Δεν ξεχνάμε την Γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου

Γράφει ο Γιώργος Θεοδωρίδης

Σήμερα, που το ημερολόγιο γράφει 19/05/20, συμπληρώνονται 101 χρόνια από την τελική φάση της εξόντωσης, της εξολόθρευσης, της γενοκτονίας των Ελλήνων Χριστιανών Ορθοδόξων του Πόντου από τα αιμοσταγή, δίποδα ανθρωπόμορφα τέρατα, που ακούν στα ονόματα Μουσταφά Κεμάλ(Ατατούρκ) και Τοπάλ Οσμάν.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, από το 1914 έως και το 1923, είναι ένα έγκλημα, διαρκές, που, δυστυχώς, αφορά και σε άλλους λαούς – έθνη , που είχαν την μεγάλη ατυχία να κατοικούν και να συνυπάρχουν στην μεγάλη Οθωμανική Αυτοκρατορία, και αναφερόμαστε στους Αρμένιους, στους Ασσύριους και Αραμαίους και στους Συροχαλδαίους. Το κίνητρο, τις περισσότερες φορές, ένα και μοναδικό: Ήταν Χριστιανοί, ήταν άπιστοι, ήταν <<βρωμογκιαούρηδες>>.

Τα πάντα ξεκινούν από την απομόνωση του Σουλτάνου στην Κωνσταντινούπολη και την αλματώδη αναρρίχηση στην εξουσία, του Κινήματος των Νεοτούρκων, που στην κεφαλή του βρίσκεται ένας παμπόνηρος, ένας πανέξυπνος Τούρκος αξιωματικός, ένας δεινός διπλωμάτης, αλλά ταυτοχρόνως ένας αιμοσταγής, κατ΄ εξακολούθησιν δολοφόνος, ο Μουσταφά Κεμάλ. Σχεδίασε τα πάντα με τους Γερμανούς αξιωματούχους στην αρχή (οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, όπως έλεγαν και αρκετά χρόνια μετά στην Κατοχή, οι δωσίλογοι αρχιπροδότες φασίστες, << Έλληνες >>) γιά καθαρώς οικονομικά συμφέροντα (οπλισμός του τουρκικού στρατού, σιδηρόδρομοι, πρώτες ύλες και, φυσικά, ο ορυκτός πλούτος της αχανούς Ανατολίας). Το μεγάλο του σχέδιο θα βρει συμμάχους αργότερα με την επίσης μεγάλη σφαγή, των αδελφών Ιώνων – Μικρασιατών ( καταστροφή της Σμύρνης, ηρωικός θάνατος του εθνομάρτυρα μητροπολίτη Χρυσοστόμου, ξερριζωμός για πάντα των Ελλήνων της Ιωνίας) τους άλλους <<φίλους>> μας, τους Άγγλους (βλέπε πετρέλαια της Μοσσούλης).

Με απλά λόγια, δηλαδή, αφανίστε τους όλους, όσους δηλαδή είναι εμπόδιο γιά την μεγάλη Τουρκία. Μην ξεχνάμε, ότι έχουν ήδη διεξαχθεί οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (Α΄ κ Β΄) και, με τις Συνθήκες του Λονδίνου (30 Μαΐου 1913) και του Βουκουρεστίου (28 Ιουλίου 1913), αλλά και με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914 – 1918) και την Συνθήκη των Σεβρών (28 Ιουλίου 1920), η μεγάλη Οθωμανική Αυτοκρατορία έχασε τεράστιες εκτάσεις, που στην συνέχεια αυτές κατέληξαν στους φυσικούς δικαιούχους, όπως στην Ελλάδα, που δημιουργήθηκε αυτή των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, την μεγάλη επιδίωξη του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Αυτό έκανε τους Νεότουρκους να λυσσάξουν και να σφάζουν αχαλίνωτα, και χωρίς ενδοιασμό και οίκτο, τους προαναφερόμενους λαούς. Ο ποντιακός Ελληνισμός, ο θρακιώτικος Ελληνισμός (μία ακόμη Γενοκτονία που δυστυχώς δεν έχει αναγνωρισθεί), και ο μικρασιατικός Ελληνισμός, βρέθηκαν μέσα στην δίνη μεγάλων ιστορικών γεγονότων, σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, και υπέστησαν τα πάνδεινα. Εδώ να σημειώσουμε και την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917) στην Ρωσία (Βλαντίμηρ Λένιν, ηγέτης, και Λέων Τρότσκι ιδρυτής του Κόκκινου Στρατού) που στην συνέχεια δημιούργησε την μεγάλη Σοβιετική Ένωση.

Έτσι φτάνουμε στην 19η Μαΐου 1919 , όπου ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα του Πόντου, και ηγείται του τουρκικού εθνικιστικού κινήματος, με ένα και μοναδικό σκοπό, την δημιουργία και ολοκλήρωση ενός τουρκικού μουσουλμανικού εθνοκράτους , με ταυτόχρονη οριστική εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου.

Η Ελλάς, όμως, και πάλι και με την βοήθεια των Μεγάλων δυνάμεων, είναι γιά μιάν ακόμη φορά διχασμένη. Βασιλικοί , βενιζελικοί και αριστεροί του Σ.Ε.Κ.Ε. (Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος, ιδρυτής – δημιουργός ο Εβραίος Αβραάμ Μπεναρόγια το 1918) προσπαθούν ο καθένας για προσωπικά, <<εθνικά>>, κομματικά οφέλη, να επωφεληθούν, κάτι που, δυστυχώς, θα φανεί λίγο αργότερα, με την εξευτελιστική – ταπεινωτική ήττα του Ελληνικού Στρατού, το 1922, στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Γιά μιάν ακόμη φορά το “ζιζάνιο” του διχασμού θα έχει επιτελέσει το έργο του.

Έτσι, τα λυσσασμένα τσακάλια, οι Νεότουρκοι, μαζί με το σώμα των ατάκτων Τσετών, θα εφαρμόσουν μέσα σε αυτό το κλίμα του διχασμού, ανενόχλητοι το καταστρεπτικό – εγκληματικό τους έργο. Θα δημεύσουν τις ελληνικές περιουσίες, θα καταστρέψουν ελληνικά σπίτια, καταστήματα και, κυρίως, τα σχολεία μας, τον φάρο της θρησκείας αλλά και της γνώσης, θα λεηλατήσουν την πολιτιστική – θρησκευτική μας κληρονομιά, τις εκκλησίες μας, και στο τέλος θα τις γκρεμίσουν, θα οδηγήσουν σε αφιλόξενες περιοχές μεσήλικους, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, να πεθάνουν από την πείνα, την δίψα, το κρύο, αλλά και τις κακουχίες(αμελέ ταμπουρού = τάγματα εξόντωσης-εξορίας) θα βιάσουν μικρά κορίτσια, κοπέλλες, παντρεμένες γυναίκες, όπου τις βρουν, αλλά, το χειρότερο , επάνω στην Αγία Τράπεζα.

Θα ξεσκίζουν με τις ξιφολόγχες τις έγκυες Ποντιοπούλες , και με τα έμβρυα θα παίζουν ποδόσφαιρο ή, το εγκληματικότερο όλων, θα χτυπούν τα έμβρυα επάνω στα βράχια ή στα δέντρα, και θα γελούν αφηνιασμένοι από το … “μέγα” αυτό κατόρθωμά τους, βλέποντας με σαδισμό τα νεκρά σωματάκια τους. Μην σοκάρεστε, αγαπητοί μου αναγνώστες, αυτά που προαναφέρω γίνανε, δεν είναι στην σφαίρα της φαντασίας μου. Τα καταμαρτυρούν οι παππούδες αλλά και οι γιαγιάδες μας, που κατάφεραν να επιζήσουν από το μαχαίρι των Τούρκων. Μαρτυρίες τους ενδεικτικά αναφέρω παρακάτω.

<< Έχασα το μωρόν απές σον κόσμον >>

Εγγονή της 88χρονης γιαγιάς Ευθυμίας Παραστατίδου, κατοίκου Μελανθίου Κιλκίς, που γεννήθηκε στην βόρεια περιοχή της Τραπεζούντας, η οποία έφυγε κυνηγημένη από το σπίτι της, μαζί με τον άνδρα της Χαράλαμπο. Σε ηλικία 25 χρόνων, παίρνοντας και τα δύο παιδιά της, τον Αναστάσιο και ένα ακόμη αβάπτιστο παιδάκι(κοριτσάκι), έφυγαν από τις πατρογονικές εστίες, εκτοπιζόμενοι και χωρίς δυνατότητα επιβίωσης.

<< Ση στράταν όπως επαίναμε, μουρτάρ, με τα λώματα τσεριμένα,άρρωστοι, εγροίξα ότι το μωρόν απέθανεν. Ντο θα επήναμε; Έσκαψαν το χιον και εθάψαματο και με τ΄όματε γομάτα ασά δάκρε και το μυαλόν σην πατρίδαν παίρουμε την ψυν σο στόμαν και πάμε. Ατό η στράτα τέλος κείχεν >>. Όλα αυτά γίνονται το έτος 1922. Συνεχίζει η γιαγιά και σκουπίζοντας δάκρυα της στα αυλακωτά της μάγουλα λέει: << Ο άντρασημ, ο Χαράλαμπον, ασά κακουχίας εκείνος πα επέθανεν. Οι Τουρκάντ εκυνήγανανε μας νε σπάσνεμας, σολούχ να παίρουμε κ΄ εφέκανε μας. Επόμνα μοναχέσα, αμόν τσατσίν σα γιαζιά. Τίναν να κλαίω; Το παιδίμ; Τον άντραμ; Το σπίτιμ; Τίναν; Αρά ετς εφτάσαμε σε έναν λιμαν,που έτον κι ξέρω. Αραεύω τον Αναστάς, πουδέν κι εν. Έχασα το μωρόν απές σον κόσμον. Αραεύατο με την αδελφήμ την Παρθένα(ατε επόμνε με)πουθέν κεν. Εφέκαματο ση Θεού τ΄ομούτ(ελπίδα). Εφτάσαμε ση Σαλονίκην με την αδελφήμ. Ο Αναστάς, σα εξ μήνας απάν ευρέθεν, πως έζησεν ατό το μωρό θαύμα εν. Ο Ερυθρόν Σταυρόν ντο επείκεν κι ξέρω εγκε μας τ΄έναν σ΄άλλον. Μετά από πέντε μήνας, εστείλανε μας σο Κιλκίς σατό το χωρίον, αλλάξανε μας και τα επίθετα. Από Παραστατίδου επήκανε με Παπαδοπούλου επειδή ο πεθερόμ έτονε παππάς σην πατρίδα. Ατα θυμούμαι…>>.

Το απόσπασμα αυτό ελήφθη από την Άννα Μιχαηλίδου, εν ζωή, με την βοήθεια του ανηψιού της Ευθύμη Παπαδόπουλου.

“Έβλεπες τους ανθρώπους να τρώνε ψοφίμια”

<< Πολλά είδαμε και πολλά περάσαμε . Έβλεπες τους ανθρώπους να τρώνε ψοφίμια. Πολλές φορές, μάλιστα, εγένοντο ομηρικοί μάχαι δια να κόψη ένα κομμάτι ακόμα και από αυτά που έκειντο μέσα στο δρόμο >>.
Από το χειρόγραφο του Κωνσταντίνου Ιορδανίδη << Η εξορία των χωριών Τρουψί και Μπάτσανα>>, Αθήνα 1966. Από: H Έξοδος, τομ. Γ΄ Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Αθήνα 2013 σ. 577

<< Αι δε παρθέναι κόραι και γυναίκες ατιμάζονται >>.

<< 600 περίπου γυναικόπαιδα αιχμάλωτοι οδηγούνται εις το μίαν περίπου ώραν απέχον Τουρκικόν χωρίον Τσασχούρ, όπου οι μεν γέροντες και άοπλοι άνδρες κατακρεοργούνται θηριωδέστατα εις την πλατείαν του χωρίου, αι δε παρθένοι κόραι και γυναίκες ατιμάζονται. Εκείθεν οδηγούνται εις το Ινοζού , παρά τας όχθας του Αλύος, και κάτωθεν του Καπού – Καγιά και εσωκλείονται εις το χάνι του Κιολέογλου Λεφτέρ, όπου φτάνει ο περιβόητος Σουπέ Ρεϊζή της Πάφρας Μεμέτ Αλής, πρός τον οποίον τινές ετόλμησαν να διατυπώσουν παράπονα δια τας κακουχίας και ατιμώσεις τα οποίας έπαθον εκ μέρους των χωροφυλάκων και του στρατού. Επόμενον ήτο να αποπεμφθούν σκαιότατα παρ΄ αυτού, οπότε οι βιασταί των δυστυχών εκείνων γυναικοπαίδων, ενθαρρυθέντες περισσότερον, εθεώρησαν επιτετραμμένον πλέον, εις αυτούς πάσαν βίαν και παν όργιον, ασυστόλως και δημοσία”.
(Αντώνιος Γαβριηλίδης , << Σελίδες εκ της μαύρης εθνικής συμφοράς του Πόντου >> ).

Μέσα σε αυτό το σκηνικό της τουρκικής θηριωδίας λογικό ήταν δημιουργηθεί το μεγάλο αντάρτικο του Πόντου. Μία από τις μεγαλύτερες μορφές ήταν και ο Σανταίος αρχικαπετάνιος Ευκλείδης Κουρτίδης, με υπαρχηγό τον Δημήτριο Τσιρίπς, να αντιμετωπίζουν τον στρατό του Σουλεϊμάν Κάλφα, στην μάχη της Μεγάλης Σπηλιάς. Ο νομός Κιλκίς είναι πολύ υπερήφανος, που δέχθηκε στα ιερά του χώματα, στο χωριό Νέα Σάντα, στα τελευταία του χρόνια της ζωής του, τον ήρωα των Ποντίων ανταρτών . Ήρθε το 1924 και απεβίωσε στις 10 Φεβρουαρίου 1937

Όλα τα παραπάνω, που προανέφερα αγαπητοί μου αναγνώστες, μπορείτε να τα δείτε << ζωντανά >> μέσω του τηλεοπτικού δίαυλου – καναλιού OPEN TV BEYOND, αφού την συγκεκριμένη χρονική περίοδο διαδραματίζεται, η τηλεοπτική σειρά ΄΄ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΤΑΜΙ ΄΄ σε καταπληκτική σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη και με μεγάλη ομάδα γνωστών και καταξιωμένων ηθοποιών. Η σειρά είναι βασισμένη στο ομώνυμο ιστορικό μυθιστόρημα του Χάρη Τσιρκινίδη, γραμμένο πάνω σε πραγματικά γεγονότα, από τις Εκδόσεις Κυριακίδη

Η “ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ” ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ 353.000

ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΩΝΙΑΣ, ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ 1.000.000

ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ 120.000

ΑΡΜΕΝΙΟΙ 1.500.000

ΑΣΣΥΡΙΟΙ, ΑΡΑΜΑΙΟΙ ΚΑΙ ΣΥΡΟΧΑΛΔΑΙΟΙ 700.000

ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ ΟΙ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

Το κύκνειο άσμα , η τελευταία αυλαία της τουρκικής θηριωδίας , κλείνει με την Συνθήκη της Λωζάννης στις 24 Ιουλίου 1923 . Αιώνων ελληνική Ιστορία, πολιτισμός , Τέχνες – Γράμματα , χάθηκαν, και τώρα θα τα θυμούμαστε ως αλησμόνητες πατρίδες.

19 ΜΑΪΟΥ 1919: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Η ΠΑΝΑΪΑ ΣΟΥΜΕΛΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ

ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΠΗΓΕΣ
1) ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΘΝΟΣ, ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ DIMERA ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε
2)ΝΕΩΤΕΡΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
3)ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ