ΔΑΣ/ΟΤΑ: «Μονόδρομος» η αντίσταση στην υποβάθμιση των παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών»

Την δημόσια παρέμβαση της Δημοκρατικής Αγωνιστικής Συνεργασίας Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΔΑΣ/ΟΤΑ) προκάλεσε ο θόρυβος, που προκλήθηκε από την επιλογή της δημοτικής αρχής Κιλκίς να συνυπογράψει απόφαση γιά «πιλοτική» εφαρμογή υποχρεωτικής προσχολικής εκπαίδευσης στα σχολεία του δήμου, με επακόλουθο τις έντονες αντιδράσεις των παιδαγωγών των παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών καθώς και των γονέων και κηδεμόνων των παιδιών.

Η ΔΑΣ/ΟΤΑ ασκεί δριμεία κριτική σ’ αυτήν την απόφαση, καταγγέλλει συνολικώς την εφαρμοζόμενη πολιτική στην παιδεία και την κοινωνική πρόνοια, ζητεί αναβάθμιση όλων των σχετικών δομών και προτρέπει καθολική εναντίωση στο συγκεκριμένο πρότυπο ανάπτυξης.

Στην σχετική ανακοίνωση αναφέρονται τα εξής:

«Την στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εμπαίζει γονείς και εργαζομένους με τη δήθεν καθιέρωση της υποχρεωτικής δίχρονης προσχολικής αγωγής, η διοίκηση του δήμου Κιλκίς πρωταγωνιστεί στην εφαρμογή της, όπως άλλωστε κάνει συστηματικά όλα αυτά τα χρόνια, με άλλοθι την “τήρηση της νομιμότητας”. H απόφαση αυτή πάρθηκε χωρίς να υπάρχουν οι απαραίτητες δομές, χωρίς να υπάρχει το απαιτούμενο επιπλέον προσωπικό, χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό.

Δεν περιορίστηκε όμως μόνο σε αυτό αλλά πήγε και ένα βήμα παραπέρα. Εκπρόσωπος της ανακάλεσε στην “τάξη” συναδέλφισσα παιδαγωγό στους παιδικούς σταθμούς και εκπρόσωπο των εργαζομένων στο διοικητικό συμβούλιο του νομικού προσώπου, η οποία εξέθεσε τις απόψεις των εργαζομένων στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο. Σύμφωνα με την διοίκηση, ο συνδικαλισμός δεν “χωράει” στο δημοτικό συμβούλιο και δεν πρέπει να εκφράζεται σε αυτό. Καταγγέλλουμε δημόσια αυτές τις νοοτροπίες και πρακτικές και καλούμε τους εργαζομένους να πράξουν το καθήκον τους απέναντι στην κοινωνία. Να υπερασπιστούν με θάρρος τα δικαιώματα των παιδιών και των οικογενειών τους.

Έχουμε την πεποίθηση ότι οι εργαζόμενοι, όλων των ειδικοτήτων και εργασιακών σχέσεων στους παιδικούς σταθμούς και στα νηπιαγωγεία, δίνουν καθημερινά την «μάχη» στους χώρους δουλειάς, παρά τις αντίξοες συνθήκες και τις ελλείψεις, για να προσφέρουν το καλύτερο στα παιδιά. Προσφέρουν τις υπηρεσίες στα παιδιά ανεξάρτητα από την κοινωνική και ταξική αφετηρία τους, με στόχο την ομαλή κοινωνικοποίηση τους, την νοητική τους ανάπτυξη, την προετοιμασία τους να αντεπεξέλθουν σε επόμενα πιο σύνθετα και απαιτητικά προβλήματα της ζωής.

Τα παραπάνω αποτελούν ευθύνη του κράτους και όχι προσωπική υπόθεση του καθενός, που στο τέλος καταλήγει στο “ο καθένας με βάση την οικονομική του δυνατότητα”. Τα δικαιώματα των παιδιών δεν είναι εμπορεύματα.

Για την ιστορία ας θυμηθούμε τι έγινε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας με τους παιδικούς σταθμούς. Από τότε που ως αρμοδιότητα οι παιδικοί σταθμοί πέρασαν από την ευθύνη του κράτους στους δήμους, καταγράφεται άμεσα και η μείωση της χρηματοδότησής τους. Την ίδια περίοδο, ο ένας δήμος μετά τον άλλο πέρασαν στη λογική της ανταπόδοσης και τα λεγόμενα τροφεία έκαναν θριαμβευτικά την εμφάνιση και την εδραίωσή τους.

Το 2003 ολοκληρώθηκε το πέρασμα των παιδικών σταθμών στους δήμους και μια σειρά από δημόσιοι προνοιακοί οργανισμοί για την οικογένεια, τη γυναίκα, το παιδί (ΠΙΚΠΑ – Οργανισμός πρόνοιας – ΙΒΣΑ – παιδικές κατασκηνώσεις) καταργήθηκαν. Από εκεί και πέρα, άρχισε το μεγάλο αντιδραστικό πανηγύρι με όχημα τους δήμους…

Με αφορμή τα ακατάλληλα κτίρια ξεκινάει η συρρίκνωση των δομών. Με αφετηρία τη γύμνια σε μόνιμο προσωπικό ξεδιπλώνεται η ραγδαία ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Με μοχλό την οικονομική ασφυξία στη χρηματοδότηση φτάσαμε κάθε χρόνο στην αγωνία «πότε και αν» θα ανοίξουν οι παιδικοί σταθμοί…

Η κυβέρνηση σήμερα έρχεται και «αυτοβαφτίζεται σωτήρας» των νηπίων και των οικογενειών τους, με την νομοθετική πρωτοβουλία που παίρνει. H πρωτοβουλία αυτή μπορεί να ακούγεται ευχάριστα σε κάποιους αλλά πρέπει να σκεφτούν. Νοείται προσχολική αγωγή χωρίς σίτιση, χωρίς χώρους να ξεκουράζονται τα νήπια και βέβαια χωρίς το απαραίτητο προσωπικό;
Νοείται προσχολική αγωγή χωρίς το απαιτούμενο βοηθητικό προσωπικό, όπως τραπεζοκόμοι, καθαρίστριες, ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές που είναι απαραίτητοι για να συνδράμουν στο έργο του παιδαγωγού;

Νοείται προσχολική αγωγή χωρίς να υπάρχει διευρυμένη λειτουργία τους, χωρίς να λειτουργούν απρόσκοπτα ολοήμερα τμήματα, αλλά και πρωινή ζώνη υποδοχής;

Nοείται προσχολική αγωγή χωρίς να υπάρχει μέριμνα για τους καλοκαιρινούς μήνες, με δωρεάν θερινά camp (κατασκηνώσεις) για παιδιά προσχολικής ηλικίας, ενεργοποίηση όλων των κέντρων δημιουργικής απασχόλησης (ΚΔΑΠ) των δήμων και στελέχωσή τους με το απαραίτητο προσωπικό;

Σήμερα καλούνται οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν υποβάθμιση τόσο των νηπιαγωγείων, όσο και των παιδικών σταθμών, γιά να εξοικονομηθούν πόροι που θα διατεθούν για να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη καπιταλιστική ανάπτυξη, που ευνοεί μια χούφτα επιχειρηματίες και όχι τους εργαζομένους.

Η ανάγκη σήμερα είναι οι διεκδικήσεις να στραφούν στις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών. Αυτό σημαίνει ότι το κάθε παιδί πρέπει να έχει μια θέση στα νηπιαγωγεία και στους παιδικούς σταθμούς και αυτό να του παρέχεται δωρεάν και με ευθύνη του κράτους. Νηπιαγωγεία και παιδικοί σταθμοί να είναι σύγχρονοι, ασφαλείς και να έχουν το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό όλων των ειδικοτήτων.

Να υπάρχει ενιαίο, επιστημονικά αναβαθμισμένο πρόγραμμα αγωγής με ευθύνη κεντρικά του κράτους. Να είναι ανωτέρου επιπέδου η μόρφωση όλων των παιδαγωγών, να μειωθεί η αναλογία των παιδιών ανά παιδαγωγό και να προσληφθούν όλες οι απαιτούμενες ειδικότητες εργαζομένων. Και φυσικά απαραίτητη είναι η πλήρης χρηματοδότηση για την εφαρμογή όλων των παραπάνω.

Όλα τα παραπάνω είναι προς το συμφέρον τόσο των εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς, όσο των εργαζομένων στα μηπιαγωγεία, αλλά και των εργαζομένων που τα παιδιά τους φιλοξενούνται σε αυτές τις δομές προσχολικής αγωγής. Ουσιαστική αναβάθμιση των δομών σημαίνει διασφάλιση των ήδη υπαρχουσών θέσεων εργασίας, πρόσληψη νέου προσωπικού και βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους πολίτες που δεν θα σκέφτονται πλέον πως θα εξασφαλίσουν τα δικαιώματα των παιδιών τους.

Σήμερα υπάρχουν ακόμη περισσότερες και καλύτερες προϋποθέσεις υλοποίησης όλων των παραπάνω αρκεί οι εργαζόμενοι να βάλουν στο στόχαστρο, τον πραγματικό αντίπαλο που δεν είναι άλλος από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Έχουμε καθήκον απέναντι στα παιδιά μας».