«Έφυγε» στα 106 της η Παναγιώτα Κασιμιάδη – Τσιναρίδου, τελευταία γεννημένη στο Κίζδερβεντ
Του Πολυκράτη Παντσίδη
Πλήρης ημερών, «έφυγε» από την ζωή ξημερώματα του Σαββάτου 24 Οκτωβρίου 2020, σε ηλικία 106 ετών, η γηραιότερη εν ζωή Κιζδερβενιώτισσα Παναγιώτα Τσιναρίδου, το γένος Κασιμιάδη, που κατοικούσε στον Γερακώνα του νομού Κιλκίς.
Με τον θάνατο της Παναγιώτας «έκλεισε ο κύκλος» των πρώτης γενιάς Κιζδερβενιωτών προγόνων μας, αυτών, δηλαδή, που γεννήθηκαν στο Κίζδερβεντ της Μικράς Ασίας και απεβίωσαν στην Ελλάδα.
Η Παναγιώτα γεννήθηκε το 1914. Ήταν το τελευταίο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας του Ιορδάνη Κασιμιάδη και της Αναστασίας Σιτσανίδη.
Έζησε όλα τα τελευταία μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τον αποχωρισμό των Κιζδερβενιωτών από την γενέτειρά τους. Έζησε την μάχη του Κίζδερβεντ, τα δύο χρόνια προσφυγιάς στην Κίο, τον ερχομό στην Ελλάδα, τα πρώτα δύσκολα χρόνια προσαρμογής στην Κομοτηνή και μετέπειτα της μόνιμης εγκατάστασης, με την οικογένειά της, στον Γερακώνα του νομού Κιλκίς. Βίωσε πολέμους, δικτατορίες, κατοχές, εμφύλιες συγκρούσεις, αλλά και χρόνια καλά και δημιουργικά.
Στα 16 της παντρεύτηκε τον Κιζδερβενιώτη Αναστάση Τσιναρίδη και απέκτησαν πέντε παιδιά, δώδεκα εγγόνια, δεκαοκτώ δισέγγονα και τρία τρισέγγονα. Εργάσθηκε σκληρά στην ζωή της. Εκτός από την φροντίδα της εννεαμελούς οικογένειάς της (και τα πεθερικά μαζί), ασχολήθηκε και με την γεωργία και την κτηνοτροφία στο πλευρό του συζύγου της. Η Παναγιώτα αντιπροσώπευε την κλασική Κιζδερβενιωτισα ηρωίδα γυναίκα, σε όλες τις πτυχές της.
Η εξόδιος ακολουθία της, τελέστηκε στον ιερό ναό Ταξιαρχών Γερακώνα, το Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2020, παρουσία των μελών της μεγάλης της οικογένειας, και των συγχωριανών της.
Σεβαστή γιαγιά Δέσποινα, θα σε θυμούμαστε, και μαζί με σένα, όλους τους Κιζδερβενιώτες προγόνους μας και το ιστορικό χωριό τους το Κίζδερβεντ.
Σαν μνημόσυνο γιά τη γιαγιά Παναγιώτα….
Της Βαρβάρας Αλατζίδου
Η γιαγιά Παναγιώτα γεννήθηκε το 1914 στο Κίζδερβεντ, μία γραφική κωμόπολη στη περιφέρεια μας Βιθυνίας Μικράς Ασίας, μεταξύ της Νίκαιας και της Νικομήδειας, αρκετά κοντά στην Προύσα. Το Κίζδερβεντ ήταν κτισμένο σε ένα πέρασμα, ανάμεσα σε τέσσερα βουνά, που το διασχίζει ο ποταμός Δράκος, πάνω στον δρόμο του μεταξιού Κωνσταντινούπολης – Βαγδάτης.
Από εκεί έφυγε σε ηλικία 6 χρόνων, τον Σεπτέμβρη του 1920, όταν οι Τσέτες έκαψαν το χωριό, γιά να φτάσει το 1922, μαζί με τους γονείς και τους συμπατριώτες, της στην Ελλάδα. Γονείς της ήταν ο Ιορδάνης κα η Αναστασία Κασιμιάδη. Παντρεύτηκε με τον Αναστάση Τσιναρίδη, και απέκτησαν πέντε παιδιά.
Μετά την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα, έζησε όλη την ζωή της στον Γερακώνα της επαρχίας Παιονίας του Κιλκίς. «Κουβαλούσε», όμως, πάντα μέσα της τον τόπο, όπου γεννήθηκε. Γιά την γιαγιά μας, χωρίς καμμιάν αμφιβολία, πατρίδα της ήταν το Κίζδερβεντ. Ένας ιδανικός τόπος, όπου τα πάντα, οι μυρωδιές, οι γεύσεις, η φύση, ήταν μοναδικά.
Θυμάμαι το 2014, όταν την επισκέφθηκα μετά από μία εκδρομή στο Κίζδερβεντ με τον ομώνυμο σύλλογο Μικρασιατών, που ρωτούσε γιά «την πατρίδα», έτσι αποκαλούσε πάντα το χωριό, με μάτια υγρά και ένα χαμόγελο νοσταλγίας και αμηχανίας μαζί. Από τα διάφορα καλούδια, που της πήγα, πιο πολύ εκτίμησε ένα μπουκαλάκι με νερό από το Μπας Τσεσμέ, το κεφαλόβρυσο του χωριού. Το κράτησε δίπλα της και ζήτησε να ρίξουμε λίγο από αυτό και στον τάφο του παππού.
Η γιαγιά Παναγιώτα όλα τα χρόνια, που έζησε, «κουβαλούσε» αυτήν την πατρίδα μέσα της και δεν την αποχωρίσθηκε ποτέ. Την κράτησε στο σπιτικό που έφτιαξε, στα φαγητά της, μας ιστορίες που έλεγε στα παιδιά και στα εγγόνια της.
Για όλους εμάς, που την ζήσαμε, ήταν η ζωντανή παράδοση, ένας σημαντικός πλούτος. Οι ιστορίες της και η αγάπη, με την οποία μας περιέβαλλε, μαζί με τις προφορικές αφηγήσεις και όλων των άλλων παππούδων μας, συνέβαλαν στην διατήρηση της μνήμης και της κληρονομιάς μας…. Βοήθησαν να αντιληφθούμε την ταυτότητα μας, να νιώσουμε αυτό που «κουβαλάμε» και αυτό που είμαστε.
Θα την θυμούμαστε πάντα με αγάπη….
