Γ.Θεοδωρίδης: Άλλο πράγμα ιστορία και εθνική μνήμη και άλλο ανθρωπιά και αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο

Του Γιώργου Χ. Θεοδωρίδη

Ήρθαμε, εν τέλει, νύχτα, με αεροπλάνο. Ο εφιάλτης των γειτόνων μας έγινε πραγματικότητα. Όμως, με… τα αντίθετα αποτελέσματα!

Δεν ήρθαμε με βόμβες, με αλεξιπτωτιστές, με τις ειδικές δυνάμεις καταδρομών, με ειδικό σχέδιο μάχης, με οπλισμό και πολεμοφόδια. Ήρθαμε και φέραμε τους διασώστες δύο ΕΜΑΚ (Πυροσβεστικού Σώματος), γιατρούς, σκυλιά – διασώστες, φαρμακευτικό υλικό.

Ήρθαμε και φέραμε την ελπίδα, την ζωή, και το θαύμα.

Συνεχίζουμε, δεν σταματάμε, έρχονται πολλές και νέες << δυνάμεις εισβολής >>, με τόννους από νερό, τροφές, παιδικές πάνες, κλινοσκεπάσματα, φάρμακα, ασκούς αίματος από την ανιδιοτελή αγάπη των εθελοντών, γιατρούς και νοσηλευτές, και νέες αποστολές εθελοντών πυροσβεστών – διασωστών. Ένα φρικιαστικό και τρομακτικό γεγονός, μια εθνική τραγωδία, οι σεισμοί των 7,8 και 7,5 Ρίχτερ, στα σύνορα Τουρκίας – Συρίας, προσγείωσε τον άκρατο επεκτατισμό του κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντο(γ)άν.

Οι νεκροί θα ξεπεράσουν τις 50.000, σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ. Ευθυμίου Λέκκα καθηγητή γεωλογίας και διαχείρισης φυσικών καταστροφών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και προέδρου του ΟΑΣΠ. Η… Γιουνανιστάν και οι Γιουνάν, όπως αρέσκεται να μας προσφωνεί η τουρκική Πολιτεία, ενεργοποιήθηκαν αμέσως και συνέτρεξαν.

Δεν μας ενοχλεί ο παραπάνω τίτλος, μας προσδίδει κύρος και καταγωγή, λέγοντας μας ότι είμαστε η χώρα της Ιωνίας και, φυσικά, απόγονοι των αρχαίων Ιώνων, τιμή μας και καμάρι μας.

Έτσι, λοιπόν, οι ΄Ελληνες προσέτρεξαν από τους πρώτους, να προσφέρουν βοήθεια σε αυτήν την τεράστια συμφορά, που βρήκε τους γείτονες. Ναι, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες, αυτός ο υπέροχος λαός με τα προτερήματα και τα πολλά ελαττώματα του, ο λαός που από την μία στιγμή στην άλλη διχάζεται, αλλά όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, και το εθνικό καθήκον προς την Πατρίδα είναι επιταγή, ενώνεται και σαν λιοντάρι ή σαν μια τεράστια σιδερένια γροθιά, επιτίθεται και νικά, προκαλώντας το θαυμασμό και την εκτίμηση, της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Ο ελληνικός λαός με τεράστια αισθήματα και αποθέματα ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, αγάπης, και ανιδιοτελούς προσφοράς προς τον τουρκικό αλλά και τον συριακό, προσφέρει μέσω των οικείων εκκλησιών, δήμων, συλλόγων, φορέων, πολιτικών κομμάτων, από το υστέρημα του, ό,τι μπορεί, αφήνοντας στην άκρη έχθρες, πάθη , φανατισμό, αδιαλλαξία, και μισαλλοδοξία. Διάβαζα στο διαδίκτυο και τις τοποθετήσεις – σχόλια κάποιων υπερπατριωτών, κάποιων ανεγκέφαλων υπανθρώπων, με πολλή υπομονή και στωικότητα, και δεν τα πίστευα\:

«Αφήστε να πεθάνουν οι βρωμότουρκοι», «Εκεί κάτω από τα χαλάσματα να ξεψυχήσουν», «Να μην ξαναδούν το φως του ήλιου», «Άμα ζήσουν θα μας ξανασφάξουν». Πολύ ωραία, αδερφοί Χριστιανοί Ορθόδοξοι Έλληνες. Συγχαρητήρια, θα πάτε να εκκλησιασθείτε την Κυριακή, θα μεταλάβετε Σώμα και Αίμα Κυρίου, θα ζητήσετε άφεση αμαρτιών, και σίγουρα θα έχετε και ήσυχη την συνείδηση σας, ότι επιτελέσατε με ευλάβεια τα θρησκευτικά σας καθήκοντα.

Δυστυχώς γιά εσάς, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αλήθεια, ποιός σας όρισε θεματοφύλακες του Έθνους, των παραδόσεων αλλά και της Ιστορίας; Έτσι, δηλαδή, γίνεστε ίδιοι με τους φανατισμένους «Γκρίζους Λύκους», που ζητούσαν κρεμάλα γιά τον Πατριάρχη, λίγα χρόνια πριν στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, και καταδίκασαν σε θάνατο τους ήρωες – εθνομάρτυρες Έλληνες της Κύπρου, στο οδόφραγμα της Δερύνειας Αμμοχώστου καθώς και στην «Νεκρή Ζώνη», Τάσο Ισαάκ και Σολομώντα Σολωμού στις 11 και στις 14/ Αυγούστου 1996. Και μην βιαστείτε να με κατηγορήσετε, όλοι εσείς οι υπερπατριώτες, για εθνομειοδότη και ριψάσπιδα, διότι, πάνω από όλα, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.

Δεν ξεχνώ, την ΄Αλωση της Κωνσταντινούπολης, τον μεγαλειώδη και ηρωικό θάνατο των υπερασπιστών της, αλλά και του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ Παλαιολόγου, τις θηριωδίες, τους βιασμούς, το παζάρι των Ελλήνων ως σκλάβους της Ανατολής, την βάναυση ιεροσυλία της Αγια-Σοφιάς, δεν ξεχνώ τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, τον ξεσηκωμό του Γένους, την Επανάσταση του 1821, την διχόνοια των Ελλήνων και την ταξινόμηση τους σε κόμματα Άγγλων, Ρώσων και Γάλλων, την δολοφονία του καλύτερου κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, την αποτρόπαια φυλάκιση του αρχιστράτηγου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και στρατηγού Δημητρίου Πλαπούτα, και την καταδίκη τους σε θάνατο. (Υπεραγία Θεοτόκε ελέησον ημάς και συγχώρησον τας αμαρτίας ημών).

Δεν ξεχνώ τους Βούλγαρους κομιτατζήδες και τα ειδεχθή εγκλήματά τους, την εξέγερση του Ίλιντεν, τον Μακεδονικό Αγώνα με ηγήτορα το παλληκάρι – ήρωα Παύλο Μελά, αλλά και τους Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη, τον Τέλλο Άγρα, τον Κωνσταντίνο Μαζαράκη, τον καπετάν Νικοτσάρα, και λοιπούς καπεταναίους, που αγωνίσθηκαν για έναν και μόνο ιερό σκοπό, την απελευθέρωση της ελληνικότατης Μακεδονίας μας, κάτι που τελικά επετεύχθη στους Α και Β Βαλκανικούς Πολέμους.

Δεν ξεχνώ το κίνημα των Νεοτούρκων με επικεφαλής τον αρχιεγκληματία – αρχισφαγέα Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ) και τον ψυχασθενή, αρχιδολοφόνο, βιαστή κατά συρροήν, κουτσό χοιροβοσκό Τοπάλ Οσμάν, που κατέσφαξαν, βίασαν, λεηλάτησαν, έκαψαν και γκρέμισαν ιερούς ναούς και νεκροταφεία, από το 1914 έως και το 1923. Ενδεικτικώς να αναφέρω την σφαγή των εγκύων γυναικών από τον Πόντο, την Ιωνία αλλά και την Καππαδοκία, Θράκη και την Αρμενία, από τα δίποδα ελεεινά και τρισάθλια, λυσσασμένα τσακάλια, τους γνωστούς μας Τσέτες.

Ήταν τέτοια η θηριωδία τους, πού έβγαζαν τα έμβρυα από την κοιλιά της μάνας και τα πετούσαν με δύναμη με τον ομφάλιο λώρο, πάνω σε κορμούς δέντρων και βράχους. (Παναΐα Σουμελά και Χριστέ μου, τι περιγράφω;), και δεν είναι ψέμματα, είναι από τις αφηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων μας, που γλύτωσαν από το τουρκικό μαχαίρι. Τι σας θύμισε το γεγονός που προανέφερα;

Την γέννηση του μωρού μέσα στα χαλάσματα των ερειπίων, να μεταφέρεται από τους διασώστες, με τον ομφάλιο λώρο ζωντανό, και δίπλα η νεκρή Τουρκάλα μάνα; Η δύναμη των αντιθέσεων, η δύναμη της ζωής και του θαύματος. Δεν ξεχνώ την καταστροφή της Σμύρνης, της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, τις 353.000 νεκρών αδελφών Ελλήνων του Πόντου, το 1.000.000 νεκρών αδελφών Ελλήνων της Ιωνίας – Καππαδοκίας, τις 120.000 νεκρών αδελφών Ελλήνων της Θράκης, το 1.500.000 νεκρών αδελφών της Αρμενίας, τις 700.000 νεκρών αδελφων Ασσυρίων, Αραμαίων και Συροχαλδαίων, την Συνθήκη της Λωζάννης (24 Ιουλίου 1923).

Δεν ξεχνώ την προσφυγιά όλων των προαναφερθέντων λαών, και κυρίως των Ελλήνων του Πόντου, όταν ήρθαν ξυπόλητοι, ταλαιπωρημένοι, νηστικοί και με βρώμικα και σκισμένα ρούχα, να έχουν, όμως, μαζί τους την Εικόνα της Παναΐας και άλλων Αγίων, στην περιοχή Καραμπουρνάκι – Καλαμαριά Θεσσαλονίκης. Τους προσφωνούσαν << τουρκόσπορους >>, φορείς μεταδοτικών ασθενειών, τους θεωρούσαν αγράμματους και υποτελείς τους, οι «Έλληνες» της περιοχής. Ποιούς;

Τους Έλληνες του Πόντου, τους νοικοκύρηδες, με τα εύφορα χωράφια, τις φουντουκιές, τα κοπάδια ζώων, τα σχολεία, τις εκκλησίες, το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντος με εξέχοντα διδάσκαλο τον Τραπεζούντιο Σεβαστό Κυμινήτη,- στην πόλη του Κιλκίς τον τιμάμε με ονοματοδοσία δρόμου-, την τεράστια μουσική παράδοση, τα θεατρικά έργα και τέλος την πίστη τους αλλά και την αγάπη τους, προς την Παναΐα Σουμελά. Εξ άλλου Πόντος και Ορθοδοξία, είναι αλληλένδετα συνδεδεμένα μεταξύ των. Δεν ξεχνώ το Σύμφωνο Ελληνοτουρκικής Φιλίας που υπέγραψαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ισμέτ Ινονού (29 Οκτωβρίου 1930) υπό το βλέμμα του Μουσταφά Κεμάλ.

Δεν ξεχνώ τις υπέρλαμπρες νίκες μας στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο – Έπος του 1940. Την ηρωική υπεράσπιση των οχυρών Ρούπελ και Ιστίμπεη ενάντια στις στρατιές των Ναζί. Δεν ξεχνώ την Εθνική Αντίσταση, την αδελφοκτόνο εμφύλια διαμάχη 1944 – 1949, με τεράστιες καταστροφές σε υποδομές και οικονομία, αλλά κυρίως σε ανθρώπινο δυναμικό.
Δεν ξεχνώ την Νύχτα των Κρυστάλλων, εναντίον των Ελλήνων, στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955 στην Κωνσταντινούπολη. Το περίφημο δημοσίευμα γιά την δήθεν βόμβα στο σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ- τουρκικό προξενείο Θεσσαλονίκης, επί της οδού Αγίου Δημητρίου. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και πάλι, καταστροφές, λεηλασίες, βιασμοί γυναικών και ανδρών, ιερείς να τους περιφέρουν δεμένους, δολοφονίες και, τέλος, εκδίωξη των Ελλήνων της Πόλης.

Δεν ξεχνώ τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ και τους ήρωες Έλληνες της Κύπρου, τον αντιστράτηγο Γρηγόρη Αυξεντίου, όπου στις 3 Μαρτίου 1957, στην μάχη στο μοναστήρι του Μαχαιρά, οι «φίλοι» μας οι Άγγλοι τον περιέλουσαν με βενζίνη και τον έκαψαν ζωντανό, το παλληκάρι – σημαιοφόρο, το σγουρομάλλικο αγόρι όπως τον ήξεραν, ο Πετράκης Γιάλλουρος, άριστος μαθητής του ελληνικού γυμνασίου Αμμοχώστου πέφτει νεκρός από αγγλικά πυρά στις 7 Φεβρουαρίου 1956, τον Μιχαλάκη Καραολή και τον Ανδρέα Δημητρίου, που και πάλι οι Άγγλοι δυνάστες – τύραννοι απαγχόνισαν στις 10 Μαΐου 1956, και τέλος το παλληκάρι – σύμβολο Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που με την αγωνιστική του δράση και το νεαρό της ηλικίας του, είναι μόλις δεκαεπτά ετών, καταφέρνει, εν τέλει, να μην γίνει ο εορτασμός της στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ, στην Πάφο στις 2 Ιουνίου 1953.

Όμως ο κυβερνήτης των Άγγλων Τζων Χάρτινγκ, στην Κύπρο μας, έχει άλλα σχέδια, ύστερα από ενέδρα αγγλικής περιπόλου, ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται για διακίνηση οπλισμού και, εν τέλει με υπογραφή του, απαγχονίζεται στις 14 Μαρτίου 1957. Παραθέτουμε τα τελευταία του λόγια: « ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»

Δεν ξεχνώ την τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974, την καταπάτηση και στην συνέχεια δημιουργία ψευδοκράτους στο 38% του ελληνικού- κυπριακού εδάφους, τους βιασμούς, τις λεηλασίες, την καταστροφή των εκκλησιών και των νεκροταφείων, τους νεκρούς έλληνες καταδρομείς του Νοράτλας, τους υπερασπιστές του αεροδρομίου Λευκωσίας, και το ατελείωτο μαρτύριο της εύρεσης των αγνοουμένων, της κυπριακής τραγωδίας.

Δεν ξεχνώ τα συνοριακά επεισόδια στον Έβρο, την δολοφονία του στρατιώτη πεζικού Ζήση Καραγώγου στις 19 Δεκεμβρίου 1986 στο Πέπλο ΄Εβρου, την γενικευμένη κατάσταση επιφυλακής λόγω του «Πίρι Ρέις», ερευνητικού πλοίου εξόρυξης γαιανθράκων, στο Αιγαίο, τον Μάρτιο του 1987, και τον Ανδρέα Παπανδρέου αποφασισμένο να υπερασπισθεί τα σύνορα της Ελλάδας, έτοιμο για πόλεμο, κάνοντας τον Τουργκούτ Οζάλ έξαλλο και, τελικώς, την Τουρκία να υποχωρεί.

Δεν ξεχνώ τους πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας, σμηναγό Νικόλαο Σιαλμά, που σκοτώθηκε σε αερομαχία με Τούρκο πιλότο, στον Άγιο Ευστράτιο στις 18 Ιουνίου 1992, σμηναγό Κωνσταντίνο Ηλιάκη, που σκοτώθηκε σε αερομαχία με Τούρκο πιλότο στις 23 Μαΐου 2006 στην Κάρπαθο.

Δεν ξεχνώ τους ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΥΜΙΩΝ, τον υποπλοίαρχο Χριστόδουλο Καραθανάση, τον υποπλοίαρχο Παναγιώτη Βλαχάκο, τον αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψό, που σκοτώθηκαν στις 31 Ιανουαρίου 1996.

Κάνοντας την παραπάνω εκτενή αναφορά, ο κατάλογος του «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» είναι σίγουρα ατελείωτος. Όμως, έπρεπε να τονισθούν τα συγκεκριμένα γεγονότα, διότι είναι άλλο πράγμα Ιστορία και Εθνική Μνήμη, και άλλο ανθρωπιά και αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο.

Το «Κόκκινο Ποτάμι», η συνέχεια που την τηλεοπτική χρονιά 2022 – 23, συνεχίζει να προβάλλεται μέσω του τηλεοπτικού διαύλου Όπεν, παραθέτει με βάση τις μαρτυρίες αλλά και τις ιστορικές πηγές, με ακρίβεια αλλά και σαφήνεια, όλα όσα πέρασαν οι Έλληνες του Πόντου, καθώς και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, και τα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν.

Ο εναγκαλισμός του υπουργού εξωτερικών Νίκου Δένδια και του ομολόγου του Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στο αεροδρόμιο των Αδάνων, οι ευχαριστίες του τουρκικού λαού προς τον ελληνικό λαό, γιά την άμεση βοήθεια σε είδη πρώτης ανάγκης, η υπερπροσπάθεια των διασωστών της ΕΜΑΚ, που αναγνωρίσθηκε από πολλά κράτη, αλλά και την τουρκική ηγεσία, να είναι ο θεμέλιος λίθος μιας σωστής δομημένης και αληθινής φιλίας, κάτι που το ευχόμαστε όλοι ολοψύχως.

ΠΗΓΕΣ: 1) ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ – ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ
2) ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΕΟΤΕΡΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ Γ’ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ο.Ε.Δ.Β.
3) Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ Ρ.Ι.Κ. – ΨΗΦΙΑΚΟΣ ΗΡΟΔΟΤΟΣ (ΑΡΧΕΙΑ Ρ.Ι.Κ.)
4) ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ (ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ)