Πέρασαν 40 μέρες που μας άφησε ο Φώτης Παμποράκης

Γράφει ο Βασίλης Αθανασιάδης

Δυο χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που ξεκίνησε ο περιορισμός των ελευθεριών μας “για το καλό μας” λόγω της πανδημίας.

Δεκάδες συμπολίτες μας “έφυγαν” από τον μάταιο τούτο κόσμο και θα συνεχίσουν να φεύγουν πάντα όταν “τελειώνει το λαδάκι τους” όπως λέει ο λαός μας, το δυσάρεστο είναι ότι δεν μαθαίνουμε εγκαίρως τις απώλειες των συνανθρώπων – συμπολιτών μας, αν δεν διαβάσουμε τα σχετικά αγγελτήρια θανάτου στις κολώνες της ΔΕΗ.

Μία απώλεια συμπολίτη μας, που έγραψε ιστορία σε αυτό τον τόπο και δεν την μάθαμε εγκαίρως, για να του ανάψουμε ένα κερί, ήταν αυτή του αλησμόνητου Φώτη Παμποράκη.

Ο Φώτης που απεβίωσε στις 9 Φεβρουαρίου του 2022, σε ηλικία 93 ετών, ήταν το 3ο από τα 5 παιδιά του Μανώλη και της Μαγδαληνής Παμποράκη που γεννήθηκε στο τέλος της 3ης δεκαετίας του 20ου αιώνα, ένα χρόνο μετά την άφιξη και την εγκατάσταση των γονέων του από την Μικρά Ασία (Πάνορμος) στο Καρασούλι.

Δύσκολα τα παιδικά του χρόνια την δεκαετία του 1930-1940 αλλά και τα επόμενα 1940 -1950 (πόλεμος, κατοχή-εμφύλιος) μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων και στα μέσα της δεκαετίας του 50 μαζί με άλλους συνομηλίκους του δημιούργησαν το “Σωματείο Φορτοεκφορτωτών Πολυκάστρου” που εργάζονταν στις αποθήκες της ” Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών Αξιούπολης” στην περιοχή του Σιδηροδρομικού Σταθμού Πολυκάστρου.

Ο Φώτης διετέλεσε κατ΄επανάληψη πρόεδρος του εν λόγω σωματείου και σε μια εποχή που δεν υπήρχε ασφαλιστικός φορέας φρόντισε να έχουν οι εργάτες ένα δικό τους ταμείο στήριξης για ώρα ανάγκης των συναδέλφων του.

Τον θυμάμαι νεαρός μαθητής εγώ, του γυμνασίου, να μας επισκέπτεται στο σπίτι των γονιών μου για συμπαράσταση στον πατέρα μου, συνάδελφός του στο σωματείο, όταν ήταν αδιάθετος.

Τοπική Αυτοδιοίκηση

Ο Φώτης από τις 23 Αυγούστου του 1964 και μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 1990 και επί 21 χρόνια υπηρέτησε την τοπική αυτοδιοίκηση εκλεγμένος από τον λαό του Πολυκάστρου, σε διάφορες θέσεις, ως Κοινοτικός Σύμβουλος, ως Πρόεδρος της Κοινότητος Πολυκάστρου 1/1/1983 – 31/12/1986 (ο τελευταίος πρόεδρος πριν το Πολύκαστρο γίνει Δήμος) και ως Αντιδήμαρχος την πρώτη Δημοτική περίοδο 1/1/1987 – 31/12/1990.

Ως τελευταίος Πρόεδρος το 1986, ήταν αυτός που μαζί με τον αλησμόνητο Γιάννη Συμεωνίδη, τότε Πρόεδρο της Κοινότητος Λιμνοτόπου συναίνεσαν για την ενοποίηση των δύο Κοινοτήτων και τη δημιουργία του Δήμου Πολυκάστρου.

Κατά τις πρώτες Δημοτικές εκλογές τον Οκτώβριο του 1986, ο αλησμόνητος Φώτης παρότι ήταν Πρόεδρος της Κοινότητος Πολυκάστρου και θα μπορούσε να διεκδικήσει την θέση του Δημάρχου, συνετάχθη χάριν της ενότητος (κομματικής) και συνέπραξε με τον σχήμα του αλησμόνητου Χρήστου Παπαδόπουλου (Φράγκος) που εξελέγη 1ος αιρετός Δήμαρχος.

Η “ενότητα” αυτή του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκαν πραγματοποιήθηκε για μία και μοναδική φορά, έκτοτε και μέχρι σήμερα δεν έχει ξαναγίνει.

* Για την ιστορία, αντίπαλος τους τότε ήταν ο γράφων.

Αλησμόνητε Φώτη έγραψες την δική σου ιστορία στη μικρή μας πόλη, την οποία συνεχίζει επάξια, υπηρετώντας την τοπική αυτοδιοίκηση, ο υιός σου Γιώργος.

ΕΛΑΦΡΥ ΝΑ ΝΑΙ ΤΟ ΧΏΜΑ ΠΟΥ ΣΕ ΣΚΕΠΆΖΕΙ – ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ.