Τα μηνύματα των “Τρωάδων” πάντα επίκαιρα και πάντα συγκλονιστικά
Της Γενοβέφας (Έφης) Ναβροζίδου*
Δεν πάνε λίγες ημέρες, που ολοκληρώθηκε ο τριήμερος κύκλος της θεατρικής παράστασης της τραγωδίας του Ευριπίδη “Τρωάδες”. Μιάς παράστασης που δόθηκε στο συνεδριακό κέντρο Κιλκίς απ΄την θεατρική σκηνή του 2ου πειραματικού γενικού λυκείου Κιλκίς σε σκηνοθεσία και καθοδήγηση της καθηγήτριας του Ελένης Λιαρετίδου.
Με το που ξεκίνησε να μιλάει η Εκάβη της Ελένη Λιαρετίδου, τα δάκρυά μου άρχισαν να τρέχουν, και σταμάτησαν μόνον στην προσαρμογή της έκπληξης που δέχθηκα, καθώς εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου αυτό το πόνημα παιδιών, γονέων, εκπαιδευτικών και τόσων άλλων… Ίσως έδωσα την εικόνα της κρυωμένης ή της συναχωμένης, αλλά ας έρθουν να μου πουν οι άνθρωποι, που παρακολούθησαν την παράσταση, πόσο χρόνο αντιστάθηκαν σε αυτήν την κατακλυσμιαία συγκίνηση που ξεχύθηκε από την σκηνή και μας…«μούσκεψε» όλους.
Η φιλόλογος, ηθοποιός και σκηνοθέτιδα της πόλης μας διάλεξε ένα κείμενο στην αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς, το οποίο είναι τόσο σύγχρονο στο θέμα που επεξεργάζεται, όσο αποδείχτηκε και προφητικό. “Ο πόλεμος είμαστε εμείς…”
Μεταμόρφωσε τα μικρά παιδιά των φίλων, που ξέραμε, τους μαθητές και τις μαθήτριές μας σε άνδρες και γυναίκες τραγωδούς! Τι ανακούφιση, τι υπαρξιακή ανάταση για εκείνην να έχει περάσει με αυτόν τον τρόπο στην αιωνιότητα της μνήμης τους!
Η πρωτότυπη μουσική επένδυση της εκπαιδευτικού, μουσικού και μονωδού Βάσως Βαϊούλη, επίσης, εξαιρετική. Γράφει… “ Έγραψε στο μυαλό μας! Ερμηνευμένη, μάλιστα, από μουσικούς-μαθήτριες συνομήλικες των ηθοποιών!
Εξαιρετική η επιλογή των παιδιών γιά τον καθένα ρόλο. Ανώτερη όλων, όμως, η Εκάβη. Τον ρόλο ενσάρκωσε η Στέλλα Μαργαριτίδου, η οποία με τη λιτότητα της ερμηνείας της, εσωτερικής και πλούσιας, όχι σε “στολίδια” και κενή έμφαση, μα σε μία λεπτομέρεια βλέμματος, κινήσεων και απόχρωσης φωνής -τολμώ να πω ότι- ήταν συγκλονιστικότερη και οπωσδήποτε πιο καθηλωτική, ακόμα κι από την (υπερθεματική και στομφώδη κατά τη γνώμη μου) Άννα Συνοδινού στις “Τρωάδες” της Επιδαύρου του 1991.
Οι ενδυμασίες, οι κομμώσεις και το μακιγιάζ συμπλήρωναν την εικόνα μιας επαγγελματικής δουλειάς και προσέδιδαν τα στοιχεία εκείνα, που σε προωθούν βαθύτερα μέσα στην δραματουργία.
Τέλος, η διασκευή του κειμένου ήταν άψογη. Ο λόγος κρατήθηκε εκεί, όπου χρειαζόταν να μείνει πιστός στο αρχικό κείμενο και διαμορφώθηκε σε σημεία για να φαίνεται φυσιολογικός στα στόματα των ηθοποιών και των δυνατοτήτων της ομάδας. Η διάρκεια ήταν γύρω στην μία ώρα κι ένα τέταρτο, χρόνος ιδανικός γιά το κοινό του Κιλκίς, ακόμα και γιά μικρότερες ηλικίες!
Η πολυπράγμων Ελένη Λιαρετίδου, “σκαλίζοντας” τις εφηβικές σάρκες με την αιωνιότητα ενός αρχαίου κειμένου, “σμιλεύοντας” τον νου αυτών των ανήσυχων χρόνων με λόγια θεάτρου μιάς χρυσής εποχής, κατάφερε να κάνει πράξη από την εκπαιδευτική της θέση και μέσω της επίμονης και άοκνης φύσης της, τον συγκινητικό στίχο του Λευτέρη Παπαδόπουλου «έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
Κι αυτά τα παιδιά δεν θα είναι ποτέ τα ίδια, μετά από αυτήν την ολοκληρωμένη εμπειρία ζωής που βίωσαν.
Συγχαρητήρια και πάλι
“Καλοτάξιδο το έργο”, και “εις άλλα με υγείαν”.
Εύχομαι ολόψυχα το ανθρώπινο είδος να αξιωθεί να ζήσει την ανάσταση του άρχοντα της πόλεως (αστυάνακτα), που τόσο πρόωρα και άδοξα πεθαίνει μέσα κι έξω από το θεατρικό κείμενο.
Ευχαριστούμε Λένα!
*Περιφερειακής συμβούλου Κ. Μακεδονίας, συμβούλου στο κέντρο πολιτισμού Θεσσαλονίκης, φοιτήτριας τμήματος θεάτρου σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ
