Αναστάσιος Γ. Γεωργιάδης-Λευκίας, ένα άξιο τέκνο της Πατρίδας
του Μιχάλη Πυρίντζου*
Υπήρξε σημαντική προσωπικότητα του 19ου αιώνα, με πλούσιο ιατρικό, εθνικό, κοινωνικό, διδακτικό και συγγραφικό έργο. Γεννήθηκε στην Φιλιππούπολη της Ανατολικής Ρωμυλίας, το έτος 1773 και πέθανε στην Αθήνα το έτος 1853. Ήταν γιός του Στενημαχίτη ιερέα Γεωργίου Γεωργιάδη και της Σμαράγδας Αποστόλου. Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του Στενημαχίτη, αν και γεννήθηκε στην Φιλιππούπολη. Έλεγε και έγραφε «κι εγώ από τον πατέρα μου έλκω την καταγωγή μου. Στενημαχίτης ήταν ο πατέρας μου και εγκαταστάθηκε στην Φιλιππούπολη σε ηλικία είκοσι χρόνων…».
Ολοκλήρωσε την εγκύκλιο εκπαίδευσή του στο γυμνάσιο Φιλιππούπολης, του Κωνσταντίνου Οικονόμου εξ Οικονόμων. Τρία χρόνια μετά την αποφοίτησή του δίδαξε και ο ίδιος ως υποδιδάσκαλος. Συνέχισε τις σπουδές του στο Βουκουρέστι, όπου έμαθε τέλεια λατινικά, γαλλικά και γερμανικά. Τελειώνοντας τις σπουδές το στην Ιένα αναγορεύτηκε διδάκτωρ της ιατρικής και της χειρουργικής. Επέστρεψε στην Βιέννη και ασχολήθηκε με μελέτες, εκδίδοντας διάφορα συγγράμματα στα ελληνικά και στα λατινικά.
Το έτος 1810 εξέδωσε το πρώτο ιατρικό σύγγραμμά του, με τίτλο «Αντιπανάκεια», το οποίο αφιέρωσε στον πατέρα του, που τον υπεραγαπούσε. Το βιβλίο εκείνο εκδόθηκε με συνδρομές ομοεθνών, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι αδελφοί Ζωσιμά, ο αρχιμανδρίτης Άνθιμος Γαζής, ο Κωνσταντίνος Οικονόμου εξ Οικονόμων και ο Κωνσταντίνος Μαυροκορδάτος.
Το 1810, εγκατέλειψε την Βιέννη και πήγε στο Παρίσι, όπου συνέχισε το συγγραφικό του έργο. Μετά από δύο χρόνια επέστρεψε στο Βουκουρέστι.
Εκεί επί δέκα χρόνια άσκησε την ιατρική, εξυπηρετώντας ιδιαιτέρως τους Χριστιανούς, βοηθώντας και στην προετοιμασία του Αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Το 1821, με την έναρξη της Επανάστασης του Υψηλάντη, διέθεσε μεγάλα ποσά, από την προσωπική του περιουσία, ενώ ζώστηκε και ο ίδιος τα άρματα, για να βοηθήσει το αναγεννώμενο έθνος. Μετά την καταστολή της Επανάστασης στην Μολδοβλαχία, κατέφυγε στην Τρανσυλβαννία όπου άσκησε την ιατρική περιφερόμενος από μέρος σε μέρος, ενώ δεν παρέλειπε να επισκέπτεται την Βιέννη και να ξεσηκώνει τους εκεί Έλληνες γιά συμμετοχή στην Επανάσταση.
Το 1826 επέστρεψε στο Βουκουρέστι και μετά από μία τριετία επανήλθε στην Τρανσυλβαννία, εγκαταστάθηκε στην Στεφανούπολη και συνέχισε το συγγραφικό έργο του.
Το 1833 ήρθε στην ελεύθερη Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Ασχολήθηκε με την ιατρική, αλλά παράλληλα και με την ποίηση. Με την μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αθήνα, ο Λευκίας μετακόμισε στην νέα πρωτεύουσα.
Το 1834 ορίστηκε μέλος του ιατροσυνεδρίου. Τον επόμενο χρόνο ανακηρύχθηκε μέλος της γαλλικής ιατρικής ακαδημίας και μέλος της ελληνικής φυσικοϊστορικής εταιρίας. Το 1836 έγινε μέλος της ιατρικής εταιρίας Αθηνών, στην οποία διετέλεσε πρόεδρος την διετία 1840-41.
Το 1837, διορίστηκε έκτακτος καθηγητής της ιστορίας της ιατρικής, της γενικής παθολογίας και της θεραπευτικής και έγινε ο πρώτος σχολάρχης (κοσμήτορας) της νεοσύστατης ιατρικής σχολής Αθηνών. Το ίδιο έτος ονομάστηκε αντεπιστέλλον μέλος της φυσικοϊστορικής εταιρίας της Βιέννης.
Το 1846, ανακηρύχθηκε δωρητής του πανεπιστημίου, στο οποίο δώρισε αμπελώνα δέκα στρεμμάτων και δύο στρέμματα οικοπέδων στην περιοχή Καλαμάκι-Φαλήρου.
Πριν πεθάνει, με διαθήκη, δώρισε όλη την προσωπική περιουσία του στο πανεπιστήμιο. Το 1847, λόγω γήρατος, αποχώρησε από το πανεπιστήμιο. Του απενεμήθη ο τίτλος του «επιτίμου καθηγητή» και ισόβια σύνταξη 150 δραχμών, κατά μήνα.
Ο βασιλιάς Όθων, αναγνωρίζοντας την προσφορά του, στο έθνος και την νεολαία του απένειμε τον αργυρό σταυρό του Ελληνικού Τάγματος του Σωτήρος.
Είχε την ατυχία, σε ηλικία 80 χρόνων, να θρηνήσει το θάνατο της μιάς από τις δύο θυγατέρες του.
Ο ίδιος πέθανε στις 13 Ιουνίου 1853.
Κηδεύτηκε με δαπάνη του πανεπιστημίου και του αποδόθηκαν οι δέουσες τιμές.
Τον επικήδειό του, εκφώνησε ο καθηγητής Ν.Βάμβας.
Ο Αναστάσιος Γεωργιάδης-Λευκίας, δεν ήταν μόνο ξακουστός γιατρός που υπηρέτησε τον άνθρωπο με αλτρουϊσμό, αλλά και συγγραφέας που συνέγραψε επιστημονικά, ιστορικά και φιλολογικά συγγράμματα σε διάφορες λέξεις, καθώς και ακαδημαϊκός δάσκαλος της νεολαίας.
Υπήρξε φιλόπατρις, ανιδιοτελής και άξιος της Πατρίδας.
*Μέλος του συλλόγου Στενημαχιτών Κιλκίς
