H μετονομασία της οδού Νοσοκομείου σε Νομάρχου Χ.Δρέλλια

Από τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου Κιλκίς Γιάννη Τσογγίδη λάβαμε την ακόλουθη επιστολή:

«Κιλκισιώτης της γενιάς του ’40, που την τελευταία δεκαετία διαμένει στην Αθήνα, μου έστειλε την παρακάτω επιστολή γιά την μετονομασία της οδού «Νοσοκομείου» σε «Νομάρχου Χρήστου Δρέλλια» γιά την κατά την κρίση μου δημοσίευσή της στην τοπική εφημερίδα «Μαχητής του Κιλκίς».

Συμφωνώ απολύτως με το περιεχόμενο και την δημοσίευση της επιστολής.

Σεβόμενος την επιθυμία του αποστολέα να μην δημοσιευθεί το όνομά του, σε περίπτωση δημοσίευσης της επιστολής θέτω την δική μου υπογραφή γιά την εγκυρότητα και την πιστή αντιγραφή της.

Το άρθρο με τίτλο «Οδηγοί τυφλοί οι διυλίζοντες τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνοντες» έχει ως εξής:
«Από δημοσιεύματα του Τύπου έγινε γνωστό, ότι πρόσφατα το δημοτικό συμβούλιο Κιλκίς αποφάσισε την μετονομασία της οδού «Νοσοκομείου» σε «Χρήστου Δρέλλια».

Γιά την υλοποίηση όμως της απόφασης απαιτείται και σύμφωνη γνώμη μιάς πενταμελούς επιτροπής στην οποία μετέχουν τρεις δημόσιοι υπάλληλοι και δύο αιρετοί εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης. Στην πενταμελή επιτροπή του νομού μας προέδρος είναι η κ. Ελένη Χονδροπούλου προϊσταμένη της αποκεντρωμένης διοίκησης και αποκέντρωσης που εδρύει στο Κιλκίς και μέλη της οι καθηγήτριες μέσης εκπαίδευσης Χριστίνα Αρβανίτη και Κατερίνα Μοσχοπούλου καθώς και οι Δημήτριος Κυριακίδης, δικηγόρος, δημοτικός σύμβουλος του δήμου Κιλκίς και Ιωάννης Αδαμόπουλος, επιχειρηματίας δημοτικός σύμβουλος του δήμου Παιονίας.

Τα τρία μέλη της επιτροπής (η πρόεδρος και οι δύο καθηγήτριες) δεν συμφωνούν γιά την μετονομασία της οδού «Νοσοκομείου» σε «Νομάρχη Χρήστου Δρέλλια» γιά τους λόγους που αναφέρονται στην οικεία απόφαση τους. Μειοψήφισαν τα αιρετά μέλη που ψήφισαν υπέρ της μετονομασίας.

Η αρνητική απόφαση της επιτροπής, προκάλεσε πικρόχολα σχόλια κατοίκων του Κιλκίς που νοιώθουν ευγνωμοσύνη γιά τον νομάρχη Δρέλλια, γιά τα σπουδαία έργα που επετέλεσε, προς ώφελος των Κιλκισιωτών, και όχι μόνο.

Σε αντίθεση με τους ευγνώμονες Κιλκισιώτες, ο καθηγητής μέσης εκπαίδευσης Ιάσων Κωσταρόπουλος, που μάλλον δεν κατάγεται από το Κιλκίς με δημοσίευμά του συμφωνεί με την αρνητική απόφαση της επιτροπής, δίνοντας μάλιστα και πολιτική διάσταση στο θέμα γράφοντας: «Αν η οδός ονομαζόταν «Χρήστου Δρέλλια» καλόν θα ήταν να μετονομαστεί διότι ο εν λόγω νομάρχης ήταν άτομο συνδεδεμένο με την δικτατορία του Μεταξά».

Πράγματι ο Δρέλλιας διορίσθηκε νομάρχης στο Κιλκίς τον Ιούνιο του 1936 (περίπου δύο μήνες από πριν την επιβολή της δικτατορίας) από την κοινοβουλευτική κυβέρνηση Μεταξά που απολάμβανε της εμπιστοσύνης σχεδόν όλων των κομμάτων της Βουλής. Η κυβέρνηση εκείνη μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «εθνική» ή ως «οικουμενική» ή ακόμη και ως «ειδικών αναγνών» αφού πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή με 241 θετικές ψήφους, 16 αρνητικές και 4 αποχές.

Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου βρήκε τον Δρέλλια νομάρχη Κιλκίς και στην θέση αυτή παρέμεινε σε όλη την διάρκεια της δικτατορίας υπηρετώντας όχι τόσο το καθεστώς αλλά τις ανάγκες των πολιτών, όπως τα έργα του ομολογούν.

Λίγες ημέρες πριν από την 4η Αυγούστου και συγκεκριμένα την 26.7.1936 διεξήχθησαν σε όλη την χώρα δημοτικές εκλογές. Στο Κιλκίς εκλέχθηκε δήμαρχος ο επικεφαλής του συνδυασμού «Παλλαϊκόν Μέτωπο» Κώστας Γαβριηλίδης.

Το «Παλλαϊκό Μέτωπο» συγκροτήθηκε στις αρχές του 1936 και ήταν συνασπισμός του ΚΚΕ με το Αγροτικό Κόμμα στο οποίο ηγετικό στέλεχος ήταν Κ.Γαβριηλίδης.

Στο προαναφερθέν δημοσίευμά του γράφει ο Κωσταρόπουλος:
«Την ίδια ημέρα του πραξικοπήματος (4η Αυγούστου 1936) ο Κ.Γαβριηλίδης μεταφέρθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα, όπου του επιδόθηκε η απόφαση της επιτροπής ασφαλείας Κιλκίς, γιά την εκτόπισή του (ουσιαστικά γιά τον εξορισμό του) στην νήσο Ανάφη, γιά ένα χρόνο και στον Β.Παπαδόπουλο, στην Σίφνο γιά έξι μήνες.
Ενας εκ των μελών που απάρτιζαν την Επιτροπή Ασφαλείας ήταν ο νομάρχης Δρέλλιας (τα άλλα δύο μέλη ήταν ο Καλογερόπουλος, διοικητής της Αστυνομίας και ο αντιεισαγγελέας Χατζίκος)».

Γιά ενημέρωση αναφέρουμε, ότι η σύνθεση και λειτουργία της παραπάνω επιτροπής ασφαλείας προβλεπόταν από τον νόμο 4229/29 «περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών». Ο νόμος αυτός ψηφίσθηκε από την Βουλή επί κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου και έγινε γνωστός με το όνομα «Ιδιώνυμο».

Η συμμετοχή του Δρέλλια στην επιτροπή ασφαλείας ήταν υποχρεωτική και απέρρεε από τα καθήκοντά του, ως νομάρχη.

Γιά το γεγονός της σύλληψης του Κ.Γαβριηλίδη ανήμερα της 4ης Αυγούστου 1936 και την εν συνεχεία εξόρισή του που αναφέρει ο κ. Κωσταρόπουλος, έχουμε διαφορετική περιγραφή από το ιστορικό τμήμα της ΚΕ του ΚΚΕ.
Ανατρέχουμε λοιπόν στο «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ» που εκδόθηκε το έτος 1996 από το ιστορικό τμήμα της ΚΕ του ΚΚΕ (Α τόμος σελ 308) και διαβάζουμε: «Από τις πρώτες κιόλας ημέρες της δικτατορίας πιάστηκαν και στάλθηκαν στα νησιά της εξορίας 700 περίπου αντιφασίστες, ενώ πολλοί ρίχτηκαν στις φυλακές. Την νύχτα της 4ης Αυγούστου η Ασφάλεια της Αθήνας συνέλαβε τον βουλευτή του Παλλαϊκού Μετώπου Δημήτρη Γληνό, τον πανεπιστημιακό καθηγητή Αλεξ. Σβώλο, τον αρχηγό του Αγροτικού Κόμματος Ιωαν. Σοφιανόπουλο, τον αγροτικό ηγέτη της Αριστεράς Κωστα Γαβριηλίδη…κλπ».
Τώρα, πώς συνελήφθη ο Κ.Γαβριηλίδης την 4η Αυγούστου 1036 και οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα όπου του επιδόθηκε απόφαση της Επιτροπής Ασφαλείας του Κιλκίς (όπως γράφει ο κ.Κωσταρόπουλος) και πώς την ίδια μέρα, το ίδιο πρόσωπο (ο Κ.Γαβριηλίδης) συνελήφθη στην Αθήνα από την Ασφάλεια Αθηνών και στην συνέχεια εξορίστηκε (όπως αναφέρεται στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί γιά να μάθουμε κι εμείς την αλήθεια).
Γιά τον νόμο 4229/1929, που ψηφίστηκε επί κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου, στο προαναφερθέν «Δοκίμιο» (σελίδα 212) αναφέρεται:

«Ο νόμος αυτός, που χαρακτήριζε την κομματική δράση και ιδεολογία «Ιδιώνυμο αδίκημα» στρεφόταν κατά κύριο λόγο ενάντια στο ΚΚΕ και την δράση του». «Ο νόμος προέβλεπε την διάλυση των κομμουνιστικών σωματείων και των κομμουνιστικών συγκεντρώσεων». Συγκεκριμένα όριζε:

«…όστις επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών, ως έκδηλον σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπή του κρατούντος κοινωνικού συστήματος την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών, προσηλυτισμόν, τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον έξι μηνών. Προς τούτους επιβάλλεται, διά της αποφάσεως και εκτοπισμός ενός μηνός, μέχρι δύο ετών εις τόπον εν αυτή οριζόμενον….».

Στην σελίδα 214 του ιδίου «Δοκιμίου» αναγράφεται: «Με το Ιδιώνυμο άρχισαν μαζικοί διωγμοί κομμουνιστών…». Σύμφωνα με στοιχεία της Εργατικής Βοήθειας Ελλάδος (οργάνωση που ήταν προσκείμενη στο ΚΚΕ) «….από τον Ιούλη 1929 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1932 (περίοδος διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα των Φιλελευθέρων, με πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο) «δολοφονήθηκαν 18 άτομα (8 εργάτες, 8 αγρότες και 2 επαγγελματίες), καταδικάσθηκαν από την αστυνομία και τη χωροφυλακή 1335 εργάτες και αγρότες, βασανίστηκαν 107. Εγιναν 12.000 συλλήψεις αγωνιστών και εκδόθηκαν 2203 καταδικαστικές αποφάσεις, που επέβαλαν συνολικώς 1936 χρόνια φυλακή και 785 χρόνια εξορία».

Οι διωγμοί κατά στελεχών και οπαδών του ΚΚΕ με βάση το «Ιδιώνυμο» συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις και όχι μόνο από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Μία από τις κυριότερες αιτίες των διώξεων ήταν η επί τριάντα περίπου χρόνια πάγια θέση του ΚΚΕ γιά «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» σύνθημα που είχε υιοθετηθεί από το 1924. Είναι αυτονόητο ότι γιά την δημιουργία της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης» έπρεπε ο χώρος αυτός να αποκοπεί από τον εθνικό κορμό και να ενωθεί με τα αντίστοιχα κομμάτια της Μακεδονίας και Θράκης που είχαν δοθεί στην Σερβία και Βουλγαρία μετά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913).

Το κλίμα μισαλλοδοξίας που δίχαζε τον λαό τον οδήγησε σε διώξεις ακόμη και φόνους αντιπάλων, διατηρήθηκε γιά αρκετά χρόνια μετά την λήξη του εμφυλίου πολέμου (1949).

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του «Γέρου της Δημοκρατίας» του Γεωργίου Παπανδρέου που αναφέρεται στην «Σύγχρονη πολιτική Ιστορία» του Σπύρου Μαρκεζίνη (τόμος β, σελ. 347). Γράφει ο ιστορικός: «Το έτος 1950 μετά το τέλος του εμφυλίου, με ιδιόχειρο σημείωμα του πρωθυπουργού Ν.Πλαστήρα, ελευθερώθηκαν περίπου εκατό στελέχη του ΚΚΕ, που εκρατούντο στη Μακρόνησο. Αμεση ήταν η αντίδραση του Γ.Παπανδρέου αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Δημοσίας Τάξης. Διέταξε την εκ νέου μεταγωγή των απολυθέντων στη Μακρόνησο, παρά τις διαμαρτυρίες του πρωθυπουργού».

Ο ίδιος Γεώργιος Παπανδρέου το έτος 1965 ως πρωθυπουργός και υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων εξέδωσε την 1010/13.6.65 εμπιστευτική εγκύκλιο, με αποδέκτες τους γενικούς επιθεωρητές μέσης εκπαίδευσης. Στην εγκύκλιο χαρακτήριζε τον κομμουνισμό, εχθρό του έθνους και της Δημοκρατίας, τόνιζε δε ότι αν υπάρχουν διδάσκαλοι, όχι ανήκοντες αλλά και απλώς συμπαθούντες ή ανεχόμενοι την κομμουνιστική προπαγάνδα δεν έχουν θέσιν εις την εκπαίδευσιν.

Ζητούσε δε από τους επιθεωρητές να υποβάλουν στο τέλος κάθε μήνα στο υπουργείο Παιδείας (γραφείο υπουργού) εμπιστευτικώς, σχετική έκθεση. Ολόκληρο το κείμενο της παραπάνω εγκυκλίου είναι καταχωρημένο στη σελίδα 660 του Β τόμου (1949-1968) του «Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ» που εκδόθηκε το έτος 2012 από την «Συγχρονη εποχή».

Τρανταχτά ονόματα αστών πολιτών, που ψήφισαν ή εφάρμοσαν νόμους ανάλογους με το πνεύμα του ν. 4229/29 «περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού συστήματος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» (Ιδιώνυμο) καθώς και ονόματα στελεχών του κόμματος, που επί 25 περίπου χρόνια (από το 1924 και μετά) είχε στις διακηρύξεις του το σύνθημα «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» έχουν δοθεί σε δρόμους και πλατείες πολλών πόλεων της πατρίδας μας, ακόμη και στο πολύπαθο και αιματοβαμένο Κιλκίς χωρίς κάποιοι «ευαίσθητοι δημοκράτες» να ενοχληθούν και να διαμαρτυρηθούν.

Τώρα μόνο εν έτει 2015 βρέθηκαν λίγοι που μετριώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, που ενοχλήθηκαν γιατί το δημοτικό συμβούλιο του Κιλκίς αποφάσισε με μετονομαστεί η μικρή οδός «Νοσοκομείου» σε «Χρήστου Δρέλλια».

Αιδώς Αργείοι! Για την περίπτωσή τους αρμόζει η ευαγγελική περικοπή την οποία χρησιμοποιήσαμε γιά τον τίτλο του παρόντος: «Οδηγοί τυφλοί, οι διυλίζοντες τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνοντες».
Ευτυχώς μετά την Μεταπολίτευση του 1974 ήρθε η ώρα της εθνικής συμφιλίωσης. Με το πνεύμα αυτό το δημοτικό συμβούλιο χωρίς ιδεοληψίες και κομματικούς διαχωρισμούς, έδωσε διάφορα ονόματα σε δρόμους του Κιλκίς. Εύγε τους.
• Εκ του κατά Ματθαίον Αγίου Ευαγγελίου