Άνθρωποι που αλλάζουν θέσεις

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Ξέρετε για πολλά χρόνια, κυρίως τα φοιτητικά μου, ναι ήταν πολλά γιατί άργησα να πάρω το πτυχίο μου, είχα την ίδια καρέκλα. Την είχα αγοράσει με το σκεπτικό πως θα ξοδεύω πολλές ώρες πάνω σε αυτή διαβάζοντας για τη σχολή μου. Την βρήκα βολική, μου άρεσε οπτικά και ήταν σχετικά αναπαυτική. Με τον πέρασμα των χρόνων όμως και τη φθορά που υπέστη αυτή αλλά και την αλλαγή του δικού μου σωματότυπου, άρχισα να σκέφτομαι να πάρω μια άλλη. Δεν ήταν ότι είχε χαλάσει αυτή που είχα, ήταν ότι πλέον είχαμε αλλάξει και οι δύο και επειδή εκείνη νου δεν έχει για να αντικατασταθεί μόνη της, ούτε έπρεπε να προσαρμόζετε στις δικές μου ανάγκες, έπρεπε εγώ να κάνω το βήμα.

Έτσι θα πρέπει να είναι και οι άνθρωποι που κατέχουν θώκους στο δημόσιο βίο, είτε αυτό λέγεται τοπική αυτοδιοίκηση, είτε εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο, είτε κυβερνητική διαχείριση. Δεν πρέπει να δένονται με αυτές. Πρέπει να τις χαίρονται και να προσφέρουν τα μέγιστα όταν μπορούν σε αυτές, να είναι αποδοτικοί αλλά όταν βλέπουν πως πλέον είτε έχουν αλλάξει εκείνοι είτε οι θέσεις δεν είναι το ίδιο με όταν πρωτοέκατσαν, να αποχωρούν.

Οι άνθρωποι που εκλέγονται λογοδοτούν στον κόσμο, ο οποίος μπορεί να τους θέλει να παραμένουν στις θέσεις τους για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Είτε γιατί εξυπηρετούν συμφέροντα, είτε γιατί ανήκουν στον ίδιο πολιτικό χώρο, είτε ακόμα ακόμα γιατί «είναι ξαδερφάκι μου/καλό παιδί, ας τον ψηφίσουμε μωρέ». Πρώτα όμως πρέπει να σκεφτούν πως λογοδοτούν και στον ίδιο τους τον εαυτό. Με εκείνον ξαπλώνουν το βράδυ στο κρεβάτι κι αν δεν είναι ήσυχος, δεν θα μπορούν να κοιμηθούν. Πρώτα λοιπόν πρέπει να σκεφτούμε αν μένοντας κάπου είμαστε εντάξει με εμάς, είτε αυτό το «εμάς» έχει να κάνει με συνείδηση, είτε με ήθος και αξίες, είτε με ικανότητα.

Και η απομάκρυνση ή η παραίτηση, όπως θέλετε πείτε το, δεν είναι παράδοση των όπλων. Είναι η πιο αξιοπρεπής κίνηση όταν αισθανόμαστε πως δεν ανήκουμε, δεν είμαστε χρήσιμοι, δεν ταιριάζουμε ή δεν συμβαδίζουν τα πιστεύω μας με εκείνα που κάποτε ήταν στα μέτρα μας. Αλλάζουμε εμείς και σίγουρα μαζί μας αλλάζουν και οι άλλοι. Μόνο εμείς όμως έχουμε τη δυνατότητα να επηρεάσουμε τη δική μας θέση. Κι ένας τρόπος να το κάνουμε, είναι και το να αποχωρούμε, διεκδικώντας μια καλύτερη μοίρα για αυτό που είμαστε τώρα.

Εκλογές έρχονται και καλό είναι να ακούμε τους ανθρώπους που φεύγουν, τι έχουν να μας πουν, να κρίνουμε τα έργα των ανθρώπων που μένουν και γενικά να βλέπουμε τις αλλαγές. Συμβαδίζουμε με αυτές ή πλέον «επιβαρύνεται η πλάτη μας». Γιατί αν συμβαίνει το δεύτερο πρέπει να προχωρήσουμε και εμείς στις απαραίτητες αλλαγές.

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.

Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ εδώ