«Αφήστε με να ζήσω»: Μιά καμπάνια οπισθοδρόμησης και σκοταδισμού

Γράφει η Έλλη Φρεγγίδου

Πολλά τα λόγια και οι απόψεις από ειδήμονες και αδαείς για το θέμα των εκτρώσεων και για τις “επιλογές” μιας γυναίκας για τον ερχομό ενός παιδιού.

Το κίνημα “Αφήστε με να ζήσω”, όπως διαδικτυακά πληροφορήθηκα, στηρίζεται από χριστιανικά σωματεία ανά την Ελλάδα αλλά και από την ίδια την εκκλησία (πλαγίως ή και ευθέως), η οποία μάλιστα προχώρησε στην καθιέρωση “Ημέρας αφιερωμένης εις την προστασία του Αγέννητου παιδιού”. Τα συνθήματα του κινήματος, λίγο έως πολύ, συνηγορούν στην άποψη πως έκτρωση σημαίνει “φόνος” και πως “το έμβρυο έχει δικαίωμα στη ζωή”.

Είναι πασιφανές νομίζω που ακριβώς στοχεύει η εν λόγω συνθηματολογία. Μα, ασφαλώς, στην πρόκληση ενοχής! Ενός αισθήματος που ταλανίζει τη γυναίκα εδώ και αιώνες και που την καθιστά υποχείριο τρίτων. Επιδιώκει, λοιπόν, με λίγα λόγια, να “πείσει” την εγκυμονούσα, προκαλώντας της τύψεις και ενοχές, κάνοντας ταυτόσημες έννοιες το Θεό και την τιμωρία.
Έχω έρθει, πολλές φορές, αντιμέτωπη, λόγω της ιδιότητάς μου, με γυναίκες που έχουν προβεί σε έκτρωση, με γυναίκες που βρίσκονται σε δίλημμα για την εξέλιξη της κύησής τους και με γυναίκες που έγιναν μητέρες, όχι από επιλογή ή με βάση το αίσθημα μητρότητας αλλά από φόβο.

Σαφώς, άνδρας και γυναίκα θα έπρεπε να συναποφασίζουν αν επιθυμούν να γίνουν γονείς, χωρίς, όμως, αυτό να στερεί από τη γυναίκα το αναφαίρετο δικαίωμα της επιλογής. Τι γίνεται, ωστόσο, στις περιπτώσεις που μια εγκυμοσύνη προέκυψε ως “ατύχημα” ή που τα δεδομένα μιας σχέσης ενός ζευγαριού μεταβληθούν στο ενδιάμεσο; Είναι, άραγε, προστασία του αγέννητου παιδιού όταν έρχεται στον κόσμο με αυτές τις προϋποθέσεις; Δε θα αναφερθώ καν στις περιπτώσεις που μια εγκυμοσύνη προήλθε από μια εγκληματική πράξη όπως ο βιασμός, γιατί θεωρώ τη διαχείριση του θέματος αυτονόητη.

Το επιχείρημα περί υπογεννητικότητας και διαχείρισης του δημογραφικού, δεν μπορεί να είσαι εύλογο, καθώς επιδιώκουμε την αύξηση του πληθυσμού ως αποτέλεσμα μιας συνειδητής επιλογής.

Η επιλογή της γυναίκας στην έκτρωση αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα, χωρίς να υποδηλώνει τον αποκλεισμό του άνδρα. Θα ήταν τουλάχιστον αντιδημοκρατικό και ανήθικο, να αντιμετωπίσουμε τη γυναίκα που προβαίνει σε έκτρωση ως υπόλογη απέναντι στην κοινωνία ή ακόμα και στο Θεό.

Το “Αφήστε με να ζήσω” είναι ένα σύνθημα που πυροδοτεί την ενοχή και προδιαγράφει την πορεία μιας γυναίκας υποταγμένης σε μεσαιωνικές αντιλήψεις.

Η μητρότητα είναι μια ξεκάθαρη επιλογή. Αντί, λοιπόν, οι κύκλοι της εκκλησίας να “σιγοντάρουν” τις ενοχές στη γυναίκα και την κατακραυγή της κοινωνίας, θα ήταν προτιμότερο να συναινέσουν (ή καλύτερα να επιτρέψουν) το μάθημα της ψυχοσεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Κι αφού θέτουμε το ζήτημα για το δικαίωμα του αγέννητου παιδιού και αν ερωτάται για την έκτρωση, να αντιστρέψω πολύ απλά το ερώτημα: ποιος από εμάς ερωτήθηκε για την ύπαρξή του; ποιος έκρινε τους γονείς μας για την “καταλληλότητά” τους, για την ετοιμότητά τους να γίνουν γονείς; Πώς η γέννηση ενός παιδιού σε ακατάλληλο περιβάλλον και συνθήκες συνηγορεί στην ευτυχία του;

Η ίδια η μητέρα, πρώτα από όλα, θα αξιολογήσει την επιθυμία της, τις αντοχές της, θα αναλογιστεί το μέλλον το δικό της και του αγέννητου παιδιού της για να αποφασίσει. Αντί, λοιπόν, να πείσουμε ή να εκφοβίσουμε τη γυναίκα για να γίνει μάνα, ας της δώσουμε ως πολιτεία τα κίνητρα για να γίνει μητέρα, μητέρα ενός παιδιού που επιθυμεί και που θα το μεγαλώσει με αποδοχή και αγάπη. Μια μητέρα που δε θα αντιμετωπίσει ποτέ το παιδί της ως το εμπόδιο για την προσωπική της ζωή ή την καριέρα.

Στόχος της πολιτείας μας, πρέπει να είναι η εκπαίδευση των εφήβων και της νεολαίας μας, όχι μόνο πάνω σε ζητήματα αντισύλληψης και σεξουαλικότητας, αλλά και σε έννοιες όπως ο σεβασμός στις σχέσεις, η εμπιστοσύνη, η διαφορετικότητα, η κατανόηση και η αποδοχή των δικών μου αναγκών αλλά και του συντρόφου μου.

Η έκτρωση είναι μια έσχατη επιλογή για κάθε γυναίκα. Η νομιμοποίησή της δεν αποτελεί καθαρτήριο αλλά ύψιστη απόδειξη της δημοκρατίας και του δικαιώματος για ελεύθερη βούληση. Με βεβαιότητα, δεν μπορεί να είναι μια συστηματική επιλογή, λόγω ελλιπούς ενημέρωσης περί αντισύλληψης και σε αυτό το ζήτημα το κράτος χρειάζεται να παρέμβει δραστικά.

Η γυναίκα καθημερινά βομβαρδίζεται από δεκάδες στερεοτυπικά ενοχικά μοτίβα: “Πότε θα κάνεις παιδιά;”, “Η έκτρωση θα σου στερήσει τη μητρότητα”, “Είναι αμαρτία να προβείς σε έκτρωση”, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να ισορροπήσει προσωπική και επαγγελματική ζωή.

40.000 εκτρώσεις περίπου καταγράφονται ετησίως στην Ελλάδα από κορίτσια κάτω των 18 ετών, με το μεγαλύτερο ποσοστό μάλιστα να μην έχει ενημερώσει καν τη μητέρα του. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο ντροπής, ενοχής και φόβου και μια πασιφανής ανικανότητα της πολιτείας να προστατέψει τους νέους μας από κινδύνους και να προασπίσει την ψυχοσωματική τους υγεία.

Η μητρότητα (όπως, όμως, και η πατρότητα) δεν μπορεί να αποτελεί τη συνέπεια μιας «τυχαίας» συνεύρεσης. Η «Ημέρα του Αγέννητου παιδιού» είναι ένα βήμα «προς τα πίσω», μια κίνηση που θέλει τη γυναίκα να υποτάσσεται στη μοίρα της, να ασεβεί πάνω στο σώμα και στις επιθυμίες της.

Η ψήφιση, όμως, ενός νομοσχεδίου για το δικαίωμα στην έκτρωση δεν μπορεί από μόνη της να επιλύει το ζήτημα, με βάση πάντοτε τα στατιστικά στοιχεία των εκτρώσεων στην Ελλάδα. Η πολιτεία χρειάζεται να κάνει θαρραλέα βήματα μπροστά, χωρίς να δειλιάσει μπροστά στη σύγκρουση. Έτσι, θα μιλήσουμε στα παιδιά μας, για την ομορφιά του έρωτα, για την αγάπη για τον εαυτό μας και για την ευθύνη που φέρουμε για τη σεξουαλική μας ζωή.
Και με τον τρόπο αυτό, θα γίνει η γονεϊκότητα επιλογή και όχι βάρος. Χωρίς συνθήματα και καμπάνιες, οπισθοδρόμησης και σκοταδισμού.