Ο αξιοπρεπής, ευγενικός και προθυμότατος Γιάννης Παπαδόπουλος
Μπαίνοντας προτού 25 χρόνια στην τότε Κοινότητα Κεντρικού Κιλκίς, αντίκρυσα έναν ψηλό κύριο, ο οποίος με μεγάλη προθυμία, με εξυπηρέτησε φέρνοντάς μου οτιδήποτε σχετικό ζητούσα από αγροτικούς κλήρους της Μαυροπλαγιάς και του Κεντρικού.
Κατέβασε από τα ράφια τους μπλε φακέλους οι οποίοι ήταν τακτοποιημένοι με απόλυτη τάξη και μού έδωσε ό,τι με ενδιέφερε.
Ήταν ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο εργατικότατος Γραμματέας της Κοινότητας, ο οποίος με μεγάλη προθυμία έδινε τα φώτα του σε όλους χωρίς να ταλαιπωρεί κανέναν. Υπόδειγμα δημοσίου υπαλλήλου!
Κατόπιν αυτού ο τυπικός χαιρετισμός μας διήρκεσε για πολλά – πολλά χρόνια, έως ότου μία ημέρα, ανοίγοντας την πόρτα του συλλόγου καρκινοπαθών, αφού με καλημέρισε, μού δήλωσε ότι θέλει να γίνει μέλος του συλλόγου.
Από τότε όχι μόνον έδινε το παρόν στις εκδηλώσεις του συλλόγου συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Ελένη Δημητριάδου, αλλά προέτρεπε και φίλους του στο καφενείο να γίνουν μέλη.
Η συμμετοχή του δεν ήταν τυπική αλλά ουσιαστική. Κάθε χρονιά από τους πρώτους που ενδιαφερόταν να μάθει πού θα κοπεί η βασιλόπιτα, τι ενημερωτικές ομιλίες θα γίνουν και φυσικά που θα γινόταν το ετήσιο αντάμωμα των συλλόγων της Ελλάδας.
Οι εμπειρίες του ήταν τεράστιες κατοικώντας σε Αθήνα, Πειραιά και μάλιστα σε όχι τόσο εύκολες εποχές. Μπροστά στο δίλημμα αν θα ξαναγυρίσει στον τόπο του, η αγάπη του για την Ελένη Δημητριάδου υπερίσχυσε, και επέστρεψε πάλι στη Βόρεια Ελλάδα, όπου μαζί της δημιούργησε οικογένεια, τα δύο του βλαστάρια, τον Κώστα και τον Σωκράτη, που κι αυτοί μεγαλώνοντας τον κύκλο των Παπαδοπουλαίων με την Θοδώρα και την Χρυσή τού χάρισαν τα εγγόνια του, για τα οποία πάντοτε καμάρωνε και είμαι σίγουρη ότι και τώρα καμαρώνει και θα καμαρώνει με την πρόοδό τους.
Αν και έφεδρος αξιωματικός ποτέ δεν επεδίωκε πρωτεία και μεγαλεία, αλλά προσέφερε χωρίς τυμπανοκρουσίες, διεκδικώντας ταυτόχρονα ό,τι θεωρούσε σωστό και δίκαιο.
Τον χαρακτήριζε ένα στυλάτο χιούμορ, ένα χαμόγελο που ακόμα και στις δυσκολίες της υγείας του δεν το αποχωριζόταν εύκολα. Και φυσικά προτεραιότητά του να κερνάει τους πάντες.
Κύριε Γιάννη η απουσία σου αισθητή.
Θα μας λείψει ο ψηλός κύριος Γιάννης, που καθημερινά κατηφόριζε την οδό Κρήτης για να πιει τον καφέ του στην Καλούδη, και έφτανε μέχρι και την Λέσχη Αξιωματικών χαιρετίζοντας στη διαδρομή γνωστούς και φίλους.
Θα μας λείψει ο κύριος Γιάννης που έδινε το παρόν στα ανταμώματα συλλόγων καρκινοπαθών Ελλάδος, σε όποια πόλη και να γίνονταν, ερχόμενος ακόμη και με λεωφορείο του ΚΤΕΛ για να προλάβει.
Θα μας λείψει ο κύριος Γιάννης, ο εμπειρότατος κιλκισιώτης, από το Σταυροχώρι Κιλκίς, ο οποίος παρόλο που φορούσε καθημερινά την γραβάτα, δεν πνιγόταν από τίποτε και τα έλεγε όλα με το όνομά τους.
Θα μου λείψει κύριε Γιάννη η στάση στην Ολυμπιάδα, όπου με την γράπα λέγαμε, λέγαμε, λέγαμε, και τι δεν λέγαμε.
Στο καλό αγαπημένε μας Γιάννη Παπαδόπουλε.
Συλληπητήριο
To διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου καρκινοπαθών Κιλκίς & Παιονίας «ΑΓΙΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ Ο ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΙΟΣ» εκφράζει τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια και στους οικείους του Γιάννη Παπαδόπουλου, ο οποίος ήταν ενεργότατο και δραστήριο μέλος του συλλόγου, δίνοντας το παρόν σε εκδηλώσεις και ιδιαίτερα στα ετήσια ανταμώματα των συλλόγων καρκινοπαθών Ελλάδος.
Ο κύριος Γιάννης ήταν ένας καρκινοπαθής χωρίς ταμπού, ο οποίος δεν το έβαζε κάτω ακόμα και στις πιο δύσκολες δοκιμασίες. Ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα προς όλους εκείνους που θεωρούν ότι η ζωή τελειώνει με το άκουσμα της λέξης καρκίνος, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι με την πίστη στο Θεό και την δύναμη της ψυχής συνεχίζουμε και μετά τον καρκίνο.
