Γιά τον Παράδεισο η τελευταία “μετάθεση” του αποστράτου αξιωματικού Ν.Καραϊσκου

Γιά τους οικείους και φίλους του ήταν ο καλός οικογενειάρχης, ο καλός φίλος, ο καλός πατριώτης, ο καλός στρατιώτης (με την ευρεία έννοια, δηλαδή στρατιωτικός).

Όμως, γιά ουκ ολίγες “σειρές” φαντάρων επί κάτι παραπάνω από τέσσερες δεκαετίες ήταν ο στρατιωτικός πατέρας τους, επειδή τους είχε όλους σαν παιδιά του. Ήταν, ακόμη, ο αγαπημένος τους “παππούς”, έχοντας αποκτήσει αυτό το “πειρακτικό” προσωνύμιο λόγω των γιά βιολογική αιτία κάτασπρων μαλλιών του από πολύ νεανική ηλικία.

Από την Τρίτη 3.11.20 ο “παππούς” Νικόλαος Καραϊσκος “υπηρετεί” σε κάποια “μονάδα” του… Παραδείσου, καθώς αυτός είναι ο τόπος της τελευταίας “μετάθεσής” του.

“Μετετέθη” εκεί σχεδόν δύο εβδομάδες μετά τα 84α γενέθλιά του, την Πέμπτη 22.10.20. Και οποία σύμπτωση: Και οι δύο ημερομηνίες συμπίπτουν φέτος με τις αντίστοιχες του 1936, χρονιάς γέννησής του!

Καταγόμενος από τον Πεντάλοφο Αιτωλοακαρνανίας, κοντά στην ιερή πόλη του Μεσολογγίου, ο Νικόλαος Καραϊσκος έμελε να αφήσει “ανεξίτηλο το στίγμα” του σε έναν άλλο ιερό τόπο, αυτόν του Κιλκίς, στον οποίο έμεινε και “ρίζωσε” ύστερα από μιάν ανεπίδεκτη οποιασδόποτε “ερμηνείας” και “διευκρίνησης”… “διαταγή”: Την “διαταγή”… της καρδιάς, με την οποία νεαρώτατος μόνιμος λοχίας ήλθε “εις γάμου κοινωνίαν” με την εκλεκτή αυτής Αιμιλία Ασλαματζίδου από την Κρηστώνη.

Αγάπησε με πάθος τούτο τον τόπο, τους ανθρώπους του και τα σύμβολά του σε όλους τους τομείς της ζωής. Ὀπου και αν πήγαινε κατόπιν μεταθέσεως, δεν σταματούσε να αναφέρεται στην ιστορία και στα αξιοθέατα του Κιλκίς και στους διαπρεπείς και καταξιωμένους πέραν των ορίων του νομού Κιλκισιώτες όλων των χώρων, ενώ ειδικότερα στον χώρο του ποδοσφαίρου ακόμη και η ομάδα προτίμησής του στην α΄εθνική κατηγορία ερχόταν πίσω… από τον Κιλκισιακό!

Ως παιδί βίωσε “στο πετσί” του τα φοβερά γεγονότα της δεκαετίας του ’40 και τις “αναταράξεις” της επομένης, επιλέγοντας ως “ώριμος” έφηβος τον “δρόμο” της αυτόνομης πορείας στην ζωή μέσω του στρατεύματος.

Με “εφόδια” την εργατικότητα, την αντοχή σε όλες τις συνθήκες, την οξεία αντίληψη, την ευρύνοια και την διοικητική ικανότητα και εμφορούμενος από τα ιδεώδη του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας και την άδολη, ανιδιοτελή και αφειδώλευτη αγάπη γιά την Πατρίδα, σταδιοδρόμησε ευδοκίμως πρώτα ως μόνιμος υπαξιωματικός και εν συνεχεία ως αξιωματικός τεχνίτης πεζικού (ΤΠΖ) εξ υπαξιωματικών, με εξαιρετική επιτυχία τόσο στο αντικείμενό του, δηλαδή τα πλείστα τεχνικά θέματα, όσο και ως “βαθύς” γνώστης και χειριστής πολλών κατηγοριών οπλισμού.

Ως επικεφαλής ομάδων και ως διοικητής μονάδων κέρδιζε πάντα την γενική εκτίμηση και τον σεβασμό, εμπνέοντας τους οπλίτες του με το δικό του παράδειγμα, είτε διά της διαταγής είτε διά της προτροπής – ενθαρρύνσεως, δίνοντας έμφαση στην συνειδητή πειθαρχία αλλά και επιδεικνύοντας ειλικρινές ενδιαφέρον γιά κάθε ανθρώπινο ζήτημα που τους απασχολούσε. Έτσι, γιά όλους ο “παππούς” ήταν… ο “πατέρας” τους, ανεξαρτήτως του τι πίστευε ή πρέσβευε ο καθένας εκτός στρατοπέδου, χωρίς στολή.

Ήξερε να “ανακαλεί στην τάξη” κάθε φαντάρο γιά οποιαδήποτε “παρέκκλιση”, εφαρμόζοντας τις πειθαρχικές διατάξεις του στρατιωτικού κώδικα, ήξερε, όμως, και να επιβραβεύει την συνέπεια, τον ζήλο και την υποδειγματική συμπεριφορά, με συχνή υλοποίηση των αντιστοίχων γιά τις άδειες και τις υπηρεσιακές διευκολύνσεις.

Πάντως, μέγα μέρος της αγάπης και αφοσίωσης των οπλιτών στον Νικόλαο Καραϊσκο οφειλόταν στην ανθρωπιά, με την οποία στεκόταν στο πλευρό τους, όταν αντιμετώπιζαν οικογενειακά ή οικονομικά ή οποιαδόποτε άλλα προβλήματα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι, που τον ευγνωμονούν, επειδή τους στήριξε “στα δύσκολα”, είτε με έκτακτες άδειες ή διευκολύνσεις είτε ακόμη και… βάζοντας, χωρίς να υποχρεούται, το χέρι στην τσέπη, γιά να τους βγάλει από το “ζόρι”. Εξ ου και αναφορές του τύπου “πέφτω και στην φωτιά γιά τον “παππού” ”. Εξ ου και το ότι κάθε φορά, που γινόταν επιθεώρηση στις μονάδες του ή στους ώρους ευθύνης του, αρκούσε… ένα “νεύμα” του “παππού”, γιά να κινηθούν και εκτελεσθούν τα πάντα “εν ριπή οφθαλμού”.

Με ανάλογα αισθήματα περιέβαλλε τον Νικόλαο Καραϊσκο και η κοινωνία του Κιλκίς, καθώς ο μονίμως γελαστός και εγκάρδιος στρατιωτικός ήταν τόσο κοινωνικός και δοτικός προς όλους, ποτυ στην περίπτωσή του ίσχυε με την κυριολεκτική έννοιά του το “ένστολος πολίτης”. Και δεν ήταν μόνον η φήμη, την οποία απέκτησε με την συμπεριφορά του προς τους φαντάρους, αυτή που τον κατέστησε “τοις πάσιν γνωστόν”, αλλά η ίδια η δική του κοινωνική συμπεριφορά, με κύριο χαρακτηριστικό την “ηχηρή” απουσία οποιασδήποτε μορφής κοινωνικών διακρίσεων.

Γι’αυτούς ακριβώς τους λόγους, η είδηση της τελευταίας “μετάθεσής” του με “φύλλλο πορείας άνευ επανόδου” προκάλεσε συγκίνηση και θλίψη σε όλους τους ουκ ολίγους εντός και εκτός ορίων νομού Κιλκίς συντοπίτες και συμπολίτες, που ευτύχησαν να τον γνωρίσουν και να συμπορευθούν ή να συμβιώσουν με αυτόν.

Όμως, στην περίπτωσή του ισχύει η παράφραση ιστορικής αναφώνησης: “Ο “παππούς” απέθανε,… ζήτω ο “παππούς” ”.

Διότι, ναι μεν, μπορεί, με την ολοκλήρωση του βιολογικού κύκλου του Νικολάου Καραϊσκου, η κοινωνία του Κιλκίς και οι ανά την Επικράτεια οικείοι, φίλοι και γνωστοί να στερούνται πλέον της φυσικής παρουσίας του, πλην όμως η μορφή του έχει “χαραχθεί” ανεξίτηλα στην συνείδηση όλων. Γι’αυτό και η μνήμ του θα είναι αιωνία.

Καλό Παράδεισο αξιομακάριστε αδελφέ ημών, θρυλικέ “παππού”, Νικόλαε Καραϊσκε.

Και καλή Ανάσταση.