Έφη Τζούρα: «Ανήθικος ο τρόπος της απομάκρυνσής μου από το γηροκομείο Κιλκίς»

Κατ’ αρχάς «ήχησε» σαν… κακόγουστο «αστείο», όσον αφορά στην μεθόδευση του συγκεκριμένου γεγονότος.

Μέχρι που «ήλθε» η επιβεβαίωση του ότι… νύχτα Σαββάτου, στις 3.11.20, με ένα απλό τηλεφώνημα από μιάν απλή γραμματέα της αρμόδιας αξιωματούχου… «καρατόμησαν» την ψυχίατρο Έφη Τζούρα από το γηροκομείο Κιλκίς, στο οποίο προσέφερε ανελλιπώς επί δεκαετία τις υπηρεσίες της, συχνά δε αφιλοκερδώς!

Στην ανωτέρω επιβεβαίωση, δηλαδή της κατ’ αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο απόλυσής της, που παραπέμπει σε μεθόδους ολοκληρωτικού καθεστώτος, γνωστοποίησε η ίδια η κ.Τζούρα.

Σημειώνεται, ότι καθ’ όλη την δεκαετή παρουσία της στο γηροκομείο Κιλκίς η καταξιωμένη ψυχίατρος ετύγχανε της καθολικής αποδοχής των εκάστοτε αξιωματούχων και έχαιρε της γενικής εκτιμήσεως γιά την επιστημονική κατάρτισή της και το επίπεδο των υπηρεσιών που παρείχε στους περιθαλπομένους.

Η επιστολή

Ειδικότερα, αναφερόμενη στο συμβάν, η κ.Τζούρα προέβη στην ακόλουθη έγγραφη δήλωση:

«Η σχέση μου με τον οίκο ευγηρίας & θεραπευτήριο χρονίων παθήσεων Κιλκίς, ξεκίνησε στις 21 Μαϊου 1996, όταν για πρώτη φορά διορίσθηκα ως πρόεδρός του.

Το νεοσύστατο τότε ίδρυμα, είχε λειτουργία μόλις τεσσάρων ετών, περιέθαλπε μικρό αριθμό ατόμων, είχε σχεδόν ανύπαρκτο αριθμό προσωπικού και φιλοξενούνταν σε οίκημα της Ιεράς Μητροπόλεως Πολυανής & Κιλκισίου.

Το κτίριο, ωστόσο, ήταν παλιό και είχε πολλαπλά προβλήματα, στα οποία έπρεπε να δοθούν λύσεις.

Στις προτεραιότητές μας ήταν η συντήρηση του υπάρχοντος κτιρίου και η ανεύρεση αγροτεμαχίου γιά την κατασκευή ενός νέου ιδιόκτητου οικήματος με σύγχρονες προδιαγραφές, χώρους καταλλήλως διαμορφωμένους γιά άτομα με χρόνιες αναπηρίες, αίθουσες φυσιοθεραπείας, αναψυχής και εκδηλώσεων, όπου οι άνθρωποι θα μπορούσαν να έχουν μιάν όμορφη ζωή.

Επί πλέον ο αριθμός των ατόμων, που θα φιλοξενούνταν, θα ήταν πολύ μεγαλύτερος, και σύμφωνος με της ανάγκες της κοινωνίας.

Έτσι, με όραμα και αισιοδοξία, ξεκίνησε ένας αγώνας γιά αυτήν την ιδέα. Μέσα από συνεχείς διαβουλεύσεις και επαφές με δήμο και νομαρχία Κιλκίς, καταφέραμε το 1998, να μας παραχωρηθεί μία έκταση 9.500 τετραγωνικών μέτρων γιά τον σκοπό αυτό.

Η συνάντησή μας στο τότε υπουργείο υγείας & πρόνοιας με τον υφυπουργό κ. Θάνο, με θέμα την ένταξή μας στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων (ΠΔΕ) τον Οκτώβριο του 2000, δεν κατέληξε όπως ακριβώς εμείς θα περιμέναμε.

Ο υφυπουργός απέκλεισε τότε την ένταξή μας στο ΠΔΕ, υποσχέθηκε όμως την πλήρη ανακαίνιση του κτιρίου, η οποία και έγινε.

Ανακαινίσαμε πλήρως το κτίριο καθώς και το χώρο των μαγειρείων και αντικαταστήσαμε ολόκληρο τον ξενοδοχειακό εξοπλισμό σε όλους τους χώρους, ώστε να μπορούν να ζουν οι άνθρωποι με αξιοπρέπεια σε ένα μεγάλο και φιλόξενο σπίτι.

Οι επαφές μας με το υπουργείο συνεχίσθηκαν, με συχνές επισκέψεις και πιέσεις προς την ανέγερση νέου ιδιόκτητου κτιρίου και τελικά καταφέραμε και τους πείσαμε γιά την ένταξή μας στο ΠΔΕ.

Στις 23 Δεκεμβρίου 2002 ο σύλλογος φίλων του οίκου ευγηρίας & θεραπευτηρίου χρονίων παθήσεων Κιλκίς έκανε δωρεά την τεχνική μελέτη για το νέο ίδρυμα, και το διοικητικό συμβούλιο αποδέχθηκε την δωρεά.

Τελικώς, καταφέραμε και εγκρίθηκε η σκοπιμότητα του έργου «Νέο κτίριο Οίκου Ευγηρίας & Θ.Χ.Π. Κιλκίς- Ανέγερση Νέου Κτιρίου Διαμόρφωση Χώρου- Εξοπλισμός» ΣΑΕ 093 στο Π.Δ.Ε. του υπουργείου υγείας & πρόνοιας, Π/Υ του έργου 3.500.000 ευρώ.

Η θητεία μου ως προέδρου έληξε στις 31 Οκτωβρίου 2004, και αξίζει να αναφέρω, ότι από την αρχή αυτής εκτελούσα παράλληλα και χρέη ψυχιάτρου χωρίς αμοιβή και γιά τις δύο ιδιότητες, που είχα.

Από το 2008 ξεκίνησε και πάλι η συνεργασία μου με το φορέα, αυτή την φορά αποκλειστικώς ως ψυχίατρος των περιθαλπόμενων, με πολύ στενή και καλή συνεργασία τόσο με το νοσηλευτικό όσο και με το υπόλοιπο προσωπικό.

Η αλήθεια είναι, ότι μετά από τόσα χρόνια επαφής με τον χώρο, υπάρχει αληθινή αγάπη και αισθήματα βαθιά γιά τους ανθρώπους, που το απαρτίζουν και αποτελούν τον «πυρήνα» του.

Μετά από εικοσιτέσσερα χρόνια προσφοράς και κατάθεσης ψυχής δεν θα κρύψω, ότι αιφνιδιάστηκα και μου προκάλεσε έντονη θλίψη η μονομερή λύση της συνεργασίας μου με τον φορέα.

Θεωρώ, ότι ο τρόπος της λύσης της συνεργασίας είναι, αν μη τι άλλο, αντιδεοντολογικός και ανήθικος.

Σε έναν κόσμο που καταρρέει καθημερινώς, και οι ηθικές αξίες εξαφανίζονται, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, που λειτουργούν με βάση την «ανοικτή» συνεργασία την επικοινωνία και έχουν σχέσεις, που διακατέχονται από συμπόνια, ενσυναίσθηση και σεβασμό στο συνάνθρωπο.

Συνεργάσθηκα με όλους τους ανωτέρους μου, με όποια κυβέρνηση και αν ήταν με γνώμονα πάντα το καλό των περιθαλπομένων.

Το να κλείνεις πίσω σου μια πόρτα ενός χώρου που στέγασε τα όνειρα σου, τις σκέψεις σου, τα συναισθήματα σου, δεν είναι το τέλος του ταξιδίου σου.

Τα ταξίδια της πείρας, της γνώσης και των ονείρων δεν τελειώνουν, συνεχίζονται.

Το γεγονός ότι σταμάτησα την προσφορά μου σε έναν χώρο, τον οποίο ειλικρινώς αγάπησα και έχω παραγάγει έργο, δεν διακόπτεται από διοικητικές και κομματικές παρεμβάσεις.

Ένα νέο ταξίδι αρχίζει».