Δε φταίει ο δολοφόνος… πάντα(;).
Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου
Με αφορμή τις πρόσφατες εκλογές στην Ιταλία και την ανάδειξη της Τζώρτζια Μελόνι ως της πρώτης γυναίκας πρωθυπουργού, ξαναθυμήθηκα κάποιες σκέψεις που έκανα μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο όταν ο δικτάτορας Πούτιν εισέβαλλε στην ανεξάρτητη Ουκρανία.
Να σημειώσω πως η κα Μελόνι είναι πρόεδρος του ακροδεξιού κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας», όπου σε μορφή συνασπισμού με άλλα τρία κόμματα, ένα εξ’ αυτόν το «Φόρτσα Ιτάλια» του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, κατάφεραν να κερδίσουν τις εκλογές στην γειτονική χώρα και να κάνουν όλους τους ακροδεξιούς της Ευρώπης χαρούμενους. Θα αναρωτηθείτε και ορθά, «καλά κι όλοι αυτοί που την ψήφισαν είναι ακροδεξιοί;». Προφανώς και όχι αλλά την ψήφισαν. Οπότε κάπως λίγο έγιναν μέρος αυτής της «νοοτροπίας» βοηθώντας την να αναλάβει την εξουσία. «Με ποια λογική;» θα μου πείτε. Με την λογική του αν υπερασπιστείς έναν δολοφόνο, τότε είσαι μέρος του προβλήματος. «Καλά ρε Θανάση, όμως άλλοι δημιούργησαν τις συνθήκες για να αποτελεί αυτή η εκλογή, πρόβλημα», κι εδώ είναι που θέλω να σταθώ.
«Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι υπεύθυνες για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη». Και, «Ο επεκτατισμός του ΝΑΤΟ ευθύνεται για την κατάσταση που επικρατεί στην Ουκρανία». Σαν να είναι γνώριμες αυτές οι ατάκες ε; Κάπου σίγουρα θα της έχετε διαβάσει ή ακούσει. Και αυτές είναι οι ατάκες που με κάνουν να σκέφτομαι, «τελικά μήπως η κοπέλα με το μίνι όντως προκαλεί και δε φταίει ο βιαστής;» ή «μήπως τελικά η σύζυγος όντως μιλούσε πολύ και ο άντρας της δεν άντεξε και την σκότωσε;». «Έλα υπερβολές τώρα», θα σκέφτεστε. Ναι εντάξει μαζί σας. Αλλά από όλες αυτές τις ατάκες αν συμφωνείτε με κάποια τότε μάλλον θα είστε από αυτούς που πιστεύουν πως ο ηθικός αυτουργός που οδηγεί κάποιον να τελέσει μια πράξη, φταίει περισσότερο από αυτόν που την τελεί.
Κάπως τώρα αρχίζει να βγάζει νόημα η σκέψη μου; Ας συμφωνήσουμε πως και ο ηθικός αυτουργός φταίει και αυτός που τελεί την πράξη φταίει. Αλλά είναι δυνατόν να φταίει περισσότερο ο ηθικός αυτουργός; Κι αν εμείς είμαστε αυτοί που τελούμε την πράξη πρέπει να αποδεχτούμε πως τη μοίρα μας, την καθορίζει άλλος; Κι αν αποφασίσουμε πως δεν θα ακολουθήσουμε τις επιταγές του ηθικού αυτουργού, μπορούμε να το κάνουμε μόνο αλλάζοντας εκείνον κι όχι εμάς; Όσο αρκετά βολικό κι αν ακούγεται είναι εξίσου ευθυνόφοβο. Για αυτό καλό θα ήταν να μην βλέπουμε δύο πλευρές σε κάθε θέμα, αλλά πολύπλευρα. Να μην εμπιστευόμαστε λαϊκιστές πολιτικούς, αλλά μετριοπαθείς. Να πιστεύουμε ότι για όλα είμαστε υπεύθυνοι εμείς, γιατί τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τα λάθη μας, να καθορίσουμε την μοίρα μας και να φτιάξουμε τον κόσμο χωρίς να εξαρτιόμαστε. Οπότε κάθε φορά που τίθεται το δίλημμα «ο ηθικός αυτουργός φταίει ή ο εκτελών την πράξη;» θα σκεφτόμαστε «θα βολευτούμε στο να φταίνε οι άλλοι ή θα αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν;». Η απόφαση (θα πρέπει να είναι) δική σας. Καλή μας τύχη.
Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.
Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ εδώ
