Ένα σκάνδαλο «πνιγμένο» στην κοίτη ενός ποταμού
Γράφει ο Πολυκράτης Παντσίδης
Το 2004 δημοπρατήθηκε και ξεκίνησε η κατασκευή ενός μεγάλου φιλόδοξου έργου για την ανάπτυξη του τόπου μας.
Το έργο προέβλεπε, δυο λιμνοδεξαμενές, εντός της κοίτης του πλατανορέματος του Πολυπέτρου, για τον εμπλουτισμό του υδροφόρου ορίζοντα του πλατανορέματος και τη μεταφορά νερού από την μια λιμνοδεξαμενή – την βόρεια – σε ένα φυσικό κοίλωμα σε άλλο σημείο του αγροκτήματος για τον εμπλουτισμό και εκεί του υδροφόρου ορίζοντα.
Η μεταφορά του νερού θα γινόταν με αντλιοστάσιο καθώς δεν μπορούσε να επιτευχτεί με φυσική ροη λόγο υψομετρικής διαφοράς.
Το έργο εντάχτηκε στο πρόγραμμα ανάπτυξης αγροτικών περιοχών και η χρηματοδότηση του εξασφαλίστηκε από το Γ’ Κ.Π.Σ με 345.000 ευρώ.
Βλέποντας σήμερα το 2018, τις εικόνες που παρουσιάζουν οι λιμνοδεξαμενές στο πλατανόρεμα Πολυπέτρου, σου προκαλούν μονάχα θλίψη και απογοήτευση.
Οι λιμνοδεξαμενές σήμερα δεν υπάρχουν, ούτε στην πραγματικότητα υπήρξαν ποτέ, υπό την έννοια του σκοπού που θα επιτελούσαν. Τις «πήρε το ποτάμι»! Τις «πήγε βαρκάδα» στον Αξιό και από εκεί «κρουαζιέρα» στο Αιγαίο!
Στις θέσεις τους άφησαν ένα κατεστραμμένο τοπίο!
Την κοίτη του ποταμού παραμορφωμένη, με ανυπολόγιστη ζημιά στο οικοσύστημα.
Δεκάδες πλατάνια υλοτομήθηκαν εντός της κοίτης του ποταμού για να ανοίξουν το χώρο των δεκατριών στρεμμάτων συνολικά, που απαιτούνταν για την κατασκευή τους. Τα τσιμεντένια φράγματα εκτροπής του ποταμού και της υπερχείλισης του ταμιευτήρα, έγιναν μπάζα αφημένα στο νερό.
Οι δεξαμενές, ελώδεις βούρκοι για την εκκόλαψη κουνουπιών τους καλοκαιρινούς και όχι μόνο μήνες αλλά και εστία μολύνσεων.
Παρ’ εκεί, το αντλιοστάσιο αφημένο στην μοίρα του, να σκουριάζουν, ο πανάκριβος ηλεκτρολογικός εξοπλισμός και οι ηλεκτροκινητήρες του.
Η αποκαρδιωτική αυτή εικόνα «μιλά» από μόνη της και δίνει απάντηση στην απορία μας! Πώς αυτή η χώρα έφτασε στην παρακμή….
Οι λιμνοδεξαμενές «εξαερώθηκαν» και μαζί τους, τα 345.000 ευρώ συν τις 92.000 ευρώ ως υπέρβαση του έργου, εις βάρος του προϋπολογισμού του δήμου.
Απίστευτο και όμως αληθινό!
Το ανύπαρκτο έργο, δεν γνωρίζω αν παραλήφθηκε ποτέ, πληρώθηκε όμως κανονικά!».
