Ο δημιουργός «έφυγε», το δημιούργημα μένει
Γράφει ο Χριστόφορος Τουτουντζίδης*
Στις 6 Ιουλίου 2016 «έπεσε η αυλαία» για έναν μεγάλο του Κιλκίς, τον Βασίλειο Σεργιαννίδη. Ήταν Αύγουστος του 1999, όταν τον τον πρωτογνώρισα και μου εμπιστεύτηκε ως νέο δικηγόρο τη νομική εκπροσώπηση της εταιρίας του. Το ίδιο διάστημα ολοκλήρωνε το εγχείρημα της ανάληψης της διαχείρισης της Βιομηχανικής Περιοχής (ΒΙΠΕ) από τους εγκαταστημένους επιχειρηματίες, δημιουργώντας την εταιρία ΔΙΒΙΠΕΚ ως πρώτη τέτοια στην Ελλάδα. Ο Σεργιαννίδης ήταν άνθρωπος δημιουργικός, οραματιστής, μαχητικός και επίμονος με τους στόχους που έθετε.
Έτσι, άλλωστε ένα παιδί με λαϊκή καταγωγή έφυγε και σπούδασε μόνος του στην πολυτεχνική σχολή του Αννόβερου την δεκαετία του ’50 και επέστρεψε δημιουργώντας εκ του μηδενός μια επιχείρηση αρχικώς στην Θεσσαλονίκη και μετά στη ΒΙΠΕ Σταυροχωρίου. Μου περιέγραφε το 1983 τον Χειμώνα να μετράει μέσα στις λάσπες των άγονων χωραφιών του Σταυροχωρίου τις διαστάσεις ενός κτιρίου, που ήταν στα χαρτιά σε μια ουσιαστικά ανύπαρκτη ΒΙΠΕ. Ναι, έτσι ξεκίνησε αυτή η εποποιία στη ΒΙΠΕ Σταυροχωρίου με μερικούς «τρελλούς», που αποφάσισαν να επενδύσουν στον τόπο κόντρα σε ένα εχθρικό Κράτος, που με την ατελείωτη γραφειοκρατία του μπορεί να αποκαρδιώσει και τον πιο πρωτοπόρο επενδυτή.
Έτσι μετά από 16 χρόνια, το 1999, ο Σεργιαννίδης πραγμάτωνε ένα στόχο: Την αυτοδιαχείριση της ΒΙΠΕ Σταυροχωρίου, δίνοντας την ώθηση για το γιγάντωμα της βιομηχανικής. Κινούμενος κανείς στον κατήφορο του Μεταλλικού αντικρίζει μια σφριγηλή βιομηχανική «ζώνη» με 2.500 υπαλλήλους ακόμη και σήμερα, και εγκαταστημένες τις επικεφαλής εταιρίες για ολόκληρους κλάδους της Βιομηχανίας της xώρας, όπως αλουμινίου, ανελκυστήρων, κονσερβοποιΐας και ζυμαρικών. Αυτή είναι η σπορά του οραματιστή Σεργιαννίδη, που συνεχίζει το έργο του και μετά το θάνατό του. Όμως ο αυτοδημιούργητος αυτός ευπατρίδης συνέδεσε την επιχειρηματικότητα με την κοινωνία του Κιλκίς, πραγματοποιώντας αμέτρητες φανερές και κρυφές αγαθοεργίες και κοινωνικές δράσεις.
Όποιο μεγάλο κοινωνικό ζήτημα υπήρχε στο Κιλκίς και χρειαζόταν άμεσα χρήματα, όλοι γνωρίζαμε ότι η πόρτα του Βασίλειου Σεργιαννίδη ήταν η τελική καταφυγή. Τον τίμησε γι’ αυτό το Κιλκίς αναδεικύοντάς τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου.
Σήμερα, όμως, την ημέρα του αποχαιρετισμού δεν ήρθαν όλοι όσοι θα έπρεπε, και ως ευεργεντηθέντες, να έρθουν τιμώντας αυτόν τον μεγάλο Κιλκισιώτη. Διότι τέτοιος ήταν ο Σεργιαννίδης. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη, αλλά από τα 103 χρόνια ελεύθερου Κιλκίς τα τελευταία 40 τα αφιέρωσε στο Νομό μας αλλάζοντάς τον. Μπορεί να μην ευτύχησε να έχει παιδιά, αλλά ο δημιουργικός σπόρος που φύτεψε στο Σταυροχώρι, οι άλλοι επιχειρηματίες, ήταν όλοι εκεί, στην κηδεία του πατριάρχη της βιομηχανίας του νομού και με λίγες λέξεις έδειχναν τη βουβή λύπη τους για τον αναμενόμενο, αλλά πάντα σκληρό αποχαιρετισμό.
Ο ίδιος, αυτός ο ιδιότυπος μέτοικος, ζήτησε να ταφεί στο Σταυροχώρι, δείχνοντας ότι πατρίδα του πια τελική και αμετάκλητη, ήταν το Κιλκίς. Θα στέκει κοντά στη ΒΙΠΕ ως ακοίμητος φρουρός της, γιατί για την ανάπτυξη και την επιβίωσή της αφιέρωσε εαυτόν. Αυτές τις σκοτεινές ώρες για την Πατρίδα, φυσιογνωμίες σαν τον Βασίλειο Σεργιαννίδη δείχνουν τον δρόμο και αυτόν τον δρόμο ακολουθούν και άλλοι ευπατρίδηδες της βιομηχανίας του Κιλκίς. Όσο για μένα θα μου λείψουν οι κουβέντες μας, που πέρα από τα νομικά, πήγαιναν για το μέλλον του τόπου. Με μάλλωνε ως απαισιόδοξο και με συμβούλευε να πιστεύω περισσότερο στη δημιουργική υπέρβαση του Έλληνα. Και επειδή ήταν αυτό το προσωπικό του παράδειγμα με έπειθε. Θα τον σκέφτομαι συχνά ως δάσκαλο και παράδειγμα. Καλό ταξίδι Βασίλη.
* Δικηγόρος Κιλκίς
