Άνοιξη στο Λαοδικηνό (Μυθολογία – Ιστορία – Μνήμες – Βιώματα – Όνειρα) Λαοδικηνό 2019, σ. 251 + εξ.

Γράφει ο Χρήστος Ίντος

Η Ευαγγελία Παπαδοπούλου, συνταξιούχος διδασκάλισσα, τα περισσότερα χρόνια της εκπαιδευτικής της σταδιοδρομίας τα διήλθε στον Νομό μας και μάλιστα στην ιδιαίτερη πατρίδα της, το όμορφο Λαοδικηνό.

Υπηρέτησε το σχολείο, το χωριό και τα παιδιά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χωρίς υπερβολή, μπορώ να πω, πως αφιέρωσε τη ζωή της! Αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στην αποστολή της που ήταν να διδάξει και να προσφέρει με πολύ αγάπη και πιστή τήρηση του καθήκοντος γνώσεις, αρχές, αξίες, πίστη στη νεότητα του τόπου, όπου και η ίδια μεγάλωσε και γαλουχήθηκε.

Είχα την τύχη επί μια δεκαετία να συνεργαστώ μαζί της από τη θέση που ασκούσα τα δικά μου καθήκοντα υπηρετώντας στο Κιλκίς. Κάθε επίσκεψη στο χωριό της, στο σχολείο της, ήταν και μια ιδιαίτερη χαρά. Είχες να δεις και να μάθεις πολλά. Ωραία σχολική ατμόσφαιρα, όλα τακτοποιημένα εντός και εκτός διδακτηρίου, χαρούμενα παιδιά, ευγενικά και πρόθυμα, μοναδικές σχολικές δραστηριότητες και εκδηλώσεις. Και όλα αυτά, γιατί αντανακλούσαν τη μεγάλη καρδιά της ακούραστης Ευαγγελίας. Όνομα και πράμα!

Αυτή η Ευαγγελία, λοιπόν, μετά τη συνταξιοδότησής της δεν έμεινε άπραγη. Κοντά στις πολλές άλλες φροντίδες και μέριμνες που είχε αναλάβει υπηρετώντας προσφιλή της πρόσωπα στον καθημερινό αγώνα της ζωής, ασχολήθηκε και με τη συγγραφή. Εξάλλου το τάλαντο το διέθετε και το αξιοποίησε σαν τον καλό δούλο της σχετικής Ευαγγελικής περικοπής. Πρώτα μας έδωσε το βιβλίο της ………..

Πρόσφατα, το 2019, κυκλοφόρησε το δεύτερο πόνημά της που έχει τον τίτλο “Άνοιξη στο Λαοδικηνό, μυθολογία, ιστορία, μνήμες, βιώματα, όνειρα”. Ένα βιβλίο 250 και πλέον σελίδων για το περιεχόμενο του οποίου μιλά γλαφυρά ο τίτλος του. Έχει τα πάντα για τον τόπο που γεννήθηκε, ζει, υπηρετεί, φροντίζει, νοιάζεται, υπεραγαπά. Βιβλίο εμπλουτισμένο με σχετικό φωτογραφικό υλικό και όχι μόνο. Ξεκινά από την Λαοδίκεια του Πόντου, τόπο καταγωγής των προγόνων της και των συντοπιτών της. Και τη ωραία σύμπτωση: Εκείνη η αλησμόνητη πατρίδα είχε το όνομα της βασίλισσας του Πόντου Λαοδίκης, συζύγου του βασιλιά Μιθριδάτη Ε΄ του Ευεργέτη.

Η Λαοδίκη ήταν απόγονος του βασιλιά της Συρίας Σέλευκου, στρατηγού του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος Σέλευκος κατάγονταν από την αρχαία Ευρωπό, σήμερα κωμόπολη του Ν. Κιλκίς. Και η μητέρα ονομάζονταν Λαοδίκη όνομα που πήραν απόγονοί της και πόλεις της Ανατολής. Τι παιχνίδια και κύκλοι της ιστορίας! Ευρωπός, Σέλευκος, Συρία, Λαοδίκη, Λαοδίκεια του Πόντου, Λαοδικηνό Κιλκίς!

Με ένα ωραίο πεζοτράγουδο, θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω, η συγγραφέας μας ιστορεί σύντομα αλλά περιεκτικά την ιστορία των προγόνων της από την πατρογονική τους εστία ως την νέα τους εγκατάσταση μετά τον ξεριζωμό του ΄22. Το όνομα Λαοδίκη το αποδίδει “σε κάθε ψυχή ξεριζωμένου Έλληνα, που κατάφερε να επιζήσει”.

Η συγγραφέας γνώστης της ιστορίας, με τον ίδιο τρόπο (κάτι μεταξύ τραγουδιού και πεζού κειμένου) μας ιστορεί και μας περιγράφει τις ομορφιές της νέα πατρίδας βιώνοντας την Άνοιξη (τη ζωή στον νέο τόπο) με χαρταετούς της Καθαρα – Δευτέρας (ελπίδες, όνειρα, ευχές), με εκδηλώσεις για την εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου. Αγναντεύει στις πλαγιές των Κρουσίων και της Κερκίνης, όπου στήθηκαν νέοι οικισμοί και προσκυνήματα (Παναγία Γουμερά) των ξεριζωμένων. Τραγουδά για τόπους πανάρχαιους, ιστορικούς της Μακεδονίας και επιστρέψει στον πάτριο τόπο. Στα απλά και καθημερινά, στο ρέμα και στον κήπο του χωριού, στην ωραία φύση, στις σχολικές της δραστηριότητες που με επιμέλεια και φροντίδα συν – διοργάνωνε με τους μαθητές της.

Από τις πολλές δραστηριότητες που ανέπτυξε σταματά σε εκείνες που είχαν σχέση με το βιβλίο, στη διδασκαλία της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων και των σοφών του κόσμου, στο βιβλίο των βιβλίων, τη Καινή Διαθήκη, στις σκέψεις των Μεγάλων πατέρων και Ιεραρχών της Εκκλησίας και των σύγχρονων αγίων και διακόνων της Ορθόδοξης πίστης.

Οι συναντήσεις συνεχίζονται μιλώντας διαχρονικά για το Δάσκαλο, για τους Έλληνες και ξένους μεγάλους ποιητές και πεζογράφους. Μας θυμίζει κείμενα μοναδικά που μίλησαν στις καρδιές μας, όπως είναι σίγουρο πως μίλησαν και στις καρδιές των μαθητών της. Ένα πραγματικό ανθολόγιο το βιβλίο!

Από τη σχολική αίθουσα και πάλι στο χωριό. Στάση στις μεγάλες γιορτές, όπως το Πάσχα, στην εκκλησία του χωριού (στον Αϊ – Γιώργη), σε πολλές εικόνες από τη ζωή στο χωριό, στην πρωτομαγιά στον υπερ – αιωνόβιο πλάτανο της περιοχής, στο καφενείο, κέντρο σύναξης των χωρικών, σε εκδήλωση για το περιβάλλον σε όλα συντροφιά με τη Λαοδίκη, που έγινε και εφημερίδα των μικρών μαθητών – δημοσιογράφων.

Ολάκερη ζωή, πολύχρονη εργασία, όλα σε ένα βιβλίο. Σαν να ήταν ένας μεγάλος περίπατος, μια αναδρομή από την αρχαιότητα ως το χθες, ως το σήμερα. Η ιστορία, η αφήγηση είναι σαν να κράτησε μια μέρα και ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού με τη Λαοδίκη. Ο ήλιος δύει στο Πάικο, έτσι φαίνεται από το Λαοδικηνό. Αποχαιρετισμός και στους προγόνους, πρώτους κατοίκους του χωριού και των περιχώρων του. Μακρύς ο κατάλογος. Όλα κλείνουν με αναφορά στην Αξιοπρέπεια.

Τι έμεινε από όλα όσα γνώρισε ο τόπος και πρόσφερε η Δασκάλα! Μια “Αξιοπρέπεια = η συνισταμένη όλων των ανθρώπινων αρετών”, όπως σημειώνει η συγγραφέας. Πιστεύω ακράδαντα, πως ήταν και η δική της μεγάλη αρετή που την διέκρινε σε όλη της την εκπαιδευτική διαδρομή, που την διακρίνει και μετά την απόσυρσή της από την ενεργό υπηρεσία.

Όταν πρωτοείδα και ξεφύλλισα το βιβλίο, που με τιμητική αφιέρωση μου έστειλε η κ. Ευαγγελία και την ευχαριστώ από καρδιάς, δεν κατανόησα αμέσως τον σκοπό και τα μηνύματά του. Μου φάνηκαν πολλά και ποικίλα τα επιμέρους θέματα. Μα, σαν το μελέτησα φύλλο – φύλλο βρήκα την ρώτα του και βγήκα πολλαπλά ωφελημένος.

Με ταξίδεψε σε άγνωστους και γνωστούς κόσμους: στην ιστορία, στην παράδοση, στην ομορφιά της σχολικής ζωής, στο δημιουργικό έργο μιας ανήσυχης εκπαιδευτικού και προπάντων στο για να νοιώσω για άλλη μια φορά την απέραντη αγάπη της για τον άνθρωπο και τον τόπο. Να είσαι καλά Ευαγγελία, σε ευχαριστώ!