Η Ξηρόβρυση τίμησε την μνήμη 47 αδικοχαμένων γυναικοπαίδων της

Την μνήμη των αδικοχαμένων 47 γυναικοπαίδων της, θυμάτων μισαλλοδοξίας σε «πογκρόμ» της 20ης και 21ης Νοενβρίου του 1946, το οποίο «είχαν εξαπολύσει τότε οι συνεργάτες των Γερμανών», όπως τονίζεται στην σχετική ανακοίνωση, τίμησε, όπως κάθε χρόνο, η Ξηρόβρυση, με την καθιερωμένη εκδήλωση του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου «Ομόνοια».

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 20.11.22, στον χώρο του μνημείου των σφαγιασθέντων, και ξεκίνησε με επιμνημόσυνη δέηση.

Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων από εκπροσώπους του πολιτιστικού συλλόγου «Ομόνοια», του τμήματος Κ. Μακεδονίας της πανελλήνιας ένωσης αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ) και της τομεακής οργάνωσης Κιλκίς του ΚΚΕ καθώς και από απογόνους των θυμάτων.

Ο «κύκλος έκλεισε» με επίκαιρη ομιλία του προέδρου του πολιτιστικού συλλόγου Ξηρόβρυσης «Ομόνοια» κ. Καλαϊδόπουλου, μετά το πέρας της οποίας τηρήθηκε σιγή ενός λεπτού.

«Θηριωδίες δωσιλόγων»

Στην ομιλία του ο κ. Καλαϊδόπουλος είπε τα εξής:

«Αγαπητοί συγχωριανοί, φίλες και φίλοι, η παρουσία μας εδώ, και σήμερα με αυτήν την εκδήλωση μνήμης σηματοδοτεί, ότι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον άδικο και με τον πλέον φρικαλέο τρόπο χαμό των συγχωριανών και συγγενών μας, στις 20-21 Νοεμβρίου του 1946, που δεν μπορεί να περιγραφεί με ευκολία.
Ίσως, όμως, απαντά η λαϊκή θυμοσοφία, λέγοντας το γνωστό: «Γιατί είναι τόσο βαθιά βγαλμένο το μάτι σου; Γιατί μου το έβγαλε το αδερφός μου».
Αγαπητοί μου συγχωριανοί, μπροστά μας έχουμε χαραγμένα τα ονόματα των νεκρών με τις ηλικίες τους, για να μείνουν στην μνήμη των σημερινών κατοίκων και τις γενιές που ακολουθούν, αυτή η θηριωδία, αυτή η εγκληματική συμπεριφορά, των παρακρατικών συμμοριών με την ανοχή του κράτους για να μην πούμε με την καθοδήγηση του εγκλεζοδουλικού τότε καθεστώτος.
Δεν τους ενδιέφερε πλέον ο Γερμανός κατακτητής, και μάλιστα από πολύ νωρίτερα, αλλά το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και η διάδοχη κατάσταση στην Ελλάδα. Άλλωστε είχε προηγηθεί η συμφωνία και το μοίρασμα του κόσμου σε σφαίρες επιρροής από τις τότε τρεις υπερδυνάμεις, στις 4 Φεβρουαρίου του 1945, η γνωστή συμφωνία της Γιάλτας, η συμφωνία των ποσοστών, του μεταπολεμικού κόσμου.
Προφανώς, το παραπάνω μοίρασμα σε σφαίρες επιρροής αφορούσε και την Ελλάδα, αδιαφορώντας όμως για την βούληση του ελληνικού λαού και την τεράστια προσφορά του ενάντια στον κατακτητή, κατά την δική τους ομολογία.

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Άγγλου τότε πρωθυπουργού, σε ραδιοφωνικό μήνυμα: «Στο εξής πρέπει να λέμε όχι, ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Παρά ταύτα, δεν δίστασαν να «βάλουν το χεράκι» τους και να οδηγηθεί η χώρα στον εμφύλιο πόλεμο, με τόσα καταστρεπτικά αποτελέσματα.
Φίλες και φίλοι, οι κάτοικοι του χωριού μας αγωνίστηκαν ενάντια στην γερμανική κατοχή για μια κοινωνία ανθρώπινη, δημοκρατική, με ισότητα και δικαιοσύνη.

Για τον αγώνα αυτόν, οι οικογένειες τους πλήρωσαν με την ζωή τους, όταν οι άνανδροι παρακρατικοί μπήκαν στο χωριό την νύχτα εκείνη της 20ης/11/46 και επιδόθηκαν στις φρικαλέες πράξεις τους.

Οι κάτοικοι της Ξηρόβρυσης, ανεξάρτητα από πολιτικές αντιλήψεις, δεν υπήρξαν δωσίλογοι και συνεργάτες του κατακτητή, με την μεγάλη πλειοψηφία να είναι ενταγμένοι στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ, χωρίς να έχουν ακραίες θέσεις.

Έτσι το χωριό Ξηρόβρυση, θεωρούμενο ένα από τα πιό αριστερά χωριά του νομού έγινε στόχος, των αποσπασμάτων από δωσίλογους παρακρατικούς όπως και άλλα χωριά του νομού Κιλκίς.

Συγκεκριμένα:
Στις 18/11/46 ένα από τα αποσπάσματα αυτά μπαίνει στο Γερακαριό και καίει μερικά σπίτια.
Στις 19/11/46, Τρίτη βράδυ, άνδρες των αποσπασμάτων μπαίνουν στο χωριό Κοκινιά, το καίνε και σκοτώνουν 15 άνδρες.
Τα θλιβερά και απάνθρωπα αυτά γεγονότα διαδίδονται ταχύτατα, και τα αριστερά χωριά τρέμουν από φόβο, απροστάτευτα.

Την νύχτα της 20ης/11/46 εισβάλλει στο χωριό μας, μία ομάδα 70 περίπου ατόμων, κουκουλοφόρων. Είναι μία νύχτα τρόμου και κτηνωδίας. Οι αιμοχαρείς δολοφόνοι, εγκληματίες, σφάζουν όποιον εύρισκαν μπροστά τους χωρίς καμμία διάκριση ηλικίας και φύλου.

Αλήθεια, αγαπητοί μου χωριανοί, πρόκειται περί ανθρώπων, όταν σκοτώνουν ένα παιδί 8 ετών, προφανώς πρόκειται για κτήνη.

Το παρακράτος, με τους δωσίλογους και συνεργάτες των Γερμανών κυνηγούν κάθε αριστερό, αναγκάζοντάς τους να φεύγουν από τα σπίτια τους, προς τις μεγάλες πόλεις ή στο βουνό.

Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι οι Ξηροβρυσιώτες έμελλε να πληρώσουν, με το αίμα των αγαπημένων τους την στάση τους κατά την κατοχή και μετέπειτα.

Αγαπητοί συγχωριανοί, παρατηρώντας τα ονόματα των νεκρών με τις ηλικίες, διερωτάται κανείς πώς μπόρεσαν παιδιά από 8-15 ετών, γέρους 70 ετών και γυναίκες, να σκοτώσουν. Η μόνη λέξη, που μπορεί κανείς να βρεί: Θηριωδία-κτηνωδία, τουτέστιν θηρία-κτήνη, και όχι συνάνθρωποί μας.

Η σφαγή της 20-21/11/του 46, σίγουρα δεν ήταν παρά καθοδηγούμενη. Είχε οργανωθεί από τον διοικητή της χωροφυλακής Κιλκίς ή ήταν υπό την ανοχή του, και τούτο, διότι, ενώ το χωριό είναι δίπλα στο Κιλκίς και από το λόφο του Αη-Γιώργη φαινόταν καθαρά η πυρπόληση της Ξηρόβρυσης, δεν υπήρξε καμμία κινητοποίηση για καταδίωξη της συμμορίας.
Η συμμορία αυτή των κουκουλοφόρων έδρασε ταχύτατα και κατά τις 10 το βράδυ, έφυγαν ανενόχλητοι.
Οι τραυματίες έμειναν αβοήθητοι, και όσοι επέζησαν την επόμενη μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο Κιλκίς, όπου πολλοί από αυτούς πέθαναν. Οι σκοτωμένοι μεταφέρθηκαν με κάρρα και ετάφησαν σε ομαδικό τάφο.

Αγαπητοί συγχωριανοί, η φρικαλεότητα της σφαγής στο χωριό μας είναι μοναδική σε ολόκληρο το πανελλήνιο, και έγινε, δυστυχώς, από πολύ γνώριμους, και όπως προαναφέραμε με θύματα ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου.
Τα παραπάνω προς γνώση και θύμηση για τους νεώτερους.

Το μήνυμα, που θα θέλουμε να στείλουμε προς όλους και σήμερα είναι, ποτέ πιά εμφύλιος πόλεμος. Διότι, ο εμφύλιος πόλεμος είναι η χειρότερη μορφή πολέμου.

Εν κατακλείδι, τον Αύγουστο του 49’ τελειώνει ο εμφύλιος πόλεμος με τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό, με ανυπολόγιστες καταστροφές και οικονομική καθίζηση. Τις συνέπειες του αδερφοκτόνου αλληλοσπαραγμού συνεχίζει να πληρώνει ακόμη και σήμερα η χώρας μας.

Σίγουρα χωρίς τον αδελφοκτόνο αλληλοσπαραγμό, με άλλη οικονομική ευρωστία στην χώρα μας, θα είχαμε κατακτήσει πολύ περισσότερα και πολύ νωρίτερα.

Κλείνοντας σε αυτήν την εκδήλωση μνήμης, πιστεύω ότι πρέπει να αποδώσουμε τιμή στους νεκρούς συγχωριανούς μας που θυσιάστηκαν για τα ιδανικά τους με ενός λεπτού σιγή».