«Εν σκηναίς δικαίων ετάχθη» ο εκπαιδευτικός Σ.Μανίτσας

Οι “ζυγοί” της “παλαιάς φρουράς” των Κιλκισιωτών “αραίωσαν” ακόμη περισσότερο, με την απώλεια του διακεκριμένου εκπαιδευτικού Σωτήρη Μανίτσα, που “αναχώρησε γιά το “δίχως γυρισμό ταξίδι” την Πέμπτη 9.4.20, σε ηλικία 89 ετών.

Πρόκειται ειδικότερα γιά μιαν οδυνηρή απώλεια γιά τους Κιλκισιώτες της διασποράς, καθώς ο εκλιπών συγκαταλεγόταν στα άξια τέκνα του Κιλκίς, που διέπρεψαν μακριά από αυτό, σε Ελλάδα και εξωτερικό, αναδειχθέντα σε άξιους πρεσβευτές του.

Γεννημένος το 1931 στο Κιλκίς, με “ρίζες” από την Στενήμαχο και την Στρώμνιτσα, ο Σωτήρης Μανίτσας βίωσε ως παιδί και έφηβος “στο πετσί του” τα γεγονότα και τις καταστάσεις της φοβερής δεκαετίας του ’40, που “σφυρηλάτησαν”, όπως σε όλους τους νέους της εποχής του, τον χαρακτήρα εκείνου του ανθρώπου΄που δεν κάμπτεται από καμμία δυσκολία ή αντιξοότητα (και τότε … δεν ήταν λίγες) και πορεύεται αγέρωχος και αποφασιστικός στον “στίβο”της ζωής.

Με περίσσευμα βούλησης και πίστης, σπούδασε δάσκαλος στην Θεσσαλονίκη και κατόπιν υπηρέτησε διαδοχικώς σε σχολεία χωριών και της πόλης του Κιλκίς καθώς και της Θεσσαλονίκης. Περί τα μέσα της δεκαετίας του ’50 αποφοίτησε με άριστα από το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, εν συνεχεία δε πραγματοποίησε στο Παρίσι, με κρατική υποτροφία,σπουδές διαδοχικώς στην παιδαγωγική και στην ψυχολογία, ακολούθως δε μεταπτυχιακές σπουδές και διδακτορική διατριβή στον ίδιο κλάδο.

Μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα, τοποθετήθηκε στην παιδαγωγική ακαδημία Ρόδου, όπου και γνώρισε την μετέπειτα σύντροφο της ζωής του Βασιλική, ενώ επόμενοι σταθμοί της σταδιοδρομίας του υπήρξαν η Αλεξανδρούπολη, η Καρδίτσα και η Θεσσαλονίκη, όπου διετέλεσε, μεταξύ άλλων, διευθυντής της σχολής νηπιαγωγών και αργότερα καθηγητής και διευθυντής της παιδαγωγικής ακαδημίας, κερδίζοντας την γενική εκτίμηση και σεβασμό τόσο γιά τον τρόπο μετάδοσής τους, χάρη στον οποίο αυτές καθίσταντο εύληπτες από τους σπουδαστές.

Στην πρώτη φωτογραφία διακρίνεται στην άκρη αριστερά με στολή αξιωματικού ο Σωτήρης Μανίτσας και μαζί του είναι ο Θεοχάρης Δαβιδόπουλος, Δημήτριος Παπαδόπουλος, Ιωάννης Καταρντζής, Μιχάλης Γιαννάτσκος, Δημήτρης Καλαϊτζίδης, Τηλέμαχος Παυλίδης και Αλέξανδρος Παρπαράς Τα ίδια πρόσωπα διακρίνονται και στην δεύτερη φωτογραφία

Παρά τον “φόρτο” των υποχρεώσεών του και τις αποστάσεις, ο Σωτήρης Μανίτσας ουδέποτε “αποξενώθηκε” από το Κιλκίς και το κοινωνικό γίγνεσθαί του. Ερχόταν πολύ συχνά σε αυτό και “σφυρηλατούσε” συνεχώς τους άρρηκτους δεσμούς του με τους ανθρώπους της γενιάς του αλλά και όλων των νεωτέρων, εκδηλώνοντας πάντα ζωηρό ενδιαφέρον γιά τα τεκταινόμενα σε όλους τους τομείς της ζωής του.

Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, από την στιγμή που, πέραν των οικογενειακών λόγων και των σχέσεων με φίλους και γνωστούς, στους εν λόγω δεσμούς του με το Κιλκίς συγκαταλεγόταν η ιδιότητα του μαθητού του μακαριστού αρχιμανδρίτου και είτα μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου κυρού Χαρίτωνος ή, πιό απλά, του …“πάτερ-Χαρίτων” γενιών και γενιών Κιλκισιωτών, στα κατηχητικά σχολεία.

Ήταν η “κιβωτός” των αξιών, αρχών, κανόνων και ιδανικών της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, από την οποία προήλθε η “φλόγα”, που τα “μεταλαμπάδευσε” στο πνεύμα και την ψυχή του Σωτήρη Μανίτσα, και οποία έκτοτε ουδέποτε “έσβησε”. Φρόντισε δε, αυτήν την “φλόγα” να την “μεταλαμπαδεύσει” και ο ίδιος σε όλες τις “φουρνιές” μαθητών και σπουδαστών, γιά τους οποίους υπήρξε ο δάσκαλος που τους προσέφερε το “ευ ζην”, επιτελώντας ένα σημαντικό και πολύτιμο παιδαγωγικό έργο.

Από τα κατηχητικά του “πάτερ-Χαρίτων” ο Σωτήρης Μανίτσας συνδέθηκε με άλλους δύο νεώτερους από αυτόν συμπατριώτες, τον Δημήτριο Νατσόπουλο και τον Αλέξανδρο Παρπαρά, που διέπρεψαν και αυτοί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ως καθηγητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στην φιλοσοφική σχολή ο πρώτος και στην θεολογική ο δεύτερος.

Και οι τρεις τους πορεύθηκαν απαρεγκλίτως τον “δρόμο της Αρετής”, καταλαμβάνοντας επαξίως ξεχωριστές θέσεις στην χορεία των Κιλκισιωτών της διασποράς, που με τον βίο και την πολιτεία τους και το έργο τους τίμησαν το όνομα του Κιλκίς πολύ πέραν των ορίων του νομού και καταξιώθηκαν, όπως αναφέρθηκε, ως άξιοι “πρεσβευτές”του.

Συγχρόνως πρωτοστατούσαν επί μακρόν στις συναντήσεις μαθητών των κατηχητικών του “πάτερ-Χαρίτων” στην Θεσσαλονίκη΄χάρη στις οποίες ουδέποτε εξασθένησαν δεσμοί και σχέσεις αποδήμων Κιλκισιωτών με τον γενέθλιο τόπο. Ειδικότερα, ο Σωτήρης Μανίτσας λειτουργούσε και ως σύνδεσμος μεταξύ Κιλκισιωτών Θεσσαλονίκης και κατοίκων του Κιλκίς μέσω φορέων, όπως ο σύλλογος Στενημαχιτών “Ο Άγιος Τρύφων”, το δημοσιογραφικό συγκρότημα του “Μαχητή” κ.α.

Γεννήθηκε και παρέμεινε σε όλη την ζωή του Κιλκισιώτης, και ως τέτοιο τον αποχαιρέτησε η κοινωνία του Κιλκίς, έστω και νοερώς εξ αιτίας των ιδιαζουσών συνθηκών που προκάλεσε εσχάτως η πανδημία του νέου κορωνοϊού.

Όμως, όλοι όσοι ευτύχησαν είτε να βιώσουν είτε απλώς να γνωρίσουν τον Σωτήρη Μανίτσα, απλώς στερούνται στο εξής μόνο της φυσικής παρουσίας του.

Η μορφή του θα προβάλλει για πάντα στην σκέψη και θα “μιλά” στις καρδιές, όπως κάθε ανθρώπου που με την ζωή και το έργο του επιτυγχάνει να ανάγεται σε σημείο θετικών αναφορών. Γι’ αυτό και η μνήμη του σπουδαίου αυτού δασκάλου θα είναι αιωνία.

Ο Σωτήρης Μανίτσας, έφυγε από τη ζωή έπειτα από σοβαρό πρόβλημα υγείας που παρουσίασε στις αρχές του μήνα. Ήταν παντρεμένος με τη Βασιλική Πουζουκάκη, κόρη του αείμνηστου Θεολόγου Κανάρη Πουζουκάκη, με την οποία απέκτησαν ένα γιο τον Θωμά.

Ο Σωτήρης Μανίτσας διορίστηκε ως καθηγητής στην πρώην Παιδαγωγική Ακαδημία της Ρόδου το Φθινόπωρο του 1967 και δίδαξε στη Ρόδο για τα επόμενα χρόνια. Στη συνέχεια μετατέθηκε στη σχολή νηπιαγωγών Θεσσαλονίκης. Ανήκε στους υπέρμαχους της δημιουργίας πανεπιστημακών σχολών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και της ίδρυσης πανεπιστημίου στη Ρόδο για δασκάλους και νηπιαγωγούς.

Υπηρέτησε σε επιτελικές θέσεις στο Υπουργείο Παιδείας μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Διατηρούσε άριστες σχέσεις με δεκάδες Δωδεκανήσιους και επισκέπτονταν μαζί με την οικογένειά του τη Ρόδο και τη Χάλκη (από την οποία κατάγονταν η σύζυγός του) κάθε χρόνο από το 1975 έως και πρόσφατα.

Καλό Παράδεισο και καλή Ανάσταση αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ μας Σωτήρη Μανίτσα.