Συνεχίζει στην… «ουράνια» εστίαση ο Ρούλης Τσισμαλίδης
Η ζωή στο Κιλκίς συνεχίζεται από την Τρίτη 16.11.21 χωρίς τον Δημήτρη Τσισμαλίδη, που «έφυγε» στα 83 του.
Όμως, η κοινωνία του δεν «αποχαιρέτησε» την επομένη, γιά το δίχως γυρισμό «ταξίδι», «έναν κάποιο» λεγόμενο Δημήτρη Τσισμαλίδη.
«Αποχαιρέτησε» τον γνωστό, προσφιλή και αγαπητό τοις πάσι Ρούλη, μιάς και το επώνυμό του παραλειπόταν ως… αυτονόητο!
Διότι, δεν επρόκειτο γιά τον «όποιο και όποιο» Ρούλη, αλλά για τον Ρούλη τον μεγαλύτερο σε ηλικία από τους τρεις αδελφούς συνιδιοκτήτες του θρυλικού εστιατορίου, που έφερε την επωνυμία της συγγενικής σχέσης τους: «Τα Τρία Αδέλφια».
Ο Ρούλης ξεκίνησε το «ταξίδι» γιά την αιωνιότητα ένα χρόνο μετά τον μικρότερο από τα τρία αδέλφια, τον αείμνηστο Θανάση.
Και αν ο Θανάσης ήταν ο φημισμένος μάγειρας και ο μόνος πλέον εν ζωή Κωστάκης ο δεξιοτέχνης ψήστης, ο Ρούλης ήταν… «ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές» του εστιατορίου, ο «καθρέφτης» της επιχείρησης στην κοινή γνώμη.
Όντας ο πρεσβύτερος των τριών, λειτουργούσε ως «ιχνηλάτης» αλλά και «εμψυχωτής» τους στην κοινή επαγγελματική πορεία, που «χάραξαν» νεαροί την δεκαετία του ΄60 και ακολούθησαν με «αφετηρία» τα τέλη της με αρχές του ΄70, μετά την συνταξιοδότηση του «μέντορά» τους και ιδρυτή του εστιατορίου Αλεξάνδρου Μαυροματίδη, του αείμνηστου κυρ-Αλέκου.
Όπως και τα άλλα δύο αδέλφια, έτσι και ο Ρούλης είχε ουσιαστική συμβολή όχι απλώς στην συνέχιση της μακροβίωσης του συγκεκριμένου εστιατορίου στον συγκεκριμένο χώρο, εκεί λίγα βήματα από την διασταύρωση της 21ης Ιουνιου με την τότε Νίκης και εδώ και δεκαετίες Ελευθερίου Βενιζέλου, στην «καρδιά» του Κιλκίς, αλλά και στην ανάδειξή του σε ένα από τα σημεία αναφοράς στην πόλη του Κιλκίς.
Ένας χώρος εστίασης, που φιλοξένησε κατά καιρούς πλήθος «επωνύμων» της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και αθλητικής ζωής της χώρας, και από το οποίο «παρήλαυνον» επί μακρόν και συνεχώς «επώνυμοι» των αντιστοίχων τομέων ζωής όλους του νομού Κιλκίς, με τον Ρούλη να ανάγεται σε… «ληξίαρχό» τους και «πηγη» πληροφοριών για κάθε ερευνητή ιστορικών στιγμών και δράσης όλων αυτών των δημοσίων προσώπων.
Ένα πρόσθετο στοιχείο, που αναδείκνυε τον Ρούλη σε συμπολίτη κοινής αποδοχής, ήταν το ότι προέτασσε την γνωριμία, την σχέση, την συνεννόηση και την φιλία έναντι των όποιων προσωπικών πιστεύω. Αυτό τον καταξίωνε και ως επιχειρηματία και ως άνθρωπο, καθώς με την πρώτη ιδιότητα ήταν προσηλωμένος στις αρχές, κάθε υγιούς επαγγελματικής λειτουργίας, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχουν «οι μεν και οι δε», αλλά μόνον οι πελάτες, ενώ με την δεύτερη διακήρυσσε μεν τις απόψεις του, πλην όμως ήταν «ανοικτός» και στους πρεσβεύοντες διαφορετικές, πέραν του ότι γενικώς απεχθανόταν τις αντιπαλότητες.
Και όπως και τα αδέλφια του, έτσι και αυτός «κέρδισε» τους πάντες με εκείνο το ανεπιτήδευτο πλατύ χαμόγελο εγκαρδιότητας και ευγένειας, που πάντα «καλλιεργούσε κλίμα» προσέγγισης και καλής διάθεσης, διευκολύνοντας τις καθαρώς ανθρώπινες σχέσεις.
Πάνω σ’ αυτά τα γνωρίσματα και στοιχεία βασίσθηκε επί δεκαετίες η λειτουργία του εστιατορίου «Τα Τρία Αδέλφια», με το καθένα από αυτά να «βάζει το δικό του λαθαράκι».
Γι’ αυτό ακριβώς η κοινωνία του Κιλκίς αισθάνθηκε ένα σημαντικό κενό στην ζωή της, όταν πριν λίγα χρόνια το θρυλικό εστιατόριο ανέστειλε την λειτουργία του λόγω συνταξιοδοτήσεως και των τριών αδελφών.
Γι’ αυτό ακριβώς η ίδια κοινωνία αισθάνθηκε «φτωχότερη» πρώτα πριν ένα χρόνο, με την μετάσταση του Θανάση, και τώρα, με την ολοκλήρωση του βιολογικού κύκλου του Ρούλη.
Όπως, όμως, με τον Θανάση, έτσι και με τον Ρούλη ισχύει η ίδια αναφορά: Μπορεί σωματικώς να «μετακόμισε» στα «ουράνια πεδία», όμως η μορφή του, το πνεύμα του και η ψυχή του είναι για πάντα εδώ, γι’ αυτό και η μνήμη του θα είναι αιώνια.
«Μακαρία η οδός ην πορεύει σήμερον» αξιομακάριστε αδελφέ Δημήτριε Τσισμαλίδη ή, για να λέμε τα πράγματα με… το «όνομά τους», προσφιλέστατε Ρούλη μας.
Και καλή Ανάσταση!
