήθεια, ότι μια μάνα το έκανε, ότι έφυγαν τόσο άδικα, παιδικές ψυχούλες. Για μένα είναι οι νεότεροι νηπιακοί μάρτυρες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι.

Η μανία των Τούρκων ήταν μεγάλη, ήθελαν πάση θυσία, να εξαφανίσουν το χριστιανικό στοιχείο από την Σάντα. Το ανταρτικό σώμα του Καπετάν Ευκλείδη Κουρτίδη – κατοίκου αργότερα στην Νέα Σάντα Κιλκίς , καμάρι και τιμή για τον τόπο μας – ανεβαίνει στα βουνά με 300 γυναίκες και παιδιά, και μάχεται με ιδιαίτερο ζήλο και ελληνική ψυχή, τους φονιάδες – εγκληματίες. Το ημερολόγιο έγραφε 11 Σεπτεμβρίου 1921, οι Τούρκοι κυκλώνουν την Μεγάλη Σπηλιά – οχυρό όπου μέσα βρίσκονται οι Σανταίοι υπερασπιστές με τα γυναικόπαιδα. Η νύχτα τους βρίσκει να κάνουν σχέδια για την επιβίωση τους. Τα πολεμοφόδια τελειώνουν, και τότε αποφασίζουν να δραπετεύσουν , από το πίσω μέρος που δεν είναι ορατό μέσα στο σκότος. Πρέπει να γίνει με απόλυτη ησυχία, ώστε να μην φανερωθεί το ακριβές τους σημείο. Ο Καπετάν Ευκλείδης, έντονα προβληματισμένος και με σκυμμένο το κεφάλι, δυσανασχετεί και παίρνει την μοιραία απόφαση.

Οι μανάδες που έχουν μωρά – νήπια θα πρέπει να συγκεντρωθούν στην έξοδο της σπηλιάς, με ησυχία ώστε να δώσουν χρόνο στους υπόλοιπους να ξεφύγουν, και παράλληλα δίνει εντολή να σφαγιασθούν τα νήπια, ώστε να σωθούν όλοι. Οι στιγμές που ακολουθούν είναι τρομακτικές, εφιαλτικές, απόκοσμες, και θυμίζουν αρχαία ελληνική τραγωδία. Επτά νήπια, επτά άγγελοι επί της γης θυσιάζονται με αυτήν την σκληρή διαταγή.   Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΝΤΙΑ ΜΑΝΑ, τσαήζ: “Θεέ μ΄ , Θεέ μ΄ θα παλαλούμαι, κι μπορώ, κι μπορώ”, “Θεέ μ΄, Θεέ μ΄ ντο κακό επίκα και τόσο πολλά τυρρανίσμαι” με κλάμα ψυχής, με μαχαιριά στην καρδιά, σφάζει τα αγγελούδια της, και τα αφήνει έτσι άταφα, κάτω στο χώμα, για να τα αντικρύσουν οι ανθρωπόμορφοι διώκτες τους. Είναι η ώρα που και οι άγγελοι στον ουρανό μαζί με την Παναΐα Σουμελά κλαίνε, και ανοίγουν την αγκαλιά τους, για να δεχτούν τις αθώες μαρτυρικές ψυχούλες. Το δράμα των Σανταίων στο αποκορύφωμα του. Το πρωί ο τούρκος διοικητής – επικεφαλής με διμοιρίες στρατιωτών εισβάλλει στη Μεγάλη Σπηλιά, αντικρίζει τα νεκρά νήπια και τρομάζει, με το αποτρόπαιο θέαμα. Δίνει διαταγή να σταματήσει η αναζήτηση των ηρωικών Σανταίων, καθώς όπως εξιστορείται, τον άκουσαν να λέει “Άνθρωποι που σκοτώνουν τα νήπια τους, για να σωθούν, δεν είναι άνθρωποι, είναι κάτι άλλο”.

Την σφαγή των νηπίων της Σάντας, μπορείτε να την “παρακολουθήσετε” και τηλεοπτικά μέσω του διαύλου “OPEN TV BEYOND HD” ή διαδικτυακά στο “YOU TUBE”. Ο σπουδαίος ηθοποιός Τάκης Βαμβακίδης με   απίστευτη συγκινησιακή φόρτιση, και άπταιστη σύνταξη ποντιακών προτάσεων,   αποδίδει το μέγα αυτό δράμα, με αφηγηματικό τρόπο, τόσο ρεαλιστικά που πιστεύεις ότι, βρίσκεσαι μπροστά σε αυτό το τρανό κακό.

ΚΑΠΕΤΑΝ ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ ΚΟΥΡΤΙΔΗΣ  

Θεέ μ’! Δείξον τη δύναμη Σ’! Χριστέ μ’,  ποίσον το θάμα Σ’!

Ποίσον με ποταμόπετραν βαρύν τη καταρράχτε

Ποίσον με σπέλιας κατωθύρ, σην  Γην καταχωμένον

Ποίσον με, αν θέλτς, μικρόν λιθάρ, αν θέλτς, ποίσο με Χώμαν.

Θεέ μ’… ποίσον με ‘ιντιαν θέλτς… Μόνον σον τόπο μ’, άφς με.

Άφς με αδά να θάφκουμαι, σον τόπον ντ’ εγεννέθα,

σο μνήμαν  όμπου έθαψα την μάνα μ’ και τον κύρην μ’…

Ν’ αοιλοί εμέν, να βάοι εμέν…Τ’ ομμάτια μ’ ντο ελέπνε…

Αποθαμμέν’ πώς πορπατούν κ’ εφτάγνε λιτανείαν,

Με τα’ Άγια τα ‘ξαπτέρυγα, μ αφμένα τα κερία,

Με τα ξυλένια τα σταυρά, σα λείμψανα ντ’ εβγάλνε,

Μακρέα… μαύρα… και τρανά… ψηλά άμον κυπαρίσσα.

Η διεκδίκηση του αιτήματος της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, πρέπει να συνεχιστεί και να εντατικοποιηθεί , ώστε να υπάρξει τουλάχιστον η ηθική δικαίωση των Ποντίων. Με την διεθνή αποκάλυψη, αλλά και την διεθνή καταδίκη, των τραγικών και εγκληματικών γεγονότων που συνέβησαν σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού, η Τουρκία θα αναγκασθεί να παραδεχθεί ότι ήταν Γενοκτονία.

Σχεδιασμένη και οργανωμένη από την αρχή έως το τέλος, και όχι κοινωνικές αναταράξεις και παράπλευρες πολεμικές απώλειες, που την βολεύουν να προπαγανδίζει σε όλο τον κόσμο.

ΠΑΝΑΪΑ   ΣΟΥΜΕΛΑ ΠΟΙΣΟΝ ΤΟ ΘΑΜΑ Σ

ΠΗΓΕΣ   – ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Α) ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ   ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ   ΠΑΙΔΕΙΑ

Β) ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ “ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ”

Γ) ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ “PONTOSNEWS”

Δ) ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ “ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ”

Ε) ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ “ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.GR”