Ο Δ.Νικοπολιτίδης “έφυγε”, το σπουδαίο πνευματικό έργο του μένει παρακαταθήκη

“ΦΤΩΧΟΤΕΡΟ” ΤΟ ΚΙΛΚΙΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΕΞΑΙΡΕΤΟ ΦΙΛΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Από το Σάββατο 21.1.23 το Κιλκίς αισθάνεται “φτωχότερο”, αμέσως μετά το θλιβερό άγγελμα της εκδημίας του εξαίρετου φιλολόγου και θεματοφύλακα της πολιτιστικής κληρονομιάς του ποντιακού Ελληνισμού Δημήτρη Νικοπολιτίδη.

Η “αναχώρηση” του λαμπρού αυτού συμπολίτη, που είχε φτάσει στο “κατώφλι” της συμπλήρωσης ενός αιώνα ζωής (98 ετών), γιά το “ δίχως γυρισμό ταξίδι” αφήνει ένα “χτυπητό” όσο και δυσαναπλήρωτο κενό στην κοινωνία του Κιλκίς και στους τομείς της επιστήμης της φιλολογίας, της ποντιακής διαλέκτου, του ποντιακού θεάτρου και των γενικών θεμάτων του απανταχού Ελληνισμού.

Διότι, ο εκλιπών αφ’ ενός μεν ήταν “ανοικτός” προς όλους τους συμπολίτες του, υπέρμαχος του διαλόγου και δεδηλωμένος πολέμιος της βίας και της μισαλλοδοξίας από όπου και αν προέρχεται αυτή, ενώ “κέρδιζε”τους πάντες με το ήθος, την μετριοπάθεια, την καλοσύνη, την εντιμότητα, την ανυστεροβουλία,την μόρφωση και την αίσθηση του χιούμορ , που τον χαρακτήριζαν, αφ’ ετέρου δε δόθηκε με ζήλο, συνέπεια, εργατικότητα και πολύ μεράκι σε όλα τα θέματα των προαναφερθέντων τομέων, με τα οποία καταπιάστηκε.

Ανήκοντας στην γενιά εκείνη των αποφοίτων οκταταξίου γυμνασίου, που αποφοίτησαν από αυτό και εν συνεχεία σπούδασαν κατά την διάρκεια της Κατοχής, υπό τις τόσο σκληρές, απάνθρωπες και τραγικές γιά τον τόπο συνθήκες, ο Δημήτρης Νικοπολιτίδης “σφυρηλάτησε”, όπως όλοι όσοι ακολούθησαν τον ίδιο “δρόμο”, χαρακτήρα χαλκέντερου αγωνιστή της ζωής, που δεν δειλιάζει μπροστά από κανένα εμπόδιο και δίνει τα πάντα γιά την εκπλήρωση των ευγενών ονείρων του με “σιδερένια” θέληση, ανυποχώρητο πείσμα και περίσσευμα θάρρους, πίστης και αποφασιστικότητας.

Έτσι, ολοκλήρωσε με επιτυχία τις σπουδές του στην φιλοσοφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αργότερα υπηρέτησε στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, έχοντας διακριθεί σε τομείς έρευνας και διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και δίνοντας καθημερινό αγώνα γιά την διαφύλαξη της ακεραιότητάς της έως τις αρχές της δεκαετίας του ’90, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.

Όλο αυτό το διάστημα αλλά και μετά την συνταξιοδότησή του, αδιαλλείπτως έως σήμερα, δηλαδή … μία ολόκληρη ζωή, δόθηκε “ψυχή τε και σώματι” στην υπόθεση της διατήρησης της ποντιακής διαλέκτου, συγγράφοντας, μαλιστα, και λεξικό της με μετάφραση λέξεων και εννοιών της στην κοινή νεοελληνική, μία πρωτοβουλία που συνιστά τεράστια συμβολή στην υπόθεση της ευρύτερης γνώσης της και διάδοσής της.

Δεν ήταν ούτε κατ’ ελάχιστον μικρότερη και η προσφορά του και στους άλλους μνημονευθέντες τομείς, όπως του ποντιακού θεάτρου, με τον ακούραστο και ανύστακτο “φρουρό” της “κιβωτού” γνωρισμάτων και παραδόσεων του ποντιακού Ελληνισμού να συγγράφει σειρά θεατρικών έργων, πρόζες και κωμωδίες, δίνοντας συνέχεια και ώθηση και σ’ αυτήν την παράδοση. Και όλα γνώρισαν εξαιρετική επιτυχία, όπου και αν “ανεβάστηκαν”, τόσο εντός όσο και εκτός ορίων νομού Κιλκίς, από θεατρικούς οργανισμους, είτε τοπικούς είτε άλλων περιοχών.

Φυσικά, από τα πολιτισμικά ενδιαφέροντα και ευαισθησίες ενός “εις εύρος και βάθος” ερευνητή και μελετητή των γνωρισμάτων του ποντιακού Ελληνισμού, σαν τον Δημήτρη Νικοπολιτίδη, δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί η συγγραφική “αποτύπωση” … της εύθυμης πλευράς της ζωής των Ποντίων. Και σ’ αυτό προχώρησε, εκδίδοντας βιβλίο με ποντιακά ανέκδοτα.

Ένα πραγματικά πολυσύνθετο έργο από έναν πολυσύνθετο δημιουργό, σε όλες της περιπτώσεις με έμφαση στην ακρίβεια των στοιχείων, με απόλυτο σεβασμό στις “πηγές” πληροφόρησης και με ιδιαίτερη έμφαση στην ποιότητα, παράγοντες χάρη στους οποίους “κέρδισε” πανηγυρικώς και την “μάχη” της αξιοπιστίας.

Πέραν όλων αυτών, αλλά και γιά όλα αυτά, ο Δημήτρης Νικοπολιτίδης είχε καταξιωθεί στην κοινωνία του Κιλκίς αλλά και σε άλλες περιοχές ως πρόσωπο κοινής αποδοχής, “κοσμώντας” και εκδηλώσεις φορέων ανεξαρτήτως κοινωνικού ή πολιτικού χώρου, έχοντας τιμηθεί γι’ αυτήν την στάση ζωής και γιά το πλούσιο πνευματικό έργο του.

Επί πλέον, η ενασχόλησή του με το ποντιακό στοιχείο, δεν συνεπαγόταν διαφοροποίησή του έναντι όλων των άλλων πληθυσμιακών στοιχείων του τόπου και των δικών τους παραδόσεων. Αντιθέτως, η έρευνά του σε τοπικό επίπεδο περιελάμβανε … τα πάντα, με τον ίδιο να διακηρύσσει, κάθε ευκαιρίας δοθείσης, το ενιαίον του Ελληνισμού και του ελληνικού πολιτισμού και να υπερασπίζεται τα δίκαιά του.

Έτσι, ήταν ένας από τους ελάχιστους εναπομένοντες “βαθείς” γνώστες θεμάτων και προσώπων του τόπου, κάτι που τον καθιστούσε ιδιαιτέρως αγαπητό αλλά και πολύτιμη “ζωντανή πηγή”

Γι’ αυτό και με την “μετοικεσία” του στα “ουράνια δώματα” αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό και σ’ αυτήν την κοινωνία και στον πνευματικό κόσμο του Κιλκίς και στο ποντιακό στοιχείο ειδικότερα

Όμως, κι αν αυτός “έφυγε”, το σημαντικό έργο του “μένει” παρακαταθήκη και κρατεί την μορφή του ανεξίτηλα “χαραγμένη” στις ψυχές όλων και στην συλλογική μνήμη.

Γι’ αυτό, ο Δημήτρης Νικοπολιτίδης θα βρίσκεται γιά πάντα ανάμεσά μας.

Καλό κατευόδιο και Καλή Ανάσταση, αξιομακάριστε αδελφέ ημών Δημήτριε.