ΕΦΥΓΕ “Η ΚΥΡΑ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΙΩΝ” ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΟΥΡΑΚΟΥ – ΔΡΑΓΩΝΑ
Ανέδειξε και τα κρασιά της Γουμένισσας
Γράφει ο Χρήστος Π. Ίντος
Την Τετάρτη 3 Απριλίου έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών η Σταυρούλα Κουράκου – Δραγώνα (1928-2024), η οποία αφιέρωσε τη ζωή της στη μελέτη και ανάδειξη των ελληνικών κρασιών. Την αποκαλούσαν “Η κυρά των αμπελιών”, με τον τίτλο της ομώνυμης ποιητικής συλλογής του Γιάννη Ρίτσου και όχι άδικα.
Το 1953, πτυχιούχος χημικός, εργάστηκε στο Ινστιτούτο Οίνου του Υπουργείο Γεωργίας. Έξι χρόνια μετά φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Μπορντό, ήταν η πρώτη γυναίκα στην Ευρώπη με την ειδικότητα οινολόγου. Εργάστηκε στο χημείο του Πανεπιστημίου του Μομπελιέ και επέστρεψε στο Υπουργείο Γεωργίας, όπου στη συνέχεια της ανατέθηκε η προεδρία του Ελληνικού Ινστιτούτου Αμπέλου και Οίνου, θέση στην οποία υπηρέτησε επί είκοσι έτη. Προετοίμασε με επιμονή και μελέτη την είσοδο των ελληνικών κρασιών στην Ευρώπη, όταν η χώρα προετοιμάζονταν να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Το επιστημονικό της κύρος αναγνωρίστηκε διεθνώς και ανάμεσα σε πλήθος ανδρών οινολόγων από όλον τον κόσμο αναδείχθηκε πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Αμπέλου και Οίνου.
Αμπέλι στη Γουμένισσα
Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε πολλά διεθνή συνέδρια που είχαν αντικείμενο μελέτης την αμπελοκαλλιέργεια και το κρασί. Διορίστηκε αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, παρασημοφορήθηκε στη Γαλλία, την Ισπανία και την Ιταλία. Συνέγραψε πολλά επιστημονικά έργα, σχετικά με το αντικείμενο της επιστήμης της που μεταφράστηκαν στα αγγλικά και τα γερμανικά. Αρθρογραφούσε στον Τύπο της Αθήνας προβάλλοντας τις ελληνικές αμπελουργικές περιοχές και τα κρασιά τους.
Από τη θέση της προέδρου του Ελληνικού Ινστιτούτου Αμπέλου και Οίνου κατέβαλε προσπάθειες να εντοπισθούν και να επανέλθουν στην καλλιέργεια παλιές ελληνικές ποικιλίες αμπέλου που είχαν καταστραφεί από το 1916 και μετά, όταν ενέσκηψε η φυλλοξήρα. Κατάφερε τα ελληνικά κρασιά να κατηγοριοποιηθούν, να αποκτήσουν ταυτότητα και αναγνώριση σύμφωνα με την ποιότητα και την περιοχή προέλευσης. Κατοχύρωσε 27 ελληνικές ονομασίες οίνων μεταξύ των οποίων και εκείνη της Γουμένισσας.
Είχε πει «Νιώθω απλά ένας άνθρωπος που άξιζε να ζήσει, δεν τη χαράμισα τη ζωή μου. Ήμουν τυχερή και ευτύχησα να δω να γεννιέται στη χώρα μας από το μηδέν ένας ολόκληρος τομέας ως έρευνα, εφαρμογή, επιστήμη, βιομηχανία, εμπόριο, διεθνείς σχέσεις. Εάν ήταν να ξαναγεννηθώ, θα ευχόμουν να ζήσω και πάλι την ίδια αυτή ζωή – ακόμα και τις δύσκολες στιγμές της. Αυτή τη γεμάτη ζωή, που αφιερώθηκε στην υπηρεσία του αμπελοοινικού τομέα».
Το 2017 κυκλοφόρησε από τις “Εκδόσεις του Φοίνικα” (Αθήνα) το έργο της “Το ξινόμαυρο, Η άμπελος της Κεντροδυτικής Μακεδονίας” στα ελληνικά και στα αγγλικά. Πολυτελής έκδοση αφιερωμένη στην Μακεδονία και τα κρασιά της, με επιμέρους ενότητες σε πόλεις και ανθρώπους των αρχαίων χρόνων της περιοχής, στους αμπελώνες και τα κρασιά τους, στην εξέλιξη της αμπελοκαλλιέργειας στις κυριότερες περιοχές της Μακεδονικής γης.
Στη Γουμένισσα, την οποία τόσο στήριξε τη δεκαετία του 1970 και μετέπειτα, για να πάρουν τα κρασιά της τη θέση που άξιζαν και αξίζουν, η Σταυρούλα Κουράκου αφιέρωσε μεγάλο μέρος στην εργασία αυτή. Κατά την εκπόνησή της ο επιμελητής και εκδότης του έργου Μπάμπης Λέγγας επικοινώνησε μαζί μας για να ρωτήσει αν μπορούμε να θέσουμε στη διάθεση τους δημοσιευμένο και μη υλικό για τη Γουμένισσα, την τοπική αμπελοκαλλιέργεια και τα κρασιά της. Πριν απαντήσουμε, αυθόρμητα ρωτήσαμε: “Η κυρία Κουράκου ακόμη ερευνά και γράφει; Ναι, απαντά! Στα ενενήντα της χρόνια είναι πολύ καλά και με πλήρη διαύγεια πνεύματος!”
Δώσαμε ό,τι είχαμε και αξιοποιήθηκαν με τον καλύτερο τρόπο σε ένα εξειδικευμένο και σπουδαίο έργο. Ως αντίδωρο λάβαμε την εξαιρετικά εντυπωσιακή έκδοση! Ήταν και είναι μια ακόμη συμβολή της σπουδαίας και μοναδικής στο είδος της ερευνήτριας στην προβολή της Γουμένισσας και των κρασιών της. Ακολούθησε η έκδοση και άλλου σπουδαίου έργου της για τα ελληνικά κρασιά. Και ένα βράδυ, πριν λίγες ημέρες, ήρεμα αναπαύθηκε για πάντα.
Ο τόπος μας, ειδικότερα οι αμπελουργοί και οινοποιοί της χρωστούν πολλά. Ας προσπαθήσουμε να μείνει ζωντανή η μνήμη και το όνομά της στην οινοπαραγωγική περιοχή μας. Υπήρξε ευεργέτης της.
Καλό της Παράδεισο!
