Δημόσια δωρεάν παιδεία. Το πιο σύντομο ανέκδοτο.
Ότι εν έτη 2019 συζητάμε ακόμη στην Ελλάδα για το αν πρέπει να υπάρχουν ή όχι ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι κάτι που με ξεπερνάει. Ήδη ξεκινώντας να γράφω αυτές τις γραμμές σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο. Είμαι ξεκάθαρα υπέρ του να λέμε τα αυτονόητα, γιατί για πολλούς δεν είναι, αλλά ως πότε και μέχρι πιο βαθμό; Κάποια στιγμή καταντάει και κουραστικό.
Υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία στην Ελλάδα; Υπάρχουν! Ιδιωτικά εκπαιδευτήρια; Υπάρχουν και από αυτά! Φροντιστήρια και «ιδιαίτερα μαθήματα»; Αυτά κι αν υπάρχουν! Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια σε τι θα χαλάσουν την πιάτσα ας πούμε και κάποιοι τα πολεμάνε; Μήπως γιατί η παιδεία δεν είναι σαν όλα τα άλλα και πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν και όχι να είναι αντικείμενο συναλλαγών; Δεκτό, ας πεταχτώ μέχρι τη Βουλγαρία να δω κάτι και επιστρέφω.
Αλήθεια τώρα υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει πως κάποιος από αυτούς που ασκούν εξουσία και δεν θέλει ιδιωτικά πανεπιστήμια, είναι γιατί λαμβάνει σοβαρά υπόψιν του την παιδεία; Αν το πίστευαν θα είχαν κάνει κάτι για το οπισθοδρομικό σύστημα που έχουμε στην Ελλάδα, ειδικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπως επίσης και για το ψυχοφθόρο και ανούσιο σύστημα εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Αυτά θα έπρεπε να αλλάξουν όσοι υπερασπιστές της δημόσιας δωρεάν παιδείας βγαίνουν και μάχονται ενάντια των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Γελάσατε και εσείς στο δημόσια δωρεάν παιδεία; Άρα ξέρετε κατά βάθος ότι ούτε δημόσια στο σύνολο και σίγουρα σε καμία περίπτωση δωρεάν είναι αυτή η παιδεία. Τα ξέρετε και τα βλέπετε γύρω σας όσοι δεν τα βιώνετε. Φροντιστήρια, γιατί τα σχολεία δεν προσφέρουν αυτό που ο μαθητής έχει ανάγκη, ενοίκια σπιτιών, μαθήματα και μια δουλειά λίγων ωρών για να μπορέσει να σπουδάσει ένας φοιτητής μακριά από το σπίτι του. Που είναι το δωρεάν; Στα βιβλία; Έχουμε υπολογιστές! Στείλτε τα μας σε pdf να είμαστε και οικολόγοι.
«Ναι ρε Θανάση αλλά ο άλλος θα πληρώνει και θα παίρνει ένα πτυχίο». Ανθρώπινες σχέσεις, φίλοι μου αναγνώστες. Όπου υπάρχουν υπάρχει και η διαπλοκή. Στο δημόσιο πανεπιστήμιο πόσες φορές είπε ή ακόμη χειρότερα έκανε κάτι άσχημο σε εσάς κάποιος καθηγητής σας και δεν μπορούσατε να το πείτε πουθενά γιατί, εσείς θα βρίσκατε τον μπελά σας; Για να μην αναφέρω πρόσφατα παραδείγματα που έγιναν γνωστά στο πανελλήνιο. Καμία αξιολόγηση και κανένας έλεγχος. Και εσένα σε πείραξε που ο άλλος θα πληρώνει κι αν κοπεί θα πρέπει να ξαναπληρώσει; Επιλογή του. Εσύ που δεν έχεις επιλογή; Δεν στεναχωριέσαι να υπομένεις το κάθε πικραμένο; Δεν σε λυπεί που ο καθηγητής σου αντί για δημόσιος λειτουργός είναι δημόσιος υπάλληλος;
Αξιολόγηση και όχι μονιμότητα, έλεγχος προς όφελος των φοιτητών και του έργου του πανεπιστημίου και όχι της προσωπικής ανέλιξης των καθηγητών, αυστηροί κανόνες για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια με γνώμονα την πρόοδο της παιδείας και όχι όπως συμβαίνει τώρα με πολλά δημόσια πανεπιστήμια που οικονομάνε με μεταπτυχιακά των πέντε και δέκα χιλιάδων ευρώ. Σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας και όχι απομόνωση του. Αν το δημόσιο πανεπιστήμιο αγαπήσει τον εαυτό του και οι φοιτητές δουν ότι εκεί μέσα μπορούν να ανοίξουν ορίζοντες, τότε το ιδιωτικό θα παίζει ρόλο κομπάρσου. Το να μην κάνουμε ιδιωτικά γιατί «θα κλείσουν» τα δημόσια είναι εξευτελιστικό.
