Ποιοτική δημιουργία το «Από στέγη σε στέγη» από ποιοτικό άνθρωπο

Ο χώρος της πνευματικής δημιουργίας του Κιλκίς υποδέχθηκε στις τάξεις του ως δημιουργό την καταξιωμένη συμπολίτιδα ψυχολόγο και εξέχον στέλεχος των δημοτικών κοινωνικών δομών Ελλη (σ.σ.: από Ελισάβετ) Φρεγγίδου, που το τελευταίο αρκετό διάστημα έχει αρχίσει να «καλλιεργεί» το άγνωστο έως τώρα ταλέντο της στην ποίηση.
Η τυπική αυτή υποδοχή, καθώς η δημιουργός έχει ήδη παρουσιάσει σαφή δείγματα αξιόλογης γραφής, πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 11.12.13, στον «ζεστό», φιλόξενο και εμπνέοντα χώρο της δημόσιας κεντρικής βιβλιοθήκης του Κιλκίς στον δημοτικό «Κήπο» με μία εκδήλωση παρουσίασης της ποιητικής συλλογής της Ελλης με τίτλο «Από στέγη σε στέγη».
Ηταν μία ευχάριστη και «γεμάτη» ποιητική βραδιά, την οποία διοργάνωσε, στο πλαίσιο της πολύπλευρης δημιουργικής δραστηριότητός του το τοπικό τμήμα Κιλκίς του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, στην πρόσκληση του οποίου ανταποκρίθηκε σημαντικός αριθμός συμπολιτών, που κατέκλυσε την αίθουσα.
Την συλλογή παρουσίασε ο βιολόγος καθηγητής και συμπολίτης με ποικίλη ενεργό ανάμιξη στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου Θεόφιλος Γουλτίδης, ο οποιός και απήγγειλε αποσπάσματα της συλλογής, όπως και η δημιουργός της.
«Καθρέπτης» του εσωτερικού κόσμου ενός ποιοτικού ανθρώπου με ανήσυχο πνεύμα, δημιουργική διάθεση και συνεχή διανοητική εγρήγορση και «καρπός» μιάς υποδειγματικής γλωσσικής εκφραστικότητας, τα ποιήματα της Ελλης Φρεγγίδου «δόνησαν» τις «χορδές» της ευαισθησίας και των συναισθημάτων των πολυάριθμων ακροατών, που περιέβαλαν την συλλογή με την γενική επιδοκιμασία και αποδοχή.
Συγχρόνως επιβράβευσαν το ήθος και την ποιότητα της δημιουργού, η οποία, κατευθυνόμενη από τις «κεραίες» της δικής της ευαισθησίας, ανταποκρίθηκε στο γενικό προσκλητήριο στήριξης του φιλανθρωπικού έργου του τοπικού τμήματος Κιλκίς του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, διαθέτοντας τα έσοδα από τις πωλήσεις της ποιητικής συλλογής της υπέρ αυτού του σκοπού!
Αναφερόμενος σε αυτήν και στην δημιουργό της ο κ. Γουλτίδης είπε μεταξύ άλλων, και τα εξής:
«…. Η ποίηση δεν είναι κάτι αφηρημένο, άπιαστο, μια ιδέα, ένα όνειρο και σίγουρα ποίηση δεν είναι μόνο τα ποιήματα. Είναι τρόπος αλλά και στάση ζωής, είναι το απαύγασμα της αγωνίας του ποιητή. Σ’ ένα ποίημα ο δημιουργός καταθέτει με την τέχνη του τις ανησυχίες του, τις ευαισθησίες και τα ενδιαφέροντά του. Στην ανάγνωση ενός ποιήματος δεν είναι τα μάτια που διαβάζουν, αλλά το σώμα ολόκληρο είναι που, όταν είναι δεκτικό και φιλόξενο μπορεί να συμμετάσχει σε αυτή την εμπειρία της ποιητικής προσφοράς. Γιατί ως προσφορά πρέπει να αντιληφθούμε την ποίηση, προσφορά νέας θέασης του κόσμου, αυτής που πλάθεται από τις εικόνες που δημιουργούν οι ποιητικές λέξεις και όχι ως μίμηση μιας πεζής πραγματικότητας.
Σ’ αυτό το μαγικό κόσμο των λέξεων και της ευαισθησίας μας μεταφέρει κι η νέα μας ποιήτρια με την παροιμιώδη σεμνότητα και τις βαθιές ανησυχίες της, για μια κοινωνία που βρίσκεται σε κρίση. Σ’ ένα μικρό απόσπασμα από το πρώτο ποίημα της συλλογής μας λέει:
Θέλω να σταματήσω
το χρόνο,
τα χρόνια,
ό,τι κυλάει,
ό,τι καίγεται,
ό,τι δε μπορώ να κρατήσω
και γλιστράει.
Ν’ αντισταθώ με τη φωνή μου,
την κραυγή μου,
και το βλέμμα μου.
Τα ποιήματά της διακρίνονται για την εσωτερικότητά τους, τις υγιείς ανθρώπινες ευαισθησίες, αλλά κι από την αγωνία για την ηθική κρίση που μαστίζει την κοινωνία μας. Παράλληλα όμως αφήνει ένα παράθυρο ελπίδας ανοιχτό, όπως φαίνεται παρακάτω:
Ξέρω, στ’ αλήθεια, πως με λόγια
δε φτιάχνεται τίποτα.
Μα αυτό το ποίημα,
ας ανοίξει το δρόμο,
για να κοιταχτούμε στα μάτια….».