Από την ΟΥΝΡΑ στην USAID[1]. Η δράση της ΟΥΝΡΑ στην απελευθερωμένη Ελλάδα

Επί τέσσερα χρόνια, κατά τη διάρκεια της γερμανο-ιταλικής και βουλγαρικής Κατοχής 1941-1944, ο ελληνικός λαός υπέστη τα πάνδεινα. Οι κατακτητές προσπάθησαν με την πείνα, την τρομοκρατία, τα ολοκαυτώματα, τις κρεμάλες και τους εμπρησμούς να υποτάξουν, να εξανδραποδίσουν, να γονατίσουν την ελληνική ψυχή. Μα ο ελληνικός λαός μένει όρθιος, απροσκύνητος, αλύγιστος και αγωνίζεται με περισσότερη δύναμη. Γίνεται ήρωας, γίνεται γίγαντας, γίνεται ασυμβίβαστος εκδικητής.

Ύστερα από αγώνα τιτάνιο και σκληρό τεσσάρων χρόνων, η Ελλάδα βγαίνει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο νικήτρια, πλάι στους συμμάχους της Άγγλους, Αμερικανούς και Ρώσους, που συνέτριψαν το τέρας του Ναζισμού και ύψωσαν πάνω στο Ράιχσταγκ τη σημαία των ελεύθερων λαών.

Όμως η μαύρη Κατοχή άφησε πίσω της, δυστυχώς, ερείπια και τεράστιες υλικές καταστροφές. Δεκάδες χωριά και πόλεις ισοπεδώθηκαν από τη μανία των στρατευμάτων Κατοχής, όπως τα Καλάβρυτα, το Δίστομο, τα Κερδύλλια, τα τρία χωριά του Κιλκίς (Μουσγαλή, Μουρσαλή, Κοτσολάρ) και άλλα πολλά. Η φτώχεια και η εξαθλίωση του λαού μας ήταν εμφανής. Η κατάσταση ήταν τραγική.

Η βοήθεια μέσω της ΟΥΝΡΑ: προτιμήσεις και αποκλεισμοί

Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή, διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, με επικεφαλής τις ομογενειακές οργανώσεις, παίρνουν τη σωτήρια απόφαση να βοηθήσουν αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση της εξαθλιωμένης κατάστασης του λαού μας. Στην ιερή προσπάθεια, έπαιξε πρωταρχικό ρόλο ο τότε αρχιεπίσκοπος Αμερικής και μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας. Με την ακτινοβολούσα προσωπικότητά του ο Αθηναγόρας επηρέασε αποφασιστικά την αμερικανική πολιτική ηγεσία, έτσι ώστε να βοηθήσει αποτελεσματικά στην ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης από τον πόλεμο Ελλάδας.

Ως πρώτη βοήθεια, αμέσως μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, μας χορηγήθηκε μέσω της UNRRA (Διοίκηση Περίθαλψης και Αποκατάστασης Ηνωμένων Εθνών) από τις ΗΠΑ, μαζί με την Ιταλία. Η ΟΥΝΡΑ βοήθησε στη δύσκολη εκείνη περίοδο με είδη διατροφής, ενδύσεως, υποδήσεως, με υγειονομικό και γεωργικό εξοπλισμό. Η βοήθεια αυτή διήρκεσε από 500 1945 έως ο Δεκέμβριο του 1946. Στο διάστημα αυτό η Ελλάδα έλαβε και 312 εκατομμύρια δολάρια.

Είναι γνωστό ότι αμέσως μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, 12 Φεβρουαρίου 1945, άρχισαν, με την ανοχή της επίσημης κυβέρνησης, οι φοβερές διώξεις της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης αλλά και κάθε δημοκρατικού πολίτη. Συμμορίες της Άκρας Δεξιάς, χθεσινοί συνεργάτες και κακοί προδότες του Έθνους, σκορπούν τον τρόμο, το φόβο, τη συμφορά από το ένα άκρο της χώρας μέχρι το άλλο. Η τρομοκρατία που ασκείται σε βάρος των δημοκρατικών πολιτών, είναι αφόρητη και ξεπερνά κάθε όριο λογικής. Οι δημοκρατικοί ηγέτες Σοφούλης, Πλαστήρας, Καφαντάρης, Μυλωνάς, Τσουδερός απευθύνουν στις 5 Ιουλίου 1945 έντονη διαμαρτυρίας τον πρωθυπουργό ναύαρχο Βούλγαρη. Καταγγέλουν το τρομοκρατικό όργιο που επικρατεί σε ολόκληρη τη χώρα. Μεταξύ άλλων αναφέρουν: «..Η εγκαθιδρυθείσα μετά το κίνημα του Δεκεμβρίου εις ολόκληρον την χώραν τρομοκρατία της άκρας Δεξιάς, επεκτείνεται καθημερινώς. Έχει δε προσλάβει ήδη έκτασιν και βιαιότητα, καθιστώσα αφόρητον την ζωήν των μη βασιλοφρόνων πολιτών και αποκλείουσα οιανδήποτε σκέψιν διεξαγωγής ελεύθερου δημοψηφίσματος ή εκλογήν..»

Η βοήθεια που δόθηκε κατά την πρίοδο 1945-46 στηνΕλλα΄δα μέσω της ΟΥΝΡΑ απέκλεισε, σχεδόν όλους, εκείνους που συμμετείχαν στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και ήταν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δυστυχώς η χώρα, είτε από λάθη της ηγεσίας του ΚΚΕ ή της ΕΑΜικής Αντίστασης, είτε από την προκλητική επέμβαση των Βρετανών, οδηγείται σε εμφύλια σύγκρουση. Σ’ αυτή την κρίσιμη γι αυτό Έθνος στιγμή, η βρετανική ηγεσία μη δυνάμενη να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας αιματηρής σύγκρουσης, παραδίδει τη ‘’σκυτάλη’’ στην άλλη μεγάλη ‘’σύμμαχο’’ χώρα, τις ΗΠΑ, που αναλαμβάνουν πλέον δραστικά να βοηθήσουν την ελληνική κυβέρνηση.

ΚΚΕ VS ΗΠΑ

Η ηγεσία του ΚΚΕ, σπαρασσόμενη κυριολεκτικά από εσωτερικές έριδες, αποφασίζει να φτάσει ανοήτως στην ολομέτωπη σύγκρουση με τις ΗΠΑ. Είναι μια πράξη αποκοτιάς, που την πλήρωσε η χώρα με πολύ πόνο, με πολύ αίμα αδελφικό, με πολλές καταστροφές. Μπορεί κανείς να πει, χωρίς υπερβολή, πως ότι έμεινε όρθιο κατά τη διάρκεια της ξενικής Κατοχής 1941-1944, γκρεμίστηκε κατά τη διάρκεια της εμφύλιας σύγκρουσης 1946-1949. Όσοι προσπαθούν να ωραιοποιήσουν εκείνα τα δραματικά χρόνια της εμφύλιας σύγκρουσης και να τα χαρακτηρίσουν σαν μια αποτυχημένη κοινωνική επανάσταση, έχουν βαθειά μεσάνυχτα και ξεπερνούν κάθε όριο δονκιχωρισμού.

Απλά παίχτηκε το βρώμικο παιχνίδι των Βρετανών, που από τα μέσα του 1943, μεσούσης της γερμανικής Κατοχής, προετοίμαζαν, σχεδίαζαν μεθόδους για να συντρίψουν το ρωμαλέο, ηρωικό και φιλολαϊκό ΕΑΜικό κίνημα. Έτσι προκλήθηκαν τα Δεκεμβριανά κατά τα οποία ευθέως συγκρούστηκαν οι βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις με τις ελληνικές, της Εθνικής Αντίστασης. Σ’ αυτήν την άνιση σύγκρουση, ίσως και με βαρύτατες ευθύνες της ηγεσίας του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, που έφταναν τα όρια της προδοσίας, οι βρετανικές δυνάμεις κυριάρχησαν και οδήγησαν στη συμφωνία της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Την οποία αμέσως παραβίασαν για να αρχίσουν οι φοβεροί διωγμοί του 1945-46 εις βάρος της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, που έλαβαν τη μορφή της ολοκληρωτικής εξόντωσης. Έτσι, τα βρετανικά σχέδια πέτυχαν. Ήταν όμως επόμενο να αναλάβει και το οικονομικό κόστος, που γι αυτήν ήταν βαρύτατο.

Δεν έφταναν οι συμφορές, οι καταστροφές, που μας άφησε η μαύρη ξενική Κατοχή, τώρα η βρετανική πολιτική σπρώχνει τον ελληνικό λαό σε νέες περιπέτειες. Όταν πια αρχίζει για τα καλά ο εμφύλιος σπαραγμός και το αδελφικό αίμα να ρέει και οι καταστροφές ν’ απλώνονται σ’ ολόκληρη τη χώρα και το κόστος των δαπανών να γίνεται δυσβάστακτο, η βρετανική πολιτική μας ‘’πασάρει’’ στους Αμερικανούς, οι οποίοι ως εκπρόσωποι του ‘’ελεύθερου κόσμου’’, αναλαμβάνουν την προστασία της σπαρασσόμενης Ελλάδας.

Στις 12 Μαρτίου 1947, ενώ μαίνεται ο εμφύλιος σπαραγμός, ο 32^ος Πρόεδρος των ΗΠΑ εξήγγειλε μέτρα για την ανασυγκρότηση, ανοικοδόμηση της χώρας και ενίσχυσης του ελληνικού λαού. Μα προπαντός μέτρα να αποκρουστεί ο κομμουνιστικός κίνδυνος που βρισκόταν ήδη προ των πυλών. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 1947, μπαίνει και η χώρα μας, μαζί με άλλες 18 χώρες, στο πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας που είναι γνωστό ως ‘’Σχέδιο Μάρσαλ’’.

Από τη στιγμή εκείνη η χώρα μας μπήκε κάτω από τη στυγνή επικυριαρχία των ΗΠΑ. Ο υφυπουργός Εξωτερικών Ντην Άτσεσον, εδήλωσε σχετικά για την παρεχόμενη βοήθεια προς Ελλάδα και Τουρκία τα εξής: «Η προτεινόμενη βοήθεια προς την Ελλάδα και την Τουρκία, δεν είναι θέμα υποστήριξης των Βρετανών, ούτε ίσως ανταπόκριση ανθρωπιστική προς τις ανάγκες εντίμου (σ.τ.σ Ελλάδας) συμμάχου. Είναι θέμα ενίσχυσης της ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών και προστασίας της Ελευθερίας.»

Η αμερικανική υπερκυβέρνηση της Ελλάδας

Είναι αδιαμφισβήτητα γνωστό πως η διαβόητη AMAG (Αμερικανική Αποστολή Βοήθειας στην Ελλάδα), έγινε μια υπερκυβέρνηση. Από το 1948 διέθετε 1216 Αμερικανούς, στελέχη, που είχαν υπό τον απόλυτο έλεγχο την ελληνική κρατική μηχανή. Ο δε Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Πιουριφόι, συμπεριφερόταν σαν κυβερνήτης κάποιας αποικίας.

Εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται πως το ‘’Δόγμα Τρούμαν’’, όπως και όλα τα δόγματα άλλων Αμερικανών Προέδρων, έναν κύριο σκοπό είχαν, να βάλουν την Ελλάδα κάτω από την επικυριαρχία των ΗΠΑ. Ο Λόι Χέντερσον, Αμερικανός επίσημος, εκφράζοντας την αμερικανική πολιτική και το ‘’Δόγμα Τρούμαν’’, έλεγε στα 1947 μεταξύ άλλων τα εξής: «Η Ελλάδα και η Μέση Ανατολή πρέπει να μπουν κάτω από την αμερικανική κηδεμονία γιατί οι ΗΠΑ χρειάζονται 30 δις βαρέλια πετρέλαιο που παράγει κάθε χρόνο η περιοχή αυτή.»

Και να, ύστερα από 60 χρόνια περίπου από τότε, ίδια η χώρα του Τρούμαν, με το πρόσχημα δήθεν να απαλλάξει τον ιρακινό λαό από το δικτάτορα Σαντάμ (δημιούργημα δικό της) επιτίθεται κατά της χώρας αυτής, την οποία κυριολεκτικά κατέστρεψε (οποία υποκρισία και φαρισαϊσμός). Αυτή η αδίστακτη χώρα, που έγινε ο παγκόσμιος χωροφύλακας μετά κυρίως την κατάρρευση του αντίπαλου δέους, δε στάθηκε ικανή να προστατεύσει το λαό της Νέας Ορλεάνης από το φοβερό τυφώνα ‘’Κατρίνα’’.

Στα 1947, ο Αμερικανός καθηγητής ιστορίας Λώρενς Γουίτνερ έγραφε: «Η αμερικανική άμυνα της Μέσης Ανατολής και η ελληνική της πολιτική δεν θα έπρεπε να θεωρηθούν αφιλοκερδείς. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αξία του αγγλοαμερικανικού ελέγχου του μεσανατολικού πετρελαίου αυξήθηκε σε κολοσσιαίες αναλογίες… Η αυξανόμενη όρεξη της διοίκησης Τρούμαν για το μεσανατολικό πετρέλαιο όξυνε την εμμονή του για να επεκτείνει την αμερικανική επιρροή στην περιοχή και να συγκρατήσει την επιρροή των άλλων…»

Διερωτάται λοιπόν κανείς, γιατί άραγε το ‘’Δόγμα Τρούμαν’’, επέδειξε ξεχωριστό ενδιαφέρον για τη μικρή μας Ελλαδίτσα, που εκείνη την περίοδο σπαρασσόταν από εμφύλιες αιματηρές συγκρούσεις; Ο επιτετραμμένος τότε στην αμερικανική πρεσβεία έγραφε το 1948 σε μια έκθεσή του: «Είμαστε υποχρεωμένοι, ηθικά και πρακτικά, πάση θυσία να διαφυλάξουμε την Ελλάδα, διότι αυτή η χώρα είναι στην ουσία το όργανό μας… Ένα όργανο που εμείς διαμορφώνουμε για να χρησιμοποιήσουμε στην επέκταση της εξωτερικής μας πολιτικής..»

Είναι γεγονός πως στη διάρκεια του εμφυλίου, αλλά και αμέσως μετά, φάγαμε σταφιδόψωμο, τυράκι, βουτυράκι, ήπιαμε και γαλατάκι, πήραμε βιταμίνες, που όλα αυτά αποτελούσαν μέρος της προσφερόμενης βοήθειας, την οποία ο ‘’θείος Τρούμαν’’ μας πρόσφερε κάτω από σκληρούς δυστυχώς, και αποικιακούς όρους.

Το ‘’Δόγμα Τρούμαν’’ και οι όροι του

Γύρω από αυτούς τους σκληρούς, τους αβάστακτους όρους, η αμερικανική εφημερίδα ‘’Ποστ Μεριντιέν’’, έγραφε στις 17 Ιουνίου 1947: «Οι όροι της συμφωνίας δεν αποκαλύφθηκαν. Ωστόσο, αμερικανικές πηγές αναφέρουν ότι είναι τραχείς και εικονικά μόνο αναφέρονται στην ελληνική ανεξαρτησία. Οι διάφοροι Αμερικανοί που πρόκειται να εγκατασταθούν στα ελληνικά υπουργεία, θα παρακολουθήσουν με ‘’μάτι αετού’’ κάθε δολάριο.»

Ο γνωστός δημοσιολόγος της εποχής εκείνης Λίπμαν, σημειώνει σε άρθρο του στις 21 Ιουνίου 1947 στη μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδας ‘‘Χέραλντ Τρίμπιουν’’ τα εξής: «Η ελληνοαμερικανική συμφωνία που υπεγράφη χθες, αποτελεί παράδειγμα της πιο στενής περιπλοκής μας και της υπερβολικής επέμβασής μας. Και αν ακόμα παραδεχτούμε ότι στην περίπτωση της Ελλάδας δεν υπήρχε άλλη λύση, η ανάμιξή μας εκεί είναι καθαρό παράδειγμα ενός γεγονότος που δεν μπορούσε να επαναληφθεί από μας σε άλλες χώρες. Εάν, ό,τι έχουμε να κάνουμε για να κυβερνήσουμε την Ελλάδα αποτελεί το ‘’Δόγμα Τρούμαν’’ στην πράξη, τότε δεν είναι δυνατόν να εφαρμόσουμε το δόγμα αυτό και σε άλλη χώρα της Ευρώπης.»      

Ο απώτερος στόχος της αμερικανικής πολιτικής ήταν πως θα καθυποτάξουν την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του τόπου μας και θα καθοδηγούν και θα κατευθύνουν κατά το δοκούν την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ζωή της Ελλάδας.

Δεν μπορούσαν να διανοηθούν μιαν Ελλάδα ανεξάρτητη και κυρίαρχη. Μιαν Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες. Κι αυτό αποδεικνύεται από τη διαιώνιση της εμφύλιας σύγκρουσης, την οποίαν θα μπορούσαν εν τη γενέσει της να τερματίσουν. Κι όταν η κυβέρνηση της Ελλάδας νιώθοντας το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί η εμφύλια σύγκρουση με τις χιλιάδες των νεκρών, θέλησε να έρθει σε επαφή με την ‘’κυβέρνηση του βουνού’’, ώστε να σταματήσει η αδελφοκτόνος σύγκρουση, δυστυχώς, οι Αμερικανοί επιτετραμμένοι αντέδρασαν σ’ αυτήν την απόφαση και προέτρεψαν τη συνέχιση του πολέμου μέχρι τελικής συντριβής του αντιπάλου. Αλλά μήπως και η ηγεσία του ΚΚΕ τότε, δεν βαρύνεται με την ανεύθυνη, αλαζονική και υπερφίαλη αντιμετώπιση της από μέρους της κυβέρνησης προτεινόμενη πρόταση;

Δυστυχώς ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίστηκε και χιλιάδες Ελληνόπουλα έχασαν τη ζωή τους στο βωμό της αδιαλλαξίας της ηγεσίας του ΚΚΕ και της απροκάλυπτης παρέμβασης των Αμερικανών.

Εκείνη την τραγική περίοδο, τη χώρα μας ουσιαστικά κυβερνούσαν οι Αμερικανοί, κι αυτό διαφαίνεται από την ελληνοαμερικανική συμφωνία της 20^ης Ιουνίου 1947. Η αμερικανική κυβέρνηση, βάσει του διαβόητου ‘’Δόγματος Τρούμαν’’ και της παραπάνω συμφωνίας, συγκροτεί την αμερικανική αποστολή βοήθειας, της οποίας αρχηγός ορίζεται ο Ντουάιτ Γκρήσγουωλτ, πρώην κυβερνήτης της Νεμπράσκα, που έφτασε στην Ελλάδα στις 14 Ιουλίου 1947. Μαζί μ’ αυτόν φτάνουν και ο στρατηγός Λάιβσεϋ, επικεφαλής της στρατιωτικής αποστολής και ο Αμερικανός πρέσβης Μακβί, οι οποίο αποτελούν την ντε φάκτο κυβέρνηση της Ελλάδας.

Οι Αμερικανοί ύπατοι

Ο Σπ. Θεοδωρόπουλος, στο βιβλίο του, «Από το Δόγμα Τρούμαν στο Δόγμα Χούντα» σε κάποιο σημείο γράφει: «Τίποτα από εκεί και πέρα δε γίνεται χωρίς την έγκριση της ‘’ντε φάκτο’’ αυτής κυβέρνησης των τριών Αμερικανών υπάτων. Ο Γκρήσγουώλντ και οι άνθρωποί του μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και τις κρατικές υπηρεσίες και μοιράζουν δεξιά και αριστερά διαταγές.»

Η θρασύτητα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής διαφαίνεται ακόμη και από τη δήλωση του μισέλληνα Χένρι Κίσσιγκερ, που ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ μεταξύ άλλων είπε το 1974: «Δε βλέπω γιατί πρέπει να μείνουμε αδιάφοροι παρατηρητές, όταν μια χώρα βαδίζει προς τον κομμουνισμό, λόγω της ανευθυνότητας του λαού της.»

Σ’ αυτή τη δήλωση περικλείεται όλη η φιλοσοφία της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, που στηρίχθηκε πάνω στο ψέμα, τη διαστρέβλωση, τη συκοφαντία και πιστεύω πως απερίφραστα το σύνολο του ελληνικού λαού απορρίπτει και καταδικάζει. Έχει δίκαιο ο μεγάλος Αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι που λέγει: «Οι ΗΠΑ λειτουργούν σαν το νονό της μαφίας». Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε την αλαζονική συμπεριφορά του πλανητάρχη προς την παγκόσμια κοινή γνώμη και τους επικίνδυνους στόχους που επιδιώκει…

…Βεβαίως δεν είμαστε αχάριστοι, ούτε αγνώμονες για τη βοήθεια που μας έδωσαν στα δύσκολα μεταπελευθερωτικά χρόνια και του εμφυλίου πολέμου. Οι παλιοί θα θυμούνται και οι νεότεροι θα πρέπει να μάθουν ότι η χώρα μας αμέσως μετά την απελευθέρωση, αντί να ασχοληθεί με την ανασυγκρότηση και την ανοικοδόμησή της και με έργα ειρηνικά, με την απροκάλυπτη επέμβαση των Βρετανών στην αρχή και των Αμερικανών στη συνέχεια, οδηγήθηκε στην εμφύλια σύγκρουση του 1946-49.

Έπιασε τόπο η αμερικανική βοήθεια;

Στη δεινή πλέον κατάσταση που είχαμε βρεθεί η βοήθεια ήταν το ‘’μάνα εξ ουρανού’’. Και η βοήθεια που μας δόθηκε ήταν πολύ μεγάλη. Ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος σημειώνει σχετικά τα εξής: «Η βοήθεια που πήρε τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να λύσει δια παντός το μόνιμο οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Για να εκτιμήσει κανείς το μέγεθός της, πρέπει να κάνει συγκρίσεις. Το ποσόν αυτό είναι μεγαλύτερο από το ποσόν που έλαβε οιαδήποτε άλλη χώρα αναλογικά με τον πληθυσμό της. Περισσότερο κατά τέσσερεις φορές από το προπολεμικό εθνικό εισόδημα της Ελλάδας και μεγαλύτερο από τα εξωτερικά δάνεια που εισέπραξε η Ελλάδα από την Επανάσταση του 1821 ως το 1930, δηλαδή σε διάστημα 110 ετών.»

Και φυσικά διερωτάται κανένας, πως χρησιμοποιήθηκε αυτή η μεγάλη βοήθεια. Σχετικά μ’ αυτό ο μεγάλος οικονομολόγος Ξενοφών Ζολώτας γράφει τα εξής: «Η παραμέλησις εκτελέσεως βασικών παραγωγικών έργων δεν οφείλεται τόσον εις τον ανταρτοπόλεμον, ως θα έσπευδον να δικαιολογηθούν οι αρμόδιοι, όσον εις την ιδίαν των αδράνειαν. Αντί να προτιμηθούν επενδύσεις μακράς πνοής, η βοήθεια διασκορπίστηκε σε κάλυψη των άμεσων αναγκών και έργα βραχυχρόνιας απόδοσης…»

[1] (σημείωση επιμελητή) Η πρόσφατη ανακοίνωση του Τραμπ για κατάργηση της υπηρεσίας USAID ανακάλεσε στη μνήμη της Ούνρα (UNRRA-United Nations Relief and Rehabilitation Administration) μέσω της οποίας οι ΗΠΑ εδραίωσαν τη θέση τους στον μεταπολεμικό κόσμο. Μια από τις τελευταίες επιχειρήσεις βοήθειας της Ούνρα ήταν αυτή στην Ελλάδα και συνδυάστηκε με την αμερικανική κηδεμονία η οποία αντικατέστησε την βρετανική. Η USAID (United States Agency for International Development) δημιουργήθηκε το 1961 ως ανεξάρτητος οργανισμός της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέσω της USAID η κυβέρνηση των ΗΠΑ εδραίωνε την επιρροή της με βάση την αντίληψη των συμφερόντων της. Με πολιτικές παρεμβάσεις επηρέαζε την εσωτερική πολιτική διαφόρων χωρών χρηματοδοτώντας ΜΚΟ, οργανισμούς (ειδησεογραφικούς και μη) κ.λπ.

(*) Ο Ανδρέας Αγτζίδης (1926-2018) ήταν εκπαιδευτικός και μελετητής της περιόδου της Κατοχής και του Εμφυλίου. Έχουν εκδοθεί έως τώρα δύο βιβλία του. Το παρόν κείμενο, που συντάχθηκε το 2007, περιλαμβάνεται στο τρίτο υπό έκδοση βιβλίο του.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ημερησία του Κιλκίς