Αρκεί μόνο το ποιός φταίει και όχι το γιατί;
Έχετε προσέξει ότι όταν συμβαίνει κάτι κακό είτε σε εμάς, είτε στο περιβάλλον μας είτε γενικά στον κόσμο γύρω μας, πρώτο μέλημα όλων είναι να βρούμε το ποιός φταίει; Τι περίεργο υπάρχει στο γεγονός αυτό; Τίποτε! Είναι απολύτως φυσιολογικό. Το περίεργο είναι ότι πολλές φορές όλα τελειώνουν μόλις βρεθεί ο φταίχτης ή το «μαύρο πρόβατο». Δεν υπάρχει τίποτε άλλο μετά. Ούτε γιατί, ούτε πως. Και το γεγονός αυτό δεν είναι και τόσο φυσιολογικό.
Για παράδειγμα να αναφέρω μια φιλική σχέση που χαλάει. Όταν συζητούμε το γεγονός, αναζητούμε το ποιός φταίει και εκεί το λήγουμε αφού βάλουμε τη «ταμπέλα» στον άνθρωπο που προκάλεσε το κακό. Είμαστε ήρεμοι ότι δεν ήμασταν εμείς που φταίγαμε, ήταν κάποιος άλλος που έκανε κάτι κακό και χάλασε μια φιλιά. Δεν μπαίνουμε ούτε στη θέση του, ούτε στη ψυχολογική του κατάσταση, ούτε αναρωτιόμαστε για το αν φταίμε εμείς κάπου ή θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να διορθώσουμε το πρόβλημα.
«Αφού δε φταίμε εμείς, ποιος νοιάζεται μωρέ;», θα σκεφτεί κάποιος. Για αυτό το πρώτο μας μέλημα είναι να βρούμε ποιος φταίει. Μας αγχώνει το ενδεχόμενο να έχουμε φταίξει εμείς. Να έχουμε ευθύνη! Δε θέλουμε με τίποτα, διότι μετά πρέπει να βρούμε ή δικαιολογία ή λύση. Τρέμουμε στο ενδεχόμενο της ταμπέλας του φταίχτη γιατί αφού κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια, ξέρουμε ότι αυτή η «ταμπέλα» δεν θα φύγει εύκολα. Διότι θα μας αντιμετωπίσει ο κόσμος όπως τον αντιμετωπίζουμε εμείς όταν είναι εκείνος ο φταίχτης.
Αυτό είναι το πρόβλημα. Και σε αυτό πρέπει να αλλάξουμε την οπτική μας. Να μην ψάχνουμε μόνο ποιος φταίει αλλά και στο γιατί φταίει. Και να ερευνούμε πιο βαθιά το πρόβλημα ώστε να δώσουμε λύση και να μάθουμε από το κάθε τι. Έτσι θα υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να επαναληφθεί αφού έχουμε πραγματικά διδαχθεί από αυτό.
Στην αντίθετη περίπτωση πάντα θα ζούμε με την αγωνία του αν είμαστε φταίχτες και αν δεν είμαστε να επαναπαυόμαστε κρίνοντας χωρίς δεύτερη σκέψη αυτόν που έφταιξε. Και αυτό δεν είναι καθόλου χρήσιμο και σαφώς δεν μας κάνει καλύτερους ανθρώπους αλλά ευθυνόφοβους, που μόνο να κρίνουν ξέρουν βλέποντας επιφανειακά κάθε πρόβλημα.
