Το «κατώφλι» της αθανασίας «διέβη» ο Κώστας Ασλανίδης

«Εφυγε» στα 83 ο παλαίμαχος αυτοδιοικητικός και καταξιωμένος επαγγελματίας.

Η κοινωνία του Κιλκίς «αποχαιρέτησε» ένα ακόμη καταξιωμένο στον τομέα του συμπολίτη με μακρά δημιουργική παρουσία στα αυτοδιοικητικά κοινά και τα κοινωνικά δρώμενα, τον Κώστα Ασλανίδη, που «έφυγε» την Πέμπτη 26.9.19 σε ηλικία 83 ετών.

Η «αναχώρησή» του για το «δίχως γυρισμό ταξίδι» άφησε την αίσθηση της πρόκλησης ενός κενού από εκείνα, που χαρακτηρίζονται ως «δυσαναπλήρωτα».

Και το κενό, που άφησε ο εκλιπών, είναι όντως δυσαναπλήρωτο, καθώς ο Κώστας Ασλανίδης ήταν ένας συμπολίτης όχι απλώς αναγνωρίσιμος από όλους αλλά αγαπητός από όλου και φίλος όλων, χωρίς οποιασδήποτε μορφής και αιτίας διακρίσεις.

Ηταν ο ελεύθερος επαγγελματίας με ποιότητα έργου, υποδειγματικό επαγγελματισμό και αξιομνημόνευτη συνέπεια στις υποχρεώσεις τους, βλέποντας, όμως, οποιονδήποτε, που τον επέλεγε, πρώτα, και πάνω από όλα, ως άνθρωπο και μετά ως πελάτη. Ο ευσυνείδητος επαγγελματίας, που δεν «έβαζε» ποτέ «μαχαίρι στον λαιμό» και «έκανε πελάτες» σε κάθε συνάνθρωπο, ο οποίος για οποιοδήποτε λόγο «ζοριζόταν».

Δεν είναι δε και λίγες οι περιπτώσεις, κατά τις οποίες βοήθησε και στήριξε… κόσμο και κοσμάκη χωρίς αυτό να έχει να κάνει με την οποιαδήποτε επαγγελματική σχέση.

Στο πρόσωπό του είχε απόλυτη βάση το ρητό «η χαρά σου χαρά μου και η λύπη σου δύο φορές λύπη μου», καθώς μοιραζόταν τα πάντα με όλους ανυστεροβούλως και ανιδιοτελώς, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε διαφορές ιδεολογίας, νοοτροπίας, αντίληψης και τρόπου λειτουργίας από οποιουσδήποτε συμπολίτες, με τους οποίους συνδεόταν, και ανεξάρτητα από το ότι, κατά την διάρκεια συζητήσεων μπορούσαν και να διατυπωθούν ακόμη και «ηχηρώς», δηλαδή σε υψηλούς τόνους. Όπως, όμως, αναφέρθηκε, οι διαφορές – διαφορές αλλά ποτέ πάνω από την ανθρώπινη σχέση και, κατά μείζονα λόγο, πάνω από την φιλία.

Αυτή η αμοιβαία, ισχυρή και άρρηκτη σχέση εμπιστοσύνης, ειλικρίνειας και σεβασμού δεν αναπτύχθηκε από την μία στιγμή στην άλλη. Φρόντισε για την σφυρηλάτησή της ο Κώστας Ασλανίδης τόσο από τα παιδικά, εφηβικά και νεανικά χρόνια του, έχοντας γαλουχιθεί με τις διαχρονικές, σταθερές και ακλόνητες αρχές και αξίες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, όσο και, εν συνεχεία, κατά την διάρκεια της επαγγελματικής πορείας του.

Τότε, που παραλαμβάνοντας την «σκυτάλη» από τον αείμνηστο πατέρα του Νικόλαο και την δική του γενιά των προσφύγων, που συνέβαλε στο να μην «χαθεί» το Κιλκίς στην «δίνη» των γεγονότων του Μεσοπολέμου και της φοβερής δεκαετίας του ’40, έδωσε με το ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα του νέα ώθηση στην οικογενειακή επιχείρηση του κλάδου κουφωμάτων αλουμινίων, τζαμιών και κρυστάλλων, καθιστώντας την συνώνυμο της ποιότητας και αξιοπιστίας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο κατέλαβε ο Κώστας Ασλανίδης εξέχουσα θέση μεταξύ των νέων ελευθέρων επαγγελματιών, που από την δεκαετία του ’50 και μετά συγκρότησαν την γενιά αυτού του κλάδου χάρη στην οποία το Κιλκίς αρχικώς «ορθοπόδησε» και κατόπιν τέθηκε σε «τροχιά» ανάπτυξης και προόδου.

Στο απόγειοα της επαγγελματικής πορείας του και έχοντας «ριζώσει» στην συλλογική συνείδηση της κιλκισιώτικης κοινωνίας, οι Κιλκισιώτες επιβράβευσαν τον Κώστα Ασλανίδη για το πρότυπο συνανθρώπου, συμπολίτη και επαγγελματία, που δημιούργησε και τον περιέβαλαν αμέσως με την Μεταπολίτευση με την εμπιστοσύνη τους για τα αυτοδιοικητικά κοινά, αναδεικνύοντας τον δημοτικό σύμβουλο Κιλκίς στις πρώτες μετά από αυτήν δημοτικές εκλογές (30 Μαρτίου – 6 Απριλίου 1975), για να ακολουθήσει η ανανέωση της εντολής και για την τετραετία 1978-1982. Κατά την διάρκεια της θητείας του διετέλεσε και σε αξιώματα, όπως του αντιδημάρχου ή του προέδρου νομικού προσώπου, ανταποκριθείς πλήρως στα καθήκοντα και υποχρεώσεις του.

Το αξιοσημείωτο είναι, ότι στον αυτοδιοικητικό «στίβο» είχε κατέλθει με τον ανεξάρτητο συνδυασμό «Ενότητα – Δημιουργία», του αείμνηστου πρώτου μετ΄ατην Μεταπολίτευση δημάρχου Νίκου Αγγελίδη, παρ’ όλο που ανήκε σε συγκεκριμένο κομματικό χώρο. Ηταν και αυτό μία επιλογή του Κώστα, βάσει του δικού του κοινωνικού κριτηρίου της πρόταξης των ανθρωπίνων σχέσεων ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικής τοποθετήσεως του καθενός, χωρίς να προβαίνει στην παραμικρή έκπτωση, σε ό,τι στα δικά του πολιτικιά πιστεύω και στον δικό του κομματικό χώρο.

Ηταν, ένα από τα μετρημένα πλέον στα δάκτυλα του ενός χεριού εν ζωή μέλη του ιστορικού εκείνου πρώτου μετά την Μεταπολίτευση δημοτικού συμβουλίου Κιλκίς, με τον αριθμό αυτό να έχει πλέον «απισχνανθεί» δραματικώς.

Με τις ιδιότητες τόσο του ελεύθερου επαγγελματία όσο και του αυτοδιοικητικού ο Κώστας Ασλανίδης στάθηκε αρωγός και στήριγμα δραστηριοτήτων αρκετών κοινωνικών, πολιτιστικών και αθλητικών φορέων, με δοτικότητα ανάλογη ανθρώπου, που νοιάζονται για τον τόπο, τους ανθρώπους του και την προβολή του χωρίς «θόρυβο» και «τυμπανοκρουσίες» γύρω από το πρόσωπό του.

Εύλογο, ύστερα από όλα αυτά, το πένθος στην κοινωνία του Κιλκίς για την απώλεια του Κώστα Ασλανίδη, όπως για κάθε άνθρωπο, που αφήνει «ανεξίτηλη» την «σφραγίδα» του στην κοινωνική ζωή κάθε τόπου.
Όμως, για τους ίδιους λόγους θα μείνει «ανεξίτηλη» και η μορφή του στην συλλογική μνήμη, που σημαίνει, ότι η μνήμη αυτού θα είναι αιωνία.

Αλλωστε, οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά, όταν τους λησμονούν.

Και τον Κώστα Ασλανίδη κανείς δεν θα τον λησμονήσει, ποτέ.

Απλώς τώρα πορεύεται την «μακαρία οδό» που καταλήγει «εν σκηναίς δικαίων».

Καλή Ανάσταση αλησμόνητε φίλε Κώστα.