ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΡΕΜΑΣΤΙΝΟΣ IN MEMORIAM

Γράφει ο Σάββας Τσιτουρίδης*

Ήταν 15 Δεκεμβρίου του 2003. Του αγίου Ελευθερίου.

Ο θείος Θόδωρος, σύζυγος της αδελφής της μάνας μου Μάρθας, ήταν στο Ωνάσειο για μια σοβαρή επέμβαση στην καρδιά του. Το θείο Θόδωρο και τη θεία Μάρθα τους είχα δεύτερους γονείς και τα κορίτσια τους, τη Μαρία και τη Ζωή, τις έχω πάντα σαν τις αδελφές που δεν είχα, αφού εμείς ήμασταν μόνο αγόρια στην οικογένειά μου.

Από πολύ νωρίς το πρωί βρισκόμουν στο νοσοκομείο με τη θεία μου, την κόρη της Μαρία και το Γιώργο, σύζυγο της Μαρίας, γιατρό, που είχαν έλθει από το Κιλκίς. Η εγχείριση κράτησε περισσότερο από οχτώ ώρες.

Σε όλο αυτό το διάστημα η θρησκευόμενη θεία μου προσευχόταν απευθυνόμενη στους Δεκαπέντε Μάρτυρες και στον εορτάζοντα εκείνη την ημέρα άγιο Ελευθέριο. Μ’ αυτή τη σειρά, γιατί «οι Δεκαπέντε Μάρτυρες είναι δικοί μας, του Κιλκίς». Οικογενειακώς τους βάζαμε πάντα πριν από κάθε άλλο άγιο!

Όταν νωρίς το απόγευμα μας ενημέρωσαν πως όλα εξελίχθηκαν ομαλά και ότι ο χειρουργημένος θείος μου μεταφέρθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) για τις προσεχείς 24 έως 48 ώρες, όπως προβλέπεται σ΄αυτές τις περιπτώσεις, έφυγα από το νοσοκομείο, για να πάω στη Βουλή.

Υπήρχε πολύς κόσμος, γιατί στην Ολομέλεια θα εσυζητείτο ένα σημαντικό Νομοσχέδιο με την παρουσία του Πρωθυπουργού και των πολιτικών αρχηγών.

Περιμένοντας την έναρξη της συνεδρίασης βρισκόμουν με συναδέλφους στο καφενείο της Βουλής, όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Η ξαδέλφη μου, η Μαρία, έκλαιγε στην άλλη άκρη της γραμμής «Υπάρχει επιπλοκή. Δεν πήζει το αίμα του μπαμπά μου, δεν κλείνει η χειρουργική τομή και τον ξαναβάζουν στο χειρουργείο».

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να ρωτήσω το συνάδελφο βουλευτή και γιατρό, Γεράσιμο Γιακουμάτο, που καθόταν σε παραδιπλανό τραπέζι, τι σημαίνει δεν πήζει το αίμα και δεν κλείνει η τομή. «Είναι μια πολύ κακή εξέλιξη.

Δύσκολα τη γλιτώνει ο ασθενής» μου είπε.

Ετοιμαζόμουν να φύγω για το Ωνάσειο, όταν έπεσα τυχαία επάνω στο Δημήτρη Κρεμαστινό, που ερχόταν στη Βουλή.

Ο Κρεμαστινός, άνθρωπος ιδιαίτερα μεγάλης ευθύνης, αν και ασκούσε πολύ ενεργά την ιατρική, ήταν τακτικότατος στη Βουλή.

Σε αντίθεση με νεώτερους συναδέλφους δεν έχανε συνεδρίαση. Του εξήγησα ταραγμένος τι μου συνέβαινε. «Πράγματι είναι κακή εξέλιξη. Έλα μαζί μου να μάθουμε κάτι παραπάνω».

Βγήκαμε από την έξοδο της Βουλής που βλέπει προς την πλατεία Συντάγματος, για να έχουμε καλύτερο σήμα στα κινητά και έκανε ένα τηλεφώνημα. Τον άκουγα να μιλά για ένα περίπου δεκάλεπτο, δίνοντας οδηγίες σε κάποιον.

Όταν έκλεισε το τηλέφωνο, μου είπε πως επιχειρείται η αντιμετώπιση του προβλήματος, πως ο θείος μου βρίσκεται σε πολύ καλά χέρια, ο ίδιος θα ενημερώνεται για την εξέλιξη και πως μπορώ να του τηλεφωνώ, όποτε θέλω, μέρα νύχτα. Έφτασα στο Ωνάσειο.

Μετά από δύο και πλέον ώρες στο χειρουργείο ο θείος μου ξαναοδηγήθηκε στη ΜΕΘ. Αργά τη νύχτα άφησα τη θεία μου με τη Μαρία στο νοσοκομείο και έφτανα στο σπίτι μου.

Πριν ξημερώσει, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η ξαδέλφη μου που μου έλεγε κλαίγοντας πως ο μπαμπάς της τελειώνει. Η αιμορραγία συνεχιζόταν και ο θείος μου έμπαινε ξανά στο χειρουργείο με τους γιατρούς να προετοιμάζουν τους οικείους για το μοιραίο. Λόγω της ώρας δίστασα για λίγο να τηλεφωνήσω στον Κρεμαστινό.

Ξεπέρασα όμως τους ενδοιασμούς μου ανατρέχοντας στο ότι μου είχε πει «πάρε με ανά πάσα στιγμή. Μέρα νύχτα». Ετοίμασα γρήγορα μερικά πράγματα όντας βέβαιος πια ότι το μοιραίο έρχεται και πως από το Ωνάσειο θα φεύγαμε για το Κιλκίς και τηλεφώνησα στον Κρεμαστινό.

Ο θείος μου ήταν για τρίτη φορά στο χειρουργείο, όταν έφτανα στο Ωνάσειο. Σε λίγο έφτανε και ο Κρεμαστινός. Μπήκε και βγήκε αρκετές φορές στο χειρουργείο. Το πρωινό προχωρούσε, όταν τον είδα να βγαίνει κάποια στιγμή μ’ ένα ήρεμο χαμόγελο.

«Νομίζω ότι τα καταφέραμε! Αν επιβιώσει ο θείος σου – κι έτσι θα γίνει – θα ‘ναι η πρώτη φορά στην καριέρα μου που την γλιτώνει ένας ασθενής με τόσο κακή εξέλιξη μένοντας «ανοιχτός» επί τόσο μεγάλο διάστημα» μου είπε.

Μου ζήτησε να πάμε για ένα καφέ λέγοντάς μου πως δε θα φύγει πριν βεβαιωθεί για την εξέλιξη της επέμβασης. Θα ήταν αργά το μεσημέρι, όταν μετά από μια ακόμη επίσκεψή του στη ΜΕΘ, ήρθε στο καφέ που τον περίμενα. «Ο θείος σου ο Θόδωρος θα ζήσει πολλά χρόνια» μου είπε.

Πράγματι έζησε πάνω από δώδεκα χρόνια μετά από την περιπέτειά του στο Ωνάσειο και δούλευε μέχρι τέλος στα χωράφια του. «Αυτός ανέστησε τον Παπανδρέου εκατό φορές! Στο θείο σου θα τα χαλούσε;» μου είπε κάποια φορά ο Γεράσιμος Γιακουμάτος συζητώντας γι’ αυτό το θέμα!

Θέλησα να ευχαριστήσω πολλές φορές το Δημήτρη Κρεμαστινό για τη συμβολή του στην αίσια έκβαση της υγείας του θείου μου. «Θα έρθω στο Κιλκίς να μου κάνει ο Θόδωρος το τραπέζι.

Με τσίπουρο! Κάνει καλό στην καρδιά!» μου έλεγε γελώντας. Στα χρόνια που ακολούθησαν κάθε φορά που συναντιόμασταν με ρωτούσε για τα νέα του θείου μου. «Να του πεις ότι θα έρθω για το τραπέζι!» μου έλεγε χαμογελώντας.

Είναι κρίμα που η ζωή τα έφερε αλλιώς. Τη μία φορά που βρέθηκε στο Κιλκίς για ένα καρδιολογικό συνέδριο, νομίζω το 2010, ο θείος μου τυραννιόταν από μία εποχική γρίπη. «Θα ξανάρθω!» μου είπε. Δεν ξανάρθε.

Ο θείος Θόδωρος έφυγε στις 8 Φεβρουαρίου του 2016 σε ηλικία 90 ετών. Ο Δημήτρης Κρεμαστινός έφυγε στις 8 Μαΐου του 2020 σε ηλικία 78 ετών.

Αν δεν τελειώνουμε εδώ, δεσμεύομαι να οργανώσω εγώ το τραπέζι που δεν έγινε, όταν «ξαναβρεθούμε».

Η ξαδέλφη μου η Ζωή, που πιστεύει πολύ σ’ αυτά, μου έλεγε μιλώντας προχθές πως ο Κρεμαστινός θα είναι σίγουρα στον παράδεισο.

Για εμένα έχει ακόμη ελπίδες!

Θα θυμάμαι πάντα με πολλή εκτίμηση και σεβασμό τον Δημήτρη Κρεμαστινό.

*Πρώην Υπουργού