“Φτωχότερο” το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο χωρίς τον Γιώργο Κανδηλάπτη

Το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο πενθεί γιά την απώλεια ενός από τα ελάχιστα πλέον εναπομένοντα ιστορικά στελέχη του από “ανεγέρσεως” του “οικοδομήματός” του. Πλήρης ημερών, και έχοντας αφήσει ανεξίτηλη την “σφραγίδα” του στα ποδοσφαιρικά δρώμενα και τεκταινόμενα του νομού, “διέβη τις πύλες” του Παραδείσου στα 94 του το ιστορικό στέλεχος του Ερμή Τερπύλλου Γιώργος Κανδηλάπτης, συνιδρυτικό μέλος το 1953 και πρώτος πρόεδρος του εκ των ιστορικωτέρων ποδοσφαιρικών συλλόγων του νομού θητεύσας κατόπιν επί δεκαετίες τόσο στην προεδρεία όσο και σε όλα τα υπόλοιπα διοικητικά αξιώματά του.

Παράλληλα, ο εκλιπών, όντας φύσει ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα, ανεμίχθη τόσο στα αυτοδιοικητικά κοινά, διατελέσας κατ΄επανάληψιν κοινοτικός σύμβουλος Τερπύλλου, όσο και στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα όχι μόνο της γενέτειράς του αλλά και της ευρύτερης περιοχής της, είτε ως διοικητικό στέλεχος φορέων είτε ως απλός υποστηρικτής.

Το βασικότερο κίνητρο γιά την πολλαπλή αυτή δραστηριοποίησή του υπήρξε η αγάπη του για τον τόπο του, και ιδίως την νεολαία του, που συνδυαζόταν με μιάν αστείρευτη διάθεση κοινωνικής προσφοράς, έχοντας αναχθεί σε προσωποποίηση της ανυστεροβουλίας, της δοτικότητας, του αλτρουϊσμού και της λειτουργίας με βάση το «εμείς», και όχι το «εγώ». Στην σκέψη το πνεύμα και την συμπεριφορά του ήταν εμφανής η επίδραση ενός περιβάλλοντος διαχρονικών αξιών και ιδανικών του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας μέσα στο οποίο τον ανέθρεψαν οι ευσεβείς γονείς του, η οικογένεια του παπά-Δημοσθένη.

Συνδυάζοντας όλα αυτά, αφιέρωσε την ζωή του στο να μεταλαμπαδεύει αυτές τις αξίες στην νεολαία του τόπου του, με «λαμπάδα» τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, τα οποία αποτελούσαν γι’ αυτόν μέρος των μνημονευθεισών αξιών και «πεδίον λαμπρόν» γιά την καλλιέργειά» τους. Έτσι, είχε διαχωρίσει με απόλυτη σαφήνεια το υγιές ποδόσφαιρο από τις παρενέργειες, που προκαλούνται όταν το άθλημα χρησιμοποιείται από κάποιους ως «όχημα» γιά την προώθηση σκοπών και σκοπιμοτήτων ξένων προς αυτό, και αυτός ο διαχωρισμός ήταν το «πηδάλιο», που τον «οδήγησε» στην καταξίωση ως ποδοσφαιρικού παράγοντος αλλά και ως «πνευματικού πατέρα» πολλών γενεών ποδοσφαιριστών, που χάρη σ’αυτόν συνδύασαν την εξαιρετική απόδοση με το υποδειγματικό ήθος.

Ως πρόεδρος ή κάτοχος οποιουδήποτε διοικητικού αξιώματος του Ερμή Τερπύλλου ήταν από εκείνους, που έδιναν έμφαση στην συλλογική προσπάθεια διοικούντων, προπονητών και παικτών, έχοντας «ερμητικώς» κλειστή την «πόρτα» σε «δυο μέτρα και δυο σταθμά», ενώ συγχρόνως έδιναν προτεραιότητα στην επάρκεια των γηπεδικών υποδομών και έμφαση στην λειτουργία των τμημάτων υποδομής.

Είναι οι λόγοι, γιά τους οποίους ο Ερμής Τερπύλλου μπορεί μεν λόγω άλλων παραγόντων (π.χ. οικονομικές δυνατότητες) να μην κατέκτησε έως τώρα κάποιο από τα «μεγάλα» τοπικά «τρόπαια», πλην όμως ούτε περιέπεσε ποτέ σε αφάνεια, μέχρι σημείου απαξιώσεως και ανυποληψίας. Αντιθέτως, χάρη σ’ αυτόν τον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας ,που καθιέρωσε από το ξεκίνημά του ακόμη ο Γιώργος Κανδηλάπτης, η ομάδα της έδρας (πρωτεύουσας) του πρώην δήμου Κρουσίων (Κρουσσών) συμπεριελήφθη στα αξιόλογα ποδοσφαιρικά «φυτώρια» του νομού, που ανέδειξαν ακόμη και παίκτες εθνικών κατηγοριών αλλά και διεθνείς.

Η «φλόγα» της ενεργητικότητας του σπουδαίου αυτού ποδοσφαιρικού παράγοντα παρέμεινε «άσβεστη» έως…το τέλος της ζωής του, και την εξήγηση την είχε δώσει ο ίδιος ελάχιστα χρόνια νωρίτερα: “Όταν ενεργοποιείσαι σε φορείς με νέους… μένεις νέος. Αυτό συνέβη και με εμένα, αφού οι νέοι, είτε του Ερμή είτε των πολιτιστικών και κοινωνικών φορέων, είναι γιά εμένα το «λάδι» που κρατεί «άσβεστη» την φωτιά» της νιότης!»

(Σ.σ.: Εξ ου ίσως και το ότι έως και πριν λίγα χρόνια ήταν αδύνατον να «σταματήσουν» τον κυρ-Γιώργη από το…να πάει στο γήπεδο, ενώ έως και τα στερνά του ζητούσε να μάθει…για τους πάντες και τα πάντα στον αγαπημένο του σύλλογο!)
Το πολύ σημαντικό γιά τον Ερμή Τερπύλλου, την κοινωνική, αυτοδιοικητική και πολιτιστική ζωή της Τερπύλλου και το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο είναι, ότι επί επτά από τις εννέα δεκαετίες της ζωής του ο Γιώργος Κανδηλάπτης δεν…έμενε στα λόγια, αλλά πάντοτε «μετέφραζε» τον «ενθουσιώδη» λόγο του σε ουσιώδες έργο.

Έτσι, «φεύγει» έχοντας αφήσει μία λαμπρή παρακαταθήκη όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο Τερπύλλου (σε όλους τους τομείς) αλλά και σε ευρύτερο νομού Κιλκίς (κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο). Γι’ αυτό και η μορφή του «χαράχθηκε» ανεξίτηλα στην συλλογική συνείδηση και η μνήμη του θα παραμείνει αιωνία, όπως κάθε ανθρώπου που με τον επίγειο βίο και πολιτεία του προσφέρει παράδειγμα προς μίμησιν.

Καλό Παράδεισο και καλή Ανάσταση, λοιπόν, αξιομακάριστε αδελφέ μας Γεώργιε Κανδηλάπτη. Και είναι βέβαιον, ότι, παρά την δυσμενέστατη συγκυρία του παρόντος, το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο θα μείνει «όρθιο», ακριβώς επειδή και από εκεί όπου βρίσκεστε, εσύ και άλλοι άνθρωποι σαν και εσένα, θα συνεχίσετε να δείχνετε τον σωστό «δρόμο» στους νεώτερους.