Και στην διαφορετικότητα εκτός από δικαιώματα υπάρχουν και υποχρεώσεις
Και έτσι ξαφνικά έρχεται στον κόσμο το παιδί ενός πολύ γνωστού και αγαπημένου Έλληνα παρουσιαστή, ο οποίος σύμφωνα με δική του δήλωση, είναι ομοφυλόφιλος. Με την βοήθεια παρένθετης μητέρας – φίλης του, ο Φώτης Σεργουλόπουλος έγινε πατέρας. Λογικό ήταν στην μικρή κοινωνία μας να συζητηθεί το θέμα αυτό και να ειπωθούν απόψεις και κριτικές κυρίως για το θέμα της ομοφυλοφιλίας και το κατά πόσο είναι φυσιολογικό να μπορεί ένα ομόφυλο ζευγάρι να μεγαλώσει ένα παιδί.
Κατ’ αρχάς, ξεκινώντας από την αφορμή έχω να πω, ότι και εγώ θεωρώ τον συγκεκριμένο άνθρωπο πολύ αξιόλογο και επιτυχημένο στη δουλειά του, και οι παρακάτω γραμμές δεν αναφέρονται προσωπικώς σε αυτόν. Επίσης όσον αφορά στην γέννηση ενός παιδιού με παρένθετη μητέρα είναι κάτι που νομικώς έχει υπόσταση και υφίσταται οπότε δεν τίθεται θέμα προς συζήτησιν. Βεβαίως, το που και το γιατί χρησιμοποιείται η συγκεκριμένη τεχνική είναι ένα θέμα προς συζήτηση, αλλά δε θέλω να εστιάσω σε αυτό το κομμάτι.
Αυτό που θέλω να εκφράσω είναι η ανησυχία μου για το αν τελικώς έχω εγώ πρόβλημα. Αν πάσχω, τελικώς, και εγώ από ομοφοβία ή είμαι οπισθοδρομικός ή ρατσιστής, που δεν συμφωνώ με το να μεγαλώνει ένα ζευγάρι ομοφύλων ένα παιδί. Ξαφνικά υπάρχει ένας καταιγισμός δηλώσεων εναντίον κάποιον ανθρώπων, που μάλλον είναι άρρωστοι, καθώς η διάγνωση των «ειδικών» έδειξε ομοφοβία. Όπως τότε που είχε δηλώσει ο Γ. Βαλλιανάτος μετά το θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου: «Έφυγε μια από τις μεγαλύτερες φωνές του ελληνικού τραγουδιού και ένας ομοφοβικός άνθρωπος».
Ξαφνικά εκεί που το θέμα αφορούσε τους ομοφυλόφιλους και πόσο φυσιολογικό είναι να δημιουργούν οικογένειες, προέκυψε η «ρετσινιά» του ομοφοβικού. Υποστηρικτές της δημιουργίας οικογένειας από ομόφυλα ζευγάρια, επιχειρηματολογούν αναφέροντας ότι είναι χειρότερο ένα παιδί να μεγαλώνει σε μια οικογένεια με δύο γονείς διαφορετικού φύλου, όπου ο πατέρας βασανίζει την μητέρα ή το παιδί, όπου το παιδί υφίσταται βασανισμό και άλλα τέτοια «επιχειρήματα» που μάλλον δεν υπάρχει πιθανότητα να συμβούν σε οικογένειες ομοφυλοφίλων. Ή ακόμη ακούω τα τρανταχτά «επιχειρήματα» ότι όσοι δεν ενστερνίζονται την ομοφυλοφιλία είναι οπισθοδρομικοί και κλειστά μυαλά, μερικές φορές χωρίς παιδεία. Αυτοί είναι που έφτιαξαν αυτή την κοινωνία της διαφθοράς, ενώ ξεχνούν ότι και οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν μέρος αυτής. Τα επιχειρήματα για την θρησκεία και το πόσο συντηρητικά κρίνει δεν θα τα αναφέρω καθώς ξέρουμε, ότι άλλο η θρησκεία και άλλο η Εκκλησία των δεσποτάδων με τα σκάνδαλα και τις απολυταρχικές αποφάσεις των αφορισμών.
Και έτσι, λοιπόν, με τόσα «επιχειρήματα» που η βάση τους είναι σαθρή, από ανθρώπους που θέλουν να είναι ίσοι με τους υπόλοιπους προβάλλοντας τη διαφορετικότητα τους (!) με έκαναν να αισθανθώ άσχημα αποκαλώντας με ομοφοβικό μόνο και μόνο επειδή έχω διαφορετική άποψη. Ενώ αυτοί είναι φυσιολογικοί, ξαφνικά έγινα εγώ και ο καθένας που διαφωνεί, αφύσικος, οπισθοδρομικός, συντηρητικός και χωρίς παιδεία.
Διότι, οι ομοφυλόφιλοι έχουν το δικαίωμα να γιορτάζουν τη διαφορετικότητα τους ενώ για τους ομοφοβικούς υπάρχει παγκόσμια ημέρα εναντίον τους. Παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας η οποία «γιορτάζεται» στης 17 Μαΐου! Διότι, την συγκεκριμένη ημερομηνία, το έτος 1990 έπαψε να θεωρείται η ομοφυλοφιλία ως ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Πριν 23 χρόνια δηλαδή. Και συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω όταν ακόμη δεν έχει περάσει μια γενιά από τότε που ο κόσμος σταμάτησε να θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως ασθένεια.
Άραγε οι ομοφυλόφιλοι που φέρονται όπως όλη η υπόλοιπη κοινωνία και είναι ενταγμένοι πλήρως σε αυτήν έχουν κάποιο πρόβλημα; Διότι σε αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορούμε να προσάψουμε τίποτα. Είναι κατασταλαγμένοι και πλήρως εναρμονισμένοι με την εποχή μας και δεν χρησιμοποιούν την προσωπική τους ερωτική επιλογή ως σημαία προσηλυτισμού. Ενώ οι ομοφυλόφιλοι των «gay prides» και των ιδιαίτερων εμφανίσεων μπορεί να είναι και αυτοί που πάσχουν από εσωτερικό στιγματισμό, και αυτός να είναι ο λόγος που βγάζουν αυτή την διαφορετικότητα. Σκεφτείτε το.
