Όλοι μαζί δίπλα στην ομάδα που μας έκανε …μία παρέα
Πηγή εικόνας : tovima.gr
Από μικρός θυμάμαι να βλέπω ποδόσφαιρο. Το καλύτερο μου ήταν να παρακολουθώ τους αγώνες της «επίσημης αγαπημένης». Πάντοτε, όταν η εθνική μας έπαιζε ποδόσφαιρο, καθηλωνόμουν στην οθόνη και με την ίδια αγωνία περίμενα την νίκη ή έστω μια καλή προσπάθεια για την νίκη. Ήταν που άκουγα τον εθνικό ύμνο μας, ήταν που όλοι είχαν στις φανέλλες τους την Ελληνική σημαία και πάντοτε ήθελα να την βλέπω να φτάνει ψηλά. Ήταν η χαρά που έβλεπα τη χώρα μου να σημειώνει τέρματα και να πανηγυρίζω. Ήταν πολλά και πάντοτε είχα μαζί μου και ένα γούρι. Μια σημαία, μια φανέλλα, ένα κασκόλ, ή ένα τατουάζ με την ελληνική σημαία.
Και ήρθε το «Γιούρο» του 2004. Τότε που αγάπησα ακόμα περισσότερο την εθνική μας. Όχι επειδή το πήραμε αλλά για τα συναισθήματα που μας έκανε να νιώσουμε τότε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το καλοκαίρι εκείνο όπου μαζευόμασταν παρέα με αγαπημένους ανθρώπους και φυσικά όλα τα απαραίτητα «αξεσσουάρ». Όλα τα μαγαζιά να έχουν έξω οθόνες και τραπεζοκαθίσματα. Και πάλι να μη βρίσκεις να καθήσεις πουθενά. Διότι έπαιζε η Ελλαδάρα μας.
Εκείνες τις ώρες η πόλη δεν κουνιόταν. Είχαμε όλοι «ραντεβού» με την επίσημη αγαπημένη. Και όταν αυτή «εύρισκε δίχτυα», πεταγόμασταν όλοι και ζητωκραυγάζαμε. Χοροπηδούσαμε και κοροϊδεύαμε τους αντιπάλους μας. Ο αγώνας τελείωνε και προχωρούσαμε βήμα βήμα προς τον τελικό. Και εμείς να γινόμαστε παρέα. Κάθε φορά και πιο δυνατή και πιο ηχηρή. Και μετά τον αγώνα να δίνουμε «ραντεβού» στην πλατεία για να πανηγυρίσουμε και να χαρούμε για την ομάδα μας.
Αυτά τα συναισθήματα ήταν, που με έκαναν να αγαπήσω ακόμη περισσότερο την εθνική μας ομάδα. Και ας ακούει τα χίλια μύρια κάθε φορά που χάνει ή που δεν παίζει καλά. Εγώ θα είμαι εκεί κάθε φορά που παίζει. Διότι τα συναισθήματα που νιώσαμε δεν αλλάζουν και δεν ξεχνιούνται. Έτσι και τώρα στο «μουντιάλ». Είναι τεράστιο που βρισκόμαστε εκεί. Δεν πρέπει, όμως, να επαναπαυόμαστε σε αυτό προφανώς. Παίξαμε καλά με την Κολομβία και ας μην το πιστεύουν πολλοί. Απλώς δεν παίξαμε το αμυντικό παιχνίδι που ξέρουμε. Ίσως να είναι μια καλή αρχή να αρχίσουμε να μαθαίνουμε να παίζουμε πιο επιθετικά και πιό οργανωμένα.
Όπως και να είναι η συνέχεια, η παρέα θα μαζεύεται με πίστη και έχοντας το όνειρο μας ψηλά. Να περάσουμε στην επόμενη φάση. Και αν δεν περάσουμε; Κρατάμε πάλι τις στιγμές και τα συναισθήματα, κοιτάμε να διορθώσουμε λάθη και αστοχίες και προχωρούμε. Διότι από Σεπτέμβρη βάζουμε καινούργιο στόχο. Πάμε για το «Γιούρο» του 2016. Όλοι μαζί δίπλα στην Εθνική, δίπλα στην επίσημη αγαπημένη μας.
